ลูกเขยมังกร นิยาย บท 373
บทที่ 373 นายกล้าเอาไหม
“เกินไป? ฉันเกินไปตรงไหน? ฉันไม่ได้เหลือให้ไอ้ขยะนี่หนึ่งแสนหรือไง?” เพิ้งเย้นฟางเบ้ปาก พูดสีหน้าไม่ยี่หระ
จากนั้นเธอเบนสายตามาที่เฉินเฟิง: “เฉินเฟิง ค่าคอมแปดแสนนั่น การเงินโอนเข้าบัญชีนายหรือยัง?”
“โอนเข้ามาแล้วครับ...”
เฉินเฟิงยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนเพิ้งเย้นฟางตัดบทอย่างไม่ไว้หน้าว่า: “ในเมื่อโอนเข้าบัญชีนายไปแล้ว นายก็เอาออกมาสิ ทุกคนอยู่ที่นี่พอดี นายก็โอนเจ็ดแสนให้สื้อผิงต่อหน้าทุกคนนี่เลย”
เพิ้งเย้นฟางจิกเฉินเฟิงไม่หยุด เธอจะต้องให้เฉินเฟิงคายเจ็ดแสนออกมาให้ได้ ถ้าวันนี้เธอทำไม่ได้ พอเฉินเฟิงออกประตูนี้ไป ลาออกไปจากจงไห่เลย ยิ่งยากละงานนี้
“ขอโทษครับ เงินแปดแสน ผมใช้หมดแล้ว” เฉินเฟิงยิ้มบางพลางว่า
ใช้หมดแล้ว?!
ทุกคนตะลึง ตอนเช้าพึ่งโอนมาให้ ตอนบ่ายใช้หมดแล้ว? ผีหลอกหรือไง?
“เฉินเฟิง นายเห็นว่าพวกเราโง่หรือไงหา?!” เพิ้งเย้นฟางปรี๊ดแตกทันที: “พึ่งโอนมาตอนเช้า ตกดึกนายใช้หมดแล้ว?”
“แปดแสนนะ ไม่ใช่แปดสิบ!”
“นายไม่อยากแบ่งให้สื้อผิงก็พูดมาตรงๆ เอาเหตุผลไร้สาระแบบนี้มาหลอกทุกคนมันสนุกหรือไง?” เพิ้งเย้นฟางใกล้จะระเบิดแล้ว เธอไม่คิดเลยว่า เฉินเฟิงจะกล้าใช้เหตุผลไร้สาระแบบนี้มาตอบเธอ
เฉินเฟิงส่ายหน้ายิ้มๆ: “คุณน้าเพิ้ง ผมว่าผมจำเป็นต้องบอกคุณน้าสักเรื่องว่า ค่าคอมน่ะโอนมาตอนเช้าจริง แต่เงินแปดแสนไม่ใช่ของผมคนเดียว”
“ตอนนั้นคนที่ออกไปโรงพยาบาลตุงถิงด้วยกันกับผมคือหลี่เล่อ ดังนั้นผมแบ่งให้หลี่เล่อสองแสน”
“แล้วอีกหกแสนล่ะ?!” เพิ้งเย้นฟางเบิกตาโพลงใส่เฉินเฟิง
“ที่เหลือหกแสน ผมให้หลี่เล่อไปซื้อรถครับ” เฉินเฟิงบอกเสียงเรียบ
ทุกคนเงียบกริบอีกครั้ง
เพิ้งเย้นฟางกรี๊ดร้อง: “เฉินเฟิง ฉันว่านายจงใจไม่แบ่งเงินให้สื้อผิงมากกว่าใช่ไหม?”
“นายพึ่งมาจงไห่ ที่จะนอนยังไม่มี จะเอาเงินหกแสนไปซื้อรถหมดได้ไง?”
“คุณน้าเพิ้งไม่เชื่อ ผมก็ช่วยไม่ได้” เฉินเฟิงยักไหล่หน้าตาเหนื่อยใจ เขาพูดความจริงก็พอแล้ว เพิ้งเย้นฟางจะเชื่อไม่เชื่อ ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา
พอเห็นเฉินเฟิงทำหน้าไม่ยี่หระ เพิ้งเย้นฟางปรี๊ดแตก เธอกรี๊ดสนั่นขึ้นมา: “ฉันไม่สน! ฉันไม่สนว่านาจะใช้เงินแปดแสนนั่นหรือยัง ยังไงซะนายติดเงินสื้อผิงเจ็ดแสนอยู่ ห้ามขาดแม้แต่แดงเดียว!”
“วันนี้นายต้องจ่ายเงินเจ็ดแสนมา ไม่งั้นอย่าคิดจะออกไปจากบ้านฉัน!”
“เพิ้งเย้นฟาง อย่ามาทำหน้าไม่อายนะ!” หวางหงอี้ตบโต๊ะเสียงดัง เขาถลึงตาใส่เพิ้งเย้นฟางด้วยความโกรธ เขาไม่คิดเลยว่า เพิ้งเย้นฟางจะพูดแม้แต่คำว่าห้ามออกไปจากบ้านหวางออกมาได้ พฤติกรรมแบบนี้มันต่างอะไรกับการปล้น?
“คุณอาหวางอย่าโมโหไปเลยครับ” เฉินเฟิงขมวดคิ้วพลางปลอบหวางหงอี้ เดิมเขาไม่อยากถือสาคนแบบเพิ้งเย้นฟาง แต่เธอยิ่งได้ใจขึ้นเรื่อยๆ เป็นแบบนี้ต่อไป เพิ้งเย้นฟางคงขึ้นมาเหยียบหัวเขาแน่
เขาเบนสายตามาที่เพิ้งเย้นฟาง พลางเอ่ยปากเสียงเรียบ: “คุณน้าเพิ้ง เจ็ดแสนที่คุณน้าว่า ผมให้ผู้จัดการหลี่ได้”
พอได้ยินเฉินเฟิงพูดแบบนี้ เพิ้งเย้นฟางสีหน้าดีใจ แต่หลี่สื้อผิงกลับใจกระตุกวูบ เจ้าขยะนี่คงไม่คิด...
วินาทีต่อไป เฉินเฟิงทำตามที่หลี่สื้อผิงคาดเดาเป๊ะ: “แต่น้าถามผู้จัดการหลี่ดูสิ ผมให้เขาเจ็ดแสน เขากล้าเอาไหม?”
เขากล้าเอาไหม?
คำพูดนี้เหมือนค้อนหนักไร้รูปร่างทุบเข้าไปที่หน้าอกหลี่สื้อผิงอย่างจัง ทำเอาเขาสีหน้าซีดเผือด
“นายหมายความว่าไง?! นายให้เงินสื้อผิง สื้อผิงทำไมจะไม่กล้าเอา?”
“อย่าว่าแต่เจ็ดแสน ต่อให้เจ็ดล้าน แค่นายควักออกมาได้ สื้อผิงก็กล้าเอา!” เพิ้งเย้นฟางพูดโดยไม่ได้สังเกตรอบข้างเลย เธอแค่รู้สึกว่าเฉินเฟิงกำลังท้าทายเธอ
“เหอะๆ ผู้จัดการจาง? ผมให้คุณเจ็ดแสน คุณกล้าเอาไหม?” เฉินเฟิงยิ้มร่า เบนสายตาไปที่หลี่สื้อผิง หลี่สื้อผิงสะอึกฉับพลัน หันไปยิ้มบอกเพิ้งเย้นฟาง: “คุณป้า ช่างเถอะครับ ที่จริงผมก็ไม่ได้ช่วยเฉินเฟิงมากเท่าไหร่ เรื่องเงิน...”
“แค่ไม่ได้ช่วยอะไรมากหรอ?” เฉินเฟิงพูดเสียงเย็น
หลี่สื้อผิงรู้สึกชาวาบไปทั่วหัว นี่เฉินเฟิงกำลังบีบให้เขาพูดความจริง ถ้าเขาไม่พูด เห็นทีเฉินเฟิงคง
พูดเรื่องทั้งหมดออกมาแน่
“คุณป้า ที่จริงแล้ว ออเดอร์ราคาสิบล้านของเฉินเฟิงนี่ ผมไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลยครับ เขาดิลมาได้ด้วยตัวคนเดียว ไม่เกี่ยวกับใครเลย” หลี่สื้อผิงทำใจกล้าพูดออกไป แต่ในใจก่นด่าตัวเองไม่หยุด เขาไม่น่าเห็นแก่ความดีเล็กน้อยที่เพิ้งเย้นฟางยัดมาให้เขาเลย ตอนนี้ดีเลย ความดีความชอบไม่เหลือ กลับตบหน้าตัวเองฉาดใหญ่ซะอีก
เพิ้งเย้นฟางอึ้ง: “สื้อผิง พูดแบบนี้หมายความว่าไง?”
“ออเดอร์ของเจ้าขยะนี่ไม่ใช่เธอช่วยมันดิลมาหรือไง?”
“เปล่าครับ ไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลย” หลี่สื้อผิงกัดฟันบอก เรื่องมาถึงขั้นนี้ เขาได้แต่ยอมรับความจริง และตีหน้าเพิ้งเย้นฟางแตกแล้วล่ะ
ถ้าเขาไม่ยอมรับ เฉินเฟิงพูดความจริงออกมาทั้งหมด จากนั้นหวางหงอี้แค่หาคนไปถามที่บริษัท ก็จะรู้เรื่องได้ทั้งหมด ตอนนั้นหน้าเขาคงบวมฉุแน่
“ไม่เกี่ยวอะไรกับนายเลย?!” เพิ้งเย้นฟางปรี๊ดแตกทันที “ไหนนายพึ่งบอกว่านายช่วยไอ้ขยะนี่ดิลออเดอร์มาได้ไง? ทำไมตอนนี้บอกไม่ใช่อีก?”
“คุณป้า ผมเหมือนจะ...ไม่เคยพูดแบบนั้นนะครับ” หลี่สื้อผิงยิ้มปฏิเสธ เขาไม่เคยยอมรับออกมาจริงๆ เขาแค่ทำเนียนตอนเพิ้งเย้นฟางพูดออกมาเท่านั้น
เฉินเฟิงซะอีก กลับยอมรับออกมาหน้าตาเฉย แต่ตอนนี้ดูแล้วเฉินเฟิงคงเห็นเพิ้งเย้นฟางเป็นคนโง่ซะมากกว่า
“นาย...” เพิ้งเย้นฟางโกรธแทบกระอักเลือด? เธอไม่คิดเลยว่าเธอพยายามช่วยสื้อผิง แต่สุดท้ายสื้อผิงกลับหักหลังเธอ!
“สื้อผิง บอกป้ามาตามความจริงนะ เจ้าขยะนี่ข่มขู่นายใช่ไหม? ไม่ยอมให้เธอพูดความจริงใช่ไหม?” เพิ้งเย้นฟางยังไม่พอใจ เธอรับไม่ได้ที่หลี่สื้อผิงหักหลังเธอ
หลี่สื้อผิงอยากร้องไห้เต็มแก่ นี่เพิ้งเย้นฟางน้ำเข้าสมองหรือไง? คำพูดแบบนี้เธอยังกล้าพูดออกมาอีก ต่อให้เฉินเฟิงข่มขู่เขาจริง เขาจะกล้าพูดหรอ?
“เปล่าครับ คุณป้า เฉินเฟิงเขาไม่ได้ข่มขู่ผม ออเดอร์โรงพยาบาลตุงถิงเขาเป็นคนคุยมาได้เองคนเดียว ผมไม่ได้ช่วยอะไรเลย” หลี่สื้อผิงพูดด้วยสีหน้าแทบร้องไห้ เขาได้แต่ทนจนถึงที่สุดละกัน
เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว จะเอาเงินเฉินเฟิงนี่เลิกคุยเลย หลี่สื้อผิงไม่ยอมรับ ใครก็ไม่มีประโยชน์
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...