ลูกเขยมังกร นิยาย บท 567

บทที่ 567 รีบไป

“ทำไมหรือ?”

เห็นอิงมู่จวั่นเอินมีท่าทีเช่นนี้ ซงเสี้ยจื้อจิ่วหัวหน้าพิธีกรรมสำนักขวัญนินจาที่ค่อยช่วยเหลือเขาอยู่ด้านข้าง อดไม่ได้จึงถามขึ้น

“เชียน...ปรมาจารย์เชียนเย่จี๋เจิ้งถูกเขาฆ่าตายแล้ว” อิงมู่จวั่นเอินยังคงตกอยู่ในอาการที่ตกตะลึง แทบจะตอบโดยไม่รู้ตัว

“อะ...อะไรนะ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของอิงมู่จวั่นเอิน ซงเสี้ยจื้อจิ่วตกใจจนแทบกระโดดขึ้นมา เขามองดูอิงมู่จวั่นเอินอย่างคาดไม่ถึง ถามขึ้นด้วยเสียงสั่นเทาว่า “นี่เป็นไปไม่ได้ ดูผิดไปหรือเปล่า?”

“ปรมาจารย์เชียนเย่จี๋เจิ้งถูกฆ่าแล้วจริงๆ ผมมองผ่านกระจกสังเกตการณ์เห็นเขาถูกยิงทะลุหว่างคิ้ว ล้มลงพื้นแล้วก็ไม่ลุกขึ้นมาอีก”

อิงมู่จวั่นเอินพูดเสร็จ หลังจากนั้นก็ถือกระจกสังเกตการณ์ขึ้นมาอีกครั้ง พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันว่า “เฉินเฟิงคนนั้นกำลังจะไปฆ่าปรมาจารย์จายเถิงแล้ว”

ตึกตัก

เดิมซงเสี้ยจื้อจิ่วกำลังรออิงมู่จวั่นเอินยืนยัน สุดท้ายกลับได้ยินประโยคแบบนี้ ตกลงจนโรคหัวใจแทบกำเริบ

ครั้งนี้พวกเขาเตรียมการวางแผนฆ่าเฉินเฟิง คนที่พึ่งพาได้ที่สุดก็คือเชียนเย่จี๋เจิ้งกับจายเถิงเหย่สุงสองคน ตอนนี้เชียนเย่จี๋เจิ้งถูกฆ่า เฉินเฟิงยังจะไปฆ่าจายเถิงเหย่สุง...

นี่แสดงว่าแผนการฆ่าในครั้งนี้ของพวกเขาจะล้มเหลวแล้ว และพวกเขาก็อาจจะตายอยู่ที่นี่ทั้งหมด

“ปรมาจารย์เชียนเย่จี๋เจิ้งเป็นนินจาชั้นสูงผู้สูงศักดิ์ แต่เขากับปรมาจารย์จายเถิง จะถูกเฉินเฟิงเพียงคนเดียวฆ่าตายได้อย่างไร? เฉินเฟิงทำอะไรลงไปกันแน่?”

ซงเสี้ยจื้อจิ่วตะโกนร้องขึ้นมาเสียงดัง เขาควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ หรือว่าหวาดกลัว

“เขาลอบฆ่าปรมาจารย์เชียนเย่จี๋เจิ้งกับปรมาจารย์จายเถิงเหย่สุงระหว่างทาง ระหว่างนั้นปรมาจารย์จายเถิงเหย่สุงถูกยิงที่ขา ส่วนปรมาจารย์เชียนเย่จี๋เจิ้งหลบกระสุนได้ทัน หลังจากนั้นก็เข้าจู่โจมฆ่าเขา สุดท้ายกลับถูกฆ่า...พวกเขาลงมือกันรวดเร็วมาก เหตุการณ์ที่แน่นอนผมก็เห็นไม่ชัด”

อิงมู่จวั่นเอินพูดอธิบายอย่างค่อนข้างหวาดกลัว หลังจากนั้นเขาก็กลืนน้ำลายลงคอพร้อมพูดว่า “ปรมาจารย์จายเถิงเหย่สุงถูกยิงที่ขา ไม่สามารถแสดงฝีมือได้อย่างเต็มที่ ผมต้องไปช่วยเขา นี่เป็นโอกาสเดียวของพวกเรา”

พูดเสร็จ อิงมู่จวั่นเอินรีบสงบสติอารมณ์ หายใจเข้าลึกๆสองครั้ง หลังจากนั้นก็ตั้งสมาธิและเริ่มเล็งผ่านขอบเขตของปืนไรเฟิล มุ่งเป้าไปที่ร่างของเฉินเฟิง

เหมือนดั่งที่อิงมู่จวั่นเอินพูดไม่มีผิด หลังจากที่เฉินเฟิงฆ่าเชียนเย่จี๋เจิ้งแล้ว ก็ไม่รอช้า มุ่งหน้าตรงไปหาจายเถิงเหย่สุงเลย

สำหรับเขาแล้ว จายเถิงเหย่สุงกับเชียนเย่จี๋เจิ้งมีคนที่อันตรายที่สุด ขอเพียงกำจัดสองคนนี้ ที่เหลือก็จะกลายเป็นเรื่องง่าย

“สมควรตาย”

ตรงที่ไม่ไกล จายเถิงเหย่สุงเห็นความเคลื่อนไหวของเฉินเฟิง รีบได้สติกลับมาจากความตกใจ เขาคิดไม่ถึงเลยว่า เฉินเฟิงที่เป็นจอมยุทธ์หมิงจิ้งคนหนึ่ง กลับชำนาญการใช้ปืนได้อย่างคล่องแคล่วขนาดนี้

เขาทำได้ยังไง ในขณะที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ยังมีความเชี่ยวชาญด้านอาวุธปืน?

จายเถิงเหย่สุงโกรธจัดอย่างมาก แต่ในตอนนี้ เขาไม่มีเวลาคิดถึงปัญหานี้แล้ว เพราะเฉินเฟิงจู่โจมเข้ามาแล้ว

หากไม่ใช่เพราะเขาถูกยิงที่ขา ทำให้เคลื่อนไหวได้ช้า ต่อให้เฉินเฟิงหาญกล้าแค่ไหน เฉินเฟิงก็จะไม่กล้าเป็นคนเริ่มจู่โจม มีเพียงเขาเริ่มจู่โจมเฉินเฟิงมากกว่า

หลังจากนั้น...

ตอนนี้และหลังจากนั้น โกรธก็ส่วนโกรธ สิ่งแรกที่จายเถิงเหย่สุงเลือกก็คือวิ่งหนี เขาเหมือนกับจิงโจ้ ใช้ขาขวาที่ไม่บาดเจ็บกระโดดไปบนพื้น

เพราะจายเถิงเหย่สุงรู้ดี ขาของเขาถูกยิง เคลื่อนไหวไม่สะดวก ส่งผลกระทบต่อการต่อสู้ของเขาอย่างมาก ต่อให้เป็นการต่อสู้กันตัวต่อตัว ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินเฟิง

ยิ่งไปกว่านั้น ตามที่เขาเห็น เฉินเฟิงไม่เลือกที่จะต่อสู้กับเขาอย่างตัวต่อตัวแน่ แต่จะใช้อาวุธปืนเหมือนกับก่อนหน้านี้

จายเถิงเหย่สุงคิดถูกแล้ว

เฉินเฟิงไม่ได้วางแผนที่จะต่อสู้กับจายเถิงเหย่สุงอย่างประชิดตัวต่อต่อ

เหตุผลหนึ่งก็เพราะจายเถิงเหย่สุงเป็นจอมยุทธ์เลี่ยนถี่ของหั้วจิ้งชั้นต้น ต่อให้บาดเจ็บ ก็จะประมาทไม่ได้ โดยเฉพาะเวลาเผชิญหน้ากับความตายที่จะมาถึง แล้วมีความพยายามที่จะมีชีวิตอยู่นั้นอันตรายมาก

“แม่ง”

เห็นกระสุนร่วงอย่างว่างเปล่า อิงมู่จวั่นเอินโกรธจนพูดคำหยาบออกมา แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ เล็งตรงไปที่บริเวณที่เฉินเฟิงหลบซ่อน เตรียมที่จะโจมตีรอบสอง

ฝุบ

เฉินเฟิงถือปืนกลไว้ด้วยมือข้างเดียว ร่างกายเคลื่อนไหวออกมารวดเร็วเหมือนดั่งสายไฟ

“ปัง”

เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง อิงมู่จวั่นเอินเหนี่ยวไกปืนเป็นอันดับแรก แต่ก็ยังยิงไม่โดนเฉินเฟิง

หลังจากนั้น...

เขาเห็นเฉินเฟิงเคลื่อนไหวเหมือนดั่งพายุหมุน รีบวิ่งตรงมาที่สามชั้นอย่างรวดเร็ว เพราะความที่รวดเร็วมาก เขาเหมือนกับก่อนหน้านี้ ไม่สามารถที่จะเพ่งเล็งล็อคไปที่เฉินเฟิง

“เร็ว หนีเร็ว”

เห็นภาพนี้แล้ว อิงมู่จวั่นเอินยอมแพ้ที่จะพยายามฆ่าเฉินเฟิงต่อไป แต่ตะโกนพูดเตือนซงเสี้ยจื้อจิ่ว หลังจากนั้นแม้แต่ปืนไรเฟิลก็ไม่เอาแล้ว วิ่งพุ่งตรงไปที่บันได

“เอ่อ...”

ได้ยินเสียงนี้ของอิงมู่จวั่นเอิน ซงเสี้ยจื้อจิ่วอึ้งไปก่อน จากนั้นก็รีบวิ่งไปที่บันได

“ปัง”

หลังจากประมาณครึ่งนาที เมื่อตอนที่ซงเสี้ยจื้อจิ่วกำลังวิ่งออกมาจากชั้นสาม เสียงปืนก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขากลัวจนหยุดฝีเท้าอย่างไม่รู้ตัว

ในขณะที่เขาตกอยู่ในความหวาด ก็มองเห็นเฉินเฟิงอยู่ตรงหน้า ห่างจากเขาเพียงสิบเมตรอย่างชัดเจน ปืนในมือ เล็งไปที่ชั้นสามด้านทิศตะวันออก