ลูกเขยมังกร นิยาย บท 497
บทที่ 497 ตบปาก
“ไม่ได้!”
พอได้ยินหลี่หงบอกให้หลี่อี้หักขาตัวเอง หลินหลันร้อนใจขึ้นมาทันที
“ลูกเขยฉันร้ายกาจมากนะ ถ้าพวกแกกล้าหักขาฉันกับเหล่าเสี้ย เขาต้องฆ่าพวกแกแน่”
“ฆ่าพวกเรา? เอาอะไรมาฆ่า?” หลี่อี้ยิ้มเย็น หลินหลันตกอยู่ในเวลาอย่างนี้แล้วยังกล้าข่มขู่เขาอีก ช่างไม่รู้ว่าคำว่าตายสะกดยังไงจริงๆ
“เขาเป็นคนตระกูลเฉิน!” ด้วยความร้อนใจ หลินหลันเลยโพล่งออกไป
เสี้ยเว่ยกั๋วอีกด้านสีหน้าเปลี่ยนตะคอกว่า: “หลันหลัน! อย่าพูดซี้ซั้วนะ!”
“พูดซี้ซั้วอะไร? มาถึงขั้นนี้แล้วนะ! ฉันจะพูดซี้ซั้วอะไรได้อีก?!” หลินหลันถลึงตาใส่เสี้ยเว่ยกั๋ว จากนั้นเธอก็มองหลี่อี้: “ฉันไม่ได้พูดซี้ซั้ว ลูกเขยฉันเป็นคนตระกูลเฉินจริงๆ”
“ตระกูลเฉิน?” หลี่อี้ขมวดคิ้ว: “ตระกูลเฉินไหน?”
“จะมีตระกูลเฉินไหนอีก?” หลินหลันแค่นเสียงหึ พูดอย่างเย่อหยิ่งว่า: “ก็ต้องตระกูลเฉินแห่งยันเจียงสิ”
“ตระกูลเฉินแห่งยันเจียง?!”
หลี่อี้สะท้านเยือกในอก: “เป็นไปไม่ได้!”
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้?” หลินหลันถามยิ้มๆ
“คนตระกูลเฉินแห่งยันเจียงจะมาเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียได้ยังไง?” หลี่อี้พูดด้วยสีหน้าตะลึง ลางสังหรณ์บอกเขาว่า หลินหลันไม่ได้โกหก แต่คนตระกูลเฉินแห่งยันเจียงจะยอมมาเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียได้ยังไง?
“ฉันรู้ว่าแกไม่เชื่อ แต่แค่แกรอสิบนาที สิบนาทีหลังจากนั้นลูกเขยฉันก็จะมา ถึงเวลานั้นแกจะได้พิสูจน์ฐานะเขาด้วยตัวเองเลย” หลินหลันพูดด้วยสีหน้าสงบ หลี่อี้ดูตกใจกับชื่อเสียงตระกูลเฉินมาก ตอนนี้ยิ่งเธอสงบเท่าไหร่ หลี่อี้ก็จะยิ่งระแวงเธอมากขึ้นเท่านั้น
“ได้ ฉันจะรอสิบนาที” หลี่อี้มองหลินหลันอย่างเย็นชา: “สิบนาทีให้หลัง ถ้าลูกเขยเธอยังไม่ปรากฏตัว หรือเขาไม่ใช่คนตระกูลเฉิน ฉันจะให้เธออยากตายก็ตายไม่ได้ อยากอยู่ก็อยู่ไม่รอด!”
แววตาหลี่อี้ส่อแววมาดร้าย สิบนาทีเขารอไหว
ถ้าสิบนาทีผ่านไปแล้ว เขาพบว่าหลินหลันหลอกเขา งั้นเขาจะให้หลินหลันรู้สึกเลย!
ไม่ถึงสิบนาที เอาแบบเป๊ะๆคือ แปดนาที เฉินเฟิงกับเสี้ยเมิ่งเหยาปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูห้องพักคนไข้
ตอนเห็นใบหน้าเสี้ยเว่ยกั๋วและหลินหลันที่อยู่ในห้องพักมีรอยฝ่ามือและเปื้อนเลือด เฉินเฟิงมีสีหน้าเย็นชาทันที
ตอนนี้เสียงแหลมปรี๊ดเสียงหนึ่งดังขึ้นที่ข้างหู:
“พี่ ไอ้ขยะนั่นมาแล้ว!”
เฉินเฟิงหันไปมองที่มาของเสียง แต่กลับเห็นหลี่หงมองตัวเองด้วยสายตามาดร้าย
“ดูท่าเมื่อกี้จะสั่งสอนเธอไม่พอนะ!” สายตาเฉินเฟิงส่อประกายเย็นเฉียบ เดิมคิดว่าเขาหักขาหลี่หงจะทำให้เธอได้รับบทเรียน ใครจะรู้ว่าหลี่หงมาหาเรื่องอีกแล้ว
“พี่ ฆ่ามันเลย! ไอ้ขยะนี่แหลละที่หักขาฉัน!” หลี่หงมองเฉินเฟิงด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว เธอไม่รู้จักตระกูลเฉินอะไร เธอรู้เพียงแต่ว่า เฉินเฟิงที่ยืนตรงหน้าหักขาเธอหนึ่งข้าง ทำให้เธอกลายเป็นคนพิการ
“พี่ ลงมือซะทีสิ”
เห็นหลี่อี้ไม่ขยับเขยื้อน หลี่หงทนไม่ไหวเร่งเข้าอีก
น้ำเสียงเร่งเร้านี่ทำให้หลี่อี้ได้สติหลุดจากภวังค์ขึ้นมา
“หุบปากซะ!” พอได้สติกลับมา สิ่งแรกที่หลี่อี้ทำคือตะคอกใส่หลี่หงให้หุบปากซะ
ตีเขาให้ตายเขาก็ไม่เชื่อว่า คนที่หักขาหลี่หงคือเฉินเฟิงที่พึ่งเจอที่คฤหาสน์ตระกูลฉู่เมื่อหลายวันก่อนนี้เอง!
“พี่...” หลี่หงสีหน้างุนงง ทำไมหลี่อี้ถึงให้ตัวเองหุบปาก?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...