ลูกเขยมังกร นิยาย บท 374
บทที่ 374 วังโฉงหยาง
“เอาล่ะ เลิกพูดกันได้แล้ว ทานกันเถอะ” หวางหงอี้เอ่ยเสียงแข็ง เพิ้งเย้นฟางหาเรื่องเอง โทษใครไม่ได้หรอก
“ไม่กินแล้ว จะกินอะไรอีกล่ะ!”
“ปึ้ก”
เพิ้งเย้นฟางตบโต๊ะเสียงดัง เธอลุกขึ้นพรวดและหมุนตัวเดินจากไป
“เขาไม่กิน พวกเรากินกัน” หวางหงอี้ส่ายหน้ายิ้มๆ ไม่สนใจ
แต่สายตากลับเบนไปทางเฉินเฟิง เดิมเขาคิดว่าตัวประเมินเฉินเฟิงสูงมากแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะประเมินต่ำเกินไป
ลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียที่มาจากชางโจว ไม่ง่ายเลยจริงๆแฮะ
ไม่เพียงใช้ความสามารถตัวเองคุยออเดอร์มาได้ ยังทำให้หลี่สื้อผิงจำใจเข้าข้างเขาอีก นี่ไม่ใช่อะไรที่คนธรรมดาจะทำได้เลยนะ
พอเพิ้งเย้นฟางไป หวางซือหยวนก็ไม่มีอารมณ์กินแล้ว เธอจำใจกินไปสองคำและลุกจากโต๊ะอาหารไป
หลี่สื้อผิงก็ลุกตามไปติดๆโดยอ้างว่ามีงานเข้า
งานเลี้ยงฉลองดีๆเลยจบลงแบบนี้ โต๊ะอาหารใหญ่เหลือแต่เฉินเฟิงและหวางหงอี้ แต่ทั้งคู่กลับกินกันอย่างเอร็ดอร่อย
อาจเพราะอารมณ์ดี วันนี้หวางหงอี้เลยดื่มไปหลายแก้ว พอเริ่มกึ่มๆ สีหน้าหวางหงอี้แดงเรื่อเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเริ่มเมาได้ที่
พอเมาได้ที่ หวางหงอี้ก็อดรำลึกถึงความหลังไม่ได้ เขาเล่าเรื่องราวที่เขากับเสี้ยเว่ยกั๋วมาบุกเบิกกันที่จงไห่
เฉินเฟิงนั่นฟังเงียบๆ เขาคอยยิ้มรับเออออบ้างเป็นระยะ
เห็นได้เลยว่า หวางหงอี้ดูคิดถึงช่วงเวลาในตอนนั้นมาก เขาเองเห็นเสี้ยเว่ยกั๋วเป็นเพื่อนตายจริงๆ
พอคิดถึงตรงนี้ เฉินเฟิงอดคิดถึงขาที่โดนตีหักของเสี้ยเว่ยกั๋วขึ้นมาไม่ได้
ตามที่เสี้ยเว่ยกั๋วบอก ขาข้างนั้นของเขาโดนจับหักขา แต่ใครเป็นคนทำ ตัวเสี้ยเว่ยกั๋วเองกลับไม่ยอมพูดมาโดยตลอด
เห็นได้ชัดว่า อีกฝ่ายแกร่งมาก และแกร่งจนเสี้ยเว่ยกั๋วไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยถึง
“คุณอาหวาง ผมถามคุณอาซักคำถามได้ไหม?” หลังจากเงียบอยู่นาน เฉินเฟิงตัดสินใจถามหวางหงอี้
“เราอยากถามว่าขาพ่อนายโดนใครหักขาใช่ไหม?” หวางหงอี้ชะงักไปหน่อย คล้ายกับเดาได้แต่แรกว่าเฉินเฟิงจะถามคำถามนี้
“ครับ” เฉินเฟิงพยักหน้า
เห็นเฉินเฟิงยอมรับ หวางหงอี้แววตาเริ่มลังเล จนเวลาผ่านไปสักพักเขาถึงเงยหน้าขึ้นมามองเฉินเฟิง ถอนหายใจพลางว่า: “เสี่ยวเฟิง ถ้าอาบอกว่าขาพ่อเราอาเป็นคนหักเอง เราจะเชื่อไหม?”
เฉินเฟิงชะงักกึก หวางหงอี้เป็นคนหัก?!
เป็นไปได้ยังไงกัน?!
“ดูไม่น่าเชื่อล่ะสิ?” หวางหงอี้ยิ้มเศร้า
“ยากที่จะเชื่อได้จริงๆครับ” หลังจากสูดลมหายใจเข้าไปหนึ่งเฮือก เฉินเฟิงพูดขึ้น: “คุณอาหวางทำไมถึงหักขาพ่อผมล่ะ มันน่าจะมีเหตุผลอะไรใช่ไหม?”
“เฮ้อ...”
หวางหงอี้ถอนหายใจยาวออกมาอีก “เรื่องมันผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว เหตุผลยังสำคัญอีกหรือไง?”
“สำคัญครับ!” เฉินเฟิงพูดเน้น: “ผมจำเป็นต้องรู้ว่าขาพ่อผมตอนนั้นหักได้ยังไงกัน”
“เฮ้อ ในเมื่อเราอยากรู้ งั้นวันนี้อาจะบอกละกัน”
“ขาพ่อเราน่ะ อาเป็นคนหักจริงๆ แต่อาเองก็ไม่มีทางเลือก ถ้าอาไม่ทำอย่างนั้น พ่อเธอคงอยู่ไม่รอดมาจนถึงวันนี้หรอก” หวางหงอี้บอก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...