ลูกเขยมังกร นิยาย บท 561

บทที่ 561 ลอบโจมตี

เพราะเหตุฉะนี้ ไม่ว่าเฉินเฟิงจะปรากฏตัวหรือไม่นั้น เพียงแค่ไม่เข้าไปใกล้ชิงช้าสวรรค์ พวกเขาก็ไม่มีทางจะลงมือ

“กลุ่ม1 ทุกอย่างปกติ”

“กลุ่ม2 ทุกอย่างปกติ”

“กลุ่ม3 ทุกอย่างปกติ”

………

ผ่านไปไม่นาน นินจาที่ได้รับหน้าที่ให้คอยดูแลในพื้นที่ต่างๆ ก็รายงานกันครบหมด และทุกอย่างปกติดี

“จนถึงตอนนี้ที่หวาเซี่ยก็ไม่ได้ยินว่าเฉินเฟิงเข้ามาในประเทศญี่ปุ่นเลย ถ้าเป็นแบบนี้ให้เรามาคอยคุ้มกันอยู่แบบนี้ก็ไม่มีประโยชน์”

“ใช่ พวกเราก็เฝ้ามาทั้งวันแล้ว แม้แต่เงาของเฉินเฟิงยังไม่มีวี่แววจะปรากฏที่หวาเซี่ยเลย ท่านซงจิ่งก็ไม่ยอมให้พวกเราพักเลยสักนิด”

“ถ้าหากว่าเฉินเฟิงตามมาที่หวาเซี่ยในอีกหนึ่งชั่วโมงละก็ แรงที่จะรับมือของพวกเราก็คงไม่มีเหลือแล้ว”

“ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าใครเป็นผลวางแผนการแบบนี้ ช่างสิ้นคิดนัก！”

หลังจากที่รายงานทุกอย่างเสร็จ กลุ่มที่อยู่ทางทิศตะวันออกสุดก็ทยอยเงียบลง แล้วก็ปิดวิทยุสื่อสาร เหลือเพียงเสียงบ่นพรึมพรำเบาๆ

“มา ดูดบุหรี่ คลายเครียดกันหน่อย”

หลังจากนั้น ชายชุดดำก็หยิบกล่องบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แบ่งให้กับเพื่อนอีกสี่คน

พอสี่คนนั้นเห็นก็พากันทยอยเก็บปืน พวกเขาทั้งสี่คนนั้นมีปืนพกติดตัว แต่ว่าอีกคนหนึ่งนั้นถือปืนกลอยู่

และในเวลาเดียวกัน เฉินเฟิงก็หลบอยู่ด้านหลังพวกเขาตรงพุ่มไม้ราวๆ ไม่ถึงสิบเมตร คอยแอบฟังสิ่งที่พวกนั้นกำลังคุยกันอยู่ และก็มองเห็นว่าพวกเขานั้นเก็บปืนไว้แล้วจากช่องเล็กๆ ของพุ่มไม้ แล้วก็พากันเอาบุหรี่ขึ้นมาดูดด้วยกัน

และถ้าฟังจากที่พวกนั้นคุยกันแล้ว เขาก็มั่นใจได้ว่า ทั้งห้าคนนั้นได้เก็บอาวุธไว้แล้ว

สำหรับเขาแล้วโอกาสแบบนี้นั้นหายากมาก！

แต่ทว่า---

เขากลับไม่ได้รีบร้อนลงมือ แต่กลับยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมา มองไปที่ชิงช้าสวรรค์รอบนึง แล้วก็พบว่าพวกนินจาที่ถือปืนสไนเปอร์ไม่ได้มองมาทางด้านนี้เลย เขาจึงเก็บกล้องไว้

ฉึบ!

ไม่กี่วินาทีต่อมา เฉินเฟิงก็รวบรวมพลังภายในออกมาจนถึงขีดสุด แล้วส่งแรงไปที่ปลายเท้า พลางเหยียบที่พื้น ราวกับว่าเป็นพลังมิงค์ที่กำลังออกล่าเหยื่อ พลันพุ่งไปหาทั้งห้าคนนั้นทันที

พลวด！

ในตอนนี้ เฉินเฟิงก็ได้รวบรวมพลังภายในของเขาเข้าด้วยกัน จึงเกิดพลังความเร็วถึงขีดสุด จากนั้นก็เห็นเพียงแสงสีดำแวบไป แล้วก็ไปโผล่ที่ด้านหลังของพวกนั้นทันที มือทั้งสองข้างของเขาก็ถือดาบอยู่ แล้วก็พลันแทงเข้าด้านหลังลำคอของสองคนท้ายสุด

ฉวก！

ฉวก！

พอได้ยินเสียงนี้สองครั้ง คอของทั้งสองคนก็ขาดออก ร่างของสองคนนั้นเซไปเลย แล้วก็พลันเอนลงไปล้มด้านหน้า

“เอื้อก.....”

เหตุการณ์ไม่คาดคิดที่เกิดขึ้นนั้น ทำให้พวกที่เหลืออีกสามคนนั้นตกใจจนแน่นิ่งไป และจ้องมองจนลูกตาจะถลนออกมา！

เมื่อครู่พวกเขาเองก็พึ่งบ่นเรื่องที่เฉินเฟิงไม่ได้บุกเข้ามาในประเทศญี่ปุ่นแท้ๆ แต่ในตอนนี้เฉินเฟิงกลับมาปรากฏตัวต่อหน้า แล้วก็ฆ่าเพื่อนของพวกเขาไปแล้วสองคนอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย.......

และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ จะไม่ทำให้พวกเขาตกใจได้อย่างไร？

ฟู่！

และในตอนนั้นเอง ชายผู้นั้นก็เริ่มได้สติคืนมา แล้วหันไปมองหน้าเฉินเฟิง สีหน้าของเขาในตอนนี้นั้นขาวซีดเหมือนกับคนที่ตายไปแล้ว และมีสีหน้าที่หวาดกลัวอย่างมาก

แต่ในความหวาดกลัวนั้น ก็ยังมีรู้สึกงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น!

แม้ว่าเขาจะรู้จักเฉินเฟิงมาก่อน แต่ว่าถึงตอนนี้นั้น เขาก็ยังไม่รู้ว่าเฉินเฟิงเข้ามาในประเทศญี่ปุ่นได้อย่างไร

“ข้าให้เจ้าเลือกได้สองทาง”

และเป็นตอนที่ชายผู้นั้นหวาดกลัวอยู่ เฉินเฟินก็พลันพูดขึ้นด้วยภาษาญี่ปุ่น “ข้อที่หนึ่ง บอกเรื่องการแบ่งกองกำลังที่อยู่ในสวนสนุกและแผนการมาให้หมด ส่วนข้อสอง ข้าจะตัดเส้นเลือดใหญ่ของเจ้าออก แล้วก็ปิดปากเจ้าเอาไว้ จากนั้นเอาไปมัดไว้ที่ต้นไม้ เพื่อให้เจ้าได้ยินเสียงเลือดหยด แล้วก็มองดูเลือดสดๆ ของตัวเองที่ไหลออกมา จนเจ้าค่อยๆ ตายไป”

พอพูดจบ เฉินเฟิงก็เอามือออก เพื่อให้เขาพูดได้

“ฮวู่........ฮวู่.........”

ชายผู้นั้นไม่ยอมตอบ แล้วก็ยิ่งหายใจแรงขึ้น เขาหันไปมองหน้าเฉินเฟิงอย่างหวาดกลัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตกใจกลัวหรือว่าเลือกไม่ได้ว่าจะเอาข้อไหน

“ข้าให้เวลาเจ้าภายในสิบวินาที”

เฉินเฟิงพูดขึ้นอีกครั้ง เพื่อกดดันเขา และกระตุ้นให้เขารีบตัดสินใจ

นอกจากนี้ ที่เขาทำแบบนี้นั้น ก็เพื่อเป็นการย่นเวลา และกลัวว่าพวกกลุ่มกองกำลังนั้นจะรู้ว่านินจากลุ่มนี้หายไป แล้วมันจะส่งผลต่อแผนการของเขาได้

“ฆ่า.......ถ้าฆ่าข้า เจ้าเองก็จะตายเหมือนกัน!”

นินจาผู้นั้นพูดขึ้น คนที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างเขา ก็ย่อมใจแข็งมากกว่าคนธรรมดา เขาไม่มีวันยอม แล้วยิ่งหันไปมองกัดฟันใส่เฉินเฟิงด้วยความโกรธแค้นมากด้วย

“ดูแล้วเจ้าคงจะเลือกข้อสองสินะ ในเมื่อเจ้าเลือกแบบนี้ ข้าก็จะสงเคราะห์ให้!”

พอพูดขึ้น เฉินเฟิงก็ฟันลงไปที่ขาอีกด้านหนึ่งทันที และห่างจากเส้นเลือดใหญ่ ไม่ถึงหนึ่งมิลลิเมตร เลือดของเขาก็พลันพุ่งกระฉูดออกมาทันที

ร่างของชายผู้นั้นราวกับว่าโดนไฟฟ้าช็อต ร่างของเขาก็ชักด้วยทันที พลางเอามือทั้งสองก็กุมไปที่ขาสองข้างด้วยความเจ็บปวด และพยายามกุมเอาไว้เพื่อให้เลือดหยุดไหล