ลูกเขยมังกร นิยาย บท 411

บทที่ 411 ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน

เสี้ยเมิ่งเหยาที่จู่ๆก็ระเบิดอารมณ์ออกมาแบบนั้น ทำให้ทุกคนต่างพากันตกใจ โดยเฉพาะหลินหลัน เวลานี้เธอไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ผู้หญิงที่น่าเกรงขามตรงหน้า จะเป็นลูกสาวที่เคยอ่อนโยนของตน

หลินเย่นเองก็นิ่งค้างไปครู่หนึ่ง แต่เธอดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว

หลังจากดึงสติกลับมา หลินเย่นโมโหเป็นอย่างมาก เธอชี้หน้าเสี้ยเมิ่งเหยาแล้วด่าทอเสียงดัง：“คนมีพ่อแต่ไม่มีแม่คอยสั่งสอน！แกกล้าพูดสิ่งที่แกพูดเมื่อกี้อีกครั้งหนึ่ง....."

"เพี๊ยะ"

ยังไม่ทันพูดจบ เสียงตบเข้าที่ใบหูของหลินเย่นดังขึ้น ขัดจังหวะสิ่งที่เธอกำลังพูด

หลินเย่นนิ่งค้าง

หลินหลันเองก็นิ่งค้าง

สีหน้าของถางรั่วเสวี่ยนไม่อยากเชื่อสิ่งที่ตนเห็น

มีเพียงเสี้ยเมิ่งเหยาเท่านั้นที่นิ่งงัน "ฉันเคยบอกแล้ว ให้เธอพูดดีๆ หน่อย"

"ทำไมเธอถึงไม่ฟัง"

"แก......แกกล้าตบฉันหรอ?" หลินเย่นกุมหน้าตนเอง มองดูเสี้ยเมิ่งเหยาด้วยแววตานิ่งค้าง เหมือนว่าตบนี้ทำให้เธอถึงกับตกตะลึง

"ทำไมต้องไม่กล้าด้วย?"

เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งงัน

ความนิ่งสงบของเธอ ทำให้หลินเย่นระบิดอารมณ์ทันที

"อ๊าก！ฉันจะสู้กับแกให้ตายกันไปข้างหนึ่ง！”

หลังจากเสียงกรีดร้อง หลินเย่นแยกเขี้ยวทำมือเป็นกรงเล็บพุ่งเข้าหาเสี้ยเมิ่งเหยา

สีหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยาเย็นยะเยือก เธอยกมือขึ้น ตบเข้าที่หน้าของหลินเย่นอีกครั้ง

"เพี๊ยะ"

หลังจากสิ้นเสียงตบ หลินเย่นหมุนตัวหลายตลบอยู่ที่เดิม บนหน้าของเธอมีรอยนิ้วมือห้านิ้ว

"เสี้ยเมิ่งเหยา แกกำลังทำอะไร？！” หลินหลันทั้งตกใจทั้งโมโห เธอคิดไม่ถึง เสี้ยเมิ่งเหยาที่อ่อนโยนและถ่อมตนมาโดยตลอด วันนี้กลับทำตัวต่ำทรามขนาดนี้ ไม่ว่ายังไง หลินเย่นก็อายุเยอะกว่าเธอ

การที่คนอายุน้อยกว่าตบคนที่อาวุโสกว่า เรื่องนี้ถ้าแพร่งพรายออกไป เสี้ยเมิ่งเหยาต้องถูกคนอื่นด่าแน่นอน เธอคงตายด้วยน้ำลายของคน

"เสี้ยเมิ่งเหยา แก.....แกทำเกินไปแล้ว！” ถางรั่วเสวี่ยนโมโหจนหน้าดำหน้าแดง พูดตะกุกตะกัก

เผชิญหน้ากับคำตำหนิของทั้งสอง สีหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยายังคงนิ่งเฉย ไม่มีอารมณ์ใดๆ

หลินเย่นเริ่มด่าทอออกมาด้วยความโกรธ：

"รั่วเสวี่ยน เรียกยาม！สั่งให้ยามมาตีคนชั้นต่ำนี้ให้ตายเสีย！”

"คุณจะทำร้ายใคร?" สิ้นเสียงของหลินเย่น ด้านหลังก็มีเสียงเหี้ยมดังขึ้น

หลินเย่นหันไป เธอเพิ่งเห็นว่า เจ้าของเสียงเมื่อครู่ก็คือหลิวคุนที่เมื่อกี้เดินออกมาจากห้องพร้อมกับเฉินเฟิง

ข้างกายหลิวคุน มีชายหนุ่มร่างท้วมยืนอยู่ ชายหนุ่มคนนี้คืออู่จื้อเคอ

หุ่นของทั้งสองแตกต่างกัน แต่เวลานี้ สีหน้าของทั้งสองกลับเหมือนกัน

สีหน้าของพวกเขาเคร่งขรึม

โดยเฉพาะอู่จื้อเคอ สีหน้าของเขา เคร่งขรึมจนแทบจะสามารถคั้นน้ำออกมาได้แล้ว

มองดูสีหน้าเคร่งขรึมของทั้งสอง หลินเย่นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวสั่น：“พวกคุณจะทำอะไร？”

"คุณจะทุบตีคนไม่ใช่หรอ? พูดมาสิ จะทุบตีใคร?！”หลิวคุนพูดเสียงเย็นยะเยือก

"ไม่ได้ทุบตีใคร ฉันไม่ทุบตีใครทั้งนั้น" คอของหลินเย่นหดสั้น รีบส่ายหน้าไปมา คนตรงหน้าทั้งสองคนนี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาโมโหเธอมาก เวลานี้ถ้าเธอยังไม่รู้ตัว ยังคงมีปัญหากับเสี้ยเมิ่งเหยา ก็รนหาที่ตายแล้ว

"ยังไม่รีบไสหัวไปอีก！”หลิวคุนตวาดด้วยความรำคาญ เขาจัดงานเลี้ยงในวันนี้ขึ้น เพื่อที่จะทำลายเรื่องบาดหมางระหว่างเขากับเฉินเฟิง แต่เพราะพวกหลินเย่นโผล่ออกมา ทุกอย่างจึงล้มไม่เป็นท่า

หลังจากสีหน้าดำเขียว หลินเย่นพาถางรั่วเสวี่ยนออกไปจากคลับทันที

หลินหลันขยับริมฝีปาก เดิมทีเธออยากจะพูดอะไร แต่พอคำพูดมาถึงปาก ก็ถูกเธอกลืนกลับเข้าไป

ตามหลักการแล้ว ถูกรถแลนด์โรเวอร์พุ่งชนเข้าอย่างจัง มีความเป็นไปได้ที่กระดูกจะหักตั้งแต่ที่เกิดเหตุแล้ว แต่หลินหวั่นชีวได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย

สิ่งที่เหลือเชื่อยิ่งกว่าก็คือ บาดแผลเล็กน้อยของเธอ ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก็รักษาหายด้วยตนเอง

เอาเรื่องนี้ไปอยู่ในด้านการแพทย์ เรียกได้ว่าเจอผีหลอกตอนกลางวันแสกๆ

"ไม่แปลกใจครับ เกิดอะไรขึ้นกับตัวของหวั่นชีว ผมสามารถเข้าใจได้" เฉินเฟิงพยักหน้า ความเป็นจริงวินาทีที่พลังของเขาเข้าไปในตัวของหลินหวั่นชีว เขาก็เข้าใจแล้ว คืนนี้หลินหลั่นชีวไม่มีวันเป็นอะไร

ไม่มีทางเป็นอื่น พลังในตัวหลินหลั่นชีว มันยิ่งใหญ่และบริสุทธิ์มาก

ก่อนหน้านี้เฉินเฟิงยังสงสัย มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นพลังของจอมยุทธ์หั้วจิ้งชั้นสุด

แต่ว่าตอนนี้ เฉินเฟิงกลับไม่สงสัยเรื่องนั้นแม้แต่น้อย

ไม่มีทางเป็นของหั้วจิ้งชั้นสุด

มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้นก็คือมหาปรมาจารย์！

มีเพียงแค่พลังระดับมหาปรมาจารย์เท่านั้น ที่จะทำให้คนตายกลับมามีชีวิต！

มีเพียงพลังระดับมหาปรมาจารย์เท่านั้น ที่จะใช้เวลาภายในครึ่งชั่วโมง รักษาแผลทั้งหมดของหลินหวั่นชีว！

ถึงแม้ฟังดูแล้วจะเหลือเชื่อ แต่เฉินเฟิงกลับมั่นใจ ทั้งหมดนี้ ต้องเป็นพลังของมหาปรมาจารย์

ตอนนี้ปัญหามาแล้ว มหาปรมาจารย์ที่ให้พลังกับหลินหวั่นชีว......คือใครกันแน่?

ทั่วทั้งหวาเซี่ย มีมหาปรมาจารย์แค่เก้าคน

มหาปรมาจารย์ทั้งเก้าคน เป็นคนที่ยืนอยู่อันดับสูงสุดของโลก

พวกเขาวางมือจากโลกไปนานแล้ว ไม่ยุ่งกับเรื่องทางโลกอีก

อีกทั้งยังมีมหาปรมาจารย์อีกหลายคน ที่ไม่ออกมาจากการบำเพ็ญเพียรนานเกือบสามสิบปีแล้ว

แต่พลังระดับมหาปรมาจารย์ในตัวหลินหวั่นชีว ไม่สามารถแสร้งทำขึ้นมาได้