ลูกเขยมังกร นิยาย บท 394
บทที่ 394 โชคชะตาชักพา
“หวั่นชีว พี่เฟิงเล่นเปียโนเป็นหรอ?” เซียวรั่วเริ่มหวั่นๆ เธอคิดไม่ตกจริงๆว่าทำไมเฉินเฟิงต้องแข่งเปียโนกับไป๋เหวินซั่วด้วย ระดับฝีมือเปียโนของไป๋เหวินซั่วเรียกได้ว่าสูงอย่างเห็นพ้องต้องกัน เฉินเฟิงแข่งเปียโนกับเขา ไม่เท่ากับเอาหน้าตัวเองเข้าไปให้ไป๋เหวินซั่วตบหรือไง?
“ฉัน...ฉันไม่รู้” หลินหวั่นชีวพูดเสียงเบา เธอรู้แค่ว่าเฉินเฟิงเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมีย มีภรรยาที่สวยมาก เรื่องอื่นเธอไม่รู้เลย ตอนนี้เฉินเฟิงจะแข่งเปียโนกับไป๋เหวินซั่วเพื่อเธอ เธอก็หวั่นใจเหมือนกัน
“เธอไม่รู้?” เซียวรั่วเบิกตากว้าง ยิ่งไม่มั่นใจเข้าไปใหญ่ หลินหวั่นชีวยังไม่รู้ งั้นเฉินเฟิงคงเล่นเปียโนไม่เป็นแน่ๆ ต่อให้เล่นเป็น ก็คงแค่ระดับธรรมดา อย่างน้อยคงเทียบกับไป๋เหวินซั่วที่อยู่ในระดับมืออาชีพไม่ไหวหรอก
ระหว่างที่เซียวรั่วคุยกับหลินหวั่นชีว เฉินเฟิงนั่งลงบนเก้าอี้เรียบร้อย เริ่มลองคีย์เปียโน
ด้านล่างเวทีเมาท์กันสนั่น
“แข่งเปียโนกับไป๋เหวินซั่ว ไอ้บ้านี่ไม่กลัวตายซะแล้ว”
“ไอ้กระจอกที่ขับรถซานตาน่ามือสองนี่เล่นเปียโนเป็นหรอ?”
“น่าจะไม่เป็น เธอดูท่าทางเขาสิ เหมือนคนเคยเล่นเปียโนที่ไหนกัน”
“รีบลงไปจากเวทีซะ อย่าหาเรื่องให้หูพวกเราเลย”
สำหรับเสียงก่นด่าจากด้านล่างเวที เฉินเฟิงไม่ใส่ใจสักนิด เขาได้แต่สะท้อนในใจ โชคชะตาบางทีก็ประหลาดนัก ครั้งที่แล้วเขาฉีกหน้าเสิ่นจุนเหวินที่อาคารหวงเห้า ก็เล่นเพลง《เฟือร์เอลีเซอ》 ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เล่นอีกครั้ง
ท่ามกลางเสียงก่นด่า เฉินเฟิงเริ่มบรรเลงเพลง โน้ตตัวแรกๆดูปกติสบายๆ นักศึกษาคณาจารย์จำนวนมากด้านล่างเวทียังไม่ได้ยินอะไรที่สุดยอด
แต่ตามการเคลื่อนไหวนิ้วมือของเฉินเฟิง เปียโนบนเวทีเหมือนมีชีวิตอีกครั้ง แต่ละตัวโน้ตดีดออกมา สะท้อนเสียงไปทั่วทั้งฮอลล์ เสียงคีย์โน้ตไพเราะนั่นกระทบหูทุกคนราวกับพายุลมฝนเข้ามา ทำให้พวกเขาสะท้านใจไปตามๆกัน
คนที่สีหน้าเปลี่ยนคนแรกสุดคือไป๋เหวินซั่ว ที่เขาว่ามืออาชีพหรือเปล่า แค่ดูก็รู้แล้ว ทุกคนในงานนี้ฝีมือเปียโนของเขาถือว่าอยู่ในระดับสูงที่สุดแล้ว ตัวโน้ตเดียวกัน คนธรรมดาได้ฟังจะรู้สึกแค่เพราะดี แต่เพราะตรงไหนพวกเขาก็พูดไม่ถูก
แต่สำหรับคนที่ฝึกเปียโนมาสิบกว่าปีอย่างไป๋เหวินซั่วกลับรู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยว่า ตัวโน้ตที่เฉินเฟิงเล่นออกมามันอัจฉริยะจริงๆ!
ถ้าจะเปลี่ยนวิธีพูดคือ จังหวะเพอร์เฟคส์ ระหว่างตัวโน้ตกับตัวโน้ตไม่มีเสียงแทรกเลย
แค่การควบคุมจังหวะ เฉินเฟิงก็อยู่เหนือเขาไม่รู้กี่ขุมแล้ว!
โซนแขกวีไอพี ฉู่ชีงฉือตอนนี้ไม่ได้ตกใจน้อยไปกว่าไป๋เหวินซั่วเลย 《เฟือร์เอลีเซอ》แบบเดียวกัน เมื่อกี้ตอนไป๋เหวินซั่วเล่น ฉู่ชีงฉือรู้สึกว่าแค่เล่นไปตามโน้ตเพลง ถึงจะเพราะแต่กลับขาดความรู้สึกบางอย่างไป
เห็นได้ชัดว่า ไป๋เหวินซั่วไม่ได้รู้ซึ้งถึงอารมณ์ที่แท้จริงของ《เฟือร์เอลีเซอ》 เขาแค่เล่นไปตามโน้ตเพลงเท่านั้น
แต่พอมาเป็นเฉินเฟิง 《เฟือร์เอลีเซอ》กลับมีชีวิตขึ้นมา มีจิตวิญญาณ!
เขาถ่ายทอดความรู้สึกในใจของผู้ชายที่รักแต่ไม่ได้ครอบครองออกมาได้หมดจดครบถ้วน ต่อให้เธอเป็นผู้หญิง ก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกสับสนในใจเสมือนมีความหวังท่ามกลางการหมดหวังนั่น
เซียวรั่วกับหลินหวั่นชีวสบตากัน ต่างเห็นแววตื่นเต้นดีใจในแววตาอีกฝ่าย เฉินเฟิงเล่นเปียโนเป็น!
แถมฝีมือยังเหนือกว่าไป๋เหวินซั่วอีก!
คนที่เข้าใจเปียโนในงานมีไม่มาก คนส่วนใหญ่ไม่เคยเล่นเปียโนเลยด้วยซ้ำ แต่มันก็ไม่ขัดขวางพวกเขาจากความไพเราะได้
เหมือนคนธรรมดาคนหนึ่งอยากจะวิจารณ์ว่าอาหารนั้นอร่อยไหม ไม่จำเป็นต้องไปสอบเป็นเชฟก็ได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...