ลูกเขยมังกร นิยาย บท 41

บทที่ 40 ซุนกุ้ยฟางมาหาถึงบ้าน

“ผมก็ไม่รู้”หลินต้าจูนกลิ่นซวยเต็มหน้า กล่าวว่า “คนไม่เอาไหนคนนี้วันนี้เหมือนเช่นดั่งกินไวอากร้าแล้ว พลังชั่วยิ่งใหญ่ อีกทั้งผมยังรู้สึกว่าเขาหยั้งมือไว้อยู่”

“เขาหยั้งมือไว้อยู่หรือ?!” ซุนกุ้ยฟางตาโต หยั้งมือไว้ยังรุนแรงขนาดนี้หรือ?

“ลูก วันหลังเราสองคนแม่ลูกอย่าไปยุ่งกับเขาดีกว่าล่ะ” ซุนกุ้ยฟางพูดอย่างกลัดกลุ้ม

“ไม่ได้! แม่ ถ้าหากให้คนอื่นรู้ ผมหลินต้าจูนถูกคนไม่เอาไหนคนหนึ่งโจมตีแล้ว คนอื่นจะมองผมยังไง วันหลังผมยังใช้อำนาจอยู่บนถนนอีกต่อไปได้หรือ” หลินต้าจูนพูดอย่างไม่พอใจมาก

“แต่ว่าตอนนี้แกสู้คนไม่เอาไหนคนนั้นไม่ได้นะ” ซุนกุ้ยฟางพูด

“แม่ ผมตัวคนเดียวอาจสู้เขาไม่ได้ แต่ว่าผมยังมีพี่น้องสิบกว่าคน ผมก็ไม่เชื่อว่า คนไม่เอาไหนคนนั้น ตัวคนเดียวสามารถสู้ได้สิบกว่าคน!” หลินต้าจูนหัวเราะเย็นชาหนึ่งเสียง นัยน์ตากวาดสายตาโหดร้ายผ่านไป

ซุนกุ้ยฟางพยักหน้า กล่าวว่า “ตีคนไม่เอาไหนคนนั้น จะตีเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ว่าก่อนที่จะตีเขา เราสองคนแม่ลูกจะต้องเอาเงินสักก้อนจากคนไม่เอาไหนคนนั้น ”

นัยน์ตาของซุนกุ้ยฟางเต็มเปี่ยมด้วยความโลภ ก่อนหน้านั้นเธอได้มองเห็น รถคันนั้นที่เฉินเฟิงขับคือ ออดี้ 6 ราคารถห้าแสนกว่า ชาตินี้เธอก็ยังไม่เคยได้เห็นเงินมากมายเช่นนี้

“แม่ จะเอายังไงล่ะ?” หลินต้าจูนก็อดไม่ได้ใจสั่นไหว

“เราสองคน ไปที่บ้านป้าคนที่สามของแกโดยตรง ไปฟ้องกับป้าคนที่สามของแก ก็พูดว่าเฉินเฟิงตีเราสองคน ให้เฉินเฟิงจ่ายค่ารักษาให้เราทั้งสองคน”

“เฉินเฟิงจะเชื่อฟังคำพูดป้าคนที่สามของผมหรือ?” หลินต้าจูนลังเลสงสัยถาม เขามักจะรู้สึกว่าเฉินเฟิงในวันนี้กับคนไม่เอาไหนก่อนหน้านั้นไม่ค่อยเหมือนกัน แต่ว่าโดยรวมแล้วไม่เหมือนกันตรงไหน เขาก็พูดไม่ออก

“ลูก แกลืมเรื่องเรื่องนั้นไปแล้วหรือ สองปีก่อนตอนที่เราไปกินข้าวบ้านป้าคนที่สามของแก ป้าคนที่สามของแกไม่ให้เฉินเฟิงร่วมโต๊ะด้วย เฉินเฟิงก็ยกถ้วยข้าวไปกินที่ห้องครัวดีๆ?” มุมปากของซุนกุ้ยฟาง ปรากฏความส่อเสียดถาม

ตาหลินต้าจูนอดไม่ได้สว่างขึ้นมา กล่าวว่า “แม่ ผมนึกออกแล้ว!ตอนนั้นหลังจากเฉินเฟิงเข้าห้องครัวแล้ว คุณยังยิ้มพูดกับป้าคนที่สามของผมว่า ลูกเขยของคุณคนนี้เชื่อฟังมากกว่าหมาซะอีก”

“ก็ใช่สิ! แต่ว่าตอนนั้นที่แม่ดูแล้ว คนไม่เอาไหนคนนั้น แม้แต่หมาก็สู้ไม่ได้! อย่างน้อยหมาถูกบีบจนร้อนใจแล้ว ยังกัดคนเป็น คนไม่เอาไหนคนนั้น แม้แต่คนเขาก็ไม่กล้ากัด!”

“ดังนั้น ลูก แกก็เอาใจไว้ในท้อง อีกสักครู่เราสองคนไปที่บ้านป้าคนที่สามของแก เพียงแค่ฟ้องป้าคนที่สามของแกสักหน่อย จากนั้นให้ป้าคนที่สามของแกกดดันคนไม่เอาไหนคนนั้น เขาย่อมไม่กล้าไม่เชื่อฟังคำพูดของป้าคนที่สามของแกอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นไม่ต้องใช้พี่น้องกลุ่มนั้นของแก เราสองคนแม่ลูกก็สามารถเอาความลบหลู่ที่ได้รับวันนี้คืนกลับมา” ซุนกุ้ยฟางพูดอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม

“แม่ นั่นเราสองคนรีบไปเถอะ ผมรอไม่ไหวแล้วที่อยากจะให้คนไม่เอาไหนคนนี้คุกเขาอยู่ต่อหน้าผมแล้ว” หลินต้าจูนพูดอย่างตื่นเต้น

แทบจะเป็นเฉินเฟิงกับเสี้ยเมิ่งเหยาเพิ่งก้าวเข้าบ้านไป ซุนกุ้ยฟางกับหลินต้าจูนก็รีบเข้ามาแล้ว

หลินหลันเปิดประตู ก็มองเห็นใบหน้าที่เต็มเปี่ยมด้วยความโอหังของซุนกุ้ยฟาง

“พี่สะใภ้ คุณมาได้ยังไงล่ะ?” หลินหลันตื่นเต้นสงสัยเต็มหน้า ซุนกุ้ยฟางทั้งครอบครัวนี้ ตั้งแต่ครั้งก่อนมาหาเสี้ยเว่ยกั๋วเพื่อยืมเงิน หลังจากยืมเงินไม่ได้ สองปีแล้วที่ไม่ได้มาถึงบ้านนี้ ครั้งนี้เสี้ยเว่ยกั๋วเกิดอุบัติเหตุเข้าโรงพยาบาล ทั้งครอบครัวซุนกุ้ยฟางยังไม่ได้ถามถึงอะไรเลย

“ทำไมฉันจะมาไม่ได้หรือ?” ซุนกุ้ยฟางเอ่ยปากพูดก็แฝงไว้ด้วยน้ำเสียงที่คลุมเครือลึกลับ หลังจากพูดจบ เธอก็ไม่ได้สนใจหลินหลัน พาหลินต้าจูนเข้าไปโดยตรง แม้แต่รองเท้าแตะก็ไม่เปลี่ยน ก็เหมือนดั่ง เธอคือเจ้าของบ้าน

“คนไม่เอาไหนเฉินเฟิงคนนั้นล่ะ ให้เขากลิ้งออกมาเจอฉัน!” ซุนกุ้ยฟางนั่งอยู่บนโซฟาอย่างไม่เกรงใจร้องเรียก

“พี่สะใภ้ คุณหาเฉินเฟิงทำไมหรือ?” หลินหลันสงสัยถาม ฟังน้ำเสียงของซุนกุ้ยฟางนี้ เห็นได้ชัดว่าเฉินเฟิงหาเรื่องเธอแล้ว

“คำพูดแกทำไมมากมายเช่นนี้ แกเรียกเขาออกมา ก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ”ซุนกุ้ยฟางพูดอย่างน่าเบื่อ