ลูกเขยมังกร นิยาย บท 425

บทที่ 425 เจ้าสามหวงทะลวงตอนนอนหลับ

"ขอประทานโทษ? " เซียวรั่วรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ท่าทีของผู้จัดการหวงนี้ ต้องต้อยต่ำขนาดนี้เลยหรอ ทำไมถึงทำอย่างกับตัวเองเป็นปีศาจที่บ้าอำนาจล่ะ

"คุณเซียว คุณเฉิน ก่อนหน้านี้ผมก็ถูกก่วนฉู่อี้นั้นข่มขู่ เลยทำท่าทีที่โง่เขลาแบบนั้น คุณเซียว คุณเฉิน พวกคุณสองคนเป็นบุคคลใหญ่คนโตก็ย่อมมีใจที่กว้างขวาง ได้โปรดเห็นแก่ผมที่ยังต้องเลี้ยงคนแก่และเด็ก อภัยให้ผมสักครั้งเถอะ ผมสัญญา วันข้างหน้าจะไม่......." ผู้จัดการหวงพูดไปๆ น้ำเสียงก็เคล้าด้วยอาการร้องไห้

เซียวรั่วจึงทำตัวไม่ถูกทันที เธอเพิ่งจะได้สติกลับมา ผู้จัดการหวงทำแบบนี้ คือกลัวว่าเฉินเฟิงจะเอาเรื่องที่ก่อนหน้านี้เขาให้บอร์ดี้การ์ดเจียงหมั่นโล๋ลงไม้ลงมือ กลัวว่าเฉินเฟิงจะคิดบัญชีกับเขาทีหลัง

"พอเถอะๆ ผู้จัดการหวง อย่าพูดอีกเลย ฉันไม่เช็คบิลก็ได้ พอใจหรือยัง? " เซียวรั่วขัดจังหวะผู้จัดการหวงอย่างประหม่าเล็กน้อย เธอกลัวว่าถ้าปล่อยให้ผู้จัดการหวงพูดต่อไป เขาที่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง เกรงว่าคงจะร้องไห้ออกมาแน่นอน

"ขอบคุณคุณเซียวมากครับ! "

"ขอบคุณคุณเฉินมากครับ! "

ผู้จัดการเซียวรู้สึกดีใจจนจะร้องไห้ ความหมายคำพูดนี้ของเซียวรั่วชัดเจนมาก ว่าจะไม่เอาเรื่องเขา

นี่มันมีความหมายว่า ภัยครั้งนี้ เขาหลุดพ้นแล้ว

ภายในหนึ่งนาทีสั้นๆ ผู้จัดการหวงก็ทำสีหน้าที่เปลี่ยนเหมือนกำลังเล่นละคร เขาเปลี่ยนสีหน้าไปหลายแบบ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้ แน่นอนว่าต้องถูกเฉินเฟิงมองเข้ามาในสายตาอยู่แล้ว

สำหรับเรื่องนี้ เฉินเฟิงกลับไม่รู้สึกตลก เฉินเฟิงแค่รู้สึกอารมณ์ความรู้สึกซับซ้อนเล็กน้อย

เขาสามารถเข้าใจได้ว่าความรู้สึกของผู้จัดการที่เหมือนดั่งนั่งอยู่บนรถไฟเหาะ ในสายตาของผู้จัดการหวง บุคคลอย่างเช่นเขา สามารถตัดสินความเป็นความตายของคนธรรมดาคนหนึ่งได้

ถึงแม้ผู้จัดหวงจะเป็นผู้จัดการในเจียงหมั่นโล๋ ถ้าเอาไปเทียบเทียมในสังคม ก็ถือเป็นธุรกิจระดับกลาง ต่อหน้าคนที่ทำให้ก่อนฉู่อี้คุกเข่าร้องขอการให้อภัย เขาผู้จัดการหวง ก็ถือว่าเป็นคำพูดที่ตลก

หรือพูดอย่างไม่เว่อร์วังเกินจริง หากเฉินเฟิงอยากให้เขาตายในยามสาม เขาไม่มีทางมีชีวิตรอดถึงยามห้าแน่นอน

นี่เป็นความโศกเศร้าของบุคคลกระจอก คุณก็ไม่มีวันรู้ พรุ่งนี้กับอุบัติเหตุ อันไหนจะมาก่อน

เฉินเฟิงถอนหายใจ ในสายตาของเขา ผู้จัดการหวงก็แค่บุคคลต่ำต้อยที่ไม่มีค่าพอที่จะเอ่ยถึง

ทว่าในสายตาของคนบางคน เขาเฉินเฟิง จะไม่ใช่บุคคลต้อยต่ำที่ไม่มีค่าพอที่จะเอ่ยถึงได้ยังไง?

หลังจากออกจากเจียงหมั่นโล๋ เฉินเฟิงยกข้อมือขึ้น แล้วมองนาฬิกาเพียงพริบตาเดียว ก็เห็นว่าเวลาในตอนนี้ก็ถึงสี่ทุ่มแล้ว

"ผมส่งพวกคุณกลับโรงเรียนเถอะ" เฉินเฟิงหยุดชะงักไปแล้วเอ่ยพูด ดึกป่านนี้ ให้เซียวรั่วกับหูเซอร์หยวน ผู้หญิงไม่กี่คนกลับไปตามลำพัง เขารู้สึกไม่ค่อยวางใจ

เฉินเฟิงกำลังจะโบกรถ หูเซอร์หยวนกลับคลายยิ้มบางๆ แล้วพูดขึ้น "ไม่ต้องแล้ว พี่เฟิง ฉันขับรถมา ฉันจะส่งเซียวรั่วพวกเธอกลับไปเอง"

หลังจากพูดจบ หูเซอร์หยวนเอากุญแจรถสีดำออกจากกระเป๋า แล้วกดเบาๆ หนึ่งที

ข้างถนน มีแลมโบกินี่ urusที่ป้ายทะเบียนE0000คันสีแดงมีเสียงดังขึ้น

เฉินเฟิงพึมพำขึ้นเบาๆ แล้วคลายยิ้มบางๆ ทันที "ได้ งั้นรบกวนคุณหน่อยนะ"

"ไม่รบกวนเลย" หูเซอร์หยวนส่ายหน้า เหมือนจะนึกอะไรออก เธอก็คลายยิ้มแล้วพูดขึ้น "ใช่แล้ว พี่เฟิง สะดวกเพิ่มเพื่อนในวีแชทหน่อยไหม? "

"วีแชท? "

เฉินเฟิงนิ่งงันไปก่อน แล้วคลายยิ้มพลางพูด "สะดวกสิ ผมสแกนคุณนะ"

"ได้ค่ะ" หูเซอร์หยวนพยักหน้า แล้วเอามือออกมา จากนั้นก็เปิดคิวอาร์โค้ด

เฉินเฟิงสแกน จากนั้นมือถือก็มีนามบัตรวีแชทของหูเซอร์หยวนเด้งออกมา

รูปโปรคือสัตว์เลี้ยงแมวที่ธรรมดา ชื่อเรียกว่าเซเลอร์มูน ทุกอย่างเรียบง่ายไม่มีความแปลกใดๆ