ลูกเขยมังกร นิยาย บท 496
บทที่ 496 คนไม่ถูกกันมาเจอกัน
“คุณทำอะไรน่ะ?” เฉินเฟิงมองผู้จัดการวัยกลางคนยิ้มๆ
ผู้จัดการปาดเหงื่อที่หน้าผากพลางว่า:
“คุณเฉินครับ เมื่อกี้มีพวกตาไม่มีแววมารบกวนการทานอาหารของคุณ นี่ถือเป็นการชดเชยนะครับ”
พวกตาไม่มีแวว?
เฉินเฟิงยิ้มบางๆ นี่หมายถึงพนักงานเสิร์ฟสาวสวยคนเมื่อกี้สินะ
“อืม วางไว้นี่ละกันครับ”
เฉินเฟิงผงกหัวเล็กน้อย ของส่งมาแล้วจะไม่รับก็ใช่ที่
“ขอบคุณคุณเฉินมากครับ ขอบคุณคุณเฉินมากครับ” ผู้จัดการวัยกลางคนรีบโค้งขอบคุณ เฉินเฟิงยอมรับไวน์แดงสองขวดนี้ไว้ แปลว่าเขาไม่ถือสาร้านอาหาร ถ้าเฉินเฟิงถือสาล่ะก็ ผู้จัดการอย่างเขาคงโดนเด้งแน่
“คุณเฉิน งั้นผมขอตัวก่อน ไม่รบกวนการทานอาหารของคุณกับคุณผู้หญิงแล้วนะครับ ถ้าต้องการอะไร เรียกผมได้เลยนะครับ”
“อืม เชิญครับ” เฉินเฟิงโบกมือไล่ผู้จัดการวัยกลางคน
จากนั้นเขาหยิบส้อมขึ้นมาตักของหวานชิ้นหนึ่งลงในจานแบ่งของเสี้ยเมิ่งเหยา
“รับทานเถอะ” เฉินฟิงยิ้มบางพลางว่า
“อื้อ”
เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าเบาๆ ปัดปอยผมข้างขมับ ใช้ส้อมตักของหวานเข้าปากพลางค่อยๆลิ้มรส
“รสชาติเป็นไง?” เฉินเฟิงถามยิ้มๆ เมื่อก่อนตอนอยู่ตระกูลเสี้ย เสี้ยเมิ่งเหยาชอบทานของหวานฝีมือเขาที่สุด แต่เพราะกินของหวานบ่อยแล้วจะอ้วน เสี้ยเมิ่งเหยาพยายามควบคุมตัวเอง เลยตั้งกฎว่าเดือนหนึ่งจะกินของหวานครั้งหนึ่งเท่านั้น
“ไม่อร่อยเท่าที่คุณทำ” หลังจากละเลียดลิ้มรสแล้ว เสี้ยเมิ่งเหยาพูดอย่างจริงจังออกมา
เฉินเฟิงหน่ายใจ เชฟของหวานของร้านอาหารนี้ อย่างน้อยก็เป็นระดับโรงแรมห้าดาวเลยนะ มีหรือที่ของหวานของพวกเขาจะอร่อยสู้ของตนไม่ได้?
“จริงสิ ยาที่คุณให้ฉันกินคราวที่แล้วคือยาอะไร?” เสี้ยเมิ่งเหยาจู่ๆก็ถามขึ้นเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
“เม็ดยาบัวหิมะซินเจียง” เฉินเฟิงบอกตามจริง เขาฝึกฝนจนทำเม็ดยาบัวหิมะซินเจียงออกมาได้สามเม็ด ขายให้โห้หงเย้นไปหนึ่งเม็ด ให้เจ้าสามหวงเพื่อรักษาตัวไปหนึ่งเม็ด เม็ดที่เหลือก็ลงท้องเสี้ยเมิ่งเหยาไปเรียบร้อย
“เม็ดยาบัวหิมะซินเจียงนั่นยังมีอีกไหม?” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดอย่างเขินๆ หลังจากกินยาเม็ดยาบัวหิมะซินเจียงไป เธอรู้สึกว่าร่างกายเปลี่ยนไปอย่างน่าประหลาด ไม่เพียงอ่อนวัยขึ้น แถมยังมีพลังมากขึ้นอีกด้วย
“ไม่มีแล้วล่ะ” เฉินเฟิงบอกพลางยิ้มเศร้า เม็ดยาบัวหิมะซินเจียงเป็นยาล้ำค่าที่แท้จริง เม็ดที่ขายให้โห้หงเย้นไปได้ถึงหนึ่งพันห้าร้อยล้าน ถึงอย่างนั้นโห้หงเย้นยังคิดว่าเธอได้กำไรด้วยซ้ำ
“แต่ถ้าคุณอยากได้ ผมจะทำยาอย่างอื่นให้แทน” เฉินเฟิงบอกอีก
ยาที่มีสรรพคุณใกล้เคียงเม็ดยาบัวหิมะซินเจียงมีเยอะมาก เพียงแต่วัตถุดิบของยาพวกนั้นไม่ได้หายากเท่าวัตถุดิบของเม็ดยาบัวหิมะซินเจียงเท่านั้นเอง
เสี้ยเมิ่งเหยาส่ายหัว กำลังจะบอกว่าไม่ต้องหรอก ตอนนี้เองมือถือเธอดังขึ้น
“เมิ่งเหยา ตอนนี้อยู่ที่ไหนน่ะ?” พอกดรับ เสียงหลินหลันก็ดังขึ้นอย่างร้อนรน
“อยู่ร้านอาหารข้างนอก มีอะไรคะ?”
“แม่เห็นยัยบ้านั่นที่โรงพยาบาลเมื่อกี้ พี่ชายยัยบ้านั่นเหมือนกำลังตามหาพวกเรา” หลินหลันพูดอย่างลนลาน
ยัยบ้านั่น?
เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้วถาม: “แม่คะ ยัยบ้าที่แม่ว่า...”
“ก็ยัยบ้าที่ปล่อยหมากัดพ่อเราเมื่อกี้ไง พี่ชายมันพามันมาโรงพยาบาล มันเหมือนจะเห็นแม่แล้ว ตอนนี้ให้คนตามหาแม่ทั่วโรงพยาบาลเลย” หลินหลันพูดอย่างร้อนรน เธอเห็นหลี่หงที่ทางเดิน ตอนนี้หลี่หงกำลังถูกคนหามขึ้นบนเตียงเข็น เธอถึงไม่โดนจับได้
“แม่ อย่าใจร้อนไป หนูกับเฉินเฟิงจะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
เสี้ยเมิ่งเหยารู้สึกได้ว่าเรื่องมันซีเรียสมาก ถ้าหลี่หงพาคนมาล้างแค้นจริงๆ งั้นหลินหลันกับเสี้ยเว่ยกั๋วซวยแน่งานนี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...