ลูกเขยมังกร นิยาย บท 381

บทที่ 381 ยกโทษให้ด้วย

“นายคิดมากไปละ ความบาดหมางของฉันกับหลิวเส้าฝู้น่ะยังไม่ถึงขั้นเข่นฆ่าชีวิตกันหรอก” เฉินเฟิงหัวเราะ ถึงหลิวเส้าฝู้จะพูดจาดูถูกถากถางในห้องโถงไว้มากมาย ทำให้ชื่อเสียงเสี้ยเมิ่งเหยาเสียหายไปไม่น้อย แต่จะให้เขาฆ่าหลิวเส้าฝู้จริงๆ เขาก็ทำไม่ได้

แต่อย่างน้อยต้องสั่งสอนให้หลาบจำ

“งั้นพี่เฟิงคิดจะ...” หลี่เล่ออดมองเฉินเฟิงอย่างสงสัยไม่ได้

“ฉันจะคิดอะไรล่ะ นายพาฉันไปส่งที่หนึ่งก็รู้แล้ว” เฉินเฟิงบอก

“ได้ครับ” หลังสงสัยเล็กน้อย ในที่สุดหลี่เล่อก็พยักหน้า เฉินเฟิงให้เขาขับไปส่ง ความหมายมันชัดเจนมากกว่า เฉินเฟิงเชื่อใจเขา! ถ้าไม่งั้นคงไม่ยอมให้เขาเห็นเรื่องแบบนี้หรอก

ดังนั้นเวลานี้เขาไม่สามารถทรยศความไว้เนื้อเชื่อใจของเฉินเฟิงได้โดยเด็ดขาด

หลังจากโยนหลิวเส้าฝู้ไว้ท้ายรถ เฉินเฟิงกับหลี่เล่อก็ขึ้นรถ

ครึ่งชม.ผ่านไป รถก็เคลื่อนตัวเข้าไปจอดในโรงงานร้างแห่งหนึ่ง

ถ้าเผิงชิงเฟิงอยู่ที่นี่ล่ะก็ ต้องมองออกแน่ว่า ที่นี่คือที่ๆพวกเขาเตรียมเล่นงานเฉินเฟิง

“พี่เฟิง มาที่นี่ทำไมน่ะ?”

บางทีอาจเพราะปล่อยร้างไว้นาน ดังนั้นทั้งโรงงานเลยดูวังเวงมาก แทบจะเรียกว่าดูลึกลับพิกล ทำเอาหลี่เล่ออดกลัวไม่ได้

“เข้าไป นายก็รู้เอง” เฉินเฟิงยิ้มมีเลศนัย ใช้มือเดียวหิ้วร่างหลิวเส้าฝู้ขึ้นมาพลางก้าวเท้าเข้าโรงงานร้าง

ถึงจะสงสัย แต่หลี่เล่อก็พยักหน้าพลางเดินตามเฉินเฟิงเข้าไป

สองนาทีผ่านไป ทั้งคู่เดินมาจนถึงริมลำธารเล็ก บอกว่าเป็นลำธารเล็ก ที่จริงเรียกว่าบ่อน้ำที่ใหญ่หน่อยน่าจะดีกว่า เพราะพื้นที่ของทั้งลำธารไม่ถึงสองร้อยตารางเมตร

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นป้ายบอกระวังน้ำลึกอันตรายที่ติดอยู่ข้างลำธาร คนปกติไม่มีทางคิดว่าที่นี่เป็นลำธารเล็กหรอก

“พี่เฟิง มาที่นี่ทำไมเนี่ย?” หลี่เล่องุนงง ลำธารด้านหน้าดูไม่มีอะไรแปลก ถ้าจะฆ่าคนซ่อนศพล่ะก็ คาดว่าโยนศพลงไปวันนี้ พรุ่งนี้ก็ลอยขึ้นอืดขึ้นมาแล้ว

เฉินเฟิงไม่ได้ตอบหลี่เล่อ แต่ยิ้มมองหน้าเขาพูดว่า: “ไปเอาเชือกไนล่อนที่อยู่ท้ายรถมาสิ”

“ได้ครับ”

หลี่เล่อพยักหน้า หมุนตัวไป

เฉินเฟิงยิ้ม พลางเบนสายตาไปที่ต้นวิลโลว์แก่ข้างลำธาร

ต้นวิลโลว์แก่นี้หยั่งรากลงลึกบนพื้นตรงข้ามลำธาร ดังนั้นครึ่งหนึ่งของรากเลยหยั่งลึกลงพื้น อีกครึ่งอยู่บนผิวลำธาร ส่วนอีกครึ่งโผล่พ้นน้ำมาไม่เยอะ

หนึ่งนาทีผ่านไป หลี่เล่ออุ้มเชือกกองใหญ่วิ่งหอบเล็กๆเข้ามา

“พี่เฟิง เชือกไนล่อนได้แล้ว”

“อืม” เฉินเฟิงพยักหน้า มองหลิวเส้าฝู้ที่อยู่บนพื้น ก่อนว่า: “จับเขาโหนเชือกขึ้นมา”

“โหนเชือก?”

หลี่เล่ออึ้งเล็กน้อย ก่อนลงมือทำ

ระหว่างที่โหนเขา คาดว่าหลี่เล่อจะใช้แรงมากไป ทำให้หลิวเส้าฝู้ตื่นขึ้นมา

พอหลิวเส้าฝู้ตื่น สายตามองรอบด้านอย่างงุนงง และมองชัดในพริบตา ตอนเขาพบว่าตัวเองอยู่ในโรงงานร้างแห่งหนึ่ง แถมมีลำธารอยู่ห่างไปไม่ไกล เขาก็ตกอยู่ในอาการหวาดกลัว จนตัวสั่นงันงกขึ้นมา

เขาคิดได้ไม่กี่คำว่า ฆ่าคนปิดปาก ซ่อนหลักฐานทำลายศพ!