ลูกเขยมังกร นิยาย บท 525
สรุปบท บทที่ 525 ซานฉีคนยักษ์: ลูกเขยมังกร
สรุปเนื้อหา บทที่ 525 ซานฉีคนยักษ์ – ลูกเขยมังกร โดย เมฆทอง
บท บทที่ 525 ซานฉีคนยักษ์ ของ ลูกเขยมังกร ในหมวดนิยายใช้ชีวิต เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย เมฆทอง อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
บทที่ 525 ซานฉีคนยักษ์
ในที่สุดชายหนุ่มร่างเล็กก็มายืนอยู่ห่างหวังเฉียนไปสิบเมตร
พริบตาเดียว ร่างเขาแยกออกเป็นสาม!
วิชานี้มาอีกแล้ว!
เงาร่างสามร่างถือมีดฟาดฟันใส่หวังเฉียน
ด้านล่างเวที หัวใจของคนทางสมาคมการค้าจงไห่เบียดกันอยู่ที่คอหอย
หวังเฉียนจะชนะอิ่งซาของชายหนุ่มร่างเล็กได้ไหม?
ระหว่างที่คิดๆกัน หวังเฉียนขยับตัวแล้ว
กระบี่ยาวของเขาแทงไปที่เงาที่อยู่ด้านซ้ายสุดของทั้งสามร่าง
สำหรับอีกสองเงา หวังเฉียนไม่สนไม่แคร์! และยังปล่อยให้อีกสองร่างตวัดมีดใส่เขาอีกด้วย!
พอเห็นฉากนี้ หัวใจของคนทางสมาคมการค้าจงไห่ก็มากองกันที่คอหอย ถ้าหวังเฉียนกะพลาด งั้นอีกสองมีดนั่นฟันลงมา หวังเฉียนไม่ตายก็สาหัสล่ะ
หวังเฉียนจะกะพลาดไหม?
ไม่แน่นอน!
ตอนเขาแทงกระบี่ไปที่เงาที่อยู่ด้านซ้ายสุด สีหน้าเงานั้นสะท้อนแววตกใจกลัวออกมา
วินาทีต่อมา กระบี่ยาวแทงเข้าที่ร่างเขา!
เงาดำสลายไป ร่างชายหนุ่มร่างเล็กปรากฏออกมา แต่เสื้อผ้าของเขากลับถูกหวังเฉียนฟันขาดและมีเลือดไหลออกมามากมาย
“นายรู้ได้ไงว่าร่างจริงฉันซ่อนอยู่ที่นี่?!” สีหน้าชายหนุ่มร่างเล็กเต็มไปด้วยความตกใจและไม่เข้าใจ หวังเฉียนใช้เวลาไม่ถึงวินาทีหนึ่งก็กะได้แล้วว่าร่างจริงเขาอยู่ไหน
นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?
หวังเฉียนไม่สนใจคำถามของชายหนุ่มร่างเล็ก เขายังคงเยือกเย็นตวัดกระบี่ฟันลงไป
ชายหนุ่มร่างเล็กกัดฟันกรอดอย่างโมโห และแยกเป็นสามร่างเข้าฟาดฟันหวังเฉียนอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้หวังเฉียนกลับไม่สนใจเงาดำสามร่างนั้น
กระบี่ของหวังเฉียนแทงเข้าไปที่ช่องว่างด้านหลัง
พอเห็นการกระทำของหวังเฉียน ทุกคนด้านล่างเวทีตะลึงไปตามๆกัน หวังเฉียนโง่หรือไง? ฟันอากาศทำไมเนี่ย?
ระหว่างที่ทุกคนกำลังคิด ก็มีแรงบางอย่างขยับในอากาศ
ร่างของชายหนุ่มร่างเล็กโผล่ขึ้นมากลางอากาศ ใช้ร่างเขารับกระบี่ของหวังเฉียนเข้าอย่างจัง
“พรืดอึก” ดังขึ้น
กระบี่ของหวังเฉียนแทงเข้าไปที่หน้าอกของชายหนุ่มร่างเล็กเข้าอย่างจัง
“นี่มัน...”
จอมยุทธ์มากมายด้านล่างเวทีตะลึงไปตามๆกัน ต้องยอมรับจริงๆว่า ฉากนี้มันเกิดจินตนาการของพวกเขาไปมาก ดูจากมุมของพวกเขา หวังเฉียนเหมือนคนโง่เลย ไม่สนใจคมมีดของเงาร่างสามร่างตรงหน้าเขา กลับตวัดกระบี่ฟาดฟันอากาศ
แต่ที่แปลกไปกว่านั้นคือ ชายหนุ่มร่างเล็กโผล่มากลางอากาศหน้าตาเฉย และโดนกระบี่ของหวังเฉียนเข้าอย่างจัง เหมือนกับว่า เขาโผเข้าไปให้หวังเฉียนแทงกระบี่ซะงั้น
“ฉันยอมแพ้!
ชายหนุ่มร่างเล็กร้องตะโกนอย่างหวาดกลัว
ครั้งแรกที่หวังเฉียนเจอร่างจริงเขา ยังพอบอกได้ว่าเดา งั้นครั้งนี้หวังเฉียนสามารถหาร่างจริงเขากลางอากาศ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เดาแล้ว
หวังเฉียนต้องรู้จุดอ่อนของอิ่งซาแน่!
หลังจากชายหนุ่มร่างเล็กยอมแพ้ หวังเฉียนก็ดึงกระบี่ออกจากร่างชายหนุ่มร่างเล็ก เดินลงจากเวทีหน้าตาเฉย
“ศิษย์พี่หวังเก่งมาก!”
“ศิษย์พี่หวังสุดยอดเลย!”
ด้านล่างเวที จอมยุทธ์มากมายของสมาคมการค้าจงไห่ตื่นเต้นไปตามๆกัน หวังเฉียนกู้หน้าให้สมาคมการค้าจงไห่นะเนี่ย
ฝีมือของชายหนุ่มร่างเล็กเก่งกว่าจายเถิงจวั่นจู้มากนัก แต่กลับสู้หวังเฉียนได้ไม่เกินสองกระบวนท่าด้วยซ้ำ
หวังเฉียนไม่เย่อหยิ่งทระนงตนยามรับคำชื่นชมของทุกคน แต่เบนสายตาไปที่เฉินเฟิง พูดเสียงเรียบว่า: “ฉันติดค้างน้ำใจนายครั้งหนึ่ง”
“เกรงใจมากไปแล้วครับ” เฉินเฟิงยิ้มบาง ถึงหวังเฉียนจะดูเย็นชาไปหน่อย แต่นิสัยไม่เลว อย่างน้อยก็รู้จักบุญคุณคน
หวังเฉียนส่ายหัว ไม่พูดอะไรอีก
ถึงจะไม่มีคำเตือนของเฉินเฟิง ศึกเมื่อกี้เขาก็เอาชนะได้ แต่คงจะชนะยากหน่อย ไม่เป็นผลดีกับการประลองรอบต่อไปของเขา
ไม่นาน เวลาพักสิบนาทีก็ผ่านไป
หวังเฉียนในชุดขาวก้าวขึ้นเวทีประลอง
ส่วนทางด้านสมาคมการค้าเชียสุ่ยกลับส่งยักษ์หนุ่มสูงเกือบสองร้อยสามสิบเมตร น้ำหนักเกือบสองร้อยกิโลลงประลอง!
ซานฉีตัวขยายใหญ่ขึ้น ยืนหยัดประหนึ่งภูเขาใหญ่ แต่ก็แค่นี้
ขวานเหล็กคู่ที่เขายกขึ้นฟาดฟันเข้ากับอากาศและแสงไฟ โผเข้าฟันร่างหวังเฉียน
ภายใต้การฟาดฟันของขวานเหล็ก ความคมและรังสีอำมหิตจำนวนมหาศาลระเบิดออกมาประหนึ่งภูเขาไฟระเบิด
ขวานสองเล่มนี้เหมือนกับสามารถทำลายได้ทุกสิ่ง!
หลายคนเชื่อว่า ถ้าปักขวานสองเล่มนี้ลงพื้น คงทำพื้นแตกเป็นสองเสี่ยงได้แน่!
ซานฉี!
นี่คือซานฉี!
ขวานเหล็กคู่เปิดภูเขา ขวานเหล็กคู่ทลายพื้น และขวานเหล็กคู่ยังเปิดช่องอากาศได้!
จอมยุทธ์มากมายของสมาคมการค้าเชียสุ่ยด้านล่างเวทีต่างมีสีหน้าแดงเรื่อ ในสายตาพวกเขา ขวานของซานฉีจะต้องฟาดฟันอัจฉริยะมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่ออกเป็นสองเสี่ยงได้แน่!
“ซื้ด!”
ในตอนนี้เองหวังเฉียนขยับแล้ว
เขาแทงกระบี่สวนออกไป
ซานฉีชะงักไม่ขยับไปชั่วครู่ ร่องรอยบิดเบี้ยวบนใบหน้ายังเหลืออยู่ แต่สีหน้านิ่งราวปลาตาย
ที่หว่างคิ้วของเขามีกระบี่ประกายเงินแทงอยู่ ไม่ลึก และไม่ตื้น แต่ถึงตาย!
“ตึ้ง!”
ประหนึ่งภูเขาล้มยังไงยังงั้น ร่างใหญ่ยักษ์ของซานฉีล้มตึงลงพื้น ทำฝุ่นตลบระลอกหนึ่ง
ทั่วทั้งสนามแข่งเงียบสงัด ขนาดเข็มตกสักเล่มคงได้ยิน
จอมยุทธ์มากมายของสมาคมการค้าเชียสุ่ยต่างมีสีหน้าตะลึงไปตามๆกัน
ซานฉีที่พวกเขาฝากความหวังใหญ่หลวงไว้กลับแพ้แล้ว....ไม่สิ ตายแล้ว?!
กระบวนท่าเดียว!
แค่กระบวนท่าเดียว!
ทางฝั่งสมาคมการค้าจงไห่เองก็เบิกตากว้างมองตะลึง พวกเขาคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่า ซานฉีที่ดูร้ายกาจน่าเกรงขามขนาดนั้นกลับโดนหวังเฉียนใช้กระบวนท่าเดียวฆ่าตายแล้ว
นี่คงเป็นจอมยุทธ์คนแรกที่ตายนับแต่มีการประลองมาล่ะมั้ง?
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...