ลูกเขยมังกร นิยาย บท 564

บทที่ 564 ภูตผี

“ต่าต่าต่าต่าต่า……”

และในเวลาเดียวกัน กลุ่มนินจาที่หลบอยู่ตรงพุ่มไม้ ที่เหลือเพียงสี่ชีวิต ก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น และมองเห็นเงาของเฉินเฟิง ที่ลั่นไกปืนอย่างบ้าคลั่ง จนเหมือนมีไฟออกมาจากตัวของเขา แล้วกระสุนก็พลันยิงไปที่พุ่มหญ้าจนเปิดออกหมด แต่สุดท้ายก็เหมือนว่าทำอะไรเขาไม่ได้แม้แต่เส้นผมเส้นเดียว!

“ท่าน……ท่านเชียนเย่ พวกเราเป็นนินจากลุ่มแปด เขาเคลื่อนไหวได้รวดเร็วมาก ราวกับว่าเป็นภูตผี พวกเราไม่สามารถจะยิงโดนเขาได้เลย!”

“ใช่ พวกเราไม่สามารถจะฆ่าเขาได้ อีกอย่างการยิงปืนของเขาก็น่ากลัวมาก ทุกนัดล้วนแต่ยิงเข้าศีรษะ ในสายตาเขาพวกเราเหมือนเป็นเป้ายิงยังไงยังงั้น!”

พวกเขาเล็งไม่ถูกเฉินเฟิงเลย ก็ต้องมาตกใจจนเหงื่อไหลออกมา คนที่มาอย่างกับภูตผีและน่ากลัวแบบนี้ พลันเล็งไปหัวใจของพวกเขาทุกคน จนทำให้พวกเขาร้องตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“ป้าง! ป้าง! ป้าง! ป้าง!”

พอเสียงพวกเขาเงียบลง เฉินเฟิงที่ว่องไวราวกับภูตผี ก็มาโผล่ที่ด้านหลังของพวกเขา และก็เป็นอย่างที่พวกนั้นพูดไว้ ที่ว่าเหมือนกับพวกเขาเป็นเป้าให้ยิงศีรษะเล่นๆ

“กลุ่มแปด บอกข้ามา ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น?”

ตอนนี้คนที่อยู่ชั้นบน อย่างเชียนเย่จี๋เจิ้ง ก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วก็ตะโกนออกมา

แต่ไม่มีการตอบกลับใดๆ ไม่มีสัญญาณใดๆ เลย

ความเงียบนั้น ทำให้ทุกคนต่างขนลุก!

ในช่วงเวลานี้ ทุกอย่างเงียบสงัด ไม่มีเสียงอะไรเลย จนทำให้ทุกคนต่างรู้สึกกดดันและหวาดกลัวอย่างมาก

เพราะว่า ทุกคนต่างก็รู้ดี ว่าคนในกลุ่มแปดนั้นตายหมดแล้ว เหมือนกับกลุ่มที่เก้า ที่ถูกเฉินเฟิงสังหารจนหมด!

“ทุก……ทุกคนจงฟัง ไม่ต้องไปปะทะกับเขา ให้ทุกคนยึดตามแผนเดิมให้ไปรวมตัวกันที่ชิงช้าสวรรค์!” พอเกิดความเงียบขรึมชั่วขณะหนึ่ง เชียนเย่จี๋เจิ้งก็ตะโกนรับสั่งออกมาอีกครั้ง

น้ำเสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

เขาเคยไปค้นหาข้อมูลของเฉินเฟิงมา และรู้ว่าเขาแข็งแกร่งมาก แต่ว่าสิ่งที่เฉินเฟิงได้ทำลงไปตอนนี้นั้นก็เกินกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้

——ตอนนี้ทุกอย่างเป็นเหมือนกับ—-การสังเวยชีวิต!

“ท่านเชียนเย่ ท่านไม่จำเป็นต้องกลัว และไม่ต้องตื่นตระหนก”

หลังจากที่เชียนเย่จี๋เจิ้งได้ออกคำสั่งนั้น จายเถิงเหย่สุงก็ดูออกว่าเชียนเย่จี๋เจิ้งทั้งกลัวและโมโห จึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างและเยือกเย็น” เพียงแค่เสียนินจาโง่ๆไปเท่านั้น ไม่ต้องกังวล ยังไงวันนี้มันต้องตายที่นี่”

“——”

เชียนเย่จี๋เจิ้งอ้าปากค้าง และไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

นินจาที่ตายเมื่อครู่ล้วนเป็นนินจา ถึงจายเถิงเหย่สุงไม่สนใจ แต่เขาจะไม่สนใจไม่ได้

ถ้าจะพูดให้ถูกคือ ถ้าหากว่านินจาตายเป็นจำนวนมาก ไม่ว่าสุดท้ายจะฆ่าเฉินเฟิงได้หรือไม่นั้น กลับไปเขาก็ไม่มีหน้าจะไปรายงานกับตระกูลซงเต่าได้เลย

และสิ่งที่เชียนเย่จี๋เจิ้งไม่รู้ก็คือ พ่อของซงเต่าเหย่สุงนั้นตายด้วยน้ำมือของเฉินเฟิงเมื่อชั่วโมงหนึ่งก่อนหน้านี้

“ท่านจายเถิง แม้ว่าพวกที่ตายจะไม่สำคัญ แต่ว่าพวกเราก็ไม่ควรยอมให้เฉินเฟิงมาฆ่าทุกคนอย่างบ้าระห่ำที่นี่นะ และพวกเราไม่ควรรอแล้ว ต้องจัดการเขาตั้งแต่ตอนนี้!” เชียนเย่จี๋เจิ้งพูดขึ้นอย่างโมโหมาก

“ได้”

จายเถิงเหย่สุงพยักหน้ารับ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สนใจการตายของนินจาพวกนั้นเลย แต่ก็รู้ดีว่า เขาและเชียนเย่จี๋เจิ้งอยู่ที่นี่ ถ้าหากปล่อยให้เฉินเฟิงบ้าคลั่งต่อไปแบบนี้ แล้วมีคนเอาไปพูดก็ต้องเสียหน้าอย่างแน่นอน

“ท่านอาจารย์ทั้งสอง ข้าจะไม่ออกไปแล้ว ข้าจะไปที่ยอดตึก แล้วใช้ปืนยิงเป้าเล่นงานเขา”

ตอนนี้ เสียงของบุคคลที่สามที่อยู่ในห้องเริ่มพูดออกมาแล้ว เขาเป็นนักฆ่าของนินจาสำนักขวัญ เขาชำนาญด้านการยิงเป้ามาก และเขาก็เคยฆ่าคนมาแล้วนับไม่ถ้วน

“ได้ ท่านอิงมู่ งั้นท่านก็รออยู่บนยอดตึกนะ แล้วก็หาโอกาสจัดการเขาให้ได้”

เชียนเย่จี๋เจิ้งพยักหน้ารับ แล้วก็พูดกล่าวตักเตือน:” แต่ว่า ข้าต้องเตือนเจ้าประโยคหนึ่ง การที่จะใช้ปืนยิงเป้าจัดการเฉินเฟิงนั้นค่อนข้างยาก เฉินเฟิงนั้นมีฝีมือยอดเยี่ยม การต่อสู้ของเขาก็ถึงขั้นสูงแล้ว สำหรับการรับรู้ถึงอันตราย นั้นเขาก็คงมีมากแน่นอน เจ้าจะเล็งจุดเขาได้นั้นยากมาก แต่แน่นอนว่า เจ้าเองก็เป็นอีกหนึ่งคนที่สามารถใช้ข่มขู่เขาได้ และก็สามารถแทนที่นินจาที่ตายไปทั้งสี่คนนั้นด้วย”

พอพูดจบ เชียนเย่จี๋เจิ้งก็ไม่พูดอะไรอีก พลันลุกขึ้นแล้วเดินลงไปข้างล่างกับจายเถิงเหย่สุง

และในเวลาเดียวกัน ก็เหลือเพียงแค่นินจาอีกเจ็ดกลุ่ม ต่างคนต่างดูเหมือนจะเป็นบ้า เพราะต้องรีบมารวมตัวกันที่ชิงช้าสวรรค์จากทุกทิศทุกทาง

ในช่วงเวลานี้ พวกเขาต่างตกใจกันอย่างมาก!

ตกใจมากจริงๆ!

เพราะว่า ตั้งแต่ที่เฉินเฟิงปรากฏตัวนั้น เป็นเวลาเพียงไม่นาน แต่ว่านักฆ่าทั้งสี่คนก็ถูกสังหาร แล้วก็นินจาอีกสองด้าน รวมถึงนินจาที่แบ่งกลุ่มอีกสามกลุ่ม รวมทั้งหมด ยี่สิบคน ทุกคนต่างจบชีวิตลงด้วยน้ำมือของเขา!

เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ มันเกินความคาดหมายของพวกเขาอย่างมาก รวมถึงพวกเขารู้สึกว่าเฉินเฟิงนั้นเหมือนเป็นคนขายเนื้อที่เข้ามาในฝูงแกะ เหมือนกับว่ามาเพื่อเอาเนื้อเอาชีวิตของพวกเขา!

พวกเขาต่างพากันหมดหวังที่จะเอาชีวิตของเฉินเฟิงแล้ว เพียงแต่ต้องการไปที่ชิงช้าสวรรค์ให้เร็วที่สุด แล้วก็รวมกำลังกันเป็นหนึ่งเดียว

แบบนี้พวกเขาถึงรู้สึกอุ่นใจขึ้นบ้าง

สำหรับการฆ่าเฉินเฟิง……

ไปตายซะ!

นั่นมันเป็นเรื่องของจายเถิงเหย่สุงกับเชียนเย่จี๋เจิ้งอยากจะทำ!

ถ้าดูจากการกระทำแล้ว วิธีของพวกเขานั้นถูก และการกระทำก็ถูก

แต่ทว่า—-

ความคิดนั้นดีเลิศ แต่ปฏิบัตินั้นย่ำแย่

“ต่าต่าต่าต่าต่า……”

ในช่วงเวลาอันสั้นนั้น ก็มีเสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง พลันทำลายความเงียบสงัดของสวนสนุกไปทันที

อยู่ดีๆ กลุ่มหนึ่งก็โดนลูกกระสุนยิงใส่ไม่ยั้ง ทุกคนทยอยล้มลงไปที่พื้นพร้อมทั้งกองเลือด ทุกคนตายหมด ไม่มีใครมีชีวิตรอดเลยสักคน

พอได้ยินเสียงปืนดังขึ้น นินจาที่เหลืออีกหกกลุ่ม ต่างพากันวิ่งหนี และเกือบจะทุกคนที่หมอบลงไปบนพื้น ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

“อย่าลนลาน ทุกคนหมอบลงไปที่พื้น เข้าไปหลบในพุ่มไม้หรือไม่ก็หลังต้นไม้ อย่าพึ่งลุกขึ้นมา เพราะจะทำให้เขาเห็นเราได้!”

และในเวลาเดียวกัน จวั่นฉีโย่เอ้อมั่นใจว่าเฉินเฟิงนั้นอยู่ห่างจากชิงช้าสวรรค์พอสมควร เขาจึงกล้าพูดเพื่อเตือนสติทุกคน

“พวกเราเคยใช้วิธีนั้นแล้ว แต่ว่าไม่มีประโยชน์เลย การเคลื่อนไหวของเขานั้นไม่แน่นอนเลย อยู่ดีๆ ก็โผล่มาทันที!”

“ใช่ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเราต้องถูกสังหารกันหมดแน่!”

“ข้าแนะนำว่ารอให้ท่านจายเถิงเหย่สุงกับท่านเชียนเย่จี๋เจิ้งมาก่อน พวกเราค่อยไป!”

จวั่นฉีโย่เอ้อพึ่งจะพูดขึ้นมา ก็มีคนตอบกลับทันที พวกที่ถูกเฉินเฟิงทำให้กลัวจนเกิดความขี้ขลาด ต่างพากันกลัวจนตัวสั่น เอาแต่หมอบคลานที่พื้น และพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ และหวาดกลัว

“ขี้ขลาดตาขาว!”

และในเวลาเดียวกัน อิงมู่จวั่นเอินก็ถือปืนขึ้นไปบนตึก พอได้ยินพวกนินจาพูดกันแบบนั้น อิงมู่จวั่นเอินก็โมโหอย่างหนัก:” พวกเจ้าไปทำตามที่จวั่นฉีโย่เอ้อบอก จำไว้ นี่คือคำสั่ง! ใครยังจะมาบ่นพรึมพรำ ข้าจะยิงมันทิ้งซะตอนนี้!”

เขายังต้องการใช้นินจาจำนวนเยอะๆเป็นตัวล่อเฉินเฟิน ถ้าหากว่าพวกนี้เอาแต่หมอบที่พื้น อย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถยิงเฉินเฟิงได้

อิงมู่จวั่นเอินไม่ได้กังวลว่าพวกนี้จะไม่ฟังเขา

สำหรับคนที่คอยรับใช้ชาติในประเทศญี่ปุ่นนั้น การแบ่งนินจาออกเป็นกลุ่มนั้นเป็นวิธีที่ใช้กันอย่างแพร่หลาย

ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ การแบ่งกลุ่มออกมาแบบนี้นั้นมาจากการแบ่งชนชั้นของนินจา