ลูกเขยมังกร นิยาย บท 395

บทที่ 395 ลอบกัด

“เหวินซั่วน่ะ คราวนี้ต้องฝึกฝนใหม่แล้วล่ะ เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน คำพูดโบราณพวกนี้จะลืมไม่ได้เลยนะ” หยางเจี้ยนโสงพึมพำออกมา ก่อนเฉินเฟิงเริ่มเล่นเปียโนเขาไม่คิดสักนิดว่าเฉินเฟิงจะชนะ แต่ผลลัพธ์กลับกลายเป็นว่าเฉินเฟิงตบหน้าทุกคนหมด

ใครบอกว่าคนที่ขับรถซานตาน่ามือสองจะเล่นเปียโนไม่เป็นกัน?

คนเพียงคนเดียวในงานที่คาดเดาผลลัพธ์ได้คือฉู่ชีงฉือ

แต่ความตกใจของฉู่ชีงฉือในตอนนี้ไม่ได้น้อยไปกว่าทุกคนเลย

คนอื่นแค่รู้สึกว่า《เฟือร์เอลีเซอ》ที่เฉินเฟิงเล่นน่ะเพราะมาก แต่เธอกลับรู้สึกได้ถึงจิตวิญญาณใน《เฟือร์เอลีเซอ》ของเฉินเฟิง

เฉินเฟิงทำให้《เฟือร์เอลีเซอ》มีชีวิตขึ้นมา!

นี่มันเหลือเชื่อเอามากๆเลย!

ฝีมือขนาดนี้ไม่ด้อยกว่านักเปียโนในประเทศพวกนั้นเลย เผลอๆจะดีกว่าซะอีก!

เฉินเฟิงเป็นใครกันแน่นะ?

ฝีมือศิลปะการต่อสู้ว่าสูงแล้ว นี่ทำไมเปียโนก็เล่นเก่งจนน่ากลัวขนาดนี้ด้วยล่ะ?

“ฉันเล่นเสร็จแล้ว นายไสหัวลงไปได้แล้วล่ะ”

บนเวที เฉินเฟิงสองมือไขว้หลัง สายตาจับจ้องไปที่ไป๋เหวินซั่ว พลางพูดเสียงเรียบ

ไป๋เหวินซั่วในตอนนี้ สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ เขาไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่งตัวเองจะต้องมาแพ้ไอ้กระจอกในสิ่งที่ตนถนัดที่สุดต่อหน้าสาธารณชนแบบนี้

“ฉันไม่ยอมรับ!” ไป๋เหวินซั่วดวงตาแดงก่ำ เขารับไม่ได้ เขารับไม่ได้ที่ต้องแพ้ให้เฉินเฟิงแบบนี้!

คนกระจอกอย่างเฉินเฟิง ก็แค่พอดีมีฝีมือการเล่นเปียโนเท่านั้น นอกจากเล่นเปียโนได้ดีแล้ว มันไม่มีทางมีความสามารถแบบอื่นหรอก!

เฉินเฟิงเริ่มขมวดคิ้ว: “นายไม่ยอมรับ?”

“ใช่ ฉันไม่ยอมรับ!”

“ไอ้กระจอกที่ขับซานตาน่ามือสองอย่างแกไม่คู่ควรกับหวั่นชีว!” ไป๋เหวินซั่วกัดฟันบอกหน้าด้านๆ

“ฉันจะแข่งบู้กับแก! ถ้าแกยังแข่งชนะฉันอีก...”

“ไป๋เหวินซั่ว นายจะหน้าด้านไปถึงไหนหะ?!” ไป๋เหวินซั่วยังพูดไม่ทันจบ เซียวรั่วก็แผดเสียงด่าเขาขึ้นมาเลย นี่มันหน้าด้านเกินไปแล้ว!

หน้าด้านมากจริงๆ!

เซียวรั่วเคยเจอคนหน้าด้านมา แต่ไม่เคยเห็นใครหน้าด้านเท่าไป๋เหวินซั่วมาก่อน คนบอกจะแข่งก็เขา คนจะแข่งบุ๋นก็เขา ตอนนี้แพ้แล้วกลับไม่ยอมรับ ยังอยากแข่งบู้กับเฉินเฟิงต่ออีก? มีคนหน้าด้านแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย?

“เซียวรั่ว หุบปากไปเลยนะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ” ไป๋เหวินซั่วอายจนโกรธ เขารู้ดีว่าตัวเองหน้าด้านแค่ไหนในเรื่องนี้ แต่ตอนนี้เขาเหมือนขี่หลังเสืออยู่ เขาต้องให้บทเรียนกับเฉินเฟิงเพื่อกู้หน้าตัวเองกลับมาซักหน่อย ไม่อย่างนั้นต่อไปชื่อเสียงเขาในมหาลัยจงไห่คงกลายเป็นเรื่องตลกแน่

ไป๋เหวินซั่วเบนสายตากลับไปที่เฉินเฟิง

“ไอ้กระจอก แกเก่งมากไม่ใช่หรอไง มาแข่งบู้กับฉันต่อสิ! ถ้าแกแข่งบู้ชนะฉัน ต่อไปฉันจะเดินอ้อมหนีหวั่นชีวเลย!” ไป๋เหวินซั่วสีหน้าชั่วร้าย ขอแค่ซัดเฉินเฟิงตกเวทีได้ วันนี้เขาก็ไม่ถือว่าแพ้แล้ว!

เขายังมีโอกาสพลิกเกมส์กลับมาได้!

เฉินเฟิงส่ายหน้าบอก: “ฉันไม่อยากสู้กับคนอย่างนาย มันจะทำมือฉันสกปรก”

เฉินเฟิงพูดเสียงเรียบ แต่ไป๋เหวินซั่วกลับโกรธจนหน้าดำหน้าแดง: “อย่ามาโม้ แกก็แค่กลัวเท่านั้นแหละ!”

“ใช่ นายพูดถูก ฉันกลัวแล้ว” เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ ให้เขาแข่งเปียโนกับไป๋เหวินซั่วบนเวทีก็ทำตัวเขาเสียราคามากแล้ว ตอนนี้จะให้เขาแข่งบู้กับไป๋เหวินซั่วบนเวทีอีก เขาทำใจไม่ได้ จอมยุทธ์หั้วจิ้งอย่างเขาไม่กลัวขายหน้าหรือไง?

เฉินเฟิงพูดจบก็หมุนตัวเตรียมเดินลงจากเวทีเลย

ไป๋เหวินซั่วโดนเมินเฉย เขาโกรธจนใบหน้าบิดเบี้ยวชั่วร้ายมาก

“เหวินซั่ว ลงมาได้แล้ว เธอแพ้แล้ว” ด้านล่างเวที อธิการบดีเหอยืนขึ้นจากที่นั่งโซนวีไอพี พูดอย่างไม่ชอบใจนัก หน้าของมหาลัยจงไห่วันนี้โดนไป๋เหวินซั่วทำแตกย่อยยับไม่เหลือดีแล้ว

เหวินซั่วแพ้ให้กันคนทำงานธรรมดาอย่างเฉินเฟิงแล้ว แพ้ยังกะตีเนียนไม่ยอมรับ ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ไม่รู้มหาลัยจงไห่จะโดนโลกภายนอกวิจารณ์ว่ายังไงบ้าง

เดิมคิดว่าอธิการบดีเหอเอ่ยปากทั้งที ไป๋เหวินซั่วคงยอมลงจากเวทีอย่างว่าง่าย