ลูกเขยมังกร นิยาย บท 382

บทที่ 382 ฆ่าคนไม่สู้ฆ่าความหวัง

แต่หลิวเส้าฝู้ที่ห้อยต่องแต่งอยู่เหนือน้ำกลับไม่สงบนิ่งเหมือนเฉินเฟิง

เขารู้สึกไม่ชอบมาพากลกับสิ่งที่อยู่ใต้ร่างเขานานแล้ว ก่อนที่หลี่เล่อจะตะโกนให้ระวัง เขาก็เบนสายตาไปที่เหนือน้ำ

รู้ได้ทันทีเลยว่า วินาทีที่จระเข้เข้าโผล่พ้นน้ำ เขาจะเห็นอะไร

ไม่ต้องถามเลย หลิวเส้าฝู้ตกใจจนฉี่ราดเลยทีเดียว

พอเห็นเจ้าเข้ตัวเบิ้มอ้าปากจะกัดเขา หลิวเส้าฝู้ก็ขวัญหนีดีฝ่อหมดแล้ว

เขาได้กลิ่นคาวเลือดในปากเจ้าจระเข้ลอยมาด้วยซ้ำ

“อ๊า!”

หลิวเส้าฝู้ร้องโหยหวนเหมือนหมูจะถูกเชือด และเริ่มดิ้นรนไปมากลางอากาศ หวังรอดพ้นปากของจระเข้

“งั่ม!”

ริมฝีปากบนและล่างของจระเข้งับเข้าด้วยกัน แต่ได้ไปแค่อากาศ ไม่โดนตัวหลิวเส้าฝู้ซักกระผีก

ถึงเนื้อตัวจะยังอยู่ครบ แต่งับนี่ก็ทำหลิวเส้าฝู้ตกใจฉี่ราดกางเกงไปเรียบร้อย

ซึ่งสามารถเห็นรอยชื้นเปียกที่กางเกงหลิวเส้าฝู้อย่างเห็นได้ชัด

ในขณะเดียวกันก็มีกลิ่นฉี่อับชื้นลอยละลิ่วในอากาศ

เฉินเฟิงเหล่หลิวเส้าฝู้อย่างรังเกียจ ก่อนกระโดดลงจากกิ่งต้นวิลโลว์มาที่พื้น

แต่จระเข้ในน้ำกลับไม่มีความรังเกียจหลิวเส้าฝู้เลยสักนิด และยิ่งตะเกียกตะกายหนักขึ้นหลังได้กลิ่นฉี่อับชื้นนั่น

มันพยายามกระโดดพลางพุ่งเป้าหมายไปที่ก้นหลิวเส้าฝู้งับไม่ยอมหยุด

แม้ว่าทุกครั้งจะห่างไปครึ่งซม. แต่เห็นได้ชัดว่าเจ้าจระเข้ยังไม่ยอมละความพยายาม หลิวเส้าฝู้เริ่มร้องโหยหวนหนักขึ้น เจ้าจระเข้ก็ยิ่งพยายามออกแรงกระโดดมากขึ้น

ฉากนี้ทำหลี่เล่อที่ยืนอยู่ริมลำธารตะลึง

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่า ทำไมเฉินเฟิงถึงพาหลิวเส้าฝู้มาที่นี่

“ช่วยด้วยสิ! ท่าน!”

“ท่าน! ผมจะตายแล้ว! ช่วยผมเร็ว!”

หลิวเส้าฝู้พยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอด ระหว่างที่ดิ้นหลบการงับของจระเข้ ก็อ้อนวอนร้องขอเฉินเฟิงไปด้วย

แต่เฉินเฟิงที่ยืนริมธารกลับยิ้มอย่างมีความสุข ดูไม่คิดช่วยหลิวเส้าฝู้เลยสักนิด

เมื่อคืนตอนถูกหนุ่มหมวกปากเป็ดพามาที่นี่ เขาก็พบลำธารเล็กข้างโรงงานนี้ รวมถึงจระเข้ตัวนั้นที่ซ่อนในลำธารด้วย

ตอนนี้ถึงเฉินเฟิงจะแปลกใจว่า ทำไมที่นี่มีจระเข้ด้วย แต่ในใจก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่เผื่อใจไว้เท่านั้น

ไม่คิดว่า การเผื่อใจไว้จะได้ใช้ประโยชน์ในวันนี้

จะมีวิธีอะไรทรมานคนมากไปกว่าการให้เขาอยู่ใกล้ชิดความตายแค่เอื้อมกันล่ะ?

ไม่ต้องถามเลย วิธีข้างหน้านี้ไง!

หลิวเส้าฝู้ในตอนนี้อยู่ห่างจากความตายแค่เอื้อมเท่านั้น

ถ้าเขาหยุดดิ้นรน จระเข้ในน้ำต้องงับเขาได้แน่

ถ้าเขาไม่ยอมแพ้ ก็ทำได้แค่แข่งพละกำลังกับจระเข้ ดูว่าใครอึดมากกว่าเท่านั้น

เฉินเฟิงเชื่อว่า บทเรียนนี้จะทำให้หลิวเส้าฝู้จำไปจนวันตายเลยทีเดียว

สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าความตายคือ อยู่ไม่สู้ตาย!

“พี่เฟิง ไม้นี้ของพี่...สุดยอดจริงๆ!” หลี่เล่อลอบกลืนน้ำลาย เขาไม่รู้จะบรรยายเฉินเฟิงว่ายังไงดีแล้ว

เขาไม่รู้ว่าเฉินเฟิงมีความแค้นอะไรกับหลิวเส้าฝู้ ถึงได้ทรมานหลิวเส้าฝู้แบบนี้

แต่เขารู้ว่า เฉินเฟิงทำสำเร็จตามเป้าหมายแล้ว

หลิวเส้าฝู้ในตอนนี้ทรมานซะยิ่งกว่าตาย

แค่นาทีเดียว กางเกงของหลิวเส้าฝู้เปียกชื้นไปด้วยฉี่และขี้ เห็นได้ชัดว่าโดนจระเข้ข้างล่างทำตกใจจนกลั้นไว้ไม่อยู่

“ไอ้เวรเอ๊ย!”

“ฉันจะฆ่าแก!”

พอเห็นร้องขออ้อนวอนแล้วไร้ประโยชน์ หลิวเส้าฝู้ก็เริ่มด่ากราด จนถึงตอนนี้เขายังไม่รู้ชื่อของเฉินเฟิงเลย และยิ่งไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรให้เฉินเฟิงนักหนา

เขารู้แต่เพียงว่า หลังจากเข้าไปในลิฟท์เดียวกับเฉินเฟิงแล้ว เฉินเฟิงก็ลงมือกับเขาเอาดื้อๆ แถมยังพาเขามาทรมานที่แบบนี้ด้วย

หลิวเส้าฝู้อยากเลิกดิ้นรน แต่พอคิดว่าผลลัพธ์ของการเลิกดิ้นรนคือโดนจระเข้ฉีกออกเป็นชิ้นๆ และกัดกินเข้าท้องไปทีละคำ

การตายแบบนี้มันน่ากลัวขนพองสยองเกล้ามากเกินไป เขารับไม่ไหวหรอก

เฉินเฟิงไม่ใส่ใจอะไรกับคำด่าของหลิวเส้าฝู้

หลิวเส้าฝู้ก็เริ่มรู้ตัว หลังจากด่าไปหลายคำ ก็รู้ว่าเฉินเฟิงไม่ยี่หระอะไรกับเขาเลย

ดังนั้นหลิวเส้าฝู้เลยเปลี่ยนวิธี เขาอ้อนวอนขอร้องเฉินเฟิง และพยายามเกลี้ยกล่อมเฉินเฟิงไม่ให้ทำเรื่องโง่ๆ

สำหรับมุขตื้นๆแค่นี้ เฉินเฟิงไม่สนใจหรอก

“ไปเถอะ” เฉินเฟิงยิ้มบอกหลี่เล่อ

“ไป?” หลี่เล่ออึ้ง: “พี่เฟิง พวกเราไปแล้ว หลิวเส้าฝู้จะทำไงล่ะ?”

“ให้เขาหาทางรอดเองไง”

คำตอบของเฉินเฟิงทำหลี่เล่อมองบน หลี่เล่อบอก: “พี่เฟิง ไหนพี่บอกว่าจะไม่ฆ่าหลิวเส้าฝู้ไง?”

“พี่บอกว่าจะไม่ฆ่าเขา แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่ให้จระเข้ฆ่าเขานี่ เขาตายในท้องจระเข้ ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่นี่นา” เฉินเฟิงยักไหล่บอก

หลี่เล่อเงียบกระพริบตาปริบๆ แบบนี้ก็ได้ด้วย?

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ หลิวเส้าฝู้ไม่ตายหรอก”

เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ ก้าวเท้านำไปก่อน ก่อนจะจับหลิวเส้าฝู้โหน เขาคิดถึงระยะห่างที่จระเข้จะกระโดดได้ไว้แล้ว

ที่จริงแล้ว ต่อให้หลิวเส้าฝู้ไม่หลบ เขาก็ไม่โดนจระเข้กัดหรอก

แต่เพราะหลักจิตวิทยา หรือที่เรียกว่าความกลัว หลิวเส้าฝู้จะรู้สึกเสมอว่า ถ้าเขาไม่หลบ ก็จะโดนจระเข้กัดตาย ดังนั้นเขาเลยพยายามดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง สภาพเละเทะดูไม่ได้

และไม่รู้ว่า ถ้าเขาดิ้นรนสุดกำลังไปแล้ว พบว่าการดิ้นรนของตัวเองไม่มีประโยชน์เลย จะมีปฏิกิริยายังไง

แน่นอน เฉินเฟิงไม่ใช่พระเจ้า การต่อสู้ระหว่างหลิวเส้าฝู้กับจระเข้ ระหว่างนั้นเป็นไปได้ว่าเชือกอาจจะขาด หรือไม่ก็จระเข้บ้าดีเดือด กระโดดได้สูงกว่าระยะที่คาดการณ์ไว้ก็ได้

ถ้าเกิดเหตุการณ์พวกนี้ขึ้นจริง เฉินเฟิงคงได้แต่บอกว่า หลิวเส้าฝู้ดวงซวยจริงๆ เขาหนีไม่พ้นเคราะห์กรรมนี้

พอเห็นเฉินเฟิงเดินไปไม่เหลียวหลังกลับมาเลย หลิวเส้าฝู้ก็สิ้นหวังทันที

เขาเริ่มด่ากราดไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม คำด่าทอหยาบกร้านหลายพันคำหลุดออกมาจากปากเขาหมด

แต่ตอนนี้ผู้ที่สามารถได้ยินคำด่าทอของเขาก็มีแค่จระเข้ในลำธารเท่านั้น

หลิวเส้าฝู้ยิ่งด่าหนักขึ้นเท่าไหร่ จระเข้ในลำธารก็ยิ่งกระโดดสูงขึ้น

หลายนาทีผ่านไป หลิวเส้าฝู้หมดแรงในที่สุด เขาโหนตัวอ่อนแรง

แต่จระเข้ในลำธารกลับเห็นชัดว่ายังมีแรงเหลือ

พอเห็นหลิวเส้าฝู้หยุดการดิ้นรน สองตาดุร้ายของจระเข้ฉายแววตื่นเต้น มันพยายามกระโดดอีกครั้ง เล็งเป้าไปที่ก้นหลิวเส้าฝู้และกัดอย่างแรง

“งั่ม”

เสียงกัดดังสนั่นลอยมา หลิวเส้าฝู้อดกระตุกไม่ได้ แต่รออยู่นาน กลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆในตัวเลย

หรือว่า...

หลิวเส้าฝู้นึกถึงความน่าจะเป็นอย่างหนึ่งขึ้นมาได้ ดวงตาเขาเบิกกว้างฉับพลัน เขาโกรธจนตัวแทบระเบิด

จระเข้ในลำธารไม่มีทางกัดเขาถึง!

ทั้งหมดเกิดจากความกลัวของเขาเอง!

“ฮะฮะฮะฮะ!”

จู่ๆหลิวเส้าฝู้ก็หัวเราะเสียงดัง หัวเราะจนน้ำตาไหล

นี่ไงฆ่าคนไม่สู้ฆ่าความหวัง!

ฆ่าคนไม่สู้ฆ่าความหวังจริงๆ!

เฉินเฟิงไม่เคยคิดฆ่าเขาตั้งแต่แรก

ที่เฉินเฟิงทำ ก็แค่ตะล่อมทางหลักจิตวิทยา ให้เขาเกิดความกลัว

เขาทำตัวเองตกใจจนฉี่ราดอึราด!

เขาทำตัวเองตกใจจนสภาพเละเทะดูไม่ได้!