ลูกเขยมังกร นิยาย บท 413

บทที่ 413 ประธานเสี้ย

ประจบสอพลอขอขึ้นรถไปพร้อมกับเสี้ยเมิ่งเหยา ขณะที่หลินหลันกำลังจะถามเสี้ยเมิ่งเหยาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ เธอเพิ่งสังเกตเห็น ตรงที่นั่งข้างคนขับ มีคนใส่ชุดกระโปรงOLสีดำนั่งอยู่ หน้าตาสวยงาม เป็นผู้หญิงที่ดูมีความสามารถ

ผู้หญิงที่สวยมีสง่าคนนี้คือเลขาของเสี้ยเมิ่งเหยา ฟางหย่า

"ป้าหลินสวัสดีค่ะ" ฟางหย่าคลายยิ้มแล้วหันมาทักทายหลินหลัน ถึงแม้ความสัมพันธ์ของหลินหลันกับเสี้ยเมิ่งเหยาจะไม่ดีเท่าไหร่ แต่ไม่ว่ายังไง หลินหลันก็เป็นแม่ของเสี้ยเมิ่งเหยา เธอในฐานะเลขาของเสี้ยเมิ่งเหยา ต้องรักษามารยาทเอาไว้

"สวัสดี.....สวัสดีจ๊ะแม่หนู" หลินหลันตอบอย่างติดอ่าง เธอไม่ทันตั้งตัวว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

"ป้าหลิน ฉันคือเลขาของประธานเสี้ย ฟางหย่าค่ะ คุณป้าเรียกฉันว่าเสี่ยวหย่าก็ได้ค่ะ"

"เสี่ยว......เสี่ยวหย่า......" หลินหลันยิ้มแล้วพยักหน้า จากนั้นอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเสี้ยเมิ่งเหยา เธออยากรู้ว่าทำไมเสี้ยเมิ่งเหยาถึงเปลี่ยนไป กลายเป็นประธานหญิงได้ เธอมาหางานทำที่จงไห่ไม่ใช่หรอ ทำไมแค่ชั่วพริบตาก็กลายเป็นประธานได้?

เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้สนใจสายตาสงสัยของหลินหลัน เวลานี้เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรในใจ

"เมิ่งเหยา......" เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ยอมพูดจา หลินหลันอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น

แต่หลังจากที่เธออ้าปากพูด กลับเผชิญหน้ากับสายตาเย็นชาของเสี้ยเมิ่งเหยา

หลังจากเผชิญกับสายตาเย็นชาของเสี้ยเมิ่งเหยาแล้วนั้น หลินหลันเงียบปากทันที ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เสี้ยเมิ่งเหยาในตอนนี้กับเสี้ยเมิ่งเหยาในอดีตถึงเปลี่ยนเป็นคนละคน

เสี้ยเมิ่งเหยาในอดีต มีนิสัยอ่อนโยน เธอสามารถทำอะไรกับเสี้ยเมิ่งเหยาก็ได้

แต่เสี้ยเมิ่งเหยาในตอนนี้ บนตัวของเธอมีแรงกดดันบางอย่าง แรงกดดันนี้ ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว

"ประธานเสี้ยคะ ตอนนี้พวกเราจะกลับไปที่บริษัทหรือว่า?" ฟางหย่าเอ่ยถาม เธอทำงานกับเสี้ยเมิ่งเหยามาระยะหนึ่งแล้ว พอจะรู้ว่าเสี้ยเมิ่งเหยามีนิสัยใจคออย่างไร

เธอสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจน เสี้ยเมิ่งเหยาในวันนี้ หลังจากออกมาจากฮงเยคลับ อารมณ์ของเธอไม่แน่นอน ความไม่แน่นอนนี้ เธอไม่เคยเห็นในตัวเสี้ยเมิ่งเหยามาก่อน

"กลับบริษัทกันเถอะ" หลังจากดึงสติกลับมา เสี้ยเมิ่งเหยาขานตอบเสียงเรียบ

รถยูเทิร์นทันที ขับมุ่งหน้าไปทางบริษัทเภสัชกรรมคางเหม่ย

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ฟางหย่าอดไม่ได้ท่จะถาม：“ลุงจาง ทำไมวันนี้ถึงมาทางนี้คะ ทำไมไม่ไปทางสะพานปินเจียง?"

ชายวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่าลุงจาง หน้าตาดูเป็นคนซื่อสัตย์ เขาตอบกลับเสียงเรียบ：“สะพานปินเจียงเพิ่งเกิดอุบัติเหตุรถชนขึ้น ตอนนี้ถนนถูกปิดครับ"

"รถชน?"

"รถชนอะไรคะ?" ฟางหย่าเอ่ยถาม

"ไม่แน่ใจครับ เหมือนว่าจะมีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเดินอยู่บนสะพาน จู่ๆ รถคนหนึ่งก็เสียการควบคุม ผู้หญิงคนนั้นเพื่อที่จะช่วยผู้ชาย ทำให้เธอถูกรถชนจนตัวปลิว" ลุงจางตอบ

"ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรไหมคะ?" ฟางหย่าอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความเป็นห่วง ผู้หญิงเป็นพวกไวต่อความรู้สึก เมื่อได้ยินเรื่องแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะหวั่นไหว

"ผู้หญิงคนนั้น......คาดว่า คนที่อยู่ในเหตุการณ์บอกว่า รถที่ขับชนพังเละเทะ ความรุนแรงระดับนี้ คนที่ถูกชน คงมีโอกาสรอดน้อย" ลุงจางวิเคราะห์ตามความเป็นจริง เขาเป็นคนขับรถ ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เคยเห็นอุบัติเหตุรถชน ไม่ถึงร้อยครั้ง แต่ก็สักแปดสิบครั้ง เขาต้องรู้อยู่แล้ว อุบัติเหตุที่รถชนจนพังยับ มันน่าเศร้าแค่ไหน

"เฮ้อ หวังว่าผู้หญิงคนนั้นจะปลอดภัยนะคะ" ฟางหย่าถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ จากที่ลุงจางเล่าให้ฟัง เดาได้ไม่ยาก มีความเป็นไปได้ที่ชายหญิงคู่นั้นจะเป็นแฟนกัน ในช่วงคับขัน ผู้หญิงเพื่อที่จะช่วยผู้ชาย ถึงกับยอมทิ้งชีวิตตนเอง

ต้องใช้ความกล้าหาญเท่าไหร่กัน ฟางหย่าไม่รู้เลย แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นตนเอง เผชิญหน้ากับเรื่องนี้ เธอไม่มีวันตัดสินใจแบบนี้แน่ๆ

"ไปสะพานปินเจียง！”

เวลานี้ จู่ๆ ก็มีเสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นในรถ

ฟางหย่าหันหน้ากลับไปด้วยความแปลกใจ เธอมองไปที่เสี้ยเมิ่งเหยา ถามด้วยความไม่เข้าใจ：“ประธานเสี้ย ไปสะพานปินเจียงทำไมคะ?"

"ไม่ต้องถาม บอกให้ไปก็ไปสิ" เสี้ยเมิ่งเหยาอดกลั้นความกังวลในใจ เธอพูดเสียงเข้ม

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หลังจากฟังที่ลุงจางพูดจบ เธอมีความรู้สึกบางอย่าง คู่รักที่ลุงจางพูดถึง คือเฉินเฟิงกับหลินหวั่นชีว

เฉินเฟิงกับหลินหวั่นชีวออกไปพร้อมกัน อีกทั้งฮงเยคลับอยู่ไม่ห่างจากสะพานปินเจียง ออกจากฮงเยคลับเลี้ยวขวา ไม่ถึงห้านาที ก็เดินไปถึงสะพานแล้ว