บทที่ 563 เซียนปืน
“ฟู่! ฟู่! ฟู่! ฟู่!”
กระสุนปืนได้ผ่าทะลุศีรษะของพวกเขาทั้งสี่คน เลือดสดๆ พุ่งออกมาเต็มเสื้อสีขาว และเปื้อนทั้งที่นั่ง
หลังจากนั้น ร่างของพวกเขาก็ล้มลงไป และมีหนึ่งคนในนั้นที่ร่างร่วงลงมาที่พื้น
เรื่องทั้งหมดนี้ ดูแล้วซับซ้อนมาก เพราะทุกอย่างเกิดพึ่งเพียงชั่วพริบตา ไม่ว่าจะเป็นนินจาสิบคนที่เฝ้าชิงช้าสวรรค์ตรงนั้น หรือว่าคนอื่นที่แบ่งกันสอดส่องตามจุด รวมถึงจายเถิงเหย่สุงและเชียนเย่จี๋เจิ้งที่อยู่บนชั้นสาม ทุกคนต่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและยังไม่มีสติ!
ในตอนนี้ พวกเขาทั้งหลายต่างมีสีหน้าตกใจกันหมด!
ราวกับว่า จนถึงตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าเฉินเฟิงนั้นเข้ามาในประเทศญี่ปุ่นได้ยังไง และยังสามารถหาที่นี่เจอ พลันลงมือจัดการทุกอย่าง!
และคนที่ยังอึ้งอยู่นั้นก็ไม่ใช่แค่พวกเขา หลินหวั่นชีวเองก็ยังงงอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น
หลินหวั่นชีวถูกมัดอยู่ด้านบนของชิงช้าสวรรค์ ปากก็ถูกเอาผ้าอุดไว้ จึงไม่สามารถพูดอะไรได้ แต่นางสามารถได้ยินเสียงจากด้านนอกได้ชัดเจน และก็สามารถมองเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น
นางได้ยินเสียงปืนที่ดังสนั่น และก็มองเห็นนักฆ่าทั้งสี่คนที่โดนยิงเข้าที่ศีรษะ จนนอนจมกองเลือด
“เป็นพี่เฉินเฟิงใช่มั้ย?”
และเป็นเพียงแวบนึง ที่ทำให้นางนั้นนึกถึงชื่อของเฉินเฟิงขึ้นมาทันที
นอกจากเฉินเฟิงแล้ว ก็ไม่มีใครที่จะมาช่วยนางที่นี่อีกแล้ว
เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ ทำให้นางใจสั่นมาก นางเกือบจะลุกขึ้นดู แต่เพราะว่าถูกมัดด้วยเชือก จึงไม่สามารถขยับตัวได้เลย
และในตอนนี้ นางก็พยายามใช้แรงที่มีอยู่ดิ้นให้หลุดจากเชือก แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย และในเวลาเดียวกันนางก็พยายามใช้ลิ้นดันผ้าให้หลุดออกจากปาก แต่ทว่าสุดท้ายก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
นางอยากจะพูดเตือนเขา แต่พูดได้เพียง “อือ อือ”
“พี่เฉินเฟิง ขอให้ท่านอย่าเป็นอะไรนะ!”
หลินหวั่นชีวเริ่มตาแดงขึ้นด้วยความกังวล ดวงตาก็เริ่มมีพร่ามัวเพราะน้ำตาที่กำลังหลั่งออกมา แต่นางก็ทำได้แค่ขอให้เขาปลอดภัย
นางเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงถูกมัดอยู่ที่นี่ แต่ว่านางรู้อยู่อย่างหนึ่ง ก็คือสถานที่แห่งนี้มีนักฆ่าเกือบร้อยๆ คน
และคนพวกนั้น ตอนนี้ก็กำลังยืนปะทะกันกับเฉินเฟิง!
“เฉินเฟิงปรากฏตัวที่หวาเซี่ยแล้ว....”
และในตอนนี้ นินจาที่อยู่รอบชิงช้าสวรรค์ก็พากันได้สติ เพราะมีเสียงคนพูดขึ้นในวิทยุสื่อสาร และเป็นเสียงที่ไม่สามารถกลบเกลื่อนได้เลยว่าหวาดกลัวอย่างมาก
สำหรับคนที่อยู่ในสำนักนินจานั้น พวกเขาต่างรู้ดี ว่าครอบครัวกงปุ่นได้ติดต่อกับทุกสนามบินแล้ว เกี่ยวกับข้อมูลของคนที่เข้ามาในประเทศ แต่ว่ายังไม่ทันจะมีรายงานมาเฉินเฟิงมาเลย แล้วอยู่ดีๆ ก็มาปรากฏตัวขึ้น และเพียงชั่วพริบตาเฉินเฟิงก็สามารถจัดการกับนักฆ่าทั้งสี่คนได้อย่างง่าย
แล้ว.....แบบนี้จะไม่ให้พวกเขากลัวกันได้อย่างไร?
“ป้าง!”
ต่อมา เฉินเฟิงก็ไม่รอให้เขาได้พูดจบ พลันมีเสียงปืนดังขึ้นอีกรอบ
ในยามค่ำคืนเช่นนี้ เฉินเฟิงมีความสามารถในการฟังอย่างมาก แล้วสามารถรู้ตำแหน่งที่หลบของนินจาคนนั้นได้อย่างแม่นยำ แล้วเล็งไปที่นั่นทันที หลังจากนั้นก็ลั่นไกปืน พลันยิงออกไปและก็ยิงไปโดนศีรษะของนินจาผู้นั้นอย่างจัง
นัดเดียวโดนศีรษะเต็มๆ!
เหมือนกับสี่คนที่โดนยิงก่อนหน้านี้อย่างไงอย่างงั้น และเขาก็ใช้กระสุนเพียงนัดเดียวก็จัดการได้แล้ว
เหตุการณ์นี้ ทำให้นินจาที่หลบอยู่อีกเก้าคนต่างพากันตะลึงอย่างมาก ไม่กล้าขยุกขยิกเลย และก็ไม่กล้าแม้แต่ส่งเสียงออกมา เพราะกลัวว่าจะมีจุดจบแบบคนก่อนหน้านี้
“นี่........นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...