ลูกเขยมังกร นิยาย บท 468
บทที่ 468 พบเจอหลินหลันโดยบังเอิญ
หลังจากกลืนน้ำลายลงคอ หลี่อี้เก็บโทรศัพท์กลับไป เขาหมุนตัวหันหลังเดินเข้าไปในห้องของหวางซือหยวน
บนเตียงขนาดใหญ่ที่น่าสนุก หวางซือหยวนนอนเปลือยตัวอยู่บนเตียงด้วยความสะลึมสะลือ
คล้ายว่าเป็นเพราะเพิ่งผ่านการทำสงครามมา ทำให้ผิวขาวบริสุทธิ์ของหวางซือหยวนแดงระเรื่อ
ภาพนี้ ทำให้หลี่อี้มีความใคร่ขึ้นมาไม่น้อย
แทบจะไม่คิด หลี่อี้เดินไปที่ประตู ปิดประตูห้อง พร้อมทั้งล็อคอย่างแน่นหนา
จากนั้นเขาหายใจหอบหืดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมา วางเอาไว้ แล้วเดินไปตรงเตียง
หลังจากนั้นหนึ่งลั่วโมง หลี่สื้อผิงปรากฏตัวที่หน้าประตูห้องเพรสซิเดนท์สูท สีหน้าของเขาในตอนนี้ดูใจเย็นลงมากแล้ว
เมื่อเห็นว่าตรงประตูห้องไม่มีคนยืนอยู่ หลี่สื้อผิงจึงหยิบคีย์การ์ดออกมา ขณะที่เขากำลังจะเดินเข้าไป
ในเวลานี้เอง ประตูห้องกลับถูกเปิดออกมาก่อน
"หลี่อี้？！”
ตอนที่เห็นหลี่อี้เดินออกมาด้วยสีหน้าแดงระเรื่อ หลี่สื้อผิงเลือดขึ้นหน้าทันที ดวงตาของเขาแดงก่ำ
เขาไม่ใช่คนโง่ สภาพของหลี่อี้ที่อยู่ตรงหน้า ถ้าเขาเดาไม่ได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็มีสมองเสียเปล่า
"หลี่สื้อผิง ฉันขอเตือนนาย อย่าทำอะไรบุ่มบ่าม แฟนของนายกำลังจะตื่นแล้ว！”
เมื่อเห็นหลี่สื้อผิงมีท่าทีจะลงไม้ลงมือ หลี่อี้จึงพูดเตือนด้วยเสียงทุ้มต่ำ
"มึงนอนกับซือหยวน?！” ดวงตาทั้งสองข้างของหลี่สื้อผิงเต็มไปด้วยความโมโห เขากัดฟันกรอดจนเกิดเสียง เขาคิดไม่ถึงจริงๆ หลี่อี้จะนอนกับหวางซือหยวน หลังจากที่ซงเต่าเฟิงออกไป
สิ่งที่เขาทำไม่เห็นตนเป็นผู้ชายเลย！
"นอนแล้วยังไง?" หลี่อี้หัวเราะในลำคอ เหมือนไม่เห็นหลี่สื้อผิงอยู่ในสายตา
"แก....." หลี่สื้อผิงโมโหพุ่งตัวเข้าไปจับคอเสื้อของหลี่อี้ เขากำลังจะต่อยหลี่อี้ แต่เมื่อสบตากับสายตาเย็นยะเยือกของหลี่อี้แล้วนั้น หลี่สื้อผิงกลับยอมแพ้
"ปล่อย"
หลี่อี้มองหลี่สื้อผิงด้วยสีหน้าเย็นชา
ถึงแม้แววตาของเขายังคงมีความโกรธ แต่มือของหลี่สื้อผิงกลับปล่อยลงมา
"กูให้มึงเพิ่มอีกห้าแสนหยวน！”
"บอกกับที่คุณชายซงเต่าให้หนึ่งล้านหยวน รวมเป็นหนึ่งล้านห้าแสนหยวน ราคานี้ เพียงพอที่จะได้นอนกับดาราระดับสองแล้ว มึงอย่าโลภมากนักเลย！”หลี่อี้หัวเราะในลำคอ สำหรับคนขี้แพ้อย่างหลี่สื้อผิง การใช้ไม้แข็งรวมกับไม้อ่อนเป็นวิธีที่ดีที่สุด ทำให้มันรู้สึกกลัวก่อน แล้วค่อยให้มันได้รับผลประโยชน์ แค่นี้มันก็ยอมศิโรราบแล้ว
เป็นไปตามที่หลี่อี้คิดเอาไว้ หลังจากหลี่อี้พูดออกไป สีหน้าของหลี่สื้อผิงดูหดหู่ลงมา มือที่จับคอเสื้อของหลี่อี้เอาไว้ก็ปล่อยอย่างหมดแรง
"หึ เดี๋ยวกูโอนเงินเข้าบัญชีมึงเอง" หลี่อี้หัวเราะในลำคอ ตามด้วย เขาหันไมองหลี่สื้อผิงด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วพูดขึ้น："อีกเรื่องหนึ่ง กูขอเตือนอะไรมึงหน่อย กูอัดคลิปวิดีโอเอาไว้ ถ้ามึงไม่อยากให้คนอื่นกันจนทั่วว่ามึงถูกสวมเขา มึงก็ช่วยทำตัวดีๆหน่อย！”
หลังจากพูดจบ หลี่อี้เดินไปโดยไม่หันกลับมาอีก
เหลือทิ้งไว้เพียงหลี่สื้อผิงที่ยังอยู่ที่เดิม เขามองไปทางที่หลี่อี้เดินไปด้วยสายตาเกลียดแค้น จากนั้นเดินกลับเข้าไปในห้อง.....
เช้าวันที่สอง เฉินเฟิงมาที่บริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปตามปกติ
เพิ่งมาถึงหน้าประตูบริษัท ก็เห็นหวู่เหวินโป๋ยืนตัวสั่นท่ามกลางลมหนาว
"พี่เฟิง！”
เมื่อเห็นเฉินเฟิง สีหน้าของหวู่เหวินโป๋แปรเปลี่ยนเป็นประจบทันที แม้แต่สรรพนามที่ใช้เรียกก็เปลี่ยนเป็นพี่เฟิง
ไม่รอให้เฉินเฟิงได้พูด หวู่เหวินโป๋เดินไปตรงหน้าเฉินเฟิง：“พี่เฟิง เมื่อวานผมทำรถพี่พัง ต้องขอโทษด้วยนะครับ"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...