ลูกเขยมังกร นิยาย บท 545
บทที่ 545 ทยอยเกิดทีละคน
แต่ว่า เจ้าสำนักของสำนักคุนหลุนในยุคสมัยนั้น โจวโพ่เทียน เคยเป็นหนึ่งในคนที่มีชื่อเสียงของวงการศิลปะการต่อสู้ในหวาเซี่ย เขาคือจอมยุทธ์ที่บรรลุระดับหั้วจิ้งเร็วที่สุดในวงการศิลปะการต่อสู้ของหวาเซี่ย
ปีที่อายุสามสิบสามปี โจวโพ่เทียนขึ้นไปอยู่ในระดับหั้วจิ้ง
ปีนี้โจวโพ่เทียน อายุห้าสิบแปดปีแล้ว
ในอายุเท่านั้น สำหรับจอมยุทธ์ เรียกได้ว่าเป็นปีทอง
แดนของโจวโพ่เทียนก็บรรลุจากระดับหั้วจิ้งชั้นต้น ไปยังหั้วจิ้งชั้นสุด！
ความเร็วในการบรรลุของเขาเร็วจนน่ากลัว
แม้ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ชื่อเสียงของสำนักคุนหลุนจะหายไปบ้าง แต่ยังคงไม่มีใครกล้าดูถูกสำนักคุนหลุน
เช้าตรู่ ดวงอาทิตย์ขึ้น แสงยามเช้าพาดผ่านท้องฟ้าทางทิศตะวันออกไปยังทางทิศตะวันตก แสงแดดยามเช้าสาดส่องไปยังหิมะบนเทือกเขา ราวกับมีทองคำแผ่นบางปกคลุมเทือกเขาหิมะเอาไว้ สวยงามมาก
ตรงกลางเทือกเขาหิมะ บ้านไม้ส่วนหนึ่งถูกสร้างขึ้นที่นั่น ซ่อนตัวอยู่กลางป่า แทบจะถูกต้นไม้บดบังจนหมด แม้จะมองจากที่สูงก็ยากจะเห็น
ที่นี่คือที่ตั้งของสำนักคุนหลุน มีอายุมานานกว่าพันปี ราวกับเป็นสวรรค์บนดิน ไร้ซึ่งความชิงดีชิงเด่นกับโลก
บนยอดเขาที่ห่างจากสำนักคุนหลุนประมาณสิบกิโลเมตร ชายผมยาวผู้นั้น สวมเสื้อคลุมสีขาวตัวยาว นั่งอยู่บนก้อนหิน
ชายหนุ่มหลับตาทั้งสองข้าง หันมองแสงแดดยามเช้าบนท้องฟ้าแล้วพ่นลมออกมา หน้าอกของเขาราวกับคางคงกำลังหายใจ เดี๋ยวพองตัว เดี๋ยวเหี่ยวแห้ง น่าแปลกพิลึก
กระบี่ล้ำค่าสีขาววางอยู่ข้างกายชายหนุ่ม กระบี่เป็นสีขาวโพลน คล้ายกับคริสตัล ด้ามจับมีตัวอักษรสลักเอาไว้ว่าชิงหลง
กระบี่ชิงหลง กระบี่ล้ำค่าของสำนักคุนหลุน
เมื่อหนึ่งพันปีก่อน กระบี่เล่มนี้ไม่ได้ชื่อนี้ ทว่าในตอนหลังหักไปหนึ่งครั้ง ทำการหลอมขึ้นใหม่ หลังจากซ่อมแซมแล้วนั้นได้เปลี่ยนชื่อเป็นกระบี่ชิงหลง
เวลานี้ กระบี่ล้ำค่าวางไว้ข้างกายชายหนุ่ม สามารถยืนยันได้ถึงตัวตนและตำแหน่งของชายหนุ่มในสำนักคุนหลุน
เขานามสกุลโจวชื่อห้าว เป็นทายาทในตอนนี้ของสำนักคุนหลุน และเป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียวของโจวโพ่เทียน
"ฟ่อ......ฟ่อ......."
ขณะที่โจวห้าวกำลังหลับตาแล้วพ่นลมออกมานั้น รอบๆมีเสียงดังขึ้นเบาๆ เป็นเสียงของสัตว์ที่กำลังเดินอยู่บนพื้นหิมะ
จากนั้น——ราวกับโจวห้าวไม่ได้ยิน ราวกับเป็นพระภิกษุกำลังนั่งฌาน ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย
อย่างช้าๆ เสียงนั้นค่อยๆดังขึ้น หมาป่าสีเทานับสิบตัวปรากฏตัวออกมาทั่วทุกสารทิศ ล้อมรอบโจวห้าวเอาไว้
หมาป่าสีเทา เป็นสัตว์ที่ดุร้าย อยู่รวมตัวกันเป็นกลุ่ม เป็นสัตว์สำคัญในห่วงโซ่อาหารของธรรมชาติ แทบจะอยู่ทั่วทุกพื้นที่ของโลก
โดยทั่วไปนั้น หมาป่าหนึ่งตัวไม่สามารถสร้างอันตรายให้กับสัตว์อื่นได้เท่าไหร่ แม้แต่มนุษย์ก็ยังไม่กลัว แต่หากพวกมันรวมตัวกันเป็นกลุ่ม แม้แต่ราชาเสือในป่าก็ยังต้องถอยหนี！
เวลานี้ หมาป่าสีเทานับสิบตัวอยู่ทั่วทุกสารทิศของโจวห้าว สายตาของพวกมันกระหายเลือด
"บรู้ว～”
จู่ๆก็มีเสียงหมาป่าหอนดังขึ้น หมาป่าที่เป็นจ่าฝูงส่งเสียงหอน ออกคำสั่งจอมตี
เฟี้ยวเฟี้ยวเฟี้ย......
หลังจากเสียงหอนออกคำสั่งของหมาป่าที่เป็นจ่าฝูงแล้วนั้น หมาป่านับสิบตัวก็พุ่งเข้าหาโจวห้างราวกับเป็นน้ำ พวกมันเริ่มโจมตี！
ในเวลานี้เอง......โจวห้าวลืมตาขึ้นมา แววตาของเขาฉายแสง รังสีอาฆาตเย็นยะเยือกแผ่ซ่านออกมาจากตัวของเขา ร่างกายของเขาเป็นจุดศูนย์กลาง แผ่ซ่านไปรอบๆ
เขาได้ยินเสียงวิ่งของฝูงหมาป่า และได้เห็นหมาป่ากระหายเลือด
แต่เขาไม่ได้ชักกระบี่ออกมา เพียงแค่ค่อยๆยืนขึ้นเท่านั้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...