ลูกเขยมังกร นิยาย บท 397
บทที่ 397 เพื่อนเก่า
หลังจากการเดี่ยวเปียโนของไป๋เหวินซั่ว ตามมาด้วยการแสดงเดี่ยวไวโอลิน
พอจบการแสดงเดี่ยวไวโอลินเสร็จ ก็เป็นรายการเด่นของคืนนี้ เจ็ดนางฟ้าสู่โลกมนุษย์!
เจ็ดนางฟ้าสู่โลกมนุษย์เป็นการเต้นรำแบบโบราณ คนที่แสดงเป็นเจ็ดนางฟ้าต่างเรียกได้ว่าเป็นนางฟ้าตัวจริงกันทั้งนั้น
เอาแค่คนเดียวมายืน ต่างเป็นสาวสวยระดับดาวมหาลัยทั้งนั้นเลย
หนึ่งในนั้น หลินหวั่นชีวดูโดดเด่นที่สุด
เธอเหมือนดวงจันทร์กระจ่างท่ามกลางหมู่ดาว พอออกมา ก็ดึงดูดสายตาทุกคนพุ่งไปที่เธอ
กระโปรงยาวสีขาวบวกกับเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้น หลินหวั่นชีวในตอนนี้ประหนึ่งเทพธิดาลอยละล่องมาสู่โลกมนุษย์จริงๆ!
ภายใต้เสียงดนตรีที่อ่อนโยน หลินหวั่นชีวเขย่งเท้าเต้นบัลเล่ต์
ทุกสายตาและรอยยิ้มของเธอคอยดึงดูดจิตวิญญาณคน พาให้หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ
ทุกคนในงานพากันมองตาเคลิ้ม
ไม่มีอะไรต้องแปลกใจเลย หลังจากคืนนี้เป็นต้นไป ชื่อของหลินหวั่นชีวจะโด่งดังคับมหาลัยจงไห่แน่นอน
เพลงสิ้นสุดลง
หลินหวั่นชีวโค้งคำนับก่อนลงจากเวที
แต่นักศึกษากว่าสองหมื่นคนด้านล่างเวทีกลับยังไม่หลุดจากภวังค์
เหมือนอารมณ์ยังค้างคา
จนกระทั่งหลินหวั่นชีงหายไปจากเวที ด้านล่างถึงมีเสียงปรบมือดังกึกก้องขึ้น
“พี่เฉินเฟิง”
“หวั่นชีว” เฉินเฟิงยิ้มมองสาวน้อย บางทีอาจเพราะต้องออกแรงเต้นบนเวทีไปไม่น้อย ใบหน้าของสาวน้อยถึงแดงระเรื่อชวนมองมากยิ่งขึ้น
“พี่เฉินเฟิง พี่คิดว่าหวั่นชีว...เต้นเป็นยังไงบ้างคะ?” หลินหวั่นชีวก้มหน้ามถามเสียงเบา
“เต้นได้เก่งมากเลยจ้ะ” เฉินเฟิงยิ้มบอก
แค่เต้นได้เก่งมากเองหรอ?
สาวน้อยทวนคำนี้ในใจ สายตาคู่งามหม่นหมองลงไปเล็กน้อย
ตอนนี้เอง พิธีกรชุดราตรียาวสีแดงปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เธอหยิบไมค์ขึ้นมายิ้มพูดว่า:
“เชื่อว่าตอนนี้ทุกคนคงจะอยากรู้เต็มที่แล้วว่า แขกพิเศษปริศนาที่จะออกมาแสดงเป็นคนสุดท้ายในค่ำคืนนี้คือใครกันแน่”
“อยากรู้!” ผู้ชมด้านล่างร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกัน ท่าทีตื่นเต้นมาก
“ฉันรู้ว่าทุกคนอยากรู้ค่ะ แต่ว่า ก่อนที่แขกปริศนาคนนั้นจะออกมา ฉันจะขออุบไม่บอกฐานะของแขกท่านนี้ก่อนละกัน”
“แต่ฉันบอกความลับเล็กๆแก่ทุกคนได้นะคะว่า แขกปริศนาคนนี้เป็นสาวสวยมาก!”
“เป็นสาวสวยที่ร้องเพลงเพราะมาก หลายคนในที่นี่ต้องเคยได้ฟังเพลงของเธอมาแล้วแน่ๆ และน่าจะเป็นแฟนคลับตัวยงของเธอแน่เลยทีเดียว”
พอพิธีกรพูดจบ เหมือนระเบิดลงด้านล่างเวที
สาวสวย ร้องเพลงเพราะมาก มีแฟนคลับมากมาย
แขกปริศนาคนนี้ต้องเป็นดาราแน่นอน!
ผู้ชมเริ่มตื่นเต้นคึกคักขึ้นมา งานฉลองวันเกิดมหาลัยจงไห่ ปกติจะเชิญนักธุรกิจหรือไม่ก็นักวิชาการที่มีชื่อเสียงมา นี่เชิญดารามาถือเป็นครั้งแรกเลยนะ
ดูจากระดับมหาลัยจงไห่แล้ว ดาราคนนี้ไม่น่าจะกิ๊กก๊อก อย่างน้อยก็ต้องเป็นนางเอกเบอร์หนึ่งล่ะ
สรุปว่าเป็นดาราหรือนักร้องคนไหนกันแน่นะ?
ทุกคนต่างสนใจใคร่รู้กันทั้งนั้น
“เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ขอเชิญปรบมือต้อนรับแขกพิเศษของเราในคืนนี้ขึ้นเวทีเลยค่า!”
พอพิธีกรพูดจบ ก็มีเสียงปรบมือราวสายฟ้าฟาดดังจากด้านล่างเวทีอีกครั้ง
ท่ามกลางแสงสปอร์ตไลท์สว่าง ร่างอรชรร่างหนึ่งปรากฏสู่สายตาทุกคน
“อ๊า!”
เทียบกับเซียวรั่วแล้ว หลินหวั่นชีวกลับดูสงบนิ่งไปเลย เพราะเธอเคยเจอฉู่ชีงฉือที่สถานีรถไฟของชางโจวมาก่อนแล้ว แถมตอนนี้เฉินเฟิงยังช่วยชีวิตฉู่ชีงฉือไว้อีก หลังจากนั้นฉู่ชีงฉือก็ขอวีแชทกับเฉินเฟิง
“สวัสดีค่ะ ฉันฉู่ชีงฉือนะคะ”
พอขึ้นเวที ฉู่ชีงฉือก็เอ่ยปากทักทายคนดูด้านล่างเวทีอย่างร่าเริง ด้านล่างเวทีกรี๊ดร้องขึ้นอีก ทุกคนปรบมืออย่างบ้าคลั่ง เสียงปรบมือดังเหมือนสายฟ้าฟาด
หนึ่งนาทีผ่านไป เสียงปรบมือยังคงไม่หยุด และมีทีท่าจะตบแรงต่อไปเรื่อยๆ
“ถ้าทุกคนปรบมือไม่หยุด ชิงฉือก็ร้องเพลงไม่ได้นะคะ”
จวบจนฉู่ชีงฉือพูดยิ้มๆ เสียงปรบมือถึงซาลงไป
แต่ว่าความตื่นเต้นในแววตาคนดูยังคงไม่เลือนหายไป
“ทุกคนอยากฟังเพลงอะไรคะ?”
“สงวนไว้！”
“เพื่อนเก่า！”
“บานในกรกฎาคม！”
มีเสียงดังระงมจากด้านล่างเวที เพลงที่เอ่ยนี้เป็นเพลงดังของฉู่ชีงฉือทั้งสิ้น ทุกคนต่างรู้จักดี
“งั้นก็เพื่อนเก่าละกัน” ฉู่ชีงฉือยิ้มหวาน ตัดสินใจเลือก
ด้านหลังเวที หลินหวั่นชีวอดเหลือบมองเฉินเฟิงไม่ได้ ในฐานะผู้หญิงเหมือนกัน เธอชอบรู้สึกว่าฉู่ชีงฉือคิดอะไรแน่ๆถึงเลือกเพื่อนเก่า
“ก่อนร้องเพื่อนเก่า มีข่าวร้ายข่าวหนึ่งจะบอกทุกคน นั่นคือนักเล่นเปียโนของฉันวันนี้ป่วยพอดี ดังนั้น...”
ฉู่ชีงฉือมองลงไปด้านล่างเวทีพลางยิ้มว่า: “ฉันอยากจะเชิญเพื่อนคนหนึ่งขึ้นมาช่วยฉันบรรเลงหน่อยนะคะ”
“เพื่อนเก่า?!”
คำนี้ออกมาทำให้ทุกคนตะลึงอีกครั้ง
คนมีตาก็ดูออกทั้งนั้นว่า การที่นักเปียโนของฉู่ชีงฉือป่วยเป็นแค่ข้ออ้าง เพื่อนเก่าคนนี้ต่างหากล่ะที่เป็นประเด็น!
แถมในที่นี้ยังมีเพื่อนเก่าของฉู่ชีงฉือ เพื่อนเก่าคนนี้เป็นใครกันแน่นะ?
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...