ลูกเขยมังกร นิยาย บท 564
บทที่ 564 ภูตผี
“ต่าต่าต่าต่าต่า……”
และในเวลาเดียวกัน กลุ่มนินจาที่หลบอยู่ตรงพุ่มไม้ ที่เหลือเพียงสี่ชีวิต ก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น และมองเห็นเงาของเฉินเฟิง ที่ลั่นไกปืนอย่างบ้าคลั่ง จนเหมือนมีไฟออกมาจากตัวของเขา แล้วกระสุนก็พลันยิงไปที่พุ่มหญ้าจนเปิดออกหมด แต่สุดท้ายก็เหมือนว่าทำอะไรเขาไม่ได้แม้แต่เส้นผมเส้นเดียว!
“ท่าน……ท่านเชียนเย่ พวกเราเป็นนินจากลุ่มแปด เขาเคลื่อนไหวได้รวดเร็วมาก ราวกับว่าเป็นภูตผี พวกเราไม่สามารถจะยิงโดนเขาได้เลย!”
“ใช่ พวกเราไม่สามารถจะฆ่าเขาได้ อีกอย่างการยิงปืนของเขาก็น่ากลัวมาก ทุกนัดล้วนแต่ยิงเข้าศีรษะ ในสายตาเขาพวกเราเหมือนเป็นเป้ายิงยังไงยังงั้น!”
พวกเขาเล็งไม่ถูกเฉินเฟิงเลย ก็ต้องมาตกใจจนเหงื่อไหลออกมา คนที่มาอย่างกับภูตผีและน่ากลัวแบบนี้ พลันเล็งไปหัวใจของพวกเขาทุกคน จนทำให้พวกเขาร้องตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“ป้าง! ป้าง! ป้าง! ป้าง!”
พอเสียงพวกเขาเงียบลง เฉินเฟิงที่ว่องไวราวกับภูตผี ก็มาโผล่ที่ด้านหลังของพวกเขา และก็เป็นอย่างที่พวกนั้นพูดไว้ ที่ว่าเหมือนกับพวกเขาเป็นเป้าให้ยิงศีรษะเล่นๆ
“กลุ่มแปด บอกข้ามา ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น?”
ตอนนี้คนที่อยู่ชั้นบน อย่างเชียนเย่จี๋เจิ้ง ก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วก็ตะโกนออกมา
แต่ไม่มีการตอบกลับใดๆ ไม่มีสัญญาณใดๆ เลย
ความเงียบนั้น ทำให้ทุกคนต่างขนลุก!
ในช่วงเวลานี้ ทุกอย่างเงียบสงัด ไม่มีเสียงอะไรเลย จนทำให้ทุกคนต่างรู้สึกกดดันและหวาดกลัวอย่างมาก
เพราะว่า ทุกคนต่างก็รู้ดี ว่าคนในกลุ่มแปดนั้นตายหมดแล้ว เหมือนกับกลุ่มที่เก้า ที่ถูกเฉินเฟิงสังหารจนหมด!
“ทุก……ทุกคนจงฟัง ไม่ต้องไปปะทะกับเขา ให้ทุกคนยึดตามแผนเดิมให้ไปรวมตัวกันที่ชิงช้าสวรรค์!” พอเกิดความเงียบขรึมชั่วขณะหนึ่ง เชียนเย่จี๋เจิ้งก็ตะโกนรับสั่งออกมาอีกครั้ง
น้ำเสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธแค้น
เขาเคยไปค้นหาข้อมูลของเฉินเฟิงมา และรู้ว่าเขาแข็งแกร่งมาก แต่ว่าสิ่งที่เฉินเฟิงได้ทำลงไปตอนนี้นั้นก็เกินกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้
——ตอนนี้ทุกอย่างเป็นเหมือนกับ—-การสังเวยชีวิต!
“ท่านเชียนเย่ ท่านไม่จำเป็นต้องกลัว และไม่ต้องตื่นตระหนก”
หลังจากที่เชียนเย่จี๋เจิ้งได้ออกคำสั่งนั้น จายเถิงเหย่สุงก็ดูออกว่าเชียนเย่จี๋เจิ้งทั้งกลัวและโมโห จึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างและเยือกเย็น” เพียงแค่เสียนินจาโง่ๆไปเท่านั้น ไม่ต้องกังวล ยังไงวันนี้มันต้องตายที่นี่”
“——”
เชียนเย่จี๋เจิ้งอ้าปากค้าง และไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
นินจาที่ตายเมื่อครู่ล้วนเป็นนินจา ถึงจายเถิงเหย่สุงไม่สนใจ แต่เขาจะไม่สนใจไม่ได้
ถ้าจะพูดให้ถูกคือ ถ้าหากว่านินจาตายเป็นจำนวนมาก ไม่ว่าสุดท้ายจะฆ่าเฉินเฟิงได้หรือไม่นั้น กลับไปเขาก็ไม่มีหน้าจะไปรายงานกับตระกูลซงเต่าได้เลย
และสิ่งที่เชียนเย่จี๋เจิ้งไม่รู้ก็คือ พ่อของซงเต่าเหย่สุงนั้นตายด้วยน้ำมือของเฉินเฟิงเมื่อชั่วโมงหนึ่งก่อนหน้านี้
“ท่านจายเถิง แม้ว่าพวกที่ตายจะไม่สำคัญ แต่ว่าพวกเราก็ไม่ควรยอมให้เฉินเฟิงมาฆ่าทุกคนอย่างบ้าระห่ำที่นี่นะ และพวกเราไม่ควรรอแล้ว ต้องจัดการเขาตั้งแต่ตอนนี้!” เชียนเย่จี๋เจิ้งพูดขึ้นอย่างโมโหมาก
“ได้”
จายเถิงเหย่สุงพยักหน้ารับ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สนใจการตายของนินจาพวกนั้นเลย แต่ก็รู้ดีว่า เขาและเชียนเย่จี๋เจิ้งอยู่ที่นี่ ถ้าหากปล่อยให้เฉินเฟิงบ้าคลั่งต่อไปแบบนี้ แล้วมีคนเอาไปพูดก็ต้องเสียหน้าอย่างแน่นอน
“ท่านอาจารย์ทั้งสอง ข้าจะไม่ออกไปแล้ว ข้าจะไปที่ยอดตึก แล้วใช้ปืนยิงเป้าเล่นงานเขา”
ตอนนี้ เสียงของบุคคลที่สามที่อยู่ในห้องเริ่มพูดออกมาแล้ว เขาเป็นนักฆ่าของนินจาสำนักขวัญ เขาชำนาญด้านการยิงเป้ามาก และเขาก็เคยฆ่าคนมาแล้วนับไม่ถ้วน
“ได้ ท่านอิงมู่ งั้นท่านก็รออยู่บนยอดตึกนะ แล้วก็หาโอกาสจัดการเขาให้ได้”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...