ลูกเขยมังกร นิยาย บท 375
บทที่ 375 ทำไมผมต้องกลัวด้วย
รู้สึกผิด
เพราะว่ารู้สึกผิด
หวางหงอี้รู้สึกผิดต่อเสี้ยเว่ยกั๋วมาตลอด
ดังนั้นเขาเลยอยากไถ่โทษโดยการทำดีต่อเขา
“เสี่ยวเฟิง อารู้ว่าเราเป็นคนมีน้ำใจ ไม่งั้นเหล่าเสี้ยคงไม่ยอมยกเมิ่งเหยาให้เราดูแลแน่”
“แต่เรื่องตอนนั้นมันผ่านไปแล้ว อากับเหล่าเสี้ยหลายปีมานี้ก็ไม่ได้ลำบากอะไร”
“ดังนั้นเราอย่าทำเรื่องโง่ๆอย่าไปหาเรื่องวังตุงหยางเลยนะ”
“เราน่าจะเข้าใจนะว่า คำว่า วังโฉงหยางสามคำนี้หมายถึงอะไรในจงไห่”
หวางหงอี้ยังกำชับอย่างหนักแน่นต่อว่า วังโฉงหยางเป็นหนึงในวีรบุรุษที่ยังเหลืออยู่ตั้งแต่สมัยก่อตั้งประเทศขึ้นมา ฐานะของเขาในหวาเซี่ยไม่ด้อยไปกว่าพวกผู้อาวุโสที่ก่อตั้งประเทศมาเลย
ถึงตัวเขาจะไม่มีตำแหน่งอะไร แต่ไม่ว่าใครในจงไห่ เจอเขาก็ยังต้องเรียกเขาด้วยความเคารพนอบน้อมว่าท่านวัง
นอกจากฐานะที่สูงส่งของตัววังโฉงหยางเองแล้ว บ้านวังในตอนนี้ยังเป็นใหญ่ค้ำฟ้าของจงไห่อีกด้วย
บ้านวัง บ้านฉู่ บ้านส้ง บ้านฉินถือเป็นสี่ตระกูลใหญ่ของจงไห่
ในจงไห่ ฐานะบ้านวังไม่มีใครสามารถสั่นคลอนได้
“คุณอาหวาง วางใจเถอะครับ ผมไม่วู่วามหรรอก” เฉินเฟิงพยักหน้าเบาๆ บ้านวังเป็นตระกูลที่มีประวัติมายาวนาน พวกเขาขาดอีกแค่นิดเดียวก็จะได้เข้าไปอยู่ในหกตระกูลดังของหวาเซี่ย
อาศัยแค่อำนาจของตระกูล ต่อให้เป็นตระกูลโห้ ณ เกาะก๊าง ก็ยังด้อยกว่าบ้านวังอยู่มาก
บุคคลระดับนี้ เฉินเฟิงไม่วู่วามไปหาเรื่องด้วยอยู่แล้ว โดยเฉพาะในที่ที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้
พอทานข้าวเสร็จ เฉินเฟิงก็ออกจากบ้านหวาง
ตอนกำลังจะออกไป ก็มีรถแท็กซี่แล่นเข้ามา
เฉินเฟิงกวักมือเรียกให้รถแท็กซี่หยุดลง เฉินเฟิงก้าวขึ้นไปนั่งที่นั่งด้านหลัง
“ไปโรงแรมจิ่นไท่ครับ”
“ได้เลย นั่งดีๆนะ”
คนขับหันมายิ้มอย่างใจดี และเหยียบคันเร่งพารถแท็กซี่สีฟ้าออกไป
เฉินเฟิงนั่งหรี่ตาลง กะจะพักงีบซักหน่อย
สิบกว่านาทีผ่านไป การกระตุกอย่างรุนแรงทำให้เฉินเฟิงตื่น
เขาลืมตาขึ้น และมองไปนอกหน้าต่าง พบว่าข้างนอกมืดสนิท อย่าว่าแต่ไฟถนนเลย โคมไฟสักดวงก็ไม่มี
เห็นได้ชัดว่า นี่ไม่ใช่ทางกลับโรงแรมจิ่นไท่ แต่เป็นทางขับออกนอกเมือง
ไม่งั้นไม่มีแม้แต่เงาคนบนถนนซักคนหรอก
“ตื่นแล้วหรอ?”
คนขับรถคอยสังเกตเฉินเฟิงผ่านทางกระจกหลังเสมอ พอเห็นเฉินเฟิงตื่น เขาก็ถามขึ้นยิ้มๆว่า
“ครับ ตื่นแล้ว” เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ
“นายดูเหมือน...ไม่กลัวเลย?” คนขับรถที่ใส่หมวกปากเป็ดขมวดคิ้วสงสัย เฉินเฟิงพบว่านี่ไม่ใช่ทางไปโรงแรมจิ่นไท่แล้ว ทำไมยังนิ่งขนาดนี้?
“กลัว?” เฉินเฟิงยิ้มมุมปาก: “ทำไมผมต้องกลัวด้วย?”
“คนที่ต้องกลัวเป็นพวกคุณมากกว่า”
“พวกเรา?” คนขับโกรธจนหัวเราะ สมองเจ้าเด็กนี่น้ำเข้าหรือพังไปแล้วหรือไง?
“อีกกี่นาทีถึงล่ะ?” เฉินเฟิงเอนหลังพิงเบาะถามอย่างเกียจคร้าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...