ลูกเขยมังกร นิยาย บท 412
บทที่ 412 ทุกคนต่างมีแผนการ
ในเมื่อเป็นแบบนี้ อธิบายได้เพียงแค่หนึ่งคำถาม
เบื้องหลังของหลินหวั่นชีว มีมหาปรมาจารย์ท่านหนึ่ง！
อีกทั้งความสัมพันธ์ระหว่างมหาปรมาจารย์กับหลินหวั่นชีว ไม่ธรรมดา
พลังต้นที่มหาปรมาจารย์เก็บเอาไว้ในตัวหลินหวั่นชีว อย่างน้อยต้องฝึกฝนนานกว่าห้าปีจึงจะสะสมมาได้
พลังต้นของมหาปรมาจารย์ที่ใช้เวลาฝึกฝนนานกว่าห้าปีจึงจะสามารถสะสมมาได้นั้นเป็นพลังต้นอย่างไร คนส่วนมากไม่รู้
สามารถกล่าวได้ว่า หากมหาปรมาจารย์ที่อยู่เบื้องหลังหลินหวั่นชีว ใช้พลังที่เขาฝึกฝนบำเพ็ญเพียรมานานกว่าห้าปี ใช้วิธีฉลาดถ่ายพลังให้กับคนธรรมดา คนธรรมดาคนนั้น ใช้เวลาสั้นๆ ในการขึ้นเป็นอ้านจิ้งชั้นสุด！
อีกทั้งยังมีความเป็นไปได้ว่าจะขึ้นเป็นหั้วจิ้งชั้นต้น！
แต่ตอนนี้ พลังนี้ กลับถูกใช้ในผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง
อย่างไม่ต้องสงสัย นี่ถือเป็นเรื่องใหญ่
มหาปรมาจารย์ที่อยู่เบื้องหลังหลินหวั่นชีว เป็นใครกันแน่?
ทำไมเขาถึงไม่ถ่ายบูโดให้กับหลินหวั่นชีวโดยตรง ทำให้หลินหวั่นชีวกลายเป็นจอมยุทธ์ แต่กลับใช้วิธีของพลังต้น ปกป้องหลินหวั่นชีว?
หรือเป็นเพราะหลินหวั่นชีว มีความลับอะไร?
"คุณเฉิน?"
เจียงจุงถิงยื่นมือออกมาอีกครั้ง ผายมือไปมาตรงหน้าเฉินเฟิง เฉินเฟิงดึงสติตนเองกลับมาราวกับเพิ่งตื่นจากฝัน เมื่อกี้เขาครุ่นคิดจนใจลอย
"คุณเฉินกำลังคิดอะไรอยู่ ถึงได้ใจลอยขนาดนี้?" เจียงจุงถิงอดไม่ได้ที่จะถามสักหน่อย
"เปล่าครับ" เฉินเฟิงส่ายหน้า จากนั้นพูดขึ้น：“อาเจียง เรื่องของหวั่นชีว รบกวนคุณอย่าพูดออกไป"
"วางใจเถอะ ฉันไม่ใช่คนปากโป้ง" เจียงจุงถิงพยักหน้า เขากับสือโพ่จุนสนิทกัน ต้องรู้อยู่แล้ว บนโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่เรียบง่ายเหมือนอย่างที่เห็น
นอกจากโลกของคนทั่วไปแล้ว ยังมีโลกของจอมยุทธ์
ในโลกของจมยุทธ์ อันตรายกว่าโลกของคนทั่วไปไม่เพียงแค่ร้อยเท่า
หลินหวั่นชีวในวันนี้ บางทีมันอาจจะเกี่ยวข้องกับความลับสำคัญของโลกจอมยุทธ์ก็ได้
หลังจากออกมาจากโรงพยาบาล สีหน้าของเฉินเฟิงเคร่งขรึมเล็กน้อย
ถึงแม้ตอนนี้หลินหวั่นชีวไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว แต่เรื่องที่เธอยอมเสี่ยงตายเพื่อช่วยตนเองเป็นความจริง
ถ้าไม่ใช่เพราะมีพลังต้นของมหาปรมาจารย์คอยปกป้องเอาไว้ หลินหวั่นชีวคงตายตั้งแต่ตอนที่ถูกรถชนแล้ว
หลังจากสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เฉินเฟิงกดโทรหาฉินเสวี่ยนหรัว
นี่เป็นครั้งแรก ที่เขามาจงไห่แล้วเป็นฝ่ายติดต่อหาฉินเสวี่ยนหรัวก่อน
เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เธอต้องให้คำตอบหลินหวั่นชีว
หลังจากปลายสายรับโทรศัพท์ ยังไม่ทันรอให้เฉินเฟิงพูด ปลายสายฉินเสวี่ยนหรัวก็พูดขึ้นมาก่อน：“ฉันรู้ว่านายจะถามอะไรฉัน แต่ฉันไม่สามารถบอกนายได้"
"ทำไมล้ะ?" น้ำเสียงของเฉินเฟิงนิ่งมาก นิ่งจนทำให้หัวใจของคนหนาวเย็น
"นายทำอะไรพวกเขาไม่ได้" น้ำเสียงของฉินเสวี่ยนหรัวดูเหน็ดเหนื่อย อีกทั้งยังเคล้าไปด้วยความจนปัญญา
ดวงตาของเฉินเฟิงหรี่ลง：“นี่ไม่ใช่เหตุผล"
"นี่คือเหตุผล！” ท่าทีของฉินเสวี่ยนหรัวดูแข็งกร้าวขึ้นมาอย่างกะทันหัน
"เฉินเฟิง ฉันอยากให้นายเข้าใจหลักการอะไรอย่างหนึ่ง เวลากระต่ายอับจนหนทางมันจะกัดคน เวลาสุนัขอับจนหนทางมันจะกระโดดข้ามกำแพง"
"นายในตอนนี้ เป็นแค่หมากตัวหนึ่งของตระกูลเฉินเท่านั้น"
"ฐานะของนาย ไม่ได้สูงส่งอย่างที่นายคิดเอาไว้"
"แม้แต่ฉู่ชีงฉือฝ่ายนั้นยังกล้าฆ่า ดังนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงนาย ถ้าบีบบังคับพวกมันจนเกินไป นายไม่มีวันได้เห็นพระอาทิตย์ของอีกวันแน่！”
"หวั่นชีวเกือบตาย" น้ำเสียงของเฉินเฟิงยังคงนิ่งเฉย
"เธอแค่เกือบตายเท่านั้น แต่เธอไม่ได้ตายจริงๆ！” น้ำเสียงของฉินเสวี่ยนหรัวเย็นยะเยือก
เธอตรวจสอบภูมิหลังของหลินหวั่นชีวมานานแล้ว ฐานะครอบครัวของเธอธรรมดาทั่วไป พ่อกับแม่เป็นแค่คนงานทอผ้าทั่วไป นอกจากหน้าตาที่สวยแล้ว หลินหวั่นชีวไม่มีอะไรน่าสงสัย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...