ลูกเขยมังกร นิยาย บท 353

บทที่ 353 คุณก็เก็บด้วย

“ฉันผิดไปแล้ว ฉันยอมรับผิดยังไม่พออีกหรอ?” หลี่สื้อผิงพูดแทบจะเป็นร้องครวญ ในใจยิ่งเสียใจหนักมาก อยากตบหน้าตัวเองหนักๆสักสองสามฉาด ทำไมต้องฟังคำหวังซือหยวน ให้เฉินเฟิงไปดิลสัญญาด้วย ถ้าไม่ให้เฉินเฟิงไปโรงพยาบาลตุงถิง ตอนนี้ก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

“ผิดไปแล้ว?” เฉินเฟิงยิ้มเย็น มองเอกสารที่เกลื่อนไปเต็มพื้น ถามเสียงเย็นว่า: “นี่เป็นวิธีการยอมรับผิดของคุณหรอ?”

หลี่สื้อผิงอึ้ง ฉุกคิดเข้าใจความหมายของเฉินเฟิงทันที เขาเบนสายตาไปที่หยางขุย สั่งเสียงแข็งว่า: “หยางขุย รีบเก็บข้าวของของเฉินเฟิงกับหลี่เล่อขึ้นมา!”

หยางขุยอ้าปากค้าง สีหน้าไม่อยากเชื่อหูตัวเอง: “ผู้จัดการหลี่...”

“แกหูตึงหรือไง?! หรือแกไม่ฟังคำสั่งฉันแล้วหรือไงหา?!” หลี่สื้อผิงคำรามลั่น หยางขุยยังไม่มีค่าพอให้เขายอมขอร้อง

โดนหลี่สื้อผิงตะคอกต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ หยางขุยรู้สึกอับอายขายหน้ามาก แต่หลี่สื้อผิงเป็นเจ้านายสายตรงของเขา ไม่มีหลี่สื้อผิง เขาก็เทียบไม่ได้แม้แต่หมาตัวหนึ่ง

“ได้ ผมเก็บ” หยางขุยกัดฟันกรอด สุดท้ายยอมคุกเข่าเก็บข้าวของให้เฉินเฟิงกับหลี่เล่อโดยดี

“เฉินเฟิง นายดู...” หลี่สื้อผิงหันมายิ้มประเลาะ แต่ยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนสายตาเย็นชาของเฉินเฟิงเบรค: “คุณก็เก็บด้วย”

“หา?”

หลี่สื้อผิงอ้าปากค้าง โกรธแทบกระอักเลือด แต่พอคิดว่าตำแหน่งผู้จัดการของตัวเองอยู่ในมือเฉินเฟิง เขาก็กล้ำกลืนความโกรธลงไป

คุกเข่าลงกับพื้น ช่วยหยางขุยเก็บข้าวของขึ้นมา

ฉากนี้ทำให้ทุกคนมองตะลึงกันไปหมด

หวังซือหยวนก็ไม่ละเว้น แต่นอกเหนือจากความตะลึง แววตาเธอยังมีทั้งความโกรธและความแค้นด้วย

ที่โกรธเพราะท่าทีเย่อหยิ่งได้ใจของเฉินเฟิง

ที่แค้นเรพาะหลี่สื้อผิงกลับโดนไอ้บ้านนอกอย่างเฉินเฟิงจัดการซะได้ เจ้าบ้านนอกนี่พึ่งเข้าบริษัทมาได้กี่วันเอง?

ไม่นาน ทั้งคู่ก็เก็บข้าวของของเฉินเฟิงกับหลี่เล่อเข้าที่เรียบร้อย

หลี่สื้อผิงยิ้มประจบเดินมายืนหน้าเฉินเฟิง: “เฉินเฟิง เรื่องนี้ฉันผิดเอง หวังว่านายจะเห็นแก่หน้าคุณอาหวังยกโทษให้ฉันสักครั้งนะ”

“อีกอย่าง นายกับหลี่เล่อทำความดีความชอบ เปิดตลาดทางโรงพยาบาลตุงถิงให้กับบริษัท ฉันเลยตัดสินใจจะเพิ่มค่าคอมให้พวกนายอีกสามเปอร์เซ็นต์จากค่าคอมเดิมเป็นรางวัล...”

ค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์?

พอได้ยินคำนี้ พนักงานฝ่ายขายหลายคนตาแดงก่ำ นี่มันเป็นออเดอร์เกือบสิบล้าน รางวัลค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์ ก็สามแสนน่ะสิ!

หลี่สื้อผิงนี่ใจป้ำจริงๆ

พอได้ยินว่าค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์ หลี่เล่อตื่นเต้นหน้าแดงเรื่อ

ส่วนเฉินเฟิงกลับนิ่งเฉย สำหรับเขาแล้วเงินสามแสนกับสามสิบไม่ต่างกันสักนิด ที่เขาทำเรื่องพวกนี้ ก็เป็นเพราะประธานบริษัทเภสัชกรรมคางเหม่ยตอนนี้เป็นเสี้ยเมิ่งเหยาเท่านั้นเอง

เขามองหลี่สื้อผิงอย่างเย็นชาวูบหนึ่ง และโยนเอกสารสัญญาลงบนโต๊ะ ก่อนหมุนตัวเดินไป

ในเมื่อหลี่สื้อผิงรู้ตัวก่อน เฉินเฟิงก็ไม่คิดจะบีบเขาให้จนตรอก

ความคิดเฉินเฟิงก่อนนี้คือ ใช้สัญญาบีบให้หลี่สื้อผิงตกจากตำแหน่งผู้จัดการซะเลย แต่ถ้าทำอย่างนั้นหลี่สื้อผิงอาจจะแตกหักกับเขาเลยก็ได้ คราวนี้เจ๊งทั้งคู่

“ไม่ใช่ความผิดคุณ งั้นความผิดผมหรือไง?!”

หลี่สื้อผิงตะคอกอย่างโกรธจัด

หวังซือหยวนปรี๊ดแตก ชี้หน้าด่าหลี่สื้อผิง: “หลี่สื้อผิง คุณจะหน้าด้านไปไหนหา?!”

“งั้นค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์ คุณเป็นคนให้มันนะ ไม่ใช่ฉันให้ซะหน่อย จะมาว่าเป็นความผิดของฉันได้ยังไงหา?!”

“ยัยโง่!” หลี่สื้อผิงกัดฟันด่าพรวด: “ถ้าผมไม่ให้ค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์กับมัน ตำแหน่งผู้จัดการตอนนี้ก็ไม่เหลือแล้ว!”

“คุณว่าค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์สำคัญหรือ ตำแหน่งผู้จัดการสำคัญกว่ากันหะ?”

หวังซือหยวนหน้าแดงสลับเขียว โดนหลี่สื้อผิงด่าเข้าให้แบบนี้ ทำให้เธอนึกขึ้นมาได้

ที่จริงหลี่สื้อผิงทำถูกแล้ว ดูจากนิสัยไม่ยอมคนของเฉินเฟิง ถ้าหลี่สื้อผิงไม่เพิ่มค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์นั่นให้ เฉินเฟิงคงโพนทะนาเรื่องนี้ให้ผู้บริหารระดับสูงรู้แน่

“สื้อผิง ขอ...ขอโทษ ฉันลืมคิดไป” หวังซือหยวนกัดปากทำเสียงอ่อนขอโทษ เมื่อกี้เธอผิดเอง โดนความอิจฉาริษยากดทับสติไว้ ลืมนิสัยไม่ยอมคนของเฉินเฟิงไป

“ช่างเถอะ ผมรู้ว่าคุณหวังดีกับผม” หลี่สื้อผิงโบกมือ อารมณ์โกรธคลายลงไม่น้อย จากนั้นเขาพูดเสียงขรึมว่า: “ตอนนี้พวกเราต้องรีบเช็คให้แน่ชัดว่า เจ้าขยะนี่ได้ออเดอร์โรงพยาบาลตุงถิงมาได้ยังไง”

“ทางโรงพยาบาลตุงถิงนั่นผมไปดิลงานหลายครั้ง คนรับผิดชอบทางนั้นนิสัยยังไงผมรู้ดี ขยะอย่างเฉินเฟิง ปกติแล้วพวกเขาไม่คิดจะชายตาแลเลยสักนิด”

“แต่ครั้งนี้มันกลับดิลออเดอร์มาได้”

“มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่”