ลูกเขยมังกร นิยาย บท 370

บทที่ 370 หลี่เล่อที่รู้ตัวดี

มันเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดที่เขาคิดออกแล้ว เห็นได้ชัดว่าเซียวรั่วเป็นผู้หญิงที่มีศักดิ์ศรีคนหนึ่ง เธอไม่มีทางยอมรับการบริจาคอะไรจากใครง่ายๆ แต่เฉินเฟิงก็ไม่อยากรับของที่ตัวเองเป็นคนให้ไป

หนทางที่จะโอเคทั้งสองฝ่าย ก็มีแต่บริจาคเงินออกไป

“งั้น...ก็ได้ค่ะ” เซียวรั่วกัดฟันรับปากอย่างแกนๆ เธอไม่อยากติดหนี้เพื่อนเฉินเฟิงมากเกินไป แต่ไม่คิดว่า ในที่สุดก็ต้องติดหนี้อยู่ดี

เธอถอนหายใจยาว ก่อนเดินกลับไปห้องตัวเอง

พอเข้าห้อง ก็ได้ยินเสียงมือถือดังไม่หยุด เธอหยิบมาดู พบว่าเธอออกไปแค่ไม่กี่นาที กลับมีสายเรียกเข้าสิบแปดสาย แถมยังเมสเสจอีกหลายสิบเลย

มีทั้งผู้รับผิดชอบกิลล์ และเพื่อนที่มหาลัย

ข้อความวีแชทก็มาจากคนพวกนี้ ถึงคนส่งจะไม่เหมือนกัน แต่ข้อความที่ส่งมาเหมือนกันอย่างน่าตกใจ

ทุกคนอยากรู้ว่าอัศวินปริศนาที่ซื้อเรือรบอวกาศสิบลำให้เธอคือใคร?!

เธอมีความสัมพันธ์ยังไงกับอัศวินปริศนาคนนี้กันแน่?!

ข้อความแบบนี้เธอขี้เกียจตอบอยู่แล้ว

คนพวกนี้คิดยังไง เธอรู้ดี

บุญคุณที่เพื่อนของเฉินเฟิงมีต่อเธอ เธอจะจำไว้ในใจตลอดไป วันใดเธอได้ลืมตาอ้าปาก เธอจะทดแทนบุญคุณเอง

แต่เพื่อนเขาเป็นใครฐานะยังไงกันแน่ เธอจะไม่มีวันไปถาม ก็คำพูดเดิมแหละ เธอมีหลักการของเธอ

เช้าวันต่อมา เฉินเฟิงกลับไปที่บริษัท

พอถึงห้องทำงาน หลี่เล่อเดินเข้ามาหาด้วยท่าทีตื่นเต้น: “พี่เฟิง ค่าคอมของออเดอร์โรงพยาบาลตุงถิงมาแล้วนะ ทั้งหมดแปดแสน”

“มาเร็วขนาดนี้เลย?” เฉินเฟิงค่อนข้างสงสัย เดิมคิดว่าหลี่สื้อผิงจะแกล้งให้เขาช้าซักหลายวัน แต่ไม่คิดว่าหลี่สื้อผิงจะให้มาเร็วขนาดนี้

“อืม เจ้าหลี่สื้อผิงคงกลัวพี่จะเล่าเรื่องให้ผู้บริหารระดับสูงฟัง พอทางโรงพยาบาลตุงถิงจ่ายเงินมา เขาเลยรีบให้การเงินโอนเงินเข้าบัญชีเราน่ะ”

“พี่เฟิง นี่เป็นบัญชีที่ทางการเงินโอนเงินมาให้ ในนี้มีแปดแสน” หลี่เล่อยิ้มพลางยื่นบัตรบัญชีธนาคารให้เฉินเฟิง แปดแสนนี่จะแบ่งยังไง แล้วแต่เฉินเฟิงเลย

หลี่เล่อรู้ดี ออเดอร์โรงพยาบาลตุงถิงน่ะ ตัวเองไม่ได้ช่วยอะไรเลย มีประโยชน์แค่อย่างเดียวคือเป็นคนขับรถให้เฉินเฟิง

ดังนั้นไม่ว่าเฉินเฟิงจะแบ่งยังไง เขาก็ไม่มีความเห็น

เฉินเฟิงยิ้ม เจ้าหลี่เล่อนี่รู้ตัวดีเหมือนกันนี่

“แปดแสนนี่ ของนายสองแสนนะ” เฉินเฟิงบอก เดิมเขาคิดจะแบ่งครึ่งหนึ่งให้หลี่เล่อ แต่คาดเดาว่าหลี่เล่อคงไม่รับ เลยหักไว้หน่อย ให้สองแสนละกัน

เวลาล่วงเลยมาจนบ่ายคล้อย เดิมเฉินเฟิงคิดจะเลิกงานก่อนเวลาซักหลายนาที แต่หวางซือหยวนกลับเดินหน้าบึ้งมือกอดอกเข้ามา

เธอมายืนตรงหน้าเขา พลางมองเขาด้วยสายตาเย็นชา พูดเสียงเย็นปนรังเกียจว่า: “พ่อฉันให้เรียกนายไปกินข้าวเย็นที่บ้าน”

พูดจบ หวางซือหยวนหมุนตัวจากไป แสดงออกว่าไม่อยากจะเสวนากับเขาไปมากกว่านี้

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว เดิมเขาคิดจะไปมหาลัยเยี่ยมเยียนหลินหวั่นชีว แต่ไม่คิดว่าหวางหงอี้จะให้เขาไปหา

สำหรับคำเชื้อเชิญของหวางหงอี้ เฉินเฟิงไม่มีหนทางปฏิเสธได้เลย อย่าพึ่งพูดถึงความสัมพันธ์ของเขากับเสี้ยเว่ยกั๋ว เอาแค่ตัวหวางหงอี้เองก็ให้การดูแลเขามากโขอยู่

คิดไปคิดมา เฉินเฟิงเลยตัดสินใจไปบ้านหวางซักรอบ

พอเลิกงาน เฉินเฟิงออกจากบริษัท ตอนกำลังจะออกจากหน้าบริษัท ก็เห็นหลี่สื้อผิงที่ขับปอร์เช่พอดี ที่นั่งข้างคนขับเป็นหวางซือหยวน

เฉินเฟิงเห็นทั้งคู่ พอๆกับที่ทั้งคู่เห็นเฉินเฟิง

“เฉินเฟิง นี่นายจะไปไหนล่ะ?” หลี่สื้อผิงหรี่ตาถามทั้งรอยยิ้ม เขารู้แล้วยังถามชัดๆ หวางซือหยวนบอกเขาแต่เช้าแล้วว่าหวางหงอี้อยากให้เฉินเฟิงไปกินข้าวที่บ้าน

“ไปบ้านคุณอาหวาง” เฉินเฟิงตอบเสียงเนิบ

“อ๋อ ไปบ้านคุณอาหวางหรอ” หลี่สื้อผิงแกล้งทำเสียงสูง และมองหน้าเฉินเฟิงยิ้มๆ พลางว่า: “ฉันก็จะไปบ้านคุณอาหวางพอดี ให้ฉันพานายไปด้วยไหมล่ะ?”