ลูกเขยมังกร นิยาย บท 455

บทที่ 455 ซงเต่าเฟิง

เดิมคิดว่าการที่ซงเต่าเฟิงส่งของขวัญที่แพงหูฉี่ขนาดนี้ ฉู่ชีงฉือจะต้องพูดขอบคุณอีกครั้งด้วยความซาบซึ้งแน่ๆ ใครจะไปรู้ว่า ฉู่ชีงฉือได้แค่ยิ้มให้เล็กน้อย จากนั้นก็รับกุญแจมา แล้วยื่นส่งให้พ่อบ้านโจว

“ขอบคุณของขวัญของคุณชายซงเต่า” หลังจากที่เอากุญแจใส่มือพ่อบ้านโจวแล้ว ฉู่ชีงฉือก็พูดด้วยอารมณ์ปกติไม่ทุกข์ร้อนใดๆ กับซงเต่าเฟิง

ดูจากท่าทางของเธอแล้ว ไม่รู้ว่าจะมีคนคิดว่าเธอรับของขวัญที่มีราคาแค่หนึ่งร้อยหยวนหรือไม่ แต่ทั้งๆ ที่ราคาเรือสำราญมันตั้งพันล้าน

“คุณฉู่เกรงใจไปแล้ว” มุมปากซงเต่าเฟิงฉีกยิ้ม ในเวลาเดียวกันก็ไม่คิดว่าของขวัญที่มีรามามากกว่าพันล้านนั้นจะแลกกับการแสดงพฤติกรรมเช่นนี้ของฉู่ชีงฉือ

“อ้อ ใช่สิ คุณฉู่ ท่านนี้คือ...” ซงเต่าเฟิงเบนสายตามาที่เฉินเฟิง ความจริงแล้วก่อนที่จะเดินเข้ามานั้น หลี่อี้ก็บอกเขาถึงสถานะของเฉินเฟิงแล้ว การที่เขาถามฉู่ชีงฉือตรงๆ ก็แค่เป็นการแสดงเท่านั้นเอง

“เฉินเฟิง เป็นเพื่อนของชีงฉือ” ไม่รอให้ฉู่ชีงฉือเอ่ยปากตอบ เฉินเฟิงก็พูดฐานะของตนเองออกมาทันที

“ที่แท้ก็เป็นคุณเฉินเฟิง สวัสดีครับ สวัสดี คุณเฉินเฟิง ผมชื่อซงเต่าเฟิง” ซงเต่าเฟิงยิ้มให้พร้อมทั้งยื่นออกไปทางเฉินเฟิง ท่าทางอย่างเป็นมิตร

“สวัสดี” เฉินเฟิงยิ้มให้เล็กน้อย พลางยื่นมือออกไป จับมือกับซงเต่าเฟิง

ซงเต่าเฟิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้นั้น ถึงแม้ว่าหน้าตาจะอัปลักษณ์ไปหน่อย รูปร่างอวบอ้วน แต่ว่าฐานะของเขาก็เห็นได้ชัดว่าไม่ธรรมดา ไม่งั้นก็คงไม่ออกมาแสดงตัว จนทำให้บรรยากาศอึดอัดจนหายใจไม่ทั่วท้อง

“คุณเฉินเฟิง หลี่อี้บอกว่า ฐานจะของคุณก่อนหน้านี้ เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านเหรอ?”

ซงเต่าเฟิงหรี่ตามองออกครั้ง สายตาของเขานั้น ฉายแววความกระแทกกระทั้นเอาไว้แวบหนึ่ง

สีหน้าแขกเหรื่อที่อยู่ในสถานการณ์นั้น สีหน้าแปรเปลี่ยนแปลกประหลาดขึ้นมาแทน ซงเต่าเฟิงทำแบบนี้...กำลังหาเรื่องเฉินเฟิงอยู่ เรื่องที่ไม่ควรพูดแต่กลับเจาะจงถกเรื่องนั้นขึ้นมาพูดซะนี่

เดิมทีทุกคนต่างคิดว่า เฉินเฟิงจะตอบคำถามนี้อย่างไม่ค่อยเต็มใจ ใครจะไปรู้ว่าเฉินเฟิงนั้นยิ้มให้เล็กน้อย จากนั้นก็ตอบไปตรงๆ เลย

“ไม่ผิดหรอก ฐานะของฉันก่อนหน้านี้ เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านจริงๆ”

สีหน้าของซงเต่าเฟิงตะลึง ราวกลับไม่คิดว่าเฉินเฟิงจะยอมรับตรงๆ เลย

ทว่าไม่นานนัก เขาก็เริ่มหาหัวข้ออื่นขึ้นมาพูด “คุณเฉินเฟิง คุณน่าจะมองออกว่า ซงเต่าเป็นคนญี่ปุ่น ดังนั้นเรื่องวัฒนธรรมของประเทศหวานั้นไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ ฟังจากที่พวกเขาพูดมานั้น ในประเทศหวา การเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงนั้นไม่ค่อยเห็นสักเท่าไหร่...”

“พวกเขาพูดถูก ในประเทศหวา การเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงนั้นไม่ค่อยเห็นสักเท่าไหร่”

ไม่ทันรอให้ซงเต่าเฟิงพูดจบ เฉินเฟิงก็พูดเติมคำพูดที่กำลังหาเรื่องของซงเต่าเฟิงซะงั้น

ซงเต่าเฟิงถูกตอกหน้าจนทำอะไรไม่ถูกอีกครั้ง สำหรับเขาแล้ว ในฐานะที่เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงนั้น เพราะว่านั่นน่าจะเป็นรอยแผลเป็นของเฉินเฟิงแล้ว คนธรรมดาทั่วไป การถูกคนอื่นๆ เริ่มเน้นย้ำบาดแผลนั้นต่อหน้าทุกคนขึ้นมาอีกครั้ง พฤติกรรมของเขาไม่ใช่ว่าต้องโกรธเคืองหรือว่ารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองไม่ใช่เหรอ?

แต่พอมาเป็นเฉินเฟิงนั้น ความรู้สึกเช่นนี้ก็จะไม่น่าจะเห็นได้?

อีกอย่างเมื่อเห็นท่าทางของเฉินเฟิงแล้ว เหมือนว่าจะพูดตรงๆหรือนี่?

“ถึงแม้ว่าคุณเฉินเฟิงทราบว่าการเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านนั้นในประเทศหวาเหมือนไม่ค่อยได้รับความเห็นชอบสักเท่าไหร่ ทำไมคุณเฉินเฟิงไปเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านล่ะ?” ซงเต่าเฟิงถามไถ่ต่อ เหมือนว่าเป็นการถามจนอยากจะรู้ให้ได้

“เพราะว่าความรัก” เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย

“ความรักเหรอ?” น้ำเสียงของซงเต่าเฟิง ถึงแม้ว่าไม่คิดว่าเฉินเฟิงจะตอบคำถามเช่นนี้