ลูกเขยมังกร นิยาย บท 344
บทที่ 344 ตัวไร้ประโยชน์เข็นไม่ขึ้น
ดินแดนในมาเลย์ไม่ใหญ่มาก นอกจากแก๊งต้าหม่าและสำนักไฟแล้ว ที่เหลือมีแต่พวกลูกกระจ๊อก ถ้าลู่ตุงโสงกับข่าจ้านตาย เขาเจ้าสามหวงก็จะกลายเป็นหัวหน้าใหญ่คุมมาเลย์ทันที
เฉินเฟิงมองบน: “ต่อให้นายเอามาเลย์มายกให้ฉันทั้งหมด ฉันก็ขี้เกียจรับ”
“นี่ ฉันล้อเล่นกับแก แกคิดเป็นจริงหรือไง” เจ้าสามหวงเบ้ปาก เฉินเฟิงมีความสามารถแอบแฝงเท่าไหร่เขาไม่รู้ แต่ไม่ใช่อะไรที่มาเลย์จะเอาเขาอยู่แน่
ต่อให้เป็นหวาเซี่ย ก็รั้งเจ้ามังกรตัวนี้ไว้ไม่อยู่
“เอาล่ะ ไม่คุยละ” เฉินเฟิงจู่ๆก็ลุกขึ้น มองหน้าเจ้าสามหวงหนึ่งที: “ช่วงนี้พยายามฝึกฝนเข้าไว้ ให้สามารถบรรลุหั้วจิ้งให้ได้เร็วๆ นายบรรลุหั้วจิ้งเมื่อไหร่ ฉันก็ไปมาเลย์ตัดหัวหมาของลู่ตุงโสงกับข่าจ้านเมื่อนั้น”
“ไม่ต้องหรอก หัวเจ้าหมาสองตัวนั่นฉันจะหาทางตัดเอง” เจ้าสามหวงพูดอย่างเกียจคร้าน
เฉินเฟิงยิ้มส่ายหน้า ไม่ได้ว่าอะไร
วันถัดมา
เฉินเฟิงไปที่บ้านหวางตั้งแต่เช้า เมื่อวานตอนออกจากบ้านหวาง เขารับปากหวางหงอี้เอาไว้ว่า วันนี้จะไปสัมภาษณ์งานที่บริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปกับหวางซือหยวน ไปตามธรรมเนียม
พอมาถึงบ้านหวาง หวางหงอี้กับเพิ้งเย้นฟางไม่อยู่บ้าน มีหวางซือหยวนอยู่คนเดียว
หวางซือหยวนวันนี้ใส่ชุดกระโปรงรัดรูปสีดำ เผยให้เห็นรูปร่างเป็นเคิร์ฟเอสของตัวเอง บั้นท้ายงามงอน เอวคอดเป็นรูปทรง...และยังมีเรียวขางามสองข้างที่ถูกห่อหุ้มด้วยถุงน่องซีทรูสีดำ ทั้งหมดนี้เปล่งประกายออร่าความสวยไม่ปิดบัง
เฉินเฟิงเหล่หนึ่งที ก่อนดึงสายตากลับ ไม่ได้ค้างที่ตัวหวางซือหยวนนานนัก
แต่ท่าทีเขาในสายตาหวางซือหยวนกลับกลายเป็นหลบตา
เจ้าหนอนเน่าบ้านนอก กล้าเหล่ชื่นชมความงามของฉัน โดนฉันจับได้ กลับทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรออกมา! หวางซือหยวนยิ้มเย็นในใจ สายตารังเกียจปิดไม่มิด
จะอ๊วก!
เธอสบถในใจอีกที หวางซือหยวนเดินกอดอกมายืนหน้าเฉินเฟิง เธอมองเขาอย่างเย็นชาหนึ่งที: “นายจะใส่ชุดนี้ไปสัมภาษณ์งาน?”
เฉินเฟิงขมวดคิ้ว ก้มหน้ามองชุดตัวเอง เป็นชุดเสื้อวอร์มสีเทา เสี้ยเมิ่งเหยาซื้อที่ร้านเมื่อปีก่อน ถึงจะไม่แพง แต่เฉินเฟิงซักสะอาดมากมาตลอด
“ทำไมหรอ มีปัญหาอะไรหรอ?” เฉินเฟิงอดถามขึ้นมาไม่ได้
“นายบอกว่าทำไมหรอ?!” หวางซือหยวนเริ่มเดือด: “วันนี้พวกเราจะไปสัมภาษณ์งานนะ ไม่ได้ไปเที่ยว นายใส่ชุดวอร์มแบบนี้แปลว่าอะไร? ชุดสูทล่ะ?!”
“ผมไม่มีสูท” เฉินเฟิงพูดเนิบๆ ตอนอยู่บ้านเสี้ย เขาส่งของเดลิเวอร์รี่ตลอด ไม่จำเป็นต้องใส่สูท แถมตัวเขาเองก็ไม่ชอบด้วย
ท่าทีเอื่อยเฉื่อยของเฉินเฟิงทำให้หวางซือหยวนโกรธมาก: “ไม่มีสูท ไปซื้อไม่ได้หรือไง? นายเห็นบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปของเราเป็นอะไรหะ? เป็นบริษัทบ้านนอกแบบแถวบ้านนายหรือไง?”
“คุณพูดมากไปแล้ว” เฉินเฟิงยังคงมีท่าทีนิ่งเฉย อย่างหวางซือหยวนน่ะมองก็รู้แล้วว่าโตมาแบบคุณหนูเอาแต่ใจ โดนเอาอกเอาใจตั้งแต่เด็ก พอโดนตามใจจนเคยตัวจะมีนิสัยเสียอย่างว่า ตัวเองเป็นศูนย์กลางของโลก คนอื่นต้องยอมลงให้เธอหมด
เฉินเฟิงขี้เกียจถือสาคนแบบนี้ น่าขายหน้าจะตาย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...