ลูกเขยมังกร นิยาย บท 39

บทที่ 38 วงจรสมองที่แปลกๆ

“ก็คือเขา! ลูก! คนไม่เอาไหนนี่ตอนนี้โอหังยิ่งนัก เมื่อกี้กูเดินดีๆอยู่บนถนน คนไม่เอาไหนนี้ ถึงกล้าอยากจะขับรถชนกูตาย กูไปเจรจากับเขา เขาไม่เพียงแค่ไม่มีเหตุผล ยังอยากจะตีกู ลูก ถ้าแกไม่มาอีก แม่อาจจะถูกคนไม่เอาไหนคนนี้ตีจนตายแล้ว!” ซุนกุ้ยฟางความน้อยใจเต็มใบหน้า ร้องไห้พูด

แค่ได้ยินว่าคนตรงหน้านี้คือเฉินเฟิงก็มีความมั่นใจอยู่ในใจลึกๆของหลินต้าจูนในทันทีนั้น สองปีนี้เขาไม่เคยไปบ้านเสี้ย แต่ชื่อเสียงของคนไม่เอาไหนเฉินเฟิงกลับยังเคยได้ยิน พูดได้ว่า ใครๆก็สามารถเหยียบอยู่บนหัวเฉินเฟิงขี้เยี่ยวได้ นึกถึงตรงนี้ใบหน้าของหลินต้าจูนก็เข้มลงในทันที เขาเย็นชาจ้องมอง เฉินเฟิงกล่าวว่า“เมื่อกี้ใช้มือไหนตีแม่กูหรือ?”

“หลินต้าจูน เฉินเฟิงเขาไม่ได้ลงมือกับแม่คุณ!” เสี้ยเมิ่งเหยาโมโหจนจะตายแล้ว ญาติของบ้านอื่นได้เจอเรื่องแบบนี้ ล้วนคือเรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็ก เรื่องเล็กกลายเป็นไม่มีอะไร ซุนกุ้ยฟางกลับดีนะ กลัวว่าเรื่องจะก่อไม่ใหญ่พอ ยังเสริมเติมอยู่ที่นี่

“หุบปาก! กูไม่ได้ถามมึง! คนที่กินบนเรือนขี้รดบนหลังคา! ” หลินต้าจูนเหลือบตาเย็นชามองเสี้ยเมิ่งเหยาหนึ่งที เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกับเขา แม้กระทั่งไม่ช่วยเขาพูด อีกทั้งยังยืนอยู่ฝั่งเฉินเฟิง

“คุณพูดว่าใครกินบนเรือนขี้รดบนหลังคาหรือ?” สีหน้าของเฉินเฟิงเย็นชาลงมา

จ้องมองสายตาที่เย็นชาของเฉินเฟิง หลินต้าจูนใจเต้นเล็กน้อยโดยไม่รู้สาเหตุ นี่ยังเป็นคนไม่เอาไหนที่แม้แต่จะพูดเสียงดังก็ไม่กล้าคนก่อนหน้านั้นหรือ?

“ยังไงหรือ?” เธอคือรุ่นพี่รุ่นน้องของผม เธอไม่ช่วยผมพูด กลับช่วยมึงที่เป็นคนนอกคนหนึ่ง นี่ไม่ใช่กินบนเรือนขี้รดบนหลังคาคืออะไรล่ะ?!”ทุกคำพูดของ หลินต้าจูนพูดอย่างมีเหตุผล

เฉินเฟิงเกือบจะถูกคำพูดนี้โมโหจนอยากจะหัวเราะแล้ว เขาไม่รู้ว่านี่เป็นวงจรสมองอะไรของหลินต้าจูน ถึงขนาดรู้สึกว่าความใกล้ชิดของสามีสู้ไม่ได้กับรุ่นพี่รุ่นน้อง

“นั่นก็ใช่สิ ลูกชายของกูอย่างน้อยยังเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องของเมิ่งเหยามึงล่ะ? แค่เป็นคนไม่เอาไหนคนหนึ่งที่เกาะเมียในตระกูลเสี้ยกินเท่านั้น มึงมีสิทธิ์อะไรทะเลาะกันกับลูกชายกู!” ซุนกุ้ยฟาง มือสองข้างเท้าสะเอว มีหลินต้าจูนอยู่ข้างๆ เห็นได้ชัดว่าเธอมีความมั่นใจมาก

“ป้า! คุณพูดจามีความเกรงใจหน่อย! ” เสี้ยเมิ่งเหยาดูต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว“ไม่ต้องพูดถึงแท้ที่จริงแล้วเฉินเฟิงก็ไม่ได้เกาะเมียกิน แม้ว่าเขาเกาะเมียกิน ที่เกาะกินก็เป็นข้าวของบ้านเราเอง ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับคุณ!”

หลังจากพูดจบแล้ว เสี้ยเมิ่งเหยาก็หันหน้าไปมองหลินต้าจูนอย่างเย็นชาหนึ่งที “ยังมีอีก หลินต้าจูน ฉันไม่มีรุ่นพี่รุ่นน้องอย่างคุณแบบนี้ ขอให้คุณหลังจากนี้อย่าติดธงอยู่บนใบหน้าของตนเอง!อยู่ในใจของฉัน ความสำคัญของเฉินเฟิงเทียบเท่ากับพวกคุณทั้งบ้าน ล้วนจะต้องเหนือกว่าสิบเท่าร้อยเท่า!”

คำพูดเหล่านี้ ในทันทีนั้นก็ทำให้สองคน โมโหไม่น้อย ซุนกุ้ยฟางยิ่งแค้นอับอายจนโกรธ ชี้ไปที่จมูกของเสี้ยเมิ่งเหยาเสียงแหลมด่าโดยตรงว่า“เสี้ยเมิ่งเหยามึงทำไมพูดอย่างนี้ล่ะ?! ในตายังมีคำว่าผู้ใหญ่ผู้น้อยสูงต่ำหรือหลินหลัน ก็สอนมึงพูดจากับผู้ใหญ่เช่นนี้หรือ?”

“ฉันไม่มีผู้ใหญ่อย่างพวกคุณเช่นนี้!” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดเสียงเย็นชา

“อะไรนะ?! ไม่มีผู้ใหญ่อย่างพวกกูเช่นนี้!” ซุนกุ้ยฟางโมโหรุนแรงจนเสียงยิ่งเพิ่มความแหลม หันหน้าไปมองหลินต้าจูน หนึ่งทีกล่าวว่า “ลูก ตบหน้า! คนต่ำต้อยคนนี้ให้แรงๆหลายทีให้กูหลินหลัน สั่งสอนลูกสาวเธอไม่ได้ กูจะมาสั่งสอนแทน!”

หลินต้าจูนเดินไปถึงต่อหน้าเสี้ยเมิ่งเหยายกมือขึ้นเตรียมตัวที่จะตบลงไป

“เพี๊ยะ”

เสียงตบหน้าเพี๊ยะดังขึ้น แต่คนที่ถูกตบไม่ใช่เสี้ยเมิ่งเหยาแต่ว่าเป็นหลินต้าจูน

หลินต้าจูนเอามือปิดหน้า เพียงแค่รู้สึกว่าหูดัง อึ้งอึ้ง ก็เหมือนดั่งเช่นมีแมลงวันหนึ่งหมื่นตัวบินอยู่

ซุนกุ้ยฟางก็อึ้งยืนอยู่ที่เดิม ความสงสัยเต็มใบหน้า คนไม่เอาไหน เฉินเฟิงคนนี้ ถึงกล้าที่จะลงมือตีคนหรือ? หลังจากที่รู้สึกตัวกลับมาแล้ว ในทันทีนั้นซุนกุ้ยฟางเสียสติ พุ่งไปที่เฉินเฟิง

“มึงมีสิทธิ์อะไรตีลูกกูหรือ?! กูสู้กับมึงเลย!”

“เพี๊ยะ”

เฉินเฟิง หัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง ไม่ได้เกรงใจซุนกุ้ยฟางแม้แต่นิด ตบหน้าซุนกุ้ยฟางจนล้มอยู่กับพื้นโดยตรง