ลูกเขยมังกร นิยาย บท 389

บทที่ 389 เดี่ยวเปียโน

งานฉลองจัดขึ้นที่ศูนย์กลางการแสดงของมหาลัยจงไห่

จะว่าเป็นศูนย์กลางการแสดง ที่จริงเป็นโรงยิมที่ใหญ่มากที่หนึ่งต่างหาก ดูจากพื้นที่แล้ว น่าจะจุคนราวสองหมื่นคนได้

ตรงกลางมีเวทีรูปทรงกลมที่จัดทำขึ้น และสามารถดึงดูดสายตาทุกคนมาไว้ที่มันได้

ตำแหน่งที่เฉินเฟิงนั่งอยู่ไม่ห่างจากเวทีทรงกลมนัก และนั่งใกล้กลุ่มนักศึกษาแถวหน้าด้วย

ด้านหน้าแถวนักศึกษา ยังมีแถวศิษย์เก่า และแขกวีไอพี

แถววีไอพีเป็นตำแหน่งที่มองเห็นเวทีดีที่สุด

คนที่สามารถนั่งแถววีไอพีได้ โดยมากเป็นคนใหญ่คนโตทั้งนั้น หยางเจี้ยนโสงและจูชิ่งเฟิงที่เซียวรั่วแนะนำให้เฉินเฟิงก็นั่งอยู่แถวนี้ แถมตำแหน่งที่นั่งของทั้งคู่ยังใกล้เวทีด้วย แทบจะเป็นตำแหน่งที่ดีที่สุดของแถววีไอพี

ส่วนเรื่องคนที่นั่งแถววีไอพีเป็นใคร เฉินเฟิงไม่สนใจ เขาเลยปรายตามองหนึ่งทีและหลับตาลงพักผ่อน

แต่เฉินเฟิงไม่คิดเลยว่า เขาไม่สนใจคนที่นั่งแถววีไอพี แต่คนทางนั้นกลับสนใจเขาขึ้นมา

เฉินเฟิงพึ่งนั่งได้ไม่นาน ไป๋เหวินซั่วก็ลุกขึ้นจากที่นั่งแถววีไอพีเดินตามหลังรุ่นน้องสองคนมายืนหน้าเฉินเฟิง

“นายชื่อเฉินเฟิง?” ไป๋เหวินซั่วมองเฉินเฟิงอย่างดูแคลน สายตาส่อประกายเย่อหยิ่ง

“อืม คุณคือ?” เฉินเฟิงพยักหน้า มองไป๋เหวินซั่วอย่างสงสัย เมื่อก่อนเขาไม่เคยเจอชายหนุ่มคนนี้นี่นา

“นายไม่มีสิทธิ์ได้รู้จักชื่อฉันหรอก” ไป๋เหวินซั่วส่ายหัว มองอย่างดูแคลน

จากนั้นเขามองเฉินเฟิงพลางว่า: “ฉันมาเพื่อบอกนายเรื่องหนึ่ง”

“เรื่องอะไร?” เฉินเฟิงหรี่ตามอง ที่แท้ก็มาหาเรื่อง น่าสนุกนี่

“ไปจากหวั่นชีวซะ” ไป๋เหวินซั่วพูดออกมาสั้นๆ

“นายไม่คู่ควรกับหวั่นชีวหรอก” ไม่รอเฉินเฟิงเอ่ยคำ ไป๋เหวินซั่วกำชับออกมาอีกคำ

เฉินเฟิงหัวเราะ: “คุณรู้ได้ไงว่าผมไม่คู่ควรกับหวั่นชีว? เพราะผมขับรถซานตาน่า?”

ไป๋เหวินซั่วแทบสะอึก เขาไม่คิดว่าเฉินเฟิงจะพูดออกมาตรงๆแบบนี้

“ใช่ เพราะนายขับรถซานตาน่า ฉันไม่คิดว่า ผู้ชายที่ขับรถซานตาน่าจะมีปัญญาทำให้หวั่นชีวมีความสุขได้” หลังสูดลมหายใจเข้าปอด ไป๋เหวินซั่วก็พูดออกมาเสียงขรึม

เฉินเฟิงพยักหน้า ก่อนยิ้มเบนสายตามาที่ไป๋เหวินซั่ว: “คุณขับรถอะไรล่ะ?”

“Deephouse” ถึงไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินเฟิงถามแบบนี้ แต่ไป๋เหวินซั่วก็ตอบอย่างเย่อหยิ่งออกมา

“Deephouse?”

เฉินเฟิงหัวเราะบอก: “ก็ไม่เลวนะ น่าจะราคาประมาณห้าล้านกว่าล่ะมั้ง”

“ใช่ ราคาประมาณห้าล้านกว่าแหละ ไอ้กระจอกอย่างแกเข้าใจเรื่องรถเหมือนกันนี่” ไป๋เหวินซั่วแสยะยิ้ม สายตาที่มองเฉินเฟิงเต็มไปด้วยความประชด เขาไม่เข้าใจว่า ไอ้กระจอกขับซานตาน่าอย่างเฉินเฟิงจะเข้าใจราคารถDeephouseไปทำไม เขาคิดว่าตัวเองจะซื้อไหวหรือไง?

เฉินเฟิงยิ้มบาง ไม่ได้สนใจการประชดประชันของไป๋เหวินซั่ว แต่ยิ้มถามกลับว่า: “นายซื้อรถเอง หรือพ่อนายซื้อให้ล่ะ?”

สำหรับเรื่องนี้ เฉินเฟิงไม่ได้เสียใจอะไร เขามาที่นี่ก็เพราะมาดูการแสดงของหลินหวั่นชีว ส่วนเรื่องแขกพิเศษอะไร ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา

รายการแรกของงานฉลองคือการแสดงวิทยายุทธ์ ผู้แสดงเป็นชายหนุ่งร่างสูงใหญ่ใส่ชุดฝึกยุทธ์สีขาว ร่างใหญ่ตัดกับสีผิวบรอนด์ทำให้สาวน้อยสาวใหญ่ด้านล่างเวทีตาเป็นประกายระยิบระยับ

ตามด้วยการกระโดดเตะขนไม้กระดานหักเป็นสองท่อนของชายหนุ่ม ยิ่งทำให้บรรยากาศตื่นเต้นถึงขีดสุด มีสาวน้อยหลายคนกรี๊ดร้องลุกขึ้นเชียร์ชายหนุ่ม

เฉินเฟิงที่อยู่ท่ามกลางคนมากมาย รู้สึกเหมือนขี้หูเขากำลังเต้นระบำ

หลังการแสดงวิทยายุทธ์ของชายหนุ่มเสร็จสิ้นลง เสียงกรี๊ดร้องข้างหูเริ่มเบาบางลง เฉินเฟิงถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ก็ยิ่งรอคอยการแสดงของหลินหวั่นชีวมากขึ้น

หนึ่งชม.ผ่านไป งานเลี้ยงดำเนินมาถึงช่วงท้าย รายการที่ขึ้นแสดง คุณภาพเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ อารมณ์ของคนดูก็ตื่นเต้นจนถึงขีดสุด

หลังจากการแสดงเดี่ยวกู่เจิงจบลง เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่วงาน

หลังจากเสียงปรบมือจบลง พิธีกรหญิงในชุดราตรีสีแดงยิ้มพลางเดินขึ้นเวที

“ในบรรดาเครื่องดนตรีโบราณของแต่ละประเทศในโลกนี้ เปียโนปัจจุบันได้รับการยกย่องจากนักดนตรีชื่อดังมากมายว่าเป็นราชาของเครื่องดนตรี เสียงเปียโนดุจเสียงสวรรค์ สามารถดีดเสียงอ่อนโยนที่สุดในใจเราออกมา เสียงเปียโนสะท้อนไปมาร้อยครั้งพันครั้ง ไพเราะดังเสียงสวรรค์...”

“ใช่ ต่อมาไป๋เหวินซั่วเดือนคณะการจัดการจะเป็นผู้แสดงเดี่ยวเปียโน...”

พอคำว่าไป๋เหวินซิ่วสามคำออกมา ทั่วทั้งงานก็มีเสียงกรี๊ดดังสนั่นจากทุกทิศ ดังจนกลบเสียงพิธีกรไปเลยด้วยซ้ำ

สาวน้อยมากมายทำหน้าลอย เหมือนเห็นดาราที่รักมาก

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว ทำไมเขารู้สึกสังหรณ์ใจว่า ไป๋เหวินซั่วที่พิธีกรคนนี้พูด จะเป็นชายหนุ่มที่เข้ามาหาเรื่องเขาเมื่อกี้?