ลูกเขยมังกร นิยาย บท 411
บทที่ 411 ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน
เสี้ยเมิ่งเหยาที่จู่ๆก็ระเบิดอารมณ์ออกมาแบบนั้น ทำให้ทุกคนต่างพากันตกใจ โดยเฉพาะหลินหลัน เวลานี้เธอไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ผู้หญิงที่น่าเกรงขามตรงหน้า จะเป็นลูกสาวที่เคยอ่อนโยนของตน
หลินเย่นเองก็นิ่งค้างไปครู่หนึ่ง แต่เธอดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว
หลังจากดึงสติกลับมา หลินเย่นโมโหเป็นอย่างมาก เธอชี้หน้าเสี้ยเมิ่งเหยาแล้วด่าทอเสียงดัง：“คนมีพ่อแต่ไม่มีแม่คอยสั่งสอน！แกกล้าพูดสิ่งที่แกพูดเมื่อกี้อีกครั้งหนึ่ง....."
"เพี๊ยะ"
ยังไม่ทันพูดจบ เสียงตบเข้าที่ใบหูของหลินเย่นดังขึ้น ขัดจังหวะสิ่งที่เธอกำลังพูด
หลินเย่นนิ่งค้าง
หลินหลันเองก็นิ่งค้าง
สีหน้าของถางรั่วเสวี่ยนไม่อยากเชื่อสิ่งที่ตนเห็น
มีเพียงเสี้ยเมิ่งเหยาเท่านั้นที่นิ่งงัน "ฉันเคยบอกแล้ว ให้เธอพูดดีๆ หน่อย"
"ทำไมเธอถึงไม่ฟัง"
"แก......แกกล้าตบฉันหรอ?" หลินเย่นกุมหน้าตนเอง มองดูเสี้ยเมิ่งเหยาด้วยแววตานิ่งค้าง เหมือนว่าตบนี้ทำให้เธอถึงกับตกตะลึง
"ทำไมต้องไม่กล้าด้วย?"
เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งงัน
ความนิ่งสงบของเธอ ทำให้หลินเย่นระบิดอารมณ์ทันที
"อ๊าก！ฉันจะสู้กับแกให้ตายกันไปข้างหนึ่ง！”
หลังจากเสียงกรีดร้อง หลินเย่นแยกเขี้ยวทำมือเป็นกรงเล็บพุ่งเข้าหาเสี้ยเมิ่งเหยา
สีหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยาเย็นยะเยือก เธอยกมือขึ้น ตบเข้าที่หน้าของหลินเย่นอีกครั้ง
"เพี๊ยะ"
หลังจากสิ้นเสียงตบ หลินเย่นหมุนตัวหลายตลบอยู่ที่เดิม บนหน้าของเธอมีรอยนิ้วมือห้านิ้ว
"เสี้ยเมิ่งเหยา แกกำลังทำอะไร？！” หลินหลันทั้งตกใจทั้งโมโห เธอคิดไม่ถึง เสี้ยเมิ่งเหยาที่อ่อนโยนและถ่อมตนมาโดยตลอด วันนี้กลับทำตัวต่ำทรามขนาดนี้ ไม่ว่ายังไง หลินเย่นก็อายุเยอะกว่าเธอ
การที่คนอายุน้อยกว่าตบคนที่อาวุโสกว่า เรื่องนี้ถ้าแพร่งพรายออกไป เสี้ยเมิ่งเหยาต้องถูกคนอื่นด่าแน่นอน เธอคงตายด้วยน้ำลายของคน
"เสี้ยเมิ่งเหยา แก.....แกทำเกินไปแล้ว！” ถางรั่วเสวี่ยนโมโหจนหน้าดำหน้าแดง พูดตะกุกตะกัก
เผชิญหน้ากับคำตำหนิของทั้งสอง สีหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยายังคงนิ่งเฉย ไม่มีอารมณ์ใดๆ
หลินเย่นเริ่มด่าทอออกมาด้วยความโกรธ：
"รั่วเสวี่ยน เรียกยาม！สั่งให้ยามมาตีคนชั้นต่ำนี้ให้ตายเสีย！”
"คุณจะทำร้ายใคร?" สิ้นเสียงของหลินเย่น ด้านหลังก็มีเสียงเหี้ยมดังขึ้น
หลินเย่นหันไป เธอเพิ่งเห็นว่า เจ้าของเสียงเมื่อครู่ก็คือหลิวคุนที่เมื่อกี้เดินออกมาจากห้องพร้อมกับเฉินเฟิง
ข้างกายหลิวคุน มีชายหนุ่มร่างท้วมยืนอยู่ ชายหนุ่มคนนี้คืออู่จื้อเคอ
หุ่นของทั้งสองแตกต่างกัน แต่เวลานี้ สีหน้าของทั้งสองกลับเหมือนกัน
สีหน้าของพวกเขาเคร่งขรึม
โดยเฉพาะอู่จื้อเคอ สีหน้าของเขา เคร่งขรึมจนแทบจะสามารถคั้นน้ำออกมาได้แล้ว
มองดูสีหน้าเคร่งขรึมของทั้งสอง หลินเย่นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวสั่น：“พวกคุณจะทำอะไร？”
"คุณจะทุบตีคนไม่ใช่หรอ? พูดมาสิ จะทุบตีใคร?！”หลิวคุนพูดเสียงเย็นยะเยือก
"ไม่ได้ทุบตีใคร ฉันไม่ทุบตีใครทั้งนั้น" คอของหลินเย่นหดสั้น รีบส่ายหน้าไปมา คนตรงหน้าทั้งสองคนนี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาโมโหเธอมาก เวลานี้ถ้าเธอยังไม่รู้ตัว ยังคงมีปัญหากับเสี้ยเมิ่งเหยา ก็รนหาที่ตายแล้ว
"ยังไม่รีบไสหัวไปอีก！”หลิวคุนตวาดด้วยความรำคาญ เขาจัดงานเลี้ยงในวันนี้ขึ้น เพื่อที่จะทำลายเรื่องบาดหมางระหว่างเขากับเฉินเฟิง แต่เพราะพวกหลินเย่นโผล่ออกมา ทุกอย่างจึงล้มไม่เป็นท่า
หลังจากสีหน้าดำเขียว หลินเย่นพาถางรั่วเสวี่ยนออกไปจากคลับทันที
หลินหลันขยับริมฝีปาก เดิมทีเธออยากจะพูดอะไร แต่พอคำพูดมาถึงปาก ก็ถูกเธอกลืนกลับเข้าไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...