ลูกเขยมังกร นิยาย บท 360

บทที่ 360 ไสหัวไปซะ

ถ้าเรื่องเกี่ยวพันถึงจอมยุทธ์ เขาต้องทบทวนให้ดีแล้ว

คนในวงการอย่างเขารู้ดีว่าคำว่าจอมยุทธ์หมายถึงอะไร นอกจากตัวเองจะมีความสามารถที่น่ากลัวแล้ว ฐานะเบื้องหลังจอมยุทธ์ยังไม่มีทางอ่อนด้อยแน่

ลูกคุณหนูอย่างอู่จื้อเคอ ที่บ้านมีคนระดับเจ้าหน้าที่กระทรวง ฐานะของเขาในสายตาคนธรรมดาอาจจะเรียกว่าใหญ่มาก

แต่ในสายตาจอมยุทธ์ คนระดับเจ้าหน้าที่กระทรวงไม่กี่คนไม่มีค่าอะไรเลย

ต่อให้สือโพ่จุนทำอู่จื้อเคอพิการจริง คนทางบ้านอู่จื้อเคอไม่แน่ว่าจะทำอะไรสือโพ่จุนได้

ดังนั้นเขาเลยห้ามปรามอู่จื้อเคอไว้ก่อนที่จะออกหมัด ถ้าปล่อยให้เรื่องนี้บานปลายไปใหญ่ สุดท้ายเขาเองก็ต้องเดือดร้อนไปด้วย

เขาต้องคลี่คลายเรื่องนี้ก่อน

“เพื่อนคนนี้ ทำไม...” ครั้งแรกถามเฉินเฟิง เฉินเฟิงไม่ตอบอะไร หลิวคุนถามใหม่อย่างอารมณ์เย็น แต่ครั้งนี้เขายังพูดไม่ทันจบ สายตาเย็นชาของเฉินเฟิงสาดใส่ร่างเขาพลางว่า: “ไสหัวไปซะ!”

หลิวคุนชะงักพลางยิ้มค้าง

ไสหัวไปซะ?

ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม เขาเรียกให้ฉันไสหัวไป?

จากนั้นหลิวคุนสูดลมหายใจเข้าปอด พยายามข่มกลั้นความโกรธและสีหน้า: “เพื่อน ผมไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่น ผมแค่อยากรู้จัก...”

“ผมจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ไสหัวไปซะ!”

ปฏิกิริยาเฉินเฟิงยังเย็นชาเหมือนเดิม เพราะตอนนี้หลินหวั่นชีวยังปลอดภัยไร้กังวล ไม่งั้นเขาไม่มีทางปล่อยให้หลิวคุนยืนพูดกับเขาแน่!

เฉินเฟิงพูดว่าไสหัวไปสองรอบติด ทำให้บรรยากาศในห้องวีไอพีเงียบกริบ แม้แต่เข็มตกสักเล่มคงได้ยิน

เซียวรั่วกัดฟันกรอด แทบอยากพุ่งเข้าไปหาเฉินเฟิง และกดเขาให้โค้งขอโทษหลิวคุน

ในสายตาเธอ การกระทำของเฉินเฟิงเรียกว่าหาเรื่องตายชัดๆ!

หลิวคุนให้เกียรติเขาขนาดนี้แล้ว เขาไม่โอนอ่อนตาม ยังสั่งให้หลิวคุนไสหัวไป?! น้ำเข้าสมองหรือไงเนี่ย?!

ในห้องวีไอพี ชายหนุ่มหญิงสาวจำนวนไม่น้อยที่คิดแบบเดียวกับเซียวรั่ว นิสัยของหลิวคุน ทุกคนรู้ดี เย่งหยิ่งทระนง ไม่เห็นใครในสายตา คนปกติอย่าว่าแต่เรียกหลิวคุนให้ไสหัวไปเลย แค่ใช้สายตาจิกกัด หลิวคุนก็ไม่ปล่อยคนนั้นไว้แล้ว

แล้วนับประสาอะไรกับเฉินเฟิงคนนี้ กล้าสั่งหลิวคุนให้ไสหัวไปสองครั้งติด

ทุกคนคิดแบบนี้ แต่ภาพที่เกิดขึ้นถัดมา ทำให้ทุกคนเบิกตากว้าง

หลิวคุนถอยหลัง!

ระหว่างถอยไป ก็ยิ้มประจบเฉินเฟิงว่า: “อย่าพึ่งโกรธนะ ผมไป ผมไปเดี๋ยวนี้แหละ”

“พี่คุน?”

อู่จื้อเคอเบิกตากว้าง สีหน้าเหลือเชื่อ นี่คือหลิวคุนที่เขารู้จักหรอเนี่ย?

ทำไมขี้ขลาดแบบนี้?!

คนอื่นให้เขาไสหัวไปเขาก็ไป?!

เฉินเฟิงหรี่ตามอง ยิ้มเย็นมุมปาก หลิวคุนคนนี้น่าสนใจดี

น่าจะมีเรื่องราวไม่น้อย

ตัวเขาเหยียดหยามหลิวคุนต่อหน้าคนมากมายแบบนี้ หลิวคุนกลับสะกดกลั้นความโกรธไว้ได้

“อะไรครับ?” อู่จื้อเคออึ้ง

“คือความไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลย!” หลิวคุนพูดเสียงเรียบ

“ตั้งแต่เล็กจนโต พวกเราเคยเจอคนมาไม่น้อย ไม่ถึงพัน ก็ต้องมีแปดร้อย บางคนเป็นยาจก บางคนเป็นคนมีชื่อเสียงมีอำนาจ ไม่ว่าคนจำพวกไหน บนตัวพวกเขาต้องมีออร่าความเป็นคนชนชั้นนั้นๆอยู่”

“คนจน อ่อนด้อย ความรู้สึกไหว อ่อนแอ”

“คนรวย เชื่อมั่นในตัวเอง สงสัย หยิ่งทระนง”

“ออร่าพวกนี้ นายมองแวบเดียวก็ดูออก และยังวิเคราะห์ได้จากออร่าพวกนี้ด้วยว่าพวกเขาเป็นคนระดับไหน นายหาเรื่องพวกเขาได้ไหม”

“แต่เจ้าหนุ่มเมื่อกี้ ไม่มีออร่าอะไรออกมาจากตัวเลย ทั้งท่าทีภายนอกของเขาและสิ่งที่แสดงออกมาทำให้ดูสับสน นายมองเขาแวบแรก จะเห็นเขาเป็นแค่คนธรรมดา ไม่มีทางดึงเขาไปรวมกับพวกคนมีชื่อเสียงและอำนาจแน่ๆ”

“แต่พอนายคุยกับเขา กลับพบว่าเขาไม่ธรรมดาเลยสักนิด”

“ในตัวเขามีสัตว์ป่าดุร้ายซ่อนตัวอยู่”

น้ำเสียงหลิวคุนดูเคร่งเครียดขึ้นมาทันที สัตว์ป่าดุร้าย นี่เป็นความรู้สึกที่เขามีต่อเฉินเฟิง

ทำให้เฉินเฟิงโกรธ ก็เท่ากับทำให้สัตว์ป่าดุร้ายโกรธ อยู่ต่อหน้าสัตว์ป่าดุร้าย ฐานะทางบ้านเขาร่ำรวยแค่ไหนมันก็เท่านั้น

ดังนั้นต่อให้เมื่อกี้เขาเรียกการ์ดทั้งหมดของคลับมาได้ เขาก็ไม่เรียก

“พี่คุน มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอ?” อู่จื้อเคอขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่า ครั้งนี้หลิวคุนกลัวขึ้นมาจริงๆ บางทีอาจจะแค่มองพลาดไปก็ได้ เฉินเฟิงนั่น เขามองยังไงก็ไม่ดูเหมือนมีฐานะอะไรเลย สือโพ่จุนที่ยืนข้างเขาซะอีกกลับดูน่ากลัวกว่า

“จื้อเคอ นายไม่เข้าใจ” หลิวคุนส่ายหัว

“ในโลกนี้มีคนบางคนที่พวกเราไม่สามารถไปแตะได้ พวกเรามีเงื่อนไขที่สวรรค์ประทานให้ และสามารถควบคุมอำนาจความร่ำรวยที่คนธรรมดายากจะเข้าถึงได้ แต่ของพวกนี้มันมีค่าแค่ให้พวกเราเหินเกริมต่อหน้าคนธรรมดาได้เท่านั้น”