ลูกเขยมังกร นิยาย บท 526
บทที่ 526 ยาอินหยาง
ในหมู่ผู้คน มีเพียงเฉินเฟิงเท่านั้นที่ยิ้มสบายๆ
ในตอนนี้เขาไม่รู้จะพูดอะไรดี
ที่ซานฉีตายแบบนี้ ไม่ใช่เพราะเขาอ่อนด้อยเกินไป และก็ไม่ใช่เพราะว่าหวังเฉียนเก่งมากเกินไป
แต่เป็นเพราะว่าเขาโดนสกัดกั้นได้เพอร์เฟคส์มาก
ซานฉีเป็นจอมยุทธ์เลี่ยนถี่คนหนึ่ง ศาสตร์การป้องกันของจอมยุทธ์เลี่ยนถี่น่ะเก่งมาก
ถ้าไปเจอจอมยุทธ์ธรรมดาอย่างจางเทียนเซอ ซานฉีไม่มีทางแพ้ง่ายแบบนี้ หรือบางทีเขาอาจมีหวังที่จะชนะด้วย
แต่เขากลับเจอกับหวังเฉียน
หวังเฉียนเป็นใครล่ะ?
อัจฉริยะอันดับหนึ่งของมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่!
เขาฝึกฝนวรยุทธ์ด้านกระบี่โดยเฉพาะ วิชากระบี่ของเขาใช้ได้ถึงระดับสั่งได้ดั่งใจ
ศาสตร์วิชากระบี่ นับแต่โบราณมามีชื่อเสียงด้านความร้ายกาจในการโจมตี
และหวังเฉียนเป็นยอดฝีมือในศาสตร์กระบี่นี้ ดังนั้นพลังของกระบี่ของเขานั้นเรียกได้ว่าร้ายกาจมาก
ถึงซานฉีจะเป็นจอมยุทธ์เลี่ยนถี่ มีการป้องกันที่ดีเยี่ยม แต่ร่างกายเขาไม่ใช่เหล็กกล้า เขาเองก็มีจุดอ่อน และจุดอ่อนนี้คือกลางหว่างคิ้ว
กระบี่ที่หวังเฉียนใช้อานุภาพแกร่งมากไปโจมตีจุดอ่อนของซานฉี มีหรือซานฉีจะรอดได้?
ไม่นาน ศพใหญ่ราวขุนเขาของซานฉีก็ถูกจอมยุทธ์ญี่ปุ่นหลายคนหามลงเวทีไป
สีหน้าของจอมยุทธ์มากมายฝั่งสมาคมการค้าเชียสุ่ยดำทะมึนถึงขีดสุด
ศิษย์นักบุญมีดกับซานฉีพากันแพ้หมด หวังเฉียนเก่งเกินไปแล้ว
เก่งจนเกินความคาดหมาย
ตอนนี้กงปุ่นสองอีพาหลิ่วซวนและจอมยุทธ์หลายคนเดินเข้ามา
พอเห็นกงปุ่นสองอี จอมยุทธ์ของฝั่งสมาคมการคี้ยสุ่ยก็พากันโค้งคำนับอย่างเคารพ: “ประธานสมาคม!”
กงปุ่นสองอีผงกหัวเล็กน้อย พลางมองไปที่ศพของซานฉีหนึ่งครั้ง สีหน้าพลันเคร่งเครียดขึ้นมาทันที: “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”
“ประธานครับ หวังเฉียนของทางหวาเซี่ยนั่นเก่งมากจริงๆ ศิษย์นักบุญมีดกับซานฉีทำอะไรเขาไม่ได้เลย...” มีคนหนึ่งทำใจกล้าพูดออกมา แผนเดิมของสมาคมการค้าเชียสุ่ยคือ อาศัยศิษย์นักบุญมีดไปทำให้กำลังของหวังเฉียนถอยลง พอกำลังอ่อนลงได้ที่แล้ว ซานฉีค่อยขึ้นเวที
ด้วยฝีมือของซานฉี ต่อให้เขาไม่สามารถเอาชนะหวังเฉียนได้ เขาก็อาศัยลักษณะเด่นของเลี่ยนถี่ทำให้หวังเฉียนใช้พลังและแรงกายจนหมดสิ้นได้ ถึงตอนนั้นหวังเฉียนก็จะกลายเป็นปลาที่นอนแบบบนเขียง หลังจากซานฉี ให้จอมยุทธ์คนไหนก็ได้ของสมาคมการค้าเชียสุ่ยขึ้นไป ก็จะจัดการหวังเฉียนได้อย่างง่ายดาย ขอเพียงหวังเฉียนแพ้ การประลองครั้งนี้ก็จะรู้ผลโดยไม่ต้องเดา สมาคมการค้าเชียสุ่ยชนะแน่
แต่ไม่คิดเลยว่า ศิษย์นักบุญมีดและซานฉีสองคนไม่ได้ทำร้ายหวังเฉียนใดๆได้เลยด้วยซ้ำ
“ใครขึ้นประลองคนต่อไป?”
กงปุ่นสองอีถามเสียงขรึม
“จิ่วจิ่งถึงซิวครับ”
“เอายาอินหยางสองเม็ดไปให้เขา” กงปุ่สองอีบอก
ยาอินหยาง?
จอมยุทธ์มากมายสีหน้าเปลี่ยนไปตามๆกัน ยาอินหยาง ทำไมหยิบออกมาเร็วขนาดนี้ล่ะ?
“เจ้านาย ยาอินหยางคืออะไรคะ?”
พอเห็นสีหน้าหวาดกลัวของจอมยุทธ์มากมาย หลิ่วซวนอดถามขึ้นไม่ได้ แต่ไม่คิดเลยว่ากงปุ่นสองอีจะมองเธอย่างเย็นชาพลางว่า: “อย่าถามในเรื่องที่ไม่ควรถาม!”
“ค่ะ เจ้านาย” หลิ่วซวนสีหน้าเปลี่ยน รีบรับคำสั่งโดยไว เดิมคิดว่าหลายวันนี้เธอรับใช้เขาสบายแล้ว เธอคงจะดูมีค่าในสายตาเขาขึ้นมาบ้าง แต่ตอนนี้ดูท่าเธอจะหลงตัวเองไปหน่อย
หลายนาทีผ่านไป การประลองรอบที่ห้าของวันนี้ได้เริ่มต้นขึ้น
ทางสมาคมการค้าจงไห่ยังคงเป็นหวังเฉียนขึ้นเวทีเหมือนเดิม
ส่วนทางสมาคมการค้าเชียสุ่ย คนที่ขึ้นเวทีกลับเป็นชายหนุ่มร่างผอมบาง เขาใส่ชุดจอมยุทธ์สีดำ ดูธรรมดามาก เป็นประเภทโยนลงไปในฝูงชนแล้วหาไม่เจอแบบนั้น
“เริ่มได้”
จากนั้นกรรมการสั่งเริ่ม
ออร่าชายชุดดำก็เปลี่ยนในพริบตา
จากความธรรมดาไม่มีอะไรก่อนหน้านี้พริบตาเดียวเปลี่ยนอย่างเด็ดขาด!
ตามหลังการแสดงวิชา ชายชุดดำเริ่มใส่พลังในร่างไปที่สองขาและวาดกระบวนท่าอย่างบ้าคลั่ง
เขาสะบัดขา พริบตาเดียวร่างเขาก็พุ่งเข้าหาหวังเฉียนราวกับมังกรที่บ้าคลั่ง!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...