ลูกเขยมังกร นิยาย บท 353
บทที่ 353 คุณก็เก็บด้วย
“ฉันผิดไปแล้ว ฉันยอมรับผิดยังไม่พออีกหรอ?” หลี่สื้อผิงพูดแทบจะเป็นร้องครวญ ในใจยิ่งเสียใจหนักมาก อยากตบหน้าตัวเองหนักๆสักสองสามฉาด ทำไมต้องฟังคำหวังซือหยวน ให้เฉินเฟิงไปดิลสัญญาด้วย ถ้าไม่ให้เฉินเฟิงไปโรงพยาบาลตุงถิง ตอนนี้ก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
“ผิดไปแล้ว?” เฉินเฟิงยิ้มเย็น มองเอกสารที่เกลื่อนไปเต็มพื้น ถามเสียงเย็นว่า: “นี่เป็นวิธีการยอมรับผิดของคุณหรอ?”
หลี่สื้อผิงอึ้ง ฉุกคิดเข้าใจความหมายของเฉินเฟิงทันที เขาเบนสายตาไปที่หยางขุย สั่งเสียงแข็งว่า: “หยางขุย รีบเก็บข้าวของของเฉินเฟิงกับหลี่เล่อขึ้นมา!”
หยางขุยอ้าปากค้าง สีหน้าไม่อยากเชื่อหูตัวเอง: “ผู้จัดการหลี่...”
“แกหูตึงหรือไง?! หรือแกไม่ฟังคำสั่งฉันแล้วหรือไงหา?!” หลี่สื้อผิงคำรามลั่น หยางขุยยังไม่มีค่าพอให้เขายอมขอร้อง
โดนหลี่สื้อผิงตะคอกต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ หยางขุยรู้สึกอับอายขายหน้ามาก แต่หลี่สื้อผิงเป็นเจ้านายสายตรงของเขา ไม่มีหลี่สื้อผิง เขาก็เทียบไม่ได้แม้แต่หมาตัวหนึ่ง
“ได้ ผมเก็บ” หยางขุยกัดฟันกรอด สุดท้ายยอมคุกเข่าเก็บข้าวของให้เฉินเฟิงกับหลี่เล่อโดยดี
“เฉินเฟิง นายดู...” หลี่สื้อผิงหันมายิ้มประเลาะ แต่ยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนสายตาเย็นชาของเฉินเฟิงเบรค: “คุณก็เก็บด้วย”
“หา?”
หลี่สื้อผิงอ้าปากค้าง โกรธแทบกระอักเลือด แต่พอคิดว่าตำแหน่งผู้จัดการของตัวเองอยู่ในมือเฉินเฟิง เขาก็กล้ำกลืนความโกรธลงไป
คุกเข่าลงกับพื้น ช่วยหยางขุยเก็บข้าวของขึ้นมา
ฉากนี้ทำให้ทุกคนมองตะลึงกันไปหมด
หวังซือหยวนก็ไม่ละเว้น แต่นอกเหนือจากความตะลึง แววตาเธอยังมีทั้งความโกรธและความแค้นด้วย
ที่โกรธเพราะท่าทีเย่อหยิ่งได้ใจของเฉินเฟิง
ที่แค้นเรพาะหลี่สื้อผิงกลับโดนไอ้บ้านนอกอย่างเฉินเฟิงจัดการซะได้ เจ้าบ้านนอกนี่พึ่งเข้าบริษัทมาได้กี่วันเอง?
ไม่นาน ทั้งคู่ก็เก็บข้าวของของเฉินเฟิงกับหลี่เล่อเข้าที่เรียบร้อย
หลี่สื้อผิงยิ้มประจบเดินมายืนหน้าเฉินเฟิง: “เฉินเฟิง เรื่องนี้ฉันผิดเอง หวังว่านายจะเห็นแก่หน้าคุณอาหวังยกโทษให้ฉันสักครั้งนะ”
“อีกอย่าง นายกับหลี่เล่อทำความดีความชอบ เปิดตลาดทางโรงพยาบาลตุงถิงให้กับบริษัท ฉันเลยตัดสินใจจะเพิ่มค่าคอมให้พวกนายอีกสามเปอร์เซ็นต์จากค่าคอมเดิมเป็นรางวัล...”
ค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์?
พอได้ยินคำนี้ พนักงานฝ่ายขายหลายคนตาแดงก่ำ นี่มันเป็นออเดอร์เกือบสิบล้าน รางวัลค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์ ก็สามแสนน่ะสิ!
หลี่สื้อผิงนี่ใจป้ำจริงๆ
พอได้ยินว่าค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์ หลี่เล่อตื่นเต้นหน้าแดงเรื่อ
ส่วนเฉินเฟิงกลับนิ่งเฉย สำหรับเขาแล้วเงินสามแสนกับสามสิบไม่ต่างกันสักนิด ที่เขาทำเรื่องพวกนี้ ก็เป็นเพราะประธานบริษัทเภสัชกรรมคางเหม่ยตอนนี้เป็นเสี้ยเมิ่งเหยาเท่านั้นเอง
เขามองหลี่สื้อผิงอย่างเย็นชาวูบหนึ่ง และโยนเอกสารสัญญาลงบนโต๊ะ ก่อนหมุนตัวเดินไป
ในเมื่อหลี่สื้อผิงรู้ตัวก่อน เฉินเฟิงก็ไม่คิดจะบีบเขาให้จนตรอก
ความคิดเฉินเฟิงก่อนนี้คือ ใช้สัญญาบีบให้หลี่สื้อผิงตกจากตำแหน่งผู้จัดการซะเลย แต่ถ้าทำอย่างนั้นหลี่สื้อผิงอาจจะแตกหักกับเขาเลยก็ได้ คราวนี้เจ๊งทั้งคู่
ถอยออกมาก้าวหนึ่งดู ต่อให้ลากหลี่สื้อผิงลงจากตำแหน่งผู้จัดการได้จริง ใครมานั่งตำแหน่งนี้ต่อ มันก็เป็นปัญหาอีก
ถ้าเขาเป็น พรุ่งนี้เสี้ยเมิ่งเหยาคงรู้แน่ว่าเขามาที่บริษัท
ถ้าให้หลี่เล่อเป็น ก็คงกำราบคนอื่นได้ยาก เพราะความสามารถหลี่เล่อก็เห็นๆกันอยู่
คิดไปคิดมา เฉินเฟิงเลยตัดสินใจครั้งนี้จะยอมปล่อยหลี่สื้อผิงไปก่อน
“หลี่สื้อผิง ทำไมคุณต้องให้ไอ้บ้านนอกนั่นสามเปอร์เซ็นต์ของค่าคอมด้วย?! คุณให้เงินมันฟรีๆงั้นหรอ?!”
พอกลับเข้าห้องทำงาน หวังซือหยวนก็ระบายอารมณ์ใส่หลี่สื้อผิงทันที
ค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์ นั่นน่ะสามแสนนะ ต่อให้เฉินเฟิงแบ่งกับหลี่เล่อคนละครึ่ง ตัวเขาก็ยังได้หนึ่งแสนห้าหมื่นน่ะ
นี่ยังไม่นับค่าคอมห้าเปอร์เซ็นต์เดิมที่จะได้อีก
ถ้ารวมห้าเปอร์เซ็นต์นั้นเข้าไป เฉินเฟิงจะได้อีกสองแสนห้า เท่ากับเป็นสี่แสน1
จะบอกว่าหาเงิน แล้วจะต่างอะไรกับได้ฟรีล่ะ!
ตอนนี้หวังซือหยวนโกรธแทบบ้าแล้ว เธอมาเป็นผู้ช่วยให้หลี่สื้อผิง เงินเดือนพึ่งจะหมื่นต้นๆ สุดท้ายเฉินเฟิงซะอีก ออกไปแป๊บเดียว ก็หาเงินเท่ากับเงินเดือนสามปีของเธอได้แล้ว
นี่ไม่เท่ากับว่า เธอเป็นขยะกว่าเฉินเฟิงอีกหรือไง?!
“คุณยังมีหน้ามาบอกว่าผมให้เงินมันหรอ?! ถ้าไม่ใช่เพราะคุณคอยยุแยงให้ผมแกล้งมัน ผมจะให้มันไปโรงพยาบาลตุงถิงหรอ? เขาไม่ไปโรงพยาบาลตุงถิง เขาจะได้ออเดอร์มาหรอ?” หลี่สื้อผิงมองอย่างโกรธๆ เดิมเขาก็โมโหอยู่แล้ว พอหวังซือหยวนมาแหวใส่ เหมือนราดน้ำมันลงไฟมา จุดประกายโกรธของเขามากไปกว่าเดิมอีก ทำเขาเหมือนโดนกองไฟสุมอยู่
“ไม่ใช่ หลี่สื้อผิง คุณจะบอกว่าเป็นความผิดฉันงั้นหรอ?” หวังซือหยวนเบิกตากว้าง สีหน้าเหลือเชื่อ เธอไม่คิดว่า หลี่สื้อผิงจะโทษว่าเป็นความผิดของเธอ
“ไม่ใช่ความผิดคุณ งั้นความผิดผมหรือไง?!”
หลี่สื้อผิงตะคอกอย่างโกรธจัด
หวังซือหยวนปรี๊ดแตก ชี้หน้าด่าหลี่สื้อผิง: “หลี่สื้อผิง คุณจะหน้าด้านไปไหนหา?!”
“งั้นค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์ คุณเป็นคนให้มันนะ ไม่ใช่ฉันให้ซะหน่อย จะมาว่าเป็นความผิดของฉันได้ยังไงหา?!”
“ยัยโง่!” หลี่สื้อผิงกัดฟันด่าพรวด: “ถ้าผมไม่ให้ค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์กับมัน ตำแหน่งผู้จัดการตอนนี้ก็ไม่เหลือแล้ว!”
“คุณว่าค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์สำคัญหรือ ตำแหน่งผู้จัดการสำคัญกว่ากันหะ?”
หวังซือหยวนหน้าแดงสลับเขียว โดนหลี่สื้อผิงด่าเข้าให้แบบนี้ ทำให้เธอนึกขึ้นมาได้
ที่จริงหลี่สื้อผิงทำถูกแล้ว ดูจากนิสัยไม่ยอมคนของเฉินเฟิง ถ้าหลี่สื้อผิงไม่เพิ่มค่าคอมสามเปอร์เซ็นต์นั่นให้ เฉินเฟิงคงโพนทะนาเรื่องนี้ให้ผู้บริหารระดับสูงรู้แน่
“สื้อผิง ขอ...ขอโทษ ฉันลืมคิดไป” หวังซือหยวนกัดปากทำเสียงอ่อนขอโทษ เมื่อกี้เธอผิดเอง โดนความอิจฉาริษยากดทับสติไว้ ลืมนิสัยไม่ยอมคนของเฉินเฟิงไป
“ช่างเถอะ ผมรู้ว่าคุณหวังดีกับผม” หลี่สื้อผิงโบกมือ อารมณ์โกรธคลายลงไม่น้อย จากนั้นเขาพูดเสียงขรึมว่า: “ตอนนี้พวกเราต้องรีบเช็คให้แน่ชัดว่า เจ้าขยะนี่ได้ออเดอร์โรงพยาบาลตุงถิงมาได้ยังไง”
“ทางโรงพยาบาลตุงถิงนั่นผมไปดิลงานหลายครั้ง คนรับผิดชอบทางนั้นนิสัยยังไงผมรู้ดี ขยะอย่างเฉินเฟิง ปกติแล้วพวกเขาไม่คิดจะชายตาแลเลยสักนิด”
“แต่ครั้งนี้มันกลับดิลออเดอร์มาได้”
“มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...