บทที่ 414 ความคิดตื้นๆของหลินหลัน
หลังจากที่เงียบอยู่นานครู่หนึ่ง ในที่สุดเฉินเฟิงก็เอ่ยปากพูด:“ผมไม่เป็นไร"
ถึงแม้เสี้ยเมิ่งเหยาจะไม่ได้พูดออกมาชัดเจน แต่เฉินเฟิงกลับรู้ดี สิ่งที่เสี้ยเมิ่งเหยาถามก็คือ สิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ที่สะพานปินเจียง
"แล้วเธอละคะ?" เสี้ยเมิ่งเหยาถามอีกประโยค
เฉินเฟิงเงียบไปครู่หนึ่ง:“เธอก็ไม่เป็นไร"
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วค่ะ" เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าเบาๆ สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นซับซ้อนขึ้นมา สำหรับหลินหวั่นชีว เธอมีความรู้สึกหนึ่งที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้
จะบอกว่าเกลียด เธอก็ไม่ได้เกลียด
เพราะถึงยังไงในช่วงเวลาคับขัน หลินหวั่นชีวยอมสละชีวิตของตนเองเพื่อช่วยเฉินเฟิง
แค่ข้อนี้ เธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะเกลียดหลินหวั่นชีวแล้ว
ผู้หญิงคนนี้ รักเฉินเฟิงมากเหมือนเธอ
แต่จะบอกว่า เธอก็ไม่ชอบผู้หญิงคนนี้
เพราะถึงอย่างไรการปรากฏตัวของหลินหวั่นชีว ทำให้ความสัมพันธ์ของเธอกับเฉินเฟิง อยู่ในอันตรายเป็นครั้งแรก
เฉินเฟิงไม่รู้ว่าตอนนี้เสี้ยเมิ่งเหยากำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขาพอจะเดาได้บ้างเล็กน้อย
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เขาคงบอกกับเสี้ยเมิ่งเหยาไปแล้ว ระหว่างเขากับหลินหวั่นชีว ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน
แต่เวลานี้ เขากลับพูดไม่ออก
เขาถามใจตนเองแล้วรู้สึกละอาย
ผ่านเรื่องแบบนี้ เป็นไปได้ยังไงที่ในใจของเขาจะไม่มีหลินหวั่นชีว?
เขาเป็นเพียงแค่คนธรรมดา เขาไม่ใช่เทพ หัวใจของเขาไม่ได้ทำจากเหล็ก
ในช่วงเวลาคับขัน หลินหวั่นชีวผลักเขาทิ้งโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ภาพที่เธอเผชิญหน้ากับรถแลนด์โรเวอร์ สลักอยู่ในใจเขาไปชั่วนิรันดร์แล้ว
เมื่อก่อน เฉินเฟิงสามารถพูดได้อย่างชัดเจน ในใจของเขาไม่มีหลินหวั่นชีว
แต่หลังจากผ่านเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ หัวใจของเขา กลับเปิดประตูให้หลินหวั่นชีว
หลังจากเงียบอยู่นานครู่หนึ่ง เสี้ยเมิ่งเหยาพูดขึ้นก่อน:“เรื่องนัดบอร์ดวันนี้ แม่ของฉันหลอกฉันไปค่ะ ฉันเองก็เพิ่งรู้ตอนที่ไปถึง แม่กับหลินเย่นนัดแนะเรื่องนัดบอร์ดให้ฉัน"
"ขอโทษด้วย ที่ผมเข้าใจคุณผิด"
เฉินเฟิงพูดอย่างรู้สึกผิด ความเป็นจริงตอนที่อยู่ที่ฮงเยคลับ เขาดูออกตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้มานัดบอร์ดด้วยความยินยอม
ตอนนั้นที่เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ยอมไปกับเขา สาเหตุหลักๆเป็นเพราะอู่จื้อเคอเรียกหลินหวั่นชีวว่าพี่สะใภ้
ไม่ได้เป็นเพราะเขาเข้าใจผิดว่าเสี้ยเมิ่งเหยาตั้งใจออกมานัดบอร์ด
"ไม่เป็นไรค่ะ" เสี้ยเมิ่งเหยาตอบเสียงเรียบ เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตนเองต้องเป็นคนยอมเสียหน้าเพื่ออธิบายด้วย คงเป็นเพราะไม่อยากให้ในใจของเฉินเฟิงต้องรู้สึกข้องใจ และมีความเป็นไปได้เพราะอยากพิสูจน์ตนเอง ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เปลี่ยนใจง่าย หรืออาจจะเป็นเพราะ......การปรากฏตัวของหลินหวั่นชีว ทำให้เธอรู้สึกอยู่ในอันตราย
"จริงด้วย เรื่องหลิวเส้าฝู้ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เป็นฝีมือของคุณใช่ไหมคะ?" หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายเสี้ยเมิ่งเหยาตัดสินใจถามคำถามนี้ออกไป เธอสงสัยตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว คนที่ทำให้หลิวเส้าฝู้หายไปอย่างไร้ร่องรอยคือเฉินเฟิง วันนี้หลังจากที่รู้จากหลินหลันว่าเฉินเฟิงมาที่จงไห่ได้ระยะหนึ่งแล้ว เธอก็ยิ่งสงสัยมากกว่าเดิม"
"ใช่ ฝีมือผมเอง"
เฉินเฟิงไม่ได้ปิดบัง แต่เขายอมรับอย่างตรงไปตรงมา
เรื่องแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องปิดบัง ยิ่งไปกว่านั้น ขอเพียงแค่เสี้ยเมิ่งเหยาสืบ รายชื่อพนักงานที่เข้ามาในบริษัทช่วงนี้ เธอก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าเป็นฝีมือเขา
"ขอบคุณนะคะ" จิตใจของเสี้ยเมิ่งเหยาสับสนเล็กน้อย ที่แท้ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ เฉินเฟิงคอยจับตาดูเธอมาโดยตลอด
"คุ้นชินกับการทำงานที่บริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปไหมครับ?" เฉินเฟิงถาม บริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป เป็นบริษัทที่อยู่ในตลาดหุ้นซึ่งมีมูลค่าเกือบสามร้อยล้านหยวน แตกต่างจากบริษัทเล็กๆของตระกูลเสี้ย บริษัทขนาดใหญ่อย่างบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป ต้องการที่จะควบคุมดูแล จำเป็นต้องพิจารณาหลายด้าน
การโยกย้ายบุคลากร ธุรกรรมทางการเงิน อีกทั้งยังมีความเท่าเทียมระหว่างแผนก.....เรื่องพวกนี้เสี้ยเมิ่งเหยาต้องลงมือทำด้วยตนเอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...