ลูกเขยมังกร นิยาย บท 507
บทที่ 507 ฝากตัวเป็นศิษย์
“ฮ่าฮ่า รุ่นน้องหูก็พูดเกินไป จอมยุทธ์สิบคนที่ขึ้นเวทีในครั้งนี้นอกจากผมแล้วยังมีอัจฉริยะอย่างมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่อีกคน คนนั้นไม่ควรมองข้ามเลย” จางเทียนเซอเอ่ยแกมหัวเราะ
“มหาปรมาจารย์ด้านกระบี่คนนั้นมองข้ามไม่ได้อยู่แล้ว แต่ผมคิดว่ารุ่นพี่จางก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเลย” หูฉี่ซิงตอบกลับ ความจริงแล้วความสามารถของจางเทียนเซอสู้มหาปรมาจารย์ด้านกระบี่ไม่ได้หรอก ทว่าต่อหน้าจางเทียนเซอเขาจะพูดความจริงก็ไม่ได้ ต้องพูดประจบแบบนี้ถึงจะถูก
“รุ่นน้องหูก็ชมเกินไป ถึงแม้ฝีมือผมจะไม่ธรรมดาแต่เมื่อเทียบกับอัจฉริยะคนนั้นแล้วผมก็ยังถือว่าด้อยกว่าอยู่หน่อย” จางเทียนเซอเปลี่ยนสีหน้าก่อนเอ่ย ถึงแม้เขาจะหลงตัวเองยังไงแต่เขาก็รู้ดีแก่ใจ มหาปรมาจารย์ด้านกระบี่คนนั้นเป็นถึงอันดับต้นๆในรุ่นเยาวชนของสหพันธ์หวาเซี่ย เมื่อเทียบกับคนนั้น จางเทียนเซอก็เทียบไม่ติด
เฉินเฟิงไม่ได้สนใจจางเทียนเซออีก เขาเดินไปอีกด้านก่อนจะตักโจ๊กมาถ้วยหนึ่งพร้อมกับของหวานเล็กน้อยแล้วเริ่มลงมือทานอาหารเช้า
เมื่อทานเสร็จเฉินเฟิงก็เดินกลับไปยังห้องพักของตัวเอง
ผ่านไปสักพักหลังจากจิตใจสงบแล้ว เฉินเฟิงก็เริ่มฝึกวิชา
เขาผ่านขั้นหั้วจิ้งมาก็ครึ่งปีแล้ว
ครึ่งปีที่ผ่านมา เขามักจะอบอุ่นและเพิ่มความแข็งแกร่งพลังในร่างกายอยู่เสมอ
การกระทำและผลลัพธ์มักสอดคล้องกันเสมอ จากการอบอุ่นและเพิ่มความแข็งแกร่งของพลังในร่างกายมาตลอดครึ่งปี ตอนนี้พลังของเฉินเฟิงจึงแข็งแกร่งกว่าตอนที่เขาเพิ่งผ่านขั้นหั้วจิ้งใหม่ๆอยู่มาก
ตอนนี้เขาสามารถควบคุมพลังในร่างกายได้อย่างแม่นยำและปลดปล่อยมันออกมาได้แล้ว
การปลดปล่อยพลังออกมาคือสัญลักษณ์ของจอมยุทธ์ในขั้นหั้วจิ้ง!
จอมยุทธ์คนไหนสักคนในขั้นหั้วจิ้งแค่ออกหมัดทั่วไปพลังที่ปล่อยออกมาไม่ได้รุนแรงน้อยกว่ากระสุนปืนพกสักเท่าไหร่
สามารถเรียกได้ว่าจอมยุทธ์ในขั้นหั้วจิ้งคือการหลุดออกจากขอบเขตของคนธรรมดาแล้ว
ฟึบ ฟับ!
หลังจากการฝึกวิชาตลอดช่วงเช้า เฉินเฟิงก็ลืมตาขึ้นก่อนจะลุกขึ้นยืน เสียงเอ็นและกระดูกทั่วร่างกายดังลั่นไม่หยุดราวกับเสียงร้อง
กร๊อบแกร๊บ!
จากนั้นเฉินเฟิงก็กระโดดลงจากเตียงราวกับผี
ตึง!
วินาทีต่อมา เฉินเฟิงปิดรูขุมขน บิดร่างกาย เปลี่ยนลมปราณเป็นพลังรวมอยู่ที่หมัดก่อนจะชกออกไป
หมัดนี้ไร้เสียงและดูเหมือนจะเชื่องช้า ทว่าความจริงแล้วเร็วถึงขีดสุด!
จากการปล่อยหมัดของเฉินเฟิงมีพลังไร้รูปร่างออกมาจากปลายหมัดของเขาด้วย
ปัง!
พลังนั้นทะลุกระจกไปกระทบกับเสาเหล็กด้านนอกห้องพัก!
หลังจากเสียงนั้นดังขึ้น เสาเหล็กด้านนอกห้องก็มีรอยยุบลงไป รอยยุบลึกประมาณครึ่งนิ้วมือและเห็นได้ชัดเจนว่าเป็นรอยหมัด!
ไม่เคลื่อนไหวดุจดั่งภูเขา เมื่อเคลื่อนไหวดุจสายฟ้าฟาด!
นี่คืออานุภาพพลังของจอมยุทธ์ขั้นหั้วจิ้ง!
ช่วงหัวค่ำ เรือสำราญก็มาถึงเกาะมุ๋ยลาย
ขณะนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูห้องพักของเฉินเฟิงดังขึ้น เสียงที่ตามมาติดๆกับเสียงเคาะประตูคือเสียงใสๆของฉู่ชีงฉือ “พี่เฉิน ถึงจุดหมายแล้ว”
“ถึงแล้วหรือ?”
เฉินเฟิงพึมพำออกมาก่อนจะลืมตาขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...