ลูกเขยมังกร นิยาย บท 415

บทที่ 415 ความคิดของหลี่เล่อตอนที่เป็นนักเรียน

หวางซือหยวนชักสีหน้าให้เฉินเฟิง แน่นอนว่าเฉินเฟิงเองก็ทำหน้าไม่พอใจให้กับหวางซือหยวน

ทั้งสองเดินผ่านกันไปด้วยสีหน้าเย็นชา

หลังจากเดินไปถึงโซนออฟฟิศ เฉินเฟิงก็ได้เจอกับหลี่เล่อ

ท่าทีของหลี่เล่อในวันนี้แปลกมาก คล้ายว่ามีบางอย่างผิดปกติ

โดยเฉพาะหลังจากที่ได้เจอกับเฉินเฟิง ความผิดปกตินี้ชัดเจนยิ่งขึ้น

เดิมทีเฉินเฟิงคิดว่าหลี่เล่อมีเรื่องจะพูดกับตน แต่รออยู่นานครึ่งวัน หลี่เล่อกลับพูดออกมาแค่คำเดียว：“พี่เฟิง อรุณสวัสดิ์"

"อรุณสวัสดิ์" เฉินเฟิงยิ้ม เห็นได้ชัดว่าหลี่เล่อมีเรื่องอะไรบางอย่าง แต่เขากลับไม่พูด ตนก็ไม่ควรถามออกไปตรงๆ

เป็นแบบนี้ ช่วงเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ตอนเที่ยงหลังจากเลิกงาน หลี่เล่อเดินมาตรงหน้าเฉินเฟิงด้วยท่าทีกระอักกระอ่วน ：“พี่เฟิง คือ......ผมอยากเลี้ยงข้าวพี่"

"มีเรื่องอะไรนายก็พูดออกมาตรงๆเถอะ พวกเราสองคนไม่ต้องเกรงใจกันหรอก" เฉินเฟิงคลายยิ้มบางๆ เห็นได้ชัดว่าหลี่เล่อมีเรื่องอะไรบางอย่างต้องการให้เขาช่วย แต่ไม่กล้าพูดออกมาตามตรง ดังนั้นจึงเอาเรื่องเลี้ยงข้าวมาเป็นข้ออ้าง

เฉินเฟิงรู้จุดประสงค์แล้ว หลี่เล่อประหม่ามากกว่าเดิม แต่ในเวลาเดียวกัน ภายในใจรู้สึกตื้นตัน สิ่งที่ตื้นตันก็คือ เฉินเฟิงไม่ได้มองเขาเป็นคนนอก

"คือ......เรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ พี่เฟิง วันนี้ผมมีนัดกินเลี้ยงกับเพื่อน ผมไม่กล้าขับโฟล์คสวาเก้นซานตาน่าคันนั้นของผมไป......"

ที่แท้ก็จะยืมรถนี่เอง เฉินเฟิงเข้าใจทันที

ไม่รอให้หลี่เล่อมีโอกาสพูดจบ เฉินเฟิงหยิบกุญแจรถออกมาจากกระเป๋า ยิ้มแล้วยื่นไปตรงหน้าหลี่เล่อ ：“เอาไป"

"ขอบคุณครับพี่เฟิง！”หลี่เล่อซึ้งใจ เฉินเฟิงไว้หน้าเขามาก เรื่องยืมรถเพื่อไปแกล้งเป็นคนรวยในต่อหน้าเพื่อนๆ ไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่ ถ้าเขาพูดออกมาเอง ก็จะดูน่ากระอักกระอ่วนไม่มากก็น้อย

เห็นได้ชัดว่าเฉินเฟิงมองจุดนี้ออก ดังนั้นยังไม่รอให้เขาพูดจบ เขาก็ยื่นกุญแจรถให้ตน เป็นวิธีการคลายความกระอักกระอ่วนของเขาได้อย่างแยบยล

"เรื่องแค่นี้ไม่ต้องขอบคุณหรอก ถ้านายยังเกรงใจฉันอีก คราวหน้าไม่ต้องเรียกฉันว่าพี่เฟิงแล้ว" เฉินเฟิงยิ้ม ถึงแม้หลี่เล่อจะออกมาในสังคมหลายปีแล้ว แต่ความคิดของเขายังคงหยุดอยู่ในสมัยนักเรียน

หน้าบาง เกรงใจที่จะรบกวนคนอื่น

ความคิดแบบนี้ อยู่ในสังคม ความเป็นจริงจะทำให้เสียเปรียบ

"แฮะๆๆ พี่เฟิงสอนถูกแล้วครับ คราวหน้าผมจะไม่เกรงใจพี่เฟิงแบบนี้แล้ว" หลี่เล่อยิ้มแห้งๆ เขาเกรงใจเล็กน้อย เฉินเฟิงไม่เคยมองเขาเป็นคนนอก แต่เขากลับระมัดระวังเวลาอยู่กับเฉินเฟิงตลอด

แต่ว่าบางครั้ง การคอยระมัดระวังเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ไม่ผิด รถอาวดี้A6ของเฉินเฟิง เพิ่งถอยออกมาได้ไม่กี่วัน อีกทั้งรถยนต์ถือเป็นภรรยาคนที่สองของผู้ชาย เขายืน‘ภรรยา’ของเฉินเฟิง ควรจะมีท่าทีถ่อมตนเสียหน่อย

ตอนเที่ยงหลังจากเลิกงาน เฉินเฟิงมาที่โรงพยาบาล

เดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยเขาก็เพิ่งเห็นว่า หลินหวั่นชีวฟื้นขึ้นมาจากการหมดสติแล้ว เวลานี้เธอนั่งอยู่ตรงเตียงผู้ป่วยด้วยความเหม่อลอย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เฉินเฟิงถอนหายใจเล็กน้อย จากนั้นใบหน้าของเขากลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง：“หวั่นชีว รู้สึกยังไงบ้าง?"