บทที่ 482 ยังจะดื้อด้านเข้าไป
“หกเต็มสิบ” เฉินเฟิงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ พูดไป ความจริงแล้ว เขาจะเอาห้องเลี้ยงรับรองมาจากมือของหวางเต๋อฟานั้น มั่นใจเกิน100ด้วยซ้ำ แต่ที่ไม่พูดความจริง เพราะกลัวว่าเดี๋ยวหลินเซียวเสียนจะรู้สึกว่าเขาคิดเพ้อเจ้อ
“หกในสิบเปอร์เซ็นต์?”
หลินเซียวเสียนพยักหน้าเล็กน้อย พลางหันมามองเฉินเฟิงด้วยแววตาชื่นชม ถึงแม้ว่าเฉินเฟิงไม่มีความสามารถที่จะเอาห้องโถงรับรองชั้นหนึ่งมาจากหวางเต๋อฟาได้ แต่การแสดงออกของเฉินเฟิง เขาถูกใจมาก
“งั้นแก...ไปลองดูแล้วกัน”
หลินเซียวเสียนเน้นทำละคำ
เฉินเฟิงพยักหน้าให้ จากนั้นก็เดินไปทางพนักงานเปิดประตูทั้งสองคน
“ให้หวางเต๋อฟามาหาฉันหน่อย” เฉินเฟิงมองไปทางพนักงานเปิดประตูทั้งสองคนอย่างไร้อารมณ์
พนักงานเปิดประตูทั้งสองคนทำสีหน้าตะลึง เพราะว่าไม่คิดเลยว่าเฉินเฟิงจะใช้น้ำเสียงนี้มาพูดคุยกับพวกเขา
เวลานั้นเอง สีหน้าของทั้งสองคนตีหน้าขรึมทันที “แกเป็นใคร? ประธานหวางกับแกสนิทกันมากใช่ไหม?”
“แกอย่ามาสนใจเลยว่าฉันเป็นใคร ขอแค่แกไปทำตามที่ฉันสั่งก็พอ” เฉินเฟิงเอ่ยปากพูดตามปกติ
“ถ้าเราไม่ทำตามที่แกพูดล่ะ?!” ทั้งสองคนตีหน้าตาย นัยน์ตาฉายแววความโกรธขึ้นมา ถึงแม้ว่าตำแหน่งเขาก็แค่พนักงานเปิดประตู แต่ว่าถึงยังไงพวกเขาก็เป็นพนักงานเปิดประตูของโรงแรมจินหม่า
ถึงแม้ว่าฐานะของหลินเสวียนจะไม่ได้สูงส่งอะไร แต่การที่พูดคุยกับพวกเขานั้นก็ต้องเกรงอกเกรงใจอยู่ ทว่าเฉินเฟิงนั้น มาถึงก็ออกคำสั่ง จะให้พวกเขาอดทนไปได้ยังไง?
เฉินเฟิงได้แต่ยิ้มให้เล็กน้อย และไม่คุยกับพนักงานเปิดประตูสองคนมากมาย พลันยื่นมือออกไปทั้งสองข้าง จับไปที่ปกคอเสื้อของทั้งสองคนเอาไว้ จากนั้นก็สะบัดพวกเขาให้ออกไปจากทาง
ภาพที่รุนแรงเช่นนั้น ทำให้คนในตระกูลหลินต่างตกใจอยู่ไม่น้อย เพราะทุกคนต่างคิดว่าเฉินเฟิงจะพูดแกมขอร้องพนักงานเปิดประตู เพื่อให้พนักงานเปิดประตูให้เขาเข้าไปด้านใน แต่ไม่คิดเลยว่า เฉินเฟิงจะลงไม้ลงมือด้วย
เขาเป็นบ้าไปหรือเปล่าเนี่ย?
หรือว่าเขาไม่รู้ว่าที่นี่คือโรงแรมจินหม่าเหรอ?
หรือว่าเขาไม่รู้ว่า คนที่อยู่เบื้องหลังของโรมแรมจินหม่า คนที่เป็นพี่ใหญ่ของวงการธุรกิจเมืองจงไห่ไม่ใช่เหรอ?
แล้วดันมาก่อเรื่องที่นี่ เฉินเฟิงรนหาที่ตายชัดๆ สงสัยคงเบื่อหน่ายกับการใช้ชีวิตไปแล้ว!
พนักงานเปิดประตูทั้งสองคนรีบลุกจากพื้นขึ้น แล้วพ่นคำพูดเกรี้ยวกราดลงในวิทยุสื่อสาร “หัวหน้ารภป.หลิว พาคนมาที่นี่เร็ว มีคนกำลังก่อเรื่องขึ้น”
ทีมรปภ.ของโรมแรมจินหม่ามีปฏิกิริยาเร็วมาก ไม่ถึงสิบวินาที มีเจ็ดถึงแปดคนที่ใส่ชุดรปภ.สีดำเต็มยศพร้อมทั้งในมือถือกระบองมาด้วย จากนั้นก็ล้อมตัวเฉินเฟิงเอาไว้
เมื่อเห็นภาพแบบนั้น ทุกคนในตระกูลหลินต่างเหมือนๆ กัน
“เชอะ ที่พี่เขยพูดว่ามีความเป็นไปได้อยู่หกเปอร์เซ็นต์ในการมุละลุเข้าไปในโรงแรมจินหม่า...”
หลินโย่วทนไม่ได้กับคำถากถาง สำหรับเขาแล้ว เฉินเฟิงคนที่สมองพิการ เพราะโรงแรมจินหม่าเป็นโรงแรมระดับห้าดาวของเมืองจงไห่ เจ้าของของโรงแรมนั้นเป็นอภิมหาเศรษฐีลำดับต้นๆ บางคน ที่ทรัพย์สินมีอยู่เป็นหลายแสนล้าน
ในบรรดาสถานที่ที่จัดอยู่ในระดับสามของเมืองจงไห่นั้น แทบไม่มีใครกล้าเข้ามาก่อเรื่องกับทางโรงแรมจินหม่าเลย
ที่เมื่อครู่หลินเสวียนทำไมถึงทำเสียงอ่อนโยนกับพนักงานเฝ้าประตูทั้งสองคน? เพราะว่ายังคำนึงถึงสถานะของเจ้าของที่อยู่เบื้องหลังของโรมแรมจินหม่านะสิ
แต่ผลลัพธ์ที่ได้จากเฉินเฟิง ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ลงไม้ลงมือพนักงานเฝ้าประตูสองคนนั้นผลักจนล้ม
เรื่องพรรค์นี้ มันแตกต่างจากอันธพาลข้างถนนยังไง?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...