ลูกเขยมังกร นิยาย บท 390
บทที่ 390 ได้เห็นอีกครั้ง
ไม่มีเวลาให้เฉินเฟิงสงสัยนาย พิธีกรหญิงในชุดราตรีสีแดงพิสูจน์ความสงสัยของเขาทันที
“บทเพลงในการเดี่ยวเปียโนครั้งนี้คือ 《เฟือร์เอลีเซอ》”
“ทุกคนต่างรู้กันดีว่า 《เฟือร์เอลีเซอ》เป็นบทเพลงของที่มีชื่อเสียงของบีโธเฟ่นนักดนตรีชื่อดีง ตอนนั้นบีโธเฟ่นแต่งเพลงนี้ออกมาเพื่อแสดงความรักต่อคนที่ตัวเองรัก”
“พูดมาถึงตรงนี้ ทุกคนอาจจะแปลกใจว่า ไป๋เหวินซั่วของพวกเราทำไมถึงจะเลือกจะเดี่ยวเปียโนเพลงนี้ในวันนี้?”
ต้องยอมรับจริงๆ ฝีมือการควบคุมอารมณ์ของพิธีกรหญิงนี่เก่งจริงๆ พอเธอพูดแบบนี้ออกมา แต่ละคนทำหน้าใคร่รู้สุดๆ
“หรือว่าเขาจะอาศัย《เฟือร์เอลีเซอ》บอกรักสาวน่ะ?”
“ไม่จริงน่า! ไม่เคยได้ยินว่าไป๋เหวินซั่วชอบใครนี่นา”
“พิธีกรพูดขนาดนั้นแล้ว จะไม่ใช่ได้ยังไง?”
“พระเจ้า ผู้หญิงคนไหนโชคดีขนาดนี้เนี่ย ถูกไป๋เหวินซั่วตามจีบเนี่ย?”
สาวๆด้านล่างเวทีพากันคุยกันสนั่น ไป๋เหวินซั่วเป็นเดือนมหาลัยของมหาลัยจงไห่ ฐานะดี เล่นบาสเก่ง หน้าตาก็ดี แถมยังเคยได้รับรางวัลในการแข่งขันเปียโนระดับประเทศด้วย คนที่เพอร์เฟคส์แทบไม่มีข้อด้อยอะไรเลยแบบนี้ ไม่ต้องถามเลยว่า จะมีสาวๆชอบเขามากแค่ไหน
“ทุกคนเดากันถูกแล้วค่ะ อัจฉริยะของเรา ตั้งใจจะอาศัย《เฟือร์เอลีเซอ》บอกรักกับสาวที่เขาชอบค่ะ” พิธีกรหญิงพูดยิ้มๆ ที่จริงเดิมไม่มีรายการนี้ แต่เมื่อกี้ตอนอยู่หลังเวที ไป๋เหวินซั่วกลับมาหาเธอ ให้เธอเพิ่มรายการนี้ขึ้นมา
สำหรับคำขอร้องแบบนี้ พิธีกรหญิงไม่มีเหตุผลอะไรปฏิเสธอยู่แล้ว เพราะที่นี่เป็นมหาลัย ไม่ใช่โรงเรียนมัธยมปลาย นักศึกษาจะรักกัน อาจารย์ก็ห้ามไม่ได้
“ใครกัน?!”
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน?!”
พอพิธีกรหญิงพูดจบ ข้างล่างยิ่งวุ่นวายไปใหญ่ มีสาวน้อยหลายคนตื่นเต้นจนยืนขึ้นมา ไป๋เหวินซั่วมีผู้หญิงที่ชอบแล้ว นี่ถือเป็นข่าวดังที่สุดในปีนี้ของมหาลัยจงไห่เลย
ทุกคนโห่ร้องกัน อยากให้พิธีกรหญิงพูดชื่อผู้หญิงคนนั้นออกมา
แต่พิธีกรหญิงส่ายหน้ายิ้มๆ: “ชื่อของผู้โชคดีคนนั้นขอปกปิดไว้ก่อนนะคะ ไว้รออัจฉริยะของเราไป๋เหวินซั่วเล่น《เฟือร์เอลีเซอ》เสร็จ เขาจะบอกทุกคนด้วยตัวเองค่ะ”
พูดจบ พิธีกรก็ลงจากเวที แต่ข่าวที่เธอทิ้งไว้กลับทำทุกคนสงสัยถึงขีดสุด
“ตายล่ะ พ่อเทพบุตรของฉันมีผู้หญิงที่ชอบแล้ว ฉันจะอกหักแล้ว ฮือฮือ”
“ทำไมกะทันหันแบบนี้ล่ะ เมื่อก่อนไม่มีข่าวคราวเลยนี่นา”
“ฉันอยากรู้แต่ว่า ผู้หญิงที่โชคดีคนนั้นเป็นใครกัน? เธอถือดียังไงให้ไป๋เหวินซั่วชอบเนี่ย?”
สาวๆที่แอบหลงรักไป๋เหวินซั่วมากมายเริ่มร้องไห้กันขึ้นมา และมีสาวๆมากมายที่เริ่มสืบหาว่าไป๋เหวินซั่วจะบอกรักใคร
เฉินเฟิงสีหน้าเย็นชาจนน่ากลัวท่ามกลางผู้คน
เขาเข้าใจละ ทำไมไป๋เหวินซั่วถึงพูดแบบนั้นก่อนไป ที่แท้จะสั่งสอนเขานี่เอง
พอพิธีกรลงไปได้ไม่นาน ไป๋เหวินซั่วก็นวยนาดขึ้นเวที ท่ามกลางแสงสปอร์ตไลท์สาดส่อง เขาในชุดสูททรงนางแอ่นสีขาว ดูราวกับเจ้าชายในนิทาน ดึงดูดสายตามาไว้ที่ตน
“อ๊า!!!!! ตายแล้ว!!”
“พ่อเทพบุตรของฉันหล่อมากเลย!”
“เทพบุตร ฉันรักคุณ!”
มีเสียงกรี๊ดดังจากทั่วงาน สาวน้อยมากมายตื่นเต้นแทบสลบ เหมือนเห็นดาวดวงใหญ่ก็ไม่ปาน
ไป๋เหวินซั่วสีหน้าสงบนิ่งแม้เจอสถานการณ์แบบนี้ ยังคงรอยยิ้มอบอุ่นบนหน้าไว้
เขาหันไปโค้งให้คนดูอย่างสุภาพ จากนั้นนั่งเริ่มบรรเลงเพลง
หรูหรา อ่อนโยน ไม่รีบไม่ร้อน
ทุกตัวโน้ตเคลือบอาบไปด้วยประกายแห่งรักในทุกการบรรเลงของเขา
คนทั้งงานเคลิบเคลิ้มไปตามทำนองเพลง
หลายนาทีผ่านไป ไป๋เหวินซัวลุกขึ้นโค้งให้คนดูอีกครั้ง สิ้นสุดการแสดง
ปรากฏเสียงปรบมือดังสนั่นไปทั่วงานอยู่นานไม่ยอมเงียบ
ขนาดแขกวีไอพียังแอบยกนิ้วโป้งให้เป็นเชิงชมเชยไป๋เหวินซั่ว
พอเห็นเสียงปรบมือพอประมาณแล้ว ไป๋เหวินซั่วยิ้มรับไมค์มา กระแอมลำคอพูดว่า: “สวัสดีครับ ผม ไป๋เหวินซั่วสาขาการจัดการรหัส13”
พอชื่อเขาพูดจบ ก็มีเสียงกรี๊ดรับขึ้นมาอีก
ไป๋เหวินซั่วยิ้มบาง ทำมือให้เสียงกรี๊ดสงบลง
“คิดว่าทุกคนคงจะรู้เหตุผลที่ผมเดี่ยวเปียโนเพลง《เฟือร์เอลีเซอ》แล้ว”
“ใช่ครับ ผมชอบผู้หญิงคนหนึ่ง”
พอได้ยินไป๋เหวินซั่วยอมรับกับปาก ก็มีเสียงหัวใจแตกสลายดังมาจากทุกมุมในงาน
“เธอสวยมาก ผมเกิดมายี่สิบกว่าปี ไม่เคยเจอผู้หญิงที่ไหนที่สวยเท่าเธอมาก่อนเลย ถ้าจะให้บรรยายความสวยของเธอ ก็คงเป็น ผู้หญิงแบบนี้มีแต่บนสวรรค์เท่านั้น บนโลกมนุษย์ไม่มีเลย”
ผู้หญิงแบบนี้มีแต่บนสวรรค์เท่านั้น บนโลกมนุษย์ไม่มีเลย!
ไป๋เหวินซั่วพูดแบบนี้ออกมา นี่เป็นคำวิจารณ์ที่ดีที่สุดของผู้หญิงคนหนึ่ง!
“ผมเป็นแค่คนธรรมดา ผมรักทั้งเงินและผู้หญิง ดังนั้นครั้งแรกที่เจอหน้าเธอ ผมก็ตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว”
“หลินหวั่นชีว! คบกับผมได้ไหม?!”
ไป๋เหวินซั่วตะโกนออกไมค์
ทั่วทั้งงานเงียบสนิท
หลินหวั่นชีว?
ผู้หญิงที่ไป๋เหวินซั่วชอบชื่อหลินหวั่นชีว?!
หลินหวั่นชีวคือใคร?!
ทำไมไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลย?
หลายคนไม่เข้าใจ ยกเว้นเพื่อนร่วมสาขาของหลินหวั่นชีวเท่านั้น
หลินหวั่นชีวพึ่งมาเรียนได้ไม่นาน ถึงจะงามล่มเมือง แต่ไม่มีชื่อเสียงในมหาลัยจงไห่มากนัก เลยมีแค่คนจำนวนหนึ่งที่รู้จักเธอ
ดังนั้นจู่ๆไป๋เหวินซั่วพูดออกมา หลายคนในงานตะลึงไปตามๆกัน
ที่จริงไม่ใช่แค่คนในงานเท่านั้นที่ตะลึง
นักแดงหลายคนที่เตรียมการแสดงอยู่หลังเวทีก็ตะลึง ฉากก่อนนี้ที่ไป๋เหวินซั่วเข้ามาทักทายหลินหวั่นชีว พวกเขาเห็นแล้ว และก็รู้ว่าไป๋เหวินซั่วชอบหลินหวั่นชีว แต่พวกเขาไม่คิดเลยว่า ไป๋เหวินซั่วจะบ้าขนาดนี้ เขาเล่นบอกรักหลินหวั่นชีวต่อหน้านักศึกษาอาจารย์มากมายแบบนี้เลย!
พริบตาเดียว สายตาทุกคนเบนไปที่หลินหวั่นชีว ทั้งตะลึง อิจฉา ริษยา...
แต่หลินหวั่นชีวที่เป็นศูนย์กลางสายตาทุกคนกลับดูโกรธขึ้ง
“ไอ้บ้าไป๋เหวินซั่วทำอะไรเนี่ย?! เขาคิดว่าตัวเองหล่อมากหรือไง?!” เซียวรั่วเองก็โกรธมาก ไป๋เหวินซั่วทำแบบนี้ เท่ากับดันหลินหวั่นชีวไปอยู่ท่ามกลางพายุร้าย ไม่ว่าเรื่องนี้จะจบยังไง ต่อไปมีผลกระทบต่อหลินหวั่นชีวไม่น้อยเลย
“หวั่นชีว ผมรู้ว่าคุณอยู่หลังเวที รับปากผมได้ไหม?” ไม่ให้เวลาหลินหวั่นชีวตั้งตัวมากนัก ไป๋เหวินซั่วบีบคั้นต่อ ยิ้มมุมปากของเขาดูมีเสน่ห์ และดูมั่นใจมาก วิธีนี้ของเขาถึงจะกะทันหันมาก แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่เลวเลย
เขาเชื่อว่า ไม่มีผู้หญิงคนไหนจะปฏิเสธการบอกรักที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...