ลูกเขยมังกร นิยาย บท 344

บทที่ 344 ตัวไร้ประโยชน์เข็นไม่ขึ้น

ดินแดนในมาเลย์ไม่ใหญ่มาก นอกจากแก๊งต้าหม่าและสำนักไฟแล้ว ที่เหลือมีแต่พวกลูกกระจ๊อก ถ้าลู่ตุงโสงกับข่าจ้านตาย เขาเจ้าสามหวงก็จะกลายเป็นหัวหน้าใหญ่คุมมาเลย์ทันที

เฉินเฟิงมองบน: “ต่อให้นายเอามาเลย์มายกให้ฉันทั้งหมด ฉันก็ขี้เกียจรับ”

“นี่ ฉันล้อเล่นกับแก แกคิดเป็นจริงหรือไง” เจ้าสามหวงเบ้ปาก เฉินเฟิงมีความสามารถแอบแฝงเท่าไหร่เขาไม่รู้ แต่ไม่ใช่อะไรที่มาเลย์จะเอาเขาอยู่แน่

ต่อให้เป็นหวาเซี่ย ก็รั้งเจ้ามังกรตัวนี้ไว้ไม่อยู่

“เอาล่ะ ไม่คุยละ” เฉินเฟิงจู่ๆก็ลุกขึ้น มองหน้าเจ้าสามหวงหนึ่งที: “ช่วงนี้พยายามฝึกฝนเข้าไว้ ให้สามารถบรรลุหั้วจิ้งให้ได้เร็วๆ นายบรรลุหั้วจิ้งเมื่อไหร่ ฉันก็ไปมาเลย์ตัดหัวหมาของลู่ตุงโสงกับข่าจ้านเมื่อนั้น”

“ไม่ต้องหรอก หัวเจ้าหมาสองตัวนั่นฉันจะหาทางตัดเอง” เจ้าสามหวงพูดอย่างเกียจคร้าน

เฉินเฟิงยิ้มส่ายหน้า ไม่ได้ว่าอะไร

วันถัดมา

เฉินเฟิงไปที่บ้านหวางตั้งแต่เช้า เมื่อวานตอนออกจากบ้านหวาง เขารับปากหวางหงอี้เอาไว้ว่า วันนี้จะไปสัมภาษณ์งานที่บริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปกับหวางซือหยวน ไปตามธรรมเนียม

พอมาถึงบ้านหวาง หวางหงอี้กับเพิ้งเย้นฟางไม่อยู่บ้าน มีหวางซือหยวนอยู่คนเดียว

หวางซือหยวนวันนี้ใส่ชุดกระโปรงรัดรูปสีดำ เผยให้เห็นรูปร่างเป็นเคิร์ฟเอสของตัวเอง บั้นท้ายงามงอน เอวคอดเป็นรูปทรง...และยังมีเรียวขางามสองข้างที่ถูกห่อหุ้มด้วยถุงน่องซีทรูสีดำ ทั้งหมดนี้เปล่งประกายออร่าความสวยไม่ปิดบัง

เฉินเฟิงเหล่หนึ่งที ก่อนดึงสายตากลับ ไม่ได้ค้างที่ตัวหวางซือหยวนนานนัก

แต่ท่าทีเขาในสายตาหวางซือหยวนกลับกลายเป็นหลบตา

เจ้าหนอนเน่าบ้านนอก กล้าเหล่ชื่นชมความงามของฉัน โดนฉันจับได้ กลับทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรออกมา! หวางซือหยวนยิ้มเย็นในใจ สายตารังเกียจปิดไม่มิด

จะอ๊วก!

เธอสบถในใจอีกที หวางซือหยวนเดินกอดอกมายืนหน้าเฉินเฟิง เธอมองเขาอย่างเย็นชาหนึ่งที: “นายจะใส่ชุดนี้ไปสัมภาษณ์งาน?”

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว ก้มหน้ามองชุดตัวเอง เป็นชุดเสื้อวอร์มสีเทา เสี้ยเมิ่งเหยาซื้อที่ร้านเมื่อปีก่อน ถึงจะไม่แพง แต่เฉินเฟิงซักสะอาดมากมาตลอด

“ทำไมหรอ มีปัญหาอะไรหรอ?” เฉินเฟิงอดถามขึ้นมาไม่ได้

“นายบอกว่าทำไมหรอ?!” หวางซือหยวนเริ่มเดือด: “วันนี้พวกเราจะไปสัมภาษณ์งานนะ ไม่ได้ไปเที่ยว นายใส่ชุดวอร์มแบบนี้แปลว่าอะไร? ชุดสูทล่ะ?!”

“ผมไม่มีสูท” เฉินเฟิงพูดเนิบๆ ตอนอยู่บ้านเสี้ย เขาส่งของเดลิเวอร์รี่ตลอด ไม่จำเป็นต้องใส่สูท แถมตัวเขาเองก็ไม่ชอบด้วย

ท่าทีเอื่อยเฉื่อยของเฉินเฟิงทำให้หวางซือหยวนโกรธมาก: “ไม่มีสูท ไปซื้อไม่ได้หรือไง? นายเห็นบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปของเราเป็นอะไรหะ? เป็นบริษัทบ้านนอกแบบแถวบ้านนายหรือไง?”

“คุณพูดมากไปแล้ว” เฉินเฟิงยังคงมีท่าทีนิ่งเฉย อย่างหวางซือหยวนน่ะมองก็รู้แล้วว่าโตมาแบบคุณหนูเอาแต่ใจ โดนเอาอกเอาใจตั้งแต่เด็ก พอโดนตามใจจนเคยตัวจะมีนิสัยเสียอย่างว่า ตัวเองเป็นศูนย์กลางของโลก คนอื่นต้องยอมลงให้เธอหมด

เฉินเฟิงขี้เกียจถือสาคนแบบนี้ น่าขายหน้าจะตาย

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร