ลูกเขยมังกร นิยาย บท 508

บทที่ 508 เจอเพิ้งเย้นฟางอีกครั้ง

เมื่อเห็นสีหน้าหม่นหมองของฉู่ชีงฉือ เฉินเฟิงก็อดที่จะเอ่ยปากไม่ได้ “ความจริงแล้วหากเธออยากเรียนดาบจริงๆ ไม่จำเป็นต้องฝากตัวเป็นลูกศิษย์ของฉันก็ได้”

ฉู่ชีงฉือได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้าเบิกบานอีกครั้ง “พี่เฉินหมายความว่า……”

“ฉันสามารถสอนการใช้ดาบขั้นเริ่มต้นให้เธอก่อน หากเธอยังสนใจการใช้ดาบจริงๆหลังจากนั้นฉันค่อยพาเธอไปเจอพบกับอาจารย์ของฉัน แล้วเธอค่อยฝากตัวเป็นศิษย์กับสำนักของเราโดยมีอาจารย์ของฉันเป็นพยาน” เฉินเฟิงตอบกลับ ในชีวิตนี้เซียวกั่วจงรับลูกศิษย์เพียงแค่สามคนเท่านั้นและเขาคือศิษย์คนสุดท้าย

ศิษย์พี่ใหญ่อย่างจิงยีคอยอยู่เคียงข้างเซียวกั่วจงเสมอ ไม่สนใจโลกภายนอกเช่นเดียวกันกับเซียวกั่วจง

ศิษย์พี่รองอย่างหวงเชียนโฉงกลับเดินทางไปทั่วทุกสารทิศและร่วมต่อสู้กับผู้อื่นอยู่เสมอเพื่อฝึกวิชาของตน การพบเจอตัวเขานั้นยากยิ่งกว่าการขึ้นสวรรค์เสียอีก

ในบรรดาลูกศิษย์ทั้งหมดของเซียวกั่วจงมีเพียงตัวเฉินเฟิงที่เป็นศิษย์คนสุดท้ายเท่านั้นที่ถือว่าปกติ อย่างน้อยก็ยังพบเจอตัวอยู่บ้าง

ดังนั้นภารกิจการถ่ายทอดวิชาของสำนักก็ควรมีเขาเป็นคนจัดการ

“จริงหรือคะ? เช่นนั้นชีงฉือขอขอบคุณพี่เฉินล่วงหน้า” ชีงฉือทำหน้าดีใจก่อนจะเอ่ยขอบคุณอย่างจริงจัง

“อย่าเพิ่งรีบขอบคุณฉันเลย ดาบไม่ได้เรียนง่ายเหมือนที่เธอคิด มันเป็นเรื่องที่ลำบากยากเข็ญพอสมควร หากเธอยอมแพ้กลางคันหรือไม่ผ่านเกณฑ์ของฉัน ฉันก็ไม่สามารถพาเธอไปเจออาจารย์ของฉันได้” เฉินเฟิงเอ่ยแกมหัวเราะ ฉู่ชีงฉือถือว่ามีพรสวรรค์ที่ดีเลยล่ะ หลายปีมานี้เธอก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆในวงการบันเทิง เธอจึงแทบไม่ได้ฝึกวิชาเลยแต่เธอก็ผ่านมาถึงขั้นหมิงจิ้งชั้นกลางแล้วและดูจากท่าทีแล้วมีโอกาสสูงมากที่เธอจะผ่านเข้าขั้นหมิงจิ้งชั้นสุดในเร็วๆนี้

หมิงจิ้งชั้นสุดก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าอัจฉริยะของบางอาณาสำนักเท่าไหร่แล้ว

ทว่าการฝึกวิชานั้นพรสวรรค์ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความขยัน

คนที่มีพรสวรรค์แต่ไม่มีความขยัน สุดท้ายก็เป็นได้เพียงคนธรรมดาทั่วไป

“แหะๆ พี่เฉินวางใจได้ ฉันจะขยันแน่นอน” ฉู่ชีงฉือเอ่ยแกมหัวเราะ ความจริงแล้วตอนแรกเธอไม่ได้สนใจเรื่องการฝึกวิชาสักเท่าไหร่ หลายปีมานี้ที่เธอมาถึงขั้นหมิงจิ้งชั้นกลางได้ก็เพื่อเอาไว้รับมือกับที่บ้าน

ทว่าจากการถูกลอบฆ่าครั้งที่ผ่านมาทำให้เธอเปลี่ยนความคิด

การถูกลอบฆ่าครั้งที่ผ่านมาทำให้เธอเข้าใจทฤษฎีที่ว่าความสามารถคืออาวุธประจำกาย

คนที่ไม่มีความสามารถก็เปรียบได้กับจอกแหนที่ไม่มีราก แม้แต่สิทธิ์ในการกำหนดชะตาชีวิตของตัวเองก็ไม่มี

นอกจากทฤษฎีนี้แล้วยังมีอีกหนึ่งสาเหตุที่เป็นแรงผลักดันให้เธอในการฝึกวิชานั่นก็คือความงดงามของวงการศิลปะการต่อสู้

และเรื่องราวที่เกิดขึ้นในภายหลังทั้งหมดก็ทำให้เธอเข้าใจว่าความเป็นจริงของโลกใบนี้ไม่ได้ง่ายดายอย่างที่เธอเห็น

โลกใบนี้ยังมีวิชาตัวเบาหรือแม้แต่การรับกระสุนมือเปล่า หรือแม้แต่เรื่องต่างๆนาๆที่ไม่น่าเชื่อ……

เธออยากเห็นลักษณะที่แท้จริงของโลกใบนี้

หลังจากที่เรือเทียบท่า บรรดานักท่องเที่ยวก็เริ่มต่อแถวเพื่อรอขึ้นฝั่ง

ทว่าแน่นอนว่าคนที่เป็นแขกวีไอพีอย่างเฉินเฟิงไม่ต้องไปต่อแถวเหมือนนักท่องเที่ยวคนอื่น เพราะมีสิทธิพิเศษสามารถใช้ทางผ่านวีไอพีไปขึ้นฝั่งได้เลย

หลังจากเฉินเฟิงขึ้นฝั่งไปแล้ว บริเวณดาดฟ้าชั้นสามก็มีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งสวมชุดเดรสหลวมโคร่งทำผมลอนสีแดงยืนอึ้งอยู่ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความตกตะลึงปนสงสัย “นั่นมันไอ้ขยะคนนั้นไม่ใช่หรือ? มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”