ลูกเขยมังกร นิยาย บท 507

บทที่ 507 ฝากตัวเป็นศิษย์

“ฮ่าฮ่า รุ่นน้องหูก็พูดเกินไป จอมยุทธ์สิบคนที่ขึ้นเวทีในครั้งนี้นอกจากผมแล้วยังมีอัจฉริยะอย่างมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่อีกคน คนนั้นไม่ควรมองข้ามเลย” จางเทียนเซอเอ่ยแกมหัวเราะ

“มหาปรมาจารย์ด้านกระบี่คนนั้นมองข้ามไม่ได้อยู่แล้ว แต่ผมคิดว่ารุ่นพี่จางก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเขาเลย” หูฉี่ซิงตอบกลับ ความจริงแล้วความสามารถของจางเทียนเซอสู้มหาปรมาจารย์ด้านกระบี่ไม่ได้หรอก ทว่าต่อหน้าจางเทียนเซอเขาจะพูดความจริงก็ไม่ได้ ต้องพูดประจบแบบนี้ถึงจะถูก

“รุ่นน้องหูก็ชมเกินไป ถึงแม้ฝีมือผมจะไม่ธรรมดาแต่เมื่อเทียบกับอัจฉริยะคนนั้นแล้วผมก็ยังถือว่าด้อยกว่าอยู่หน่อย” จางเทียนเซอเปลี่ยนสีหน้าก่อนเอ่ย ถึงแม้เขาจะหลงตัวเองยังไงแต่เขาก็รู้ดีแก่ใจ มหาปรมาจารย์ด้านกระบี่คนนั้นเป็นถึงอันดับต้นๆในรุ่นเยาวชนของสหพันธ์หวาเซี่ย เมื่อเทียบกับคนนั้น จางเทียนเซอก็เทียบไม่ติด

เฉินเฟิงไม่ได้สนใจจางเทียนเซออีก เขาเดินไปอีกด้านก่อนจะตักโจ๊กมาถ้วยหนึ่งพร้อมกับของหวานเล็กน้อยแล้วเริ่มลงมือทานอาหารเช้า

เมื่อทานเสร็จเฉินเฟิงก็เดินกลับไปยังห้องพักของตัวเอง

ผ่านไปสักพักหลังจากจิตใจสงบแล้ว เฉินเฟิงก็เริ่มฝึกวิชา

เขาผ่านขั้นหั้วจิ้งมาก็ครึ่งปีแล้ว

ครึ่งปีที่ผ่านมา เขามักจะอบอุ่นและเพิ่มความแข็งแกร่งพลังในร่างกายอยู่เสมอ

การกระทำและผลลัพธ์มักสอดคล้องกันเสมอ จากการอบอุ่นและเพิ่มความแข็งแกร่งของพลังในร่างกายมาตลอดครึ่งปี ตอนนี้พลังของเฉินเฟิงจึงแข็งแกร่งกว่าตอนที่เขาเพิ่งผ่านขั้นหั้วจิ้งใหม่ๆอยู่มาก

ตอนนี้เขาสามารถควบคุมพลังในร่างกายได้อย่างแม่นยำและปลดปล่อยมันออกมาได้แล้ว

การปลดปล่อยพลังออกมาคือสัญลักษณ์ของจอมยุทธ์ในขั้นหั้วจิ้ง!

จอมยุทธ์คนไหนสักคนในขั้นหั้วจิ้งแค่ออกหมัดทั่วไปพลังที่ปล่อยออกมาไม่ได้รุนแรงน้อยกว่ากระสุนปืนพกสักเท่าไหร่

สามารถเรียกได้ว่าจอมยุทธ์ในขั้นหั้วจิ้งคือการหลุดออกจากขอบเขตของคนธรรมดาแล้ว

ฟึบ ฟับ!

หลังจากการฝึกวิชาตลอดช่วงเช้า เฉินเฟิงก็ลืมตาขึ้นก่อนจะลุกขึ้นยืน เสียงเอ็นและกระดูกทั่วร่างกายดังลั่นไม่หยุดราวกับเสียงร้อง

กร๊อบแกร๊บ!

จากนั้นเฉินเฟิงก็กระโดดลงจากเตียงราวกับผี

ตึง!

วินาทีต่อมา เฉินเฟิงปิดรูขุมขน บิดร่างกาย เปลี่ยนลมปราณเป็นพลังรวมอยู่ที่หมัดก่อนจะชกออกไป

หมัดนี้ไร้เสียงและดูเหมือนจะเชื่องช้า ทว่าความจริงแล้วเร็วถึงขีดสุด!

จากการปล่อยหมัดของเฉินเฟิงมีพลังไร้รูปร่างออกมาจากปลายหมัดของเขาด้วย

ปัง!

พลังนั้นทะลุกระจกไปกระทบกับเสาเหล็กด้านนอกห้องพัก!

หลังจากเสียงนั้นดังขึ้น เสาเหล็กด้านนอกห้องก็มีรอยยุบลงไป รอยยุบลึกประมาณครึ่งนิ้วมือและเห็นได้ชัดเจนว่าเป็นรอยหมัด!

ไม่เคลื่อนไหวดุจดั่งภูเขา เมื่อเคลื่อนไหวดุจสายฟ้าฟาด!

นี่คืออานุภาพพลังของจอมยุทธ์ขั้นหั้วจิ้ง!

ช่วงหัวค่ำ เรือสำราญก็มาถึงเกาะมุ๋ยลาย

ขณะนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูห้องพักของเฉินเฟิงดังขึ้น เสียงที่ตามมาติดๆกับเสียงเคาะประตูคือเสียงใสๆของฉู่ชีงฉือ “พี่เฉิน ถึงจุดหมายแล้ว”

“ถึงแล้วหรือ?”

เฉินเฟิงพึมพำออกมาก่อนจะลืมตาขึ้น

“พี่เฉิน ฉันขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์ของพี่ได้ไหม?” ฉู่ชีงฉือกลอกตาไปมาก่อนจะโพล่งขึ้นมา

“หืม?” เฉินเฟิงทำหน้าแปลกใจก่อนจะเหลือบมองฉู่ชีงฉือแวบหนึ่งพลางเอ่ยถาม “ทำไมจู่ๆถึงอยากฝากตัวเป็นลูกศิษย์ของฉัน?”

“ฉันรู้สึกว่าฝีมือการใช้ดาบของพี่ไม่ธรรมดา” ฉู่ชีงฉือตอบกลับอย่างจริงจัง

เฉินเฟิงยิ้มฝืดๆ “เธอยังไม่เคยเห็นฉันใช้ดาบเลย……”

“อีกไม่นานก็จะได้เห็นแล้วไงคะ” ฉู่ชีงฉือเอ่ยตัดบทเฉินเฟิง

“เช่นนั้นรอเธอได้เห็นฉันใช้แล้วค่อยว่ากันใหม่เถอะ” เฉินเฟิงเอ่ยอย่างจนปัญญา เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆฉู่ชีงฉือถึงมีความคิดแบบนี้ หากเธออยากเรียนดาบ ตระกูลฉู่ก็มีคนสอนมากมาย ถึงตระกูลฉู่จะไม่มีทางมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่ก็มีและสามารถทำให้ฉู่ชีงฉือได้เรียนการใช้ดาบอย่างเป็นระบบที่สุด

“ไม่ได้” ฉู่ชีงฉือส่ายหน้าก่อนจะยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ฉันจะฝากตัวเป็นลูกศิษย์ตอนนี้เลย”

“ตอนนี้……” เฉินเฟิงลำบากใจเล็กน้อย จากความสามารถของเขาให้เป็นอาจารย์ของฉู่ชีงฉือก็ไม่มีปัญหา ทว่าในฐานะที่เขาเป็นศิษย์คนสุดท้ายของเซียวกั่วจง หากเขาจะรับลูกศิษย์ก็จำเป็นต้องถามความเห็นของเซียวกั่วจงก่อน

“พี่เฉิน พี่ไม่อยากรับฉันเป็นลูกศิษย์หรือ?” เมื่อเห็นเฉินเฟิงขมวดคิ้ว ฉู่ชีงฉือก็แสดงสีหน้าน่าสงสารออกมา

เฉินเฟิงยิ้มฝืด “ไม่ใช่ไม่อยากรับแต่หากฉันจะรับลูกศิษย์ก็ต้องถามความเห็นของอาจารย์ฉันก่อน”

“ต้องถามความเห็นอาจารย์ของพี่ก่อนหรือ……” ฉู่ชีงฉือละล่ำละลัก เธอคิดแต่ว่าจะฝากตัวเป็นศิษย์ของเฉินเฟิงยังไง ทว่าลืมคิดถึงปัจจัยทางสำนักของเฉินเฟิงไปเลย การฝากตัวเป็นศิษย์ในวงการศิลปะการต่อสู้กับวงการทั่วไปแตกต่างกันอย่างชัดเจน

การฝากตัวเป็นศิษย์ในวงการทั่วไปไม่ได้ประณีตขนาดนั้น แค่เรียกอาจารย์ มีตำแหน่งก็ถือว่าฝากตัวเป็นศิษย์แล้ว

ทว่าในวงการศิลปะการต่อสู้ การฝากตัวเป็นศิษย์ถือเป็นเรื่องยิ่งใหญ่

ต้องคำนับและสาบานต่ออาจารย์บรรพบุรุษ……

สรุปคือมีความเกี่ยวข้องกับธรรมเนียมที่ถ่ายทอดกันมารุ่นสู่รุ่น การฝากตัวเป็นศิษย์ในวงการศิลปะการต่อสู้จึงค่อนข้างซับซ้อน