ลูกเขยมังกร นิยาย บท 528

บทที่ 528 ผมยังสู้ได้

หวางหงอี้เม้มปากแน่นไม่พูดอะไร เขามองไปบางมุมของด้านล่างเวที และถอนหายใจแผ่วเบาแทบไม่ได้ยินออกมา

ฝีมือของหวังเฉียนมีถึงขั้นนี้เลย งั้นนายในฐานะที่เป็นไพ่ตายที่แท้จริงของสมาคมการค้าจงไห่ จะแกร่งถึงขั้นไหนกันนะ?

ไม่นานหวังเฉียนก็ถูกประคองลงจากเวที

“ศิษย์พี่หวัง ไม่เป็นไรใช่ไหม?” ทุกคนพากันกรูเข้ามาล้อมรอบถามไถ่เขาอย่างห่วงใย

หวังเฉียนโบกมือเป็นเชิงบอกว่าตัวเองไม่เป็นไร

จากนั้นเขานั่งลงปรับลมปราณ เขายังต้องแข่งรอบต่อไป

ตอนนี้ฉู่ยี่เฟยเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“พี่ฉู่ คนญี่ปุ่นเมื่อกี้กินยาลงไปแล้ว มันไม่ยุติธรรมเลย...” หวู่เหวินเชี่ยนมองหน้าฉู่ยี่เฟย พูดอย่างร้อนรน คนที่ตาก็ดูออก ที่จริงแล้วฝีมือของจิ่วจิ่งถึงซิวด้อยกว่าหวังเฉียน ถ้าเขาไม่กินยา เขาไม่มีทางสู้หวังเฉียนได้

แต่หลังจากกินยาลงไปแล้ว เขากลับทำร้ายหวังเฉียนสาหัสด้วยการระเบิดตัวเอง

“พี่รู้” ฉู่ยี่เฟยพยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พลางว่า: “พี่แจ้งพวกผู้อาวุโสจัดงานไปแล้ว แต่พวกเขาบอกว่า กฎการประลองไม่มีข้อห้ามกินยาข้อนี้”

“อะไรนะ? ไม่มีกฎห้ามกินยา?!”

“งั้นแปลว่ายอมให้กินยาได้?! ยอมให้กินยาได้แล้วจะประลองทำไมเนี่ย? พอทุกคนกินยากันหมดแล้วจะประลองอะไรกันล่ะ?!” หวู่เหวินเชี่ยนพูดอย่างเดือดแค้น ถ้าทุกคนกินยาเพิ่มพลังเหมือนชายชุดดำ แล้วการประลองครั้งนี้จะมีความหมายอะไรล่ะ เพราะพลังที่ทั้งคู่แสดงออกมาไม่ใช่ฝีมือที่แท้จริง

“เหวินเชี่ยน อย่าพึ่งขึ้น” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว “พี่ฉู่เองก็คงไม่คิดมาก่อนว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว สิ่งที่พวกเราควรทำตอนนี้คือรวบรวมหนทางแก้ไข ไม่ใช่มากล่าวโทษ”

ฉู่ยี่เฟยถอนหายใจ พูดอย่างรู้สึกผิดว่า: “เรื่องนี้เป็นความรับผิดชอบของสมาคมการค้าจงไห่ของเขา ตอนกำหนดกฎการประลอง พวกเราน่าจะคิดถึงความไร้ยางอายของพวกคนญี่ปุ่นไว้ด้วย”

“พี่ฉู่ อย่าโทษตัวเองเลย ไม่มีใครเพอร์เฟคส์ ทุกคนทำผิดพลาดกันได้”

“อีกอย่าง เรื่องนี้จะโทษพวกพี่ว่าคิดไม่รอบคอบก็ไม่ได้ ก่อนเริ่มประลอง ใครก็คิดไม่ถึงว่า คนญี่ปุ่นจะใช้วิธีการเลวร้ายขนาดนี้ในการใช้ชีวิตคนไปเอาชนะการประลองครั้งนี้” เฉินเฟิงพูดเสียงขรึม

อย่าว่าแต่ฉู่ยี่เฟยเลย ต่อให้เป็นเขายังคาดการณ์ต่ำไปถึงความต้องการเอาชนะการประลองครั้งนี้ของคนญี่ปุ่น

เหมือนชายชุดดำเมื่อกี้ ถ้าอยู่ที่ญี่ปุ่น ต้องเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากยิ่งเหมือนกับจางเทียนเซอแน่ อยากขัดเกลาอัจฉริยะระดับนี้ออกมา ญี่ปุ่นคงต้องใช้ทรัพยากรศิลปะการต่อสู้ไปไม่ต่ำกว่าสองสามพันล้านแน่

แต่ตอนนี้ทางสมาคมการค้าเชียสุ่ยกลับให้เขาไปตายเอาดื้อๆ

ต้องบอกเลยว่า ระดับความโหดร้ายไม่เลือกวิธีการแบบนี้มันเกินความคาดหมายของทุกคนจริงๆ

“งั้นตอนนี้จะทำยังไงล่ะ? หวังเฉียนยังขึ้นประลองได้ไหม?” ฉู่ยี่เฟยอดมองหวังเฉียนหนึ่งทีไม่ได้ ถึงเขาเองจะเป็นจอมยุทธ์เหมือนกัน แต่เขาเป็นแค่ระดับปลายอ้านจิ้งเท่านั้นเอง เลยมองไม่ออกว่าหวังเฉียนได้รับบาดเจ็บหนักแค่ไหน

บาดเจ็บหนักขนาดนี้จะยังขึ้นประลองไหวหรือเปล่า?

“พี่ฉู่ ผมยังสู้ไหว”

ตอนนี้เองหวังเฉียนลืมตาขึ้น สีหน้าเขายังซีดเผือดอยู่ แต่น้ำเสียงมั่นคงมาก

“ไม่ได้ ศิษย์พี่หวัง พี่จะขึ้นประลองไม่ได้แล้ว เกิดพวกเขาให้คนกินยานั่นอีก พี่เอาอะไรไปสู้ล่ะ?” หวู่เหวินเชียนคัดค้านอย่างหนัก หวังเฉียนเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งในรอบร้อยปีของมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่ สามารถแพ้การประลองได้ แต่หวังเฉียนจะเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด

“พวกเขาไม่มีทางให้คนกินยาแล้ว อย่างน้อยรอบนี้ไม่” เฉินเฟิงพูดเสียงขรึม ถึงจะไม่รู้ว่าเมื่อกี้ชายชุดดำกินยาอะไร แต่เขาแน่ใจได้เลยว่า ราคายานั่นต้องไม่ถูกแน่

แถมหวังเฉียนในตอนนี้ทำให้คนรู้สึกว่าอยู่ในแรงเฮือกสุดท้ายแล้ว ผู้รับผิดชอบสมาคมการค้าเชียสุ่ยขอเพียงมีสมอง ต้องคิดทบทวนข้อได้เปรียบเสียเปรียบ เอายาที่ราคาประมาณค่าไม่ได้และชีวิตคนๆหนึ่งไปเอาชนะหวังเฉียนมันคุ้มกันไหม

“ทำไมนายถึงรู้ว่าพวกเขาจะไม่ให้ใครกินยาอีก?” หวู่เหวินเชี่ยนถาม

เฉินเฟิงเหล่หวู่เหวินเชี่ยนหนึ่งที ก่อนบอกสิ่งที่ตนคาดการณ์ออกมา

พอเฉินเฟิงพูดจบ ทุกคนมีสีหน้าลังเล ถึงจะรู้สึกว่าเฉินเฟิงพูดมีเหตุผล แต่เรื่องแบบนี้ไม่กล้าเสี่ยงกันหรอก

ถ้าเสี่ยงแพ้ คนสมาคมการค้าเชียสุ่ยกินยาเม็ดนั้นจริงๆ หวังเฉียนต้องมีอันตรายถึงชีวิตแน่