ลูกเขยมังกร นิยาย บท 524

บทที่ 524 จุดอ่อนของอิ่งซา

เจ้าหมอนี่รู้ได้ไงเนี่ย?!

หลังจากอู่หลงกับอิงจิ่งฟูลงจากเวทีไป การประลองรอบที่สามกำลังจะเริ่มขึ้น

สมาคมการค้าจงไห่ส่งหยางเสี่ยนหมิงเข้าประลอง

ส่วนทางสมาคมการค้าเชียสุ่ยส่งชายหนุ่มร่างเล็กซึ่งสูงไม่ถึงร้อยหกสิบเซนต์คนหนึ่งลงมา

“เสี่ยนหมิง เดี๋ยวพอขึ้นเวทีนะ ถ้ารู้สึกว่าเอาชนะไม่ได้ ก็ยอมแพ้เลย อย่าฝีนทน” ฉู่ยี่เฟยกำชับอย่างเคร่งเครียด ตอนนี้ข้อมูลชายหนุ่มร่างเล็กที่ทางสมาคมการค้าจงไห่มีไม่มากนัก อย่างเดียวที่ทางสมาคมรู้คือ ชายหนุ่มร่างเล็กคนนี้คาดว่าจะเคยไปขอเรียนวิชาที่นักบุญมีด

พูดอีกอย่างคือ ชายหนุ่มร่างเล็กคนนี้เป็นไปได้มากว่าจะเป็นศิษย์นักบุญมีด

ถ้าเขาเป็นศิษย์นักบุญมีดจริงๆ งั้นฝีมือของเขามีก็แค่เก่งกว่าจายเถิงจวั่นจู้ ไม่มีทางอ่อนกว่า!

“ครับ” หยางเสี่ยนหมิงพยักหน้าอย่างเคร่งเครียด ก่อนขึ้นเวทีประลอง

เขายืนประจันหน้ากับชายหนุ่มร่างเล็ก เอาแค่รูปร่าง หยางเสี่ยนหมิงสูงกว่าชายหนุ่มร่างเล็กเกินครึ่ง แต่ถ้าดูจากออร่า ชายหนุ่มร่างเล็กกลับสยบหยางเสี่ยนหมิงซะอยู่หมัด

“นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ยอมแพ้ซะเถอะ” ชายหนุ่มร่างเล็กมองหยางเสี่ยนหมิงหนึ่งครั้งและพูดออกมาเสียงเรียบ

หยางเสี่ยนหมิงเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไร ถึงเป็นไปได้อย่างมากว่าเขาอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายหนุ่มร่างเล็ก แต่ให้เขายอมแพ้นี่ไม่ต้องคิดเลย

เห็นหยางเสี่ยนหมิงไม่มีท่าทีจะยอมแพ้ ชายหนุ่มร่างเล็กยิ้มหยันมุมปาก

“เริ่มได้!”

วินาทีต่อมา การประลองเริ่มต้นขึ้น

ตามหลังคำประกาศของกรรมการวัยกลางคน ชายหนุ่มร่างเล็กขยับตัวแล้ว

ร่างเขาแบ่งออกเป็นสาม ทั้งสามร่างถือมีดพุ่งเข้าฟาดฟันหยางเสี่ยนหมิงพร้อมกัน

ด้านล่างเวที เฉินเฟิงขมวดคิ้วมุ่น

ชายหนุ่มร่างเล็กนี่เป็นศิษย์นักบุญมีดอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

ตอนนี้วิชาอิ่งซาที่ชายหนุ่มร่างเล็กแสดงออกมาเหมือนกับวิชาอิ่งซาที่นักฆ่าที่ไล่ฆ่าเขาตอนนั้นเป๊ะเลย!

ชายหนุ่มร่างเล็กที่แท้จริงไม่ได้อยู่ในสามเงาร่างนี่เลย

หยางเสี่ยนหมิงจะแพ้แล้ว...

เฉินเฟิงถอนหายใจออกมา พอเขาคิดจบ ก็เห็นแขนขาดข้างหนึ่งลอยขึ้นมาจากบนเวที

สิ่งที่ตามมากับแขนขาดข้างนั้น คือ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในอากาศ

“ฉันยอมแพ้!”

หลังจากเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดเสียงหนึ่งดังขึ้น หยางเสี่ยนหมิงร้องยอมแพ้ออกมา

และในตอนนี้มีดยาวของชายหนุ่มร่างเล็กอยู่ห่างจากคอหอยหยางเสี่ยนหมิงไม่ถึงหนึ่งฟุด

ถ้าเพียงหยางเสี่ยนหมิงร้องยอมแพ้ช้าไปนิดเดียว ตอนนี้หัวกับตัวเขาคงแยกร่างกันเรียบร้อย

ตามมาด้วยการประกาศผลของกรรมการ สีหน้าของคนทางสมาคมการค้าจงไห่ดำทะมึนถึงขีดสุด

หยางเสี่ยนหมิงพิการแล้ว เขาโดนตัดแขนขาดไปข้างหนึ่ง

ตั้งแต่เริ่มการประลองมา ทางสมาคมการค้าจงไห่ยังไม่มีใครบาดเจ็บหนักขนาดนี้มาก่อน

“คนญี่ปุ่นคนนั้นใช้วิชาอะไรเนี่ย?” หวู่เหวินเชี่ยนตกใจจนหน้าซีดขาด เธอไม่เคยเห็นภาพนองเลือดแบบนี้มาก่อน

“ไม่รู้” คนสมาคมการค้าจงไห่มากมายพากันส่ายหัวโดยพร้อมเพรียง หวาเซี่ยเข้าใจนักบุญมีดไม่มาก ดังนั้นลักษณะเฉพาะของวิชานักบุญมีด พวกเขาก็ไม่รู้ เหมือนเมื่อกี้ พวกเขายังไม่รู้เลยว่าหยางเสี่ยนหมิงแพ้ได้ยังไง

พวกเขารู้แต่ว่า จู่ก็มีเงาร่างสามร่างโผล่หน้าหยางเสี่ยนหมิงพร้อมกัน จากนั้นพอหยางเสี่ยนหมิงพยายามออกหมัดไปกันไว้ แขนข้างหนึ่งก็โดนตัดขาดเลย

“อิ่งซา”

ตอนนี้เอง เฉินเฟิงที่เงียบขรึมมานานก็พูดขึ้น

มันไม่สามารถสร้างรังสีอำมหิตแบบคนได้

ดังนั้นขอเพียงหาต้นตอของรังสีอำมหิตได้ ก็จะหาร่างจริงของอิ่งซาได้

“พูดแบบนี้ ถ้าเพียงศิษย์พี่หวังรับรู้ได้ถึงต้นตอของรังสีอำมหิต ก็จะสามารถเอาชนะชายหนุ่มร่างเล็กได้?” หวู่เหวินเชี่ยนพูดอย่างตื่นเต้น

“ประมาณนั้น” เฉินเฟิงยิ้ม ที่จริงด้วยฝีมือของหวังเฉียน ต่อให้ไม่รับรู้ถึงต้นตอของรังสีอำมหิต เขาก็สามารถเอาชนะชายร่างเล็กได้ แต่แบบนั้นหวังเฉียนต้องเหนื่อยใช้พลังมากซะก่อน ซึ่งจะไม่เป็นผลดีต่อการประลองรอบต่อไปของเขา

แผนเดิมของสมาคมการค้าจงไห่คือ หวังเฉียนจะสามารถเอาชนะจอมยุทธ์ญี่ปุ่นไปได้อย่างน้อยสี่คน

หวังเฉียนมองเฉินเฟิงอย่างแปลกใจ เดิมเขาคิดว่าสมาคมการค้าจงไห่ไม่มียอดฝีมืออะไร ตอนนี้ดูท่าเฉินเฟิงดูน่าสนใจไม่น้อยเลย

สำหรับจางเทียนเซอ...

เขาไม่เห็นอยู่ในสายตาตั้งแต่แรกแล้ว

กำลังคิดๆอยู่ การประลองครั้งที่สามเริ่มขึ้นแล้ว

หวังเฉียนก้าวขึ้นเวทีไม่พูดอะไรสักคำ คู่ต่อสู้ยังเป็นชายหนุ่มร่างเล็กคนเดิม

เทียบกับการประลองรอบที่แล้ว สีหน้าชายหนุ่มร่างเล็กดูตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัดมาก

เขารู้จักหวังเฉียน

ไพ่ตายที่ใหญ่ที่สุดของสมาคมการค้าจงไห่!

การเอาชนะหวังเฉียนเสมือนกับเป็นการคว้าชัยชนะของการประลองครั้งนี้ไปได้เลย

“เริ่มได้”

กรรมการไม่พูดมาก ประกาศให้เริ่มเลย

ตามหลังเสียงกรรมการประกาศเริ่ม ชายหนุ่มร่างเล็กเหยียบพื้นอย่างแรก และทะยานขึ้นฟ้าประหนึ่งจรวดพลังแรงสูงพุ่งเข้าใส่หวังเฉียน

หวังเฉียนถือกระบี่ตั้งรับด้วยสีหน้านิ่งเฉย