ลูกเขยมังกร นิยาย บท 379
บทที่ 379 คนที่ผมจะตบก็หลิวเส้าฝู้นี่แหละ
“ตามเกาะแกะเสี้ยเมิ่งเหยา?”
“ตาข้างไหนของเธอมองเห็นฉันเกาะแกะเสี้ยเมิ่งเหยาหะ?”
“ผู้หญิงมือสองที่ผ่านการหย่าร้างมาแล้วอย่างมันจะคู่ควรให้ฉันเกาะแกะหรือไง?” หลิวเส้าฝู้ยิ้มหยัน ที่เขาพยายามจะจัดการเสี้ยเมิ่งเหยาให้ได้ เป็นเพราะเสี้ยเมิ่งเหยาสวยมาก เขาอยากได้ตัวเธอก็เท่านั้น
ส่วนเรื่องจะแต่งเสี้ยเมิ่งเหยาเข้าบ้าน? ไม่ต้องคิดเลย เพราะไม่มีวันเป็นไปได้
ยังไงเขาก็เป็นคุณชายตระกูลดังมีทรัพย์สินเป็นหมื่นล้าน ผู้หญิงแบบไหนหาไม่ได้มั่งล่ะ? ให้แต่งผู้หญิงที่เคยหย่าร้างมาแล้วเป็นเมีย? เขาต้องสมองกลวงเท่านั้นแหละถึงจะทำ
เคยหย่า?
ผู้หญิงมือสอง?
พอได้ยินหลิวเส้าฝู้พูดแบบนี้ คนในห้องโถงต่างพากันเปลี่ยนสีหน้าไปตามๆกัน
ใครก็ไม่คิดว่า ประธานสาวสวยที่พึ่งมารับตำแหน่งของบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปจะเป็นผู้หญิงมือสองที่ผ่านการหย่าร้างมาแล้ว?
ข่าวนี้ถือเป็นข่าวฮอตฮิตจริงๆ
พริบตาเดียวเสียงซุบซิบดังกระหึ่มห้องโถง
สีหน้าเฉินเฟิงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง
ไม่ต้องคิดเลยว่า หลิวเส้าฝู้พูดแบบนี้ จะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงเสี้ยเมิ่งเหยาขนาดไหน
นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทั่วทั้งบริษัทจะลือเรื่องเสี้ยเมิ่งเหยาเคยหย่าร้างมาแล้วให้ว่อนแน่นอน
ใบหน้างามของฟางหย่าเริ่มเปลี่ยนสี เธอไม่คิดว่า หลิวเส้าฝู้จะไม่มีสมองถึงขนาดนี้ ขนาดเรื่องเสี้ยเมิ่งเหยาเคยหย่าร้างมาแล้วยังกล้าพูดออกมาในที่สาธารณะ
“คุณชายหลิว พูดอะไรน่ะคะ ประธานเสี้ยหย่าร้างตอนไหน ทำไมฉันไม่รู้เลย...” ฟางหย่าฝืนยิ้ม เธอจะนั่งมองข่าวลือแพร่ออกไปไม่ได้ ต้องหาวิธีขจัดข่าวลือ เพราะเสี้ยเมิ่งเหยาพึ่งมาทำงาน ชื่อเสียงสำคัญมากสำหรับเธอ ถ้าให้คนที่บริษัทรู้ว่า เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นผู้หญิงที่ผ่านการหย่าร้างมา ต้องมีผลกระทบอย่างมากต่อชื่อเสียงเธอแน่
“ไม่รู้?” หลิวเส้าฝู้ยิ้มเย็น: “ฟางหย่า เธอมาตีหน้าซื่อใส่ฉันนี่สนุกหรือไง?”
“เรื่องที่นังแพศยาเสี้ยเมิ่งเหยาเคยหย่ามาแล้วน่ะ ขอแค่ไปสืบนิดเดียวก็รู้แล้ว ต้องทำเป็นพูดอะไรแบบนี้หรอ?”
“บอกเธอตามตรงนะ วันแรกที่เสี้ยเมิ่งเหยามาที่จงไห่ ฉันก็รู้แล้วว่าเธอเคยหย่ามาก่อน”
“แถมฉันยังรู้อีกว่า สามีเธอน่ะเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมีย แต่งมาสามปี ไม่เคยแตะต้องตัวเสี้ยเมิ่งเหยาเลย จนถึงตอนนี้เสี้ยเมิ่งเหยายังเวอร์จิ้นอยู่เลย”
หลิวเส้าฝู้ยิ้มเย็น ตอนเขาพูดคำพวกนี้ออกมา ไม่มีการปรับเสียงให้เบาลงเลย กลับเอ่ยพูดเสียงดังให้คนทั่วทั้งบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปได้ยินโดยทั่วกัน
เป้าหมายของเขาชัดมาก คือทำลายชื่อเสียงเสี้ยเมิ่งเหยา เพื่อให้เธอยอมศิโรราบใต้ร่างเขา
ไม่ต่างจากที่เฉินเฟิงคิดเลย พอหลิวเส้าฝู้พูดจบ ทั่วทั้งบริษัทวงแตกทันที
“แต่งงานมาสามปี ประธานเสี้ยยังเวอร์จิ้นอยู่เลย?! พระเจ้า ข่าวนี่สุดยอดเลย”
“แค่สุดยอดที่ไหนกัน ถ้าไม่ใช่คนพูดเป็นหลิวเส้าฝู้ ฉันจะไม่มีทางเชื่อเลยล่ะนะ? สามีเก่าของประธานเสี้ยมีปัญหาด้านนั้นหรือเปล่า ไม่งั้นปล่อยผู้หญิงสวยอย่างประธานเสี้ยไว้ได้ไงสามปีเนี่ย?”
“ถ้าพูดแบบนี้ แปลว่า สามีเก่าของประธานเสี้ยให้ประธานเสี้ยเป็นม่ายฟรีๆสามปีเลย?”
“มิน่าประธานเสี้ยชอบทำหน้าเย็นชาเป็นน้ำแข็งเดินได้ ที่แท้ก็ขาดเรื่องนี้นี่เอง”
“ไม่น่าจะแค่ขาดนะ น่าจะแค้นด้วย เธอไม่ได้ยินหลิวเส้าฝู้บอกหรอ สามีเก่าของประธานเสี้ยเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมีย ตอนนี้พวกคนแบบนี้มีใครบ้างที่มีความสามารถน่ะ? ฉันว่า สามีเก่าของประธานเสี้ยไม่เพียงไม่สามารถเติมเต็มเรื่องนั้นให้ประธานได้ เรื่องการงานก็ไม่ได้เรื่องด้วย ไม่งั้นเขาคงไม่กลายเป็นสามีเก่าหรอก”
สีหน้าฟางหย่าเปลี่ยนสีไม่ซ้ำกัน ไม่ต้องถามเลย คำพูดของหลิวเส้าฝู้ก่อให้เกิดผลอะไรขึ้น อย่างมากวันหนึ่ง รับรองว่าข่าวลือของเสี้ยเมิ่งเหยาจะกระจายไปทั่วบริษัทแน่นอน
“ฟางหย่า ตอนนี้เธอจะให้ฉันเข้าไปหาประธานเสี้ยได้หรือยังล่ะ?” หลิวเส้าฝู้มองฟางหย่ากึ่งสะใจ ชื่อเสียงของเสี้ยเมิ่งเหยาจะเสียหายไหม เกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ เขาสนแค่ร่างกายของเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่ได้สนใจตัวบุคคลนี่นา
“คุณชายหลิว คุณ...”
“คุณอะไรคุณ? ฟางหย่า ฉันจะบอกให้นะ เรื่องที่ฉันรู้มาเกี่ยวกับเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่ใช่แค่สองเรื่องนี้ ถ้าเธอยังไม่ยอมให้ฉันเข้าไป วันนี้ฉันจะโพนทะนาเรื่องแม่นั่นออกมาให้หมดเลย” หลิวเส้าฝู้ยิ้มกะเหลี่ย เขาไม่เชื่อหรอกว่า ฟางหย่าจะยอมให้เขาโพนทะนาเรื่องทั้งหมดออกมาตรงนี้เลย
“ค่ะ ฉันจะพาคุณไปพบประธานเสี้ย” ฟางหย่าสูดลมหายใจเข้าปอดหนึ่งเฮือก สุดท้ายก็ยอมลงให้หลิวเส้าฝู้
ถ้าปล่อยให้หลิวเส้าฝู้พูดพล่ามต่อไป คงจะก่นด่าเสี้ยเมิ่งเหยาซะไม่เหลือดี
พอเห็นฟางหย่ากับหลิวเส้าฝู้เดินไปทางลิฟท์ ทุกคนในห้องโถงพยายามใจจดใจจ่อเหมือนรอดูละคร มีเพียงเฉินเฟิงคนเดียวที่สีหน้าเย็นชาขั้นสุด
หลังจากสายตาเปล่งประกายเย็นชาขึ้นวูบหนึ่ง เฉินเฟิงรีบตามติดฟางหย่าและหลิวเส้าฝู้เข้าไปในลิฟท์
ฟางหย่าพึ่งก้าวเท้าเข้าไป ก็รู้สึกเจ็บที่ท้ายทอย จากนั้นก็ล้มลงสลบเหมือดไปเลย
พอเห็นฟางหย่าสลบลงกับพื้น หลิวเส้าฝู้ถึงได้สติว่าเกิดอะไรขึ้น เขาชี้หน้าเฉินเฟิงลนลานร้องว่า: “แก...แกทำอะไรน่ะ?!”
เฉินเฟิงยิ้มเย็นชา ไม่ได้พูดอะไรกับหลิวเส้าฝู้ เขาเดินไปยืนตรงหน้าหลิวเส้าฝู้ และยกมือขึ้นตบหน้าหลิวเส้าฝู้ฉาดใหญ่
“เพี๊ยะ”
เสียงตบหน้าฉาดใหญ่ดังขึ้นในลิฟท์
ตบฉาดใหญ่ของเฉินเฟิงทำหลิวเส้าฝู้หมุนคว้างกับที่ ฟันลอยออกจากปากเขาสองสามซี่
มีเสียงหึ่มๆในหัวดังขึ้น หลิวเส้าฝู้ถึงได้สติว่าเกิดอะไรขึ้น ดวงตาเขาแดงก่ำขึ้นทันที เหมือนมีเปลวไฟแห่งความโกรธลุกโพลงในอก เขากัดฟันกรอดมองเฉินเฟิง: “แก...แกกล้าตบฉัน?! แกรู้ไหมว่าพ่อฉัน...”
“เพี๊ยะ”
หลิวเส้าฝู้ยังไม่ทันพูดอะไรมาก เฉินเฟิงก็ยิ้มเย็นและสะบัดมือตบหน้าอีกข้างของหลิวเส้าฝู้เข้าให้อีกฉาด
โดนตบสองทีรวด หลิวเส้าฝู้รู้สึกเหมือนตัวเองใกล้บ้าเต็มทน
เจ้าบ้านี่ใครกัน?
เจ้านี่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อเขา มันถือดียังไงมาตบเขาเนี่ย?
พอเห็นเฉินเฟิงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์อีก หลิวเส้าฝู้ลนลานขึ้นมาทันที เขารีบยกมือขึ้นพนมขอร้องเฉินเฟิง: “อย่าพึ่งตบนะอย่าพึ่ง นายจำคนผิดหรือเปล่า? ฉันไม่มีความแค้นอะไรกับยาย ฉันไม่เคยเจอนายมาก่อนด้วยซ้ำ...”
“ไม่เคยเจอผม?” เฉินเฟิงแค่นยิ้มมุมปาก
ยิ้มเย็นนี่ทำให้หลิวเส้าฝู้ใจกระตุกวูบ แต่เขายังคงรีบอธิบาย: “ใช่ ฉันแน่ใจนะ ฉันไม่เคยเจอนายมาก่อนเลย นายน่าจะตบผิดคนแล้วล่ะ”
“ตบผิดคน?” เฉินเฟิงหรี่ตามอง: “นายชื่อหลิวเส้าฝู้ใช่ไหม?”
หลิวเส้าฝู้ตะลึง ก่อนพยักหน้า: “ฉันชื่อหลิวเส้าฝู้จริง...”
“เพี๊ยะ”
หลิวเส้าฝู้พูดยังไม่ทันจบ เฉินเฟิงก็สะบัดมือตบหน้าเขาให้อีกฉาด
“ในเมื่อชื่อหลิวเส้าฝู้ งั้นก็ไม่ได้ตบผิด”
“คนที่ผมจะตบคือหลิวเส้าฝู้!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...