ลูกเขยมังกร นิยาย บท 372

บทที่ 372 ความหน้าด้านของเพิ้งเย้นฟาง

“ฮะฮะฮะ อย่างอื่นฉันจะไม่พูดแล้วละกัน ขอพูดแค่คำเดียว: เฉินเฟิง พยายามต่อไปนะ สู้ๆนะ! พยายามเป็นหัวหน้ากลุ่มฝ่ายขายให้ได้ก่อนปีหน้า!”

“ถ้านายทำได้ ถึงตอนนั้นพวกเราจะไปจัดงานฉลองให้นายกันที่โรงแรมจิ่นไท่!”

“ครับ” เฉินเฟิงยิ้มมองหน้าหลี่สื้อผิง คำพูดของหลี่สื้อผิงพูดดูมีนัยยะ ต่อหน้าดูเหมือนชมเชย แต่ที่จริงแล้วกำลังบอกทุกคนว่า ต่อให้เฉินเฟิงนายจะแน่แค่ไหน ฉันก็เป็นเจ้านายของนาย นายไม่มีทางหลุดรอดพ้นเงื้อมมือฉันไปได้

พอหลี่สื้อผิงพูดจบ เพิ้งเย้นฟางยิ้มรับคำต่อทันที: “หงอี้ ให้ฉันพูดนะ ค่าคอมแปดแสนของเฉินเฟิงนี่ เป็นความชอบของสื้อผิงครึ่งนึงเลยนะ”

“คุณป้าพูดเกินไปแล้วครับ เฉินเฟิงน่ะเก่งมากนะ ไม่มีผม เขาก็หาเงินแปดแสนนี่ได้ครับ” หลื่สื้อผิงพูดอย่างถ่อมตน

“เชอะ” เพิ้งเย้นฟางเบ้ปากอย่างไม่พอใจ ก่อนหันไปยิ้มให้หลี่สื้อผิง: “สื้อผิง ที่นี่มีแต่คนกันเอง ไม่มีคนนอก เราไม่ต้องไว้หน้าเจ้านี่หรอก”

“ออเดอร์สิบล้านของเจ้านี่น่ะ เราเป็นคนคอยช่วยเขาล่ะสิ”

หลี่สื้อผิงอึ้งเล็กน้อย เพิ้งเย้นฟางพูดแบบนี้...หมายความว่าไง

เธอคงไม่คิดว่า เป็นของเขาหรอกนะ?

หลี่สื้อผิงไม่ตอบ เพิ้งเย้นฟางเลยเข้าใจว่าหลี่สื้อผิงยอมรับแล้ว เธอยิ้มพูดต่อว่า: “สื้อผิง ป้ารู้ว่าคุณอยากช่วยเฉินเฟิง คุณอยากให้เฉินเฟิงได้รับการยอมรับที่บริษัท”

“แต่ต่อไปคุณทำเรื่องแบบนี้น้อยลงหน่อยก็ดีนะ คนจำพวกขยะน่ะต่อให้เข็นแค่ไหนก็เช็นไม่ขึ้นหรอก ช่วยเยอะไป ไม่เพียงเข็นไม่ขึ้น ยังจะทำตัวเองสกปรกไปด้วยนะ”

“เย้นฟาง พูดอะไรน่ะ?” หวางหงอี้เสียงขรึมลงมา เพิ้งเย้นฟางพูดแบบนี้ เท่ากับไม่เห็นเฉินเฟิงในสายตาเลย ปฏิเสธความดีความชอบของเฉินเฟิงซะสนิท

ต่อให้หลี่สื้อผิงจะคอยแอบช่วยเฉินเฟิงจริง แต่เขาก็ไม่เชื่อว่า ออเดอร์สิบล้านนี่จะไม่เกี่ยวอะไรกับเฉินเฟิงเลย

“ทำไมล่ะ? ฉันพูดผิดหรือไง?”

เพิ้งเย้นฟางยิ้มมุมปากประชด: “หงอี้ คุณคงไม่คิดจริงนะว่า ออเดอร์ใหญ่มูลค่าสิบล้านนี่ เจ้าขยะนี่ไปดิลมาได้น่ะ?”

“คุณเปิดบริษัทการค้านะ คุณไม่รู้จริงๆหรอว่า พนักงานฝ่ายขายที่ไม่มีเส้นสาย พึ่งเข้าบริษัทมาได้ไม่กี่วัน อยากเซ็นสัญญาได้นี่มันยากขนาดไหน?”

หวางหงอี้แทบสะอึก เพิ้งเย้นฟางพูดแบบนี้ เขาไม่มีทางปฏิเสธได้จริงๆ เขารู้ดีว่า พนักงานฝ่ายขายที่ไม่มีเส้นสาย พึ่งเข้าบริษัทมาได้ไม่กี่วัน อยากเซ็นสัญญาได้นี่มันยากขนาดไหน

อันที่จริงพูดว่ายากไม่ได้สิ ต้องพูดว่าไม่มีทางเลยต่างหาก ดังนั้นออเดอร์สิบล้านนี่ของเฉินเฟิง หลี่สื้อผิงคงแอบช่วยไปเยอะมาก

สีหน้าหวางซือหยวนดูขัดตา เธอไม่คิดเลยว่าเพิ้งเย้นฟางจะคิดแบบนี้ แต่ตอนนี้เธอไม่มีทางพูดแก้ออกมาหรอก ต่อให้เธอรู้ว่าเฉินเฟิงใช้ความสามารถตัวเองล้วนๆในการได้ออเดอร์สิบล้านนี่มาก็ตาม

เธอต้องการให้เพิ้งเย้นฟางและหวางหงอี้เข้าใจผิด เพราะมีแต่แบบนี้เท่านั้น เพิ้งเย้นฟางและหวางหงอี้ถึงจะยิ่งให้ความสำคัญกับหลี่ผิงมากขึ้น

หวางซือหยวนไม่พูด หลี่สื้อผิงเองก็ยิ่งไม่พูด เพราะนี่เป็นความดีความชอบที่ได้มาไม่รู้ตัว เรื่องอะไรจะไม่เอา

เฉินเฟิงยิ้ม กวาดตามองสีหน้าแต่ละคนไว้หมด แต่เขาไม่คิดจะพูดกึ้คำพูดของเพิ้งเย้นฟางซักนิด คำเดิมน่ะแหละ เขาไม่คิดจะถือสาคนคิดเล็กคิดน้อยอย่างเพิ้งเย้นฟาง มันทำเขาเสียราคาหมด

“นายยิ้มอะไร ฉันพูดไม่ถูกหรือไง?” เห็นเฉินเฟิงยังกล้ายิ้มออกมา เพิ้งเย้นฟางฉุนขึ้นมาทันที เจ้าขยะนี่ทำไมหน้าหนาขนาดนี้เนี่ย? อาศัยพึ่งพาคนอื่นถึงได้ออเดอร์มา โดนเปิดโปงแล้วยังยิ้มออกมาได้อีก?

“คุณน้าเพิ้ง คุณน้าพูดถูก ผู้จัดการหลี่ช่วยผมดิลออเดอร์มาจริงๆครับ” เฉินเฟิงพูดเสียงเรียบ วิธีรับมือคนโง่ที่ดีที่สุดคือ คนโง่พูดอะไรมา คุณก็เออออตามเขาไป ให้เธอโง่ให้พอใจ

พอได้ยินเฉินเฟิงยอมรับออกมา สีหน้าเพิ้งเย้นฟางถึงเริ่มดีขึ้น

แต่หลี่สื้อผิงกลับเริ่มหวั่นใจขึ้นมา เฉินเฟิงในสายตาเขาไม่น่าจะเป็นคนยอมรับผิดในสิ่งที่ตนไม่ได้ก่อนะ?

“ในเมื่อออเดอร์หลี่สื้อผิงช่วนายดิลมาได้ งั้นเรื่องค่าคอมแปดแสนของนายนี่ เราควรจะมาคุยกันใหม่ดีไหม?” เพิ้งเย้นฟางส่อประกายตาเจ้าเล่ห์ขึ้นวูบหนึ่ง นี่ต่างหากเป้าหมายที่แท้จริงของเธอ ที่พูดไปซะเยอะน่ะเป็นการปูทางเพื่อประโยคนี้ทั้งนั้น

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว ยัยโง่เพิ้งเย้นฟางนี่ นี่คงไม่ใช่คิดจะเอาค่าคอมแปดแสนของเขาให้หลื่สื้อผิงหรอกนะ?

“เย้นฟาง คุณพูดงี้หมายความว่าไง?!”

“ถึงออเดอร์สิบล้านของเสี่ยวเฟิง หลี่สื้อผิงจะช่วยไปไม่น้อย แต่ตัวเสี่ยวเฟิงเองก็ไม่ใช่ไม่ได้ทำอะไรเลย...” หวางหงอี้พูดเสียงเย็น เขารู้ว่าเพิ้งเย้นฟางเห็นหลี่สื้อผิงเป็นว่าที่ลูกเขยมาตลอด ดังนั้นเลยคิดเผื่อหลี่สื้อผิงเสมอ แต่เพิ้งเย้นฟางทำแบบนี้ดูออกจะเกินไปสักหน่อย พูดคำเดียวคิดจะเอาค่าคอมแปดแสนของเฉินเฟิงไปเลย รังแกกันแบบนี้ได้ยังไง?

“เขาทำอะไรล่ะ? เขาจะทำอะไรได้?” เพิ้งเย้นฟางยังตัดบทหวางหงอี้อย่างไม่ไว้หน้า

“ถ้าไม่มีสื้อผิง เขาคงไม่รู้ไปเร่ร่อนที่ไหนแล้ว อย่าว่าแต่ออเดอร์สิบล้านเลน ตอนนี้เขาจะได้เข้าทำงานที่บริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปยังเป็นปัญหาเลย”

“สรุปแล้ว เขาเซ็นออเดอร์ราคาสิบล้านนี่มาได้ เป็นความชอบของสื้อผิงทั้งหมด ไม่เกี่ยวอะไรกับตัวเขาเลยสักนิด”

“ดังนั้นค่าคอมแปดแสนนี่ ก็ควรจะให้สื้อผิงสิ” เพิ้งเย้นฟางพูดเป็นฉากๆด้วยสีหน้ามั่นใจ

“คุณน้าเพิ้งคิดจะให้ผมแบ่งผู้จัดการหลี่เท่าไหร่?” เฉินเฟิงมองเพิ้งเย้นฟางยิ้มๆ

“เจ็ดแสน!” เพิ้งเย้นฟางพูดด้วยสีหน้าเย็นชา เบนสายตามาที่เฉินเฟิง: “อย่างน้อยนายก็ต้องให้สื้อผิงเจ็ดแสน! เพราะถ้าไม่มีสื้อผิง นายไม่มีทางได้แม้แต่แดงเดียว”

“งั้นหรอ?” เฉินเฟิงหรี่ตามองยิ้มๆ

“ไม่ใช่หรือไง?”

“ไม่มีสื้อผิงพานายเข้าไปฝากเข้าบริษัท ไม่มีสื้อผิงคอยแอบช่วยนาย นายคิดว่านายจะดิลออเดอร์ราคาสิบล้านนี่มาได้หรือไง?”

“ให้นายแบ่งสื้อผิงเจ็ดแสนน่ะยังน้อยไปด้วยซ้ำ!”

“ให้ฉันว่านะ ค่าคอมแปดแสนน่ะให้สื้อผิงหมดเลยดีกว่า แต่เห็นแก่ที่นายช่วยสื้อผิงวิ่งเต้นทำเรื่อง เลยเหลือไว้ให้แสนหนึ่ง ถือเป็นค่าเหนื่อยละกัน” เพิ้งเย้นฟางพูดหน้าตาเฉย น้ำเสียงประหนึ่งกำลังให้ทาน

“เย้นฟาง คุณทำเกินไปแล้วนะ!” หวางหงอี้ตะคอกอย่างโกรธ เขาไม่เชื่อหรอกว่า ออเดอร์สิบล้านนั่น เฉินเฟิงทำแค่วิ่งเต้นทำเรื่อง เฉินเฟิงต้องทำอะไรอย่างอื่นแน่ ถ้าออเดอร์สิบล้านมันคุยได้ง่ายขนาดนั้น ก่อนเฉินเฟิงเข้าบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป หลี่สื้อผิงคงดิลมาได้นานแล้ว

แต่พอมาถึงเพิ้งเย้นฟางนี่ กลับกลายเป็นความดีความชอบของหลี่สื้อผิงไปซะงั้น