ลูกเขยมังกร นิยาย บท 393
บทที่ 393 ประลองบุ๋นกับบู้
เฉินเฟิงไม่ได้สนใจไป๋เหวินซั่ว เขาหันไปมองหลินหวั่นชีว เขาถามเธอหน้ายิ้มๆว่า: “เธอชอบเขาไหม?”
“ไม่ชอบ” หลินหวั่นชีวไม่มีลังเลสักนิด แทบจะตอบทันทีที่จบคำถามเลย
“โอเค” เฉินเฟิงพยักหน้าเบาๆ เบนสายตาไปที่ไป๋เหวินซั่ว “ได้ยินแล้วใช่ไหม หวั่นชีวไม่ชอบนาย”
“ได้ยินแล้ว แล้วไงต่อล่ะ?” สีหน้าไป๋เหวินซั่วดูทะมึน โดนหลินหวั่นชีวปฏิเสธหลายต่อหลายครั้ง ทำให้คนที่ภูมิใจในตัวเองมาโดยตลอดอย่างเขาเริ่มรับไม่ไหวแล้ว
“จากนั้น...”
เฉินเฟิงยิ้มบางๆ: “จากนั้นนายก็ไสหัวไปได้แล้วไง”
“หวั่นชีวไม่ชอบนาย นายยังหน้าด้านตามเกาะแกะเธออยู่ที่นี่ มันมีความหมายอะไรล่ะ”
หน้าด้านตามเกาะแกะ?!
คำอธิบายเบาๆไม่กี่คำประหนึ่งฝ่ามือตบหน้าไป๋เหวินซั่วดังฟังชัด เขารู้สึกว่าหน้าของตัวเองเจ็บแสบเอามากๆ
แต่เขายังข่มความโกรธในใจไว้ พูดเสียงต่ำว่า: “จะให้ฉันไสหัวไป? ได้! เอาความสามารถมาวัดกัน ถ้านายมีความสามารถอะไรที่ทำให้ฉันไสหัวไปได้ ฉันจะไปเอง!”
“ความสามารถอะไรทำให้นายไสหัวไปได้?” เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ
“ความสามารถที่ทำให้ฉันยอมรับได้!” ไป๋เหวินซั่วยิ้มเย็น: “ก่อนนี้ฉันเคยพูดไว้ ถ้านายเป็นลูกผู้ชายล่ะก็ ให้ขึ้นเวทีมาสู้กับฉันซึ่งๆหน้า คนแพ้ก็ยอมรามือไปจากหวั่นชีวเอง...”
“ได้” ไม่รอไป๋เหวินซั่วพูดจบ เฉินเฟิงรับปากทันที
ไป๋เหวินซั่วอึ้งชั่วขณะ ก่อนจะดีใจมาก เขาไม่คิดว่าเฉินเฟิงจะกล้ารับปากจริงๆ และยังรับปากไวมากด้วย
“นายแน่ใจ? คนแพ้ต้องไปจากหวั่นชีวนะ..”
“แน่ใจ จะแข่งบุ๋นหรือบู้ นายเลือกเลย ไม่ว่าจะแบบไหนฉันรับคำท้าหมด” เฉินเฟิงพูดเสียงเรียบ วิธีที่ดีที่สุดในการรับมือคุณชายหยิ่งทระนงอย่างไป๋เหวินซั่วคือ ใช้ความสามารถที่เหนือกว่าจัดการเขาให้อยู่หมัด
“นายรับหมด? นายจะเอาอะไรมารับ?” ไป๋เหวินซั่วยิ้มเย็นอย่างดูถูก เจ้าโง่เฉินเฟิงยังคิดว่าตัวเองเก่งอีก แค่ไอ้กระจอกที่ขับรถซานตาน่ามือสอง มีอะไรมาเทียบกับผู้สืบทอดกิจการหมื่นล้านอย่างเขาได้กัน?
“นายไม่ต้องยุ่งว่าฉันใช้อะไรรับ นายแค่บอกว่าจะบุ๋นหรือบู้ก็พอ” เฉินเฟิงพูดเสียงเรียบ
“บุ๋นละกัน บู้คงไม่ต้องหรอก ฉันกลัวควบคุมตัวเองไม่ได้ขึ้นมาแล้วจะซ้อมนายจนปางตาย วันนี้เป็นฤกษ์ดี ไม่ควรเห็นเลือด” ไป๋เหวินซั่วพูดอย่างเย่อหยิ่ง เดิมเขาคิดจะเลือกประลองบู้ แล้วซ้อมเฉินเฟิงปางตายกลางเวที ให้บทเรียนที่เฉินเฟิงจะลืมไม่ลงไปตลอดชีวิต แต่ถ้าทำแบบนี้จะส่งผลกระทบด้านลบต่อชื่อเสียงมหาลัยจงไห่ ทำให้คณาจารย์ไม่พอใจเขาได้
“บังเอิญจริง ฉันก็คิดแบบนี้เหมือนกัน” เฉินเฟิงเลิกคิ้วบอก จำเป็นต้องพูดจริงๆว่า โชคของไป๋เหวินซั่วไม่เลวเลย ถ้าเขาเลือกประลองบู้ คงไม่มีแม้แต่โอกาสจะลงมือ
“นายก็คิดแบบนี้ด้วย?” ไป๋เหวินซั่วหลุดหัวเราะพรืด ขยะอย่างเฉินเฟิงกล้าพูดโอ้อวดคำโตไม่กลัวกลืนน้ำลายตัวเองหรือไง?
“ใช่” เฉินเฟิงยังคงนิ่งสงบเหมือนเดิม
“ดี ดีมาก!”
“ในเมื่อนายจะแข่งบุ๋น งั้นฉันก็จะแข่งบุ๋นกับนาย”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...