ลูกเขยมังกร นิยาย บท 539

บทที่ 539 คมมีดที่น่ากลัว

เฉินเฟิงในรูปแบบนี้ ใครจะสามารถต้านทานได้?

“แกถามฉันแล้วฉันจะรู้ได้ยังไง?!” ตอนนี้กงปุ่นสองอีหงุดหงิดมาก เรื่องที่เกิดขึ้นนั้นฉุกละหุกเกินไป ตามแผนการที่เขาคิดไว้ถึงแม้เยาวชนตัวเตี้ยจะสู้เฉินเฟิงไม่ได้แต่ก็ไม่ควรพ่ายแพ้รวดเร็วขนาดนี้ อย่างน้อยก็ยังสามารถกินยาอินหยางแล้วลดทอนกำลังของเฉินเฟิงได้สักครึ่งหนึ่ง แต่ใครจะไปคิดว่าแค่หมัดเดียวก็แพ้เฉินเฟิงราบคาบแบบนี้

“แล้วเราจะทำยังไงต่อครับ?”

มีจอมยุทธ์ของสมาคมการค้าเชียสุ่ยเอ่ยถามขึ้นมาด้วยความกลัว ความสามารถของเฉินเฟิงเกินระดับที่กงปุ่นป้านฉางจัดลำดับไว้ เรียกได้ว่าอยู่ในระดับ SSS เลยก็ว่าได้

“จะทำยังไงได้ล่ะ? เหลือแค่ทางเดียวคือขึ้นเวทีแล้วกินยาอินหยางเลย!”

แววตาของกงปุ่นสองอีมีความเหี้ยมโหดพาดผ่าน เรื่องมาจนถึงขั้นนี้แล้วก็คงต้องใช้ไม้ตายแล้วล่ะ ตามแผนแล้วหากเลี่ยงที่จะกินยาอินหยางได้ก็เลี่ยง ทว่าเฉินเฟิงกลับใช้เพียงหมัดเดียวทำลายแผนเดิมที่พวกเขาวางไว้

ไม่กินก็คงไม่มีโอกาสกินแล้ว!

เมื่อได้ยินความพูดของกงปุ่นสองอี จอมยุทธ์สามคนที่เหลือของสมาคมการค้าเชียสุ่ยก็หน้าซีดขาว ขึ้นเวทีแล้วกินยาอินหยางเลยนั่นเท่ากับการประกาศว่าพวกเขาต้องตาย

“กงปุ่น ความสามารถของคนญี่ปุ่นอย่างพวกคุณเหมือนว่าจะไม่ค่อยเท่าไหร่นะ”

บนที่นั่งวีไอพี ใบหน้าของก่วนหนานเทียนเผยรอยยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก เฉินเฟิงใช้หมัดเดียวจัดการกับเยาวชนตัวเตี้ยได้ ไม่เพียงแต่ช่วยกู้ชื่อเสียงของสมาคมการค้าจงไห่แต่ยังเชิดหน้าชูตาให้กับจอมยุทธ์ของหวาเซี่ยอีกด้วย

“ก่วนหนานเทียน อย่าเพิ่งเยาะเย้ยกัน การต่อสู้ยังไม่จบเลย!” วินาทีนี้สีหน้าของกงปุ่นป้านฉางแย่ถึงขีดสุด เขาคิดไม่ถึงเลยว่าผลการต่อสู้ในวันนี้จะออกมาเป็นแบบนี้

อีกอย่างหมัดที่เฉินเฟิงต่อยออกมาเมื่อครู่ก็ไม่ใช่จอมยุทธ์อ้านจิ้งชั้นสุดธรรมดาจะทำได้……

“ยังไม่จบงั้นหรือ?” ก่วนหนานเทียนยกยิ้ม “งั้นเราก็รอดูต่อไปแล้วกัน”

หลังจากจัดการเยาวชนตัวเตี้ยได้ในหมัดเดียวแล้ว เฉินเฟิงก็ไม่ได้ลงจากเวทีแต่กลับนั่งขัดสมาธิอยู่บนเวที

ภาพนี้ตกอยู่ในสายตาของทุกคน

ใครก็มองออกว่าตอนนี้เฉินเฟิงกำลังทำเวลาในการปรับสมดุลพลัง

“เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าหมัดเมื่อสักครู่ใช้พลังมากเกินไป?”

“เป็นไปได้! ฉันคิดว่าพลังในร่างกายเขาคงหมดไปกับหมัดเมื่อสักครู่แล้ว”

“แสดงว่าตอนนี้เขาแข็งแกร่งแค่ภายนอกแต่ความจริงอ่อนแออย่างนั้นหรือ?”

“ถึงแม้จะไม่ใช่แบบนั้น เกรงว่าก็คงจะใกล้เคียงเพราะยังไงเมื่อคืนเขาก็ได้รับบาดเจ็บ หมัดไร้เทียมทานเมื่อสักครู่คงไปกระทบกับแผลของเขา”

ผู้เข้าแข่งขันของทางสมาคมการค้าเชียสุ่ยวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างสงสัย

“ศิษย์พี่จาง เฉินเฟิงคงไม่ได้ใช้เวทมนตร์ปลุกพลังอะไรหรอกใช่ไหม?” หูฉี่ซิงมองเฉินเฟิงที่อยู่บนเวทีอย่างข้องใจ ประเทศญี่ปุ่นมียาอินหยางปลุกพลัง หวาเซี่ยก็มีเวทมนตร์ปลุกพลังอย่างแน่นอน จากที่เขาดูมา มีความเป็นไปได้มากว่าหมัดเมื่อสักครู่ของเฉินเฟิงจะมาจากการใช้เวทมนตร์ ไม่อย่างนั้นหลังจากจัดการเยาวชนตัวเตี้ยเขาก็คงไม่นั่งทำสมาธิปรับสมดุลพลังอยู่บนเวทีโดยไม่แม้แต่จะลงจากเวทีแบบนี้หรอก

“ฉันจะรู้ได้ยังไง” จางเทียนเซอส่ายหน้าอย่างหงุดหงิด วินาทีนี้ในใจของเขาซับซ้อนมาก ด้านหนึ่งก็หวังว่าเฉินเฟิงจะชนะ เพราะการต่อสู้ในครั้งนี้ส่งผลต่อชื่อเสียงของวงการศิลปะการต่อสู้หวาเซี่ย หากเฉินเฟิงชนะก็เป็นการเชิดหน้าชูตาให้กับวงการศิลปะการต่อสู้หวาเซี่ย

แต่อีกด้านหนึ่งเขาก็ไม่อยากให้เฉินเฟิงชนะ เพราะหากเฉินเฟิงชนะก็เป็นการเปรียบเทียบว่าเขานั้นไร้ความสามารถ

ในฐานะศิษย์เอกของภูเขาหลงหู่ การต่อสู้ในครั้งนี้ประโยชน์ของเขายังไม่มากเท่ากับจอมยุทธ์ฝึกเองคนหนึ่ง หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ชื่อเสียงของภูเขาหลงหู่คงไม่เหลือแล้ว

สามนาทีต่อมาการต่อสู้ในสนามถัดไปก็เริ่มต้นขึ้น

จอมยุทธ์ของสมาคมการค้าเชียสุ่ยที่ขึ้นเวทีในครั้งนี้เป็นเยาวชนสะพายมีด

ศิษย์ของนักบุญมีด!

เพียงแค่แวบเดียวเฉินเฟิงก็รู้ถึงความเป็นมาของเยาวชนคนนี้

เป็นศิษย์ของนักบุญมีดแน่นอน อีกทั้งยังเป็นศิษย์ของนักบุญมีดที่อยู่ในลำดับต้นๆอีกด้วย

เพราะว่ากลิ่นอายจากมีดบนตัวของเยาวชนคนนี้แทบจะแปลงเป็นรูปเป็นร่างได้

นี่เป็นคู่ต่อสู้ที่มีฝีมือไม่ด้อยไปกว่าตัวเองเท่าไหร่! หวังเฉียนที่อยู่ด้านล่างเวทีประเมินอยู่ในใจ ในฐานะที่เป็นอัจฉริยะเหมือนกัน เขาค่อนข้างไวต่อกลิ่นอายของผู้ที่แข็งแกร่ง เพียงแค่แวบเดียวเขาก็รู้ถึงระดับความสามารถที่แท้จริงของจอมยุทธ์ส่วนมาก

คนแบบนี้คงจะสามารถบีบให้เฉินเฟิงแสดงความสามารถที่แท้จริงออกมาได้? เยาวชนสะพายมีดกัดฟันแน่นก่อนจะทำในสิ่งที่คนทั้งสนามคาดไม่ถึง

เขาหยิบยาอินหยางสองเม็ดออกมาจากกระเป๋าก่อนจะกลืนมันลงไป!

วินาทีนี้ตกตะลึงกันทั้งสนาม!

ใครก็คาดไม่ถึงว่าเยาวชนสะพายมีดจะเด็ดเดี่ยวขนาดนี้ ยังไม่ทันได้สู้กับเฉินเฟิงก็กินยาอินหยางแล้ว นี่มันพนันด้วยชีวิตตัวเองไม่ใช่หรือ?!