บทที่ 568 จายเถิงเหย่สุงตาย
หลังจากนั้น...
สายตาของเขามองไปตามทิศทางที่เฉินเฟิงเล็งปืน แล้วก็มองเห็นอิงมู่จวั่นเอินล้มลงพื้น
ค่ำคืนมืดมิด ศีรษะของอิงมู่จวั่นเอินถูกกระสุนยิงทะลุ เลือดไหลนองเต็มพื้น
ภาพที่เห็นนี้ ซงเสี้ยจื้อจิ่วตกใจจนแทบขาดใจ
ในขณะเดียวกัน เฉินเฟิงวางปืนกลในมือลง มองดูซงเสี้ยจื้อจิ่วด้วยสีหน้านิ่งเฉย
จบแล้ว
มองดูเฉินเฟิงเดินมา ในใจซงเสี้ยจื้อจิ่วผุดสองคำนี้ขึ้นมา ทั้งร่างกายเหมือนดั่งต้องมนต์ ยืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่ ขยับไม่ได้
เพราะ เขาใช้กระเจี๊ยวหว่างขาคิดยังรู้เลยว่า ตามที่เชียนเย่จี๋เจิ้ง จายเถิงเหย่สุงกับนักฆ่าทั้งห้าขององค์กรขวัญนินจาถูกเฉินเฟิงฆ่าตาย แผนการที่พวกเขาวางไว้เพื่อจัดการกับเฉินเฟิงไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว
ค่ำคืนที่มืดมิด ร่างกายของซงเสี้ยจื้อจิ่วสั่นเทาอย่างไม่อาจควบคุม ท้องกับขาทั้งสองข้างรู้สึกเหมือนเป็นตะคริว หมุนไม่หยุด รู้สึกราวกับว่าจะล้มลงได้ทุกเมื่อ
แม้ว่าอุณหภูมิในตอนกลางคืนจะไม่ต่ำ แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนอยู่ในห้องเย็น หนาวสั่นไปทั้งตัว เหงื่อไหลลงมาจากหน้าผาก สีหน้าขาวซีดเหมือนกระดาษ สายตาที่มองดูเฉินเฟิงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“ไปยังชิงช้าสวรรค์ด้วยกันเถอะ”
เฉินเฟิงหยุดอยู่ห่างจากตรงหน้าซงเสี้ยจื้อจิ่วสามเมตร เขาไม่ได้ลงมือจัดการซงเสี้ยจื้อจิ่ว เพียงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย
“ได้....ได้”
เสียงคำพูดของเฉินเฟิงดังขึ้นในหู ซงเสี้ยจื้อจิ่วตกตะลึง ผงกหัวเร็วเหมือนไก่จิกข้าว ความรู้สึกนั้นเหมือนกลัวเฉินเฟิงจะจัดการกับเขา
เมื่อพูดเสร็จ ซงเสี้ยจื้อจิ่วสูดหายใจเข้าลึกๆของครั้ง สงบสติอารมณ์ แล้วก็ก้าวเดินไปหาเฉินเฟิง ด้วยฝีเท้าที่สั่นเทา
เฉินเฟิงไม่ได้พูดอะไรอีก เขาพาซงเสี้ยจื้อจิ่วไปยังชิงช้าสวรรค์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย เดินผ่านศพของเชียนเย่จี๋เจิ้งไปก่อน
“ฉ่า”
ถึงแม้ซงเสี้ยจื้อจิ่วจะรู้แล้วว่าเชียนเย่จี๋เจิ้งถูกเฉินเฟิงฆ่าตายแล้ว แต่เมื่อเขามองเห็นศพเชียนเย่จี๋เจิ้งที่นอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ขยับ ก็ยังคงตกใจอยู่ไม่น้อย จนแทบจะลืมหายใจ
ยังไงเชียนเย่จี๋เจิ้งก็เป็นถึงปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้นินจาชั้นสูงคนหนึ่ง ปรมาจารย์แบบนี้ ทั่วทั้งประเทศญี่ปุ่นมีเพียงไม่กี่คน แต่เมื่อเขาตกอยู่ในมือเฉินเฟิง กลับสู้ได้ไม่ถึงครึ่งนาที ก็ถูกเฉินเฟิงยิงหัวระเบิดแล้ว
ในไม่ช้า ขณะที่ซงเสี้ยจื้อจิ่วกำลังตกอยู่ในความสยองขวัญและสับสน เฉินเฟิงเคลื่อนไหวตัวเหมือนดั่งวิญญาณ ปรากฏอยู่ด้านข้างศพเชียนเย่จี๋เจิ้ง แล้วหิ้วศพของเชียนเย่จี๋เจิ้งขึ้นมา
“คุณจะทำอะไร?”
ในใจซงเสี้ยจื้อจิ่วประหลาดใจ แต่ก็ไม่กล้าถามมาก ทำได้เพียงเดินตามอยู่ด้านหลังเฉินเฟิงไปอย่างเงียบๆ
ไม่นาน เขาก็มองเห็นจายเถิงเหย่สุง
จายเถิงเหย่สุงหั้วจิ้งชั้นต้นก็นอนกองอยู่บนพื้นเหมือนกัน ร่างกายเปื้อนไปด้วยเลือด แม้แต่บนพื้นก็นองไปด้วยเลือด
เขายังไม่ตาย เพราะยิงเข้าที่ขา ปอดและกระดูกสันหลัง สูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหว นอนอยู่บนพื้นเหมือนดั่งสุนัข เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย
นาทีต่อมา ไม่รอให้ซงเสี้ยจื้อจิ่วได้สติกลับมาจากความตกตะลึง เฉินเฟิงที่หิ้วศพของเชียนเย่จี๋เจิ้งไว้ เดินไปตรงหน้าจายเถิงเหย่สุง
“สม...สมควรตาย พวกเราประทาทคุณเกินไป”
จายเถิงเหย่สุงพยายามเงยหัวขึ้น มองดูเฉินเฟิง คำพูดเต็มไปด้วยความเสียใจภายหลังกับการกระทำของตนเอง
ถึงแม้ฝีมือการต่อสู้ของเฉินเฟิงจะเป็นเพียงหั้วจิ้งชั้นต้น อย่างมากก็สามารถฆ่าจอมยุทธ์ชั้นกลางของปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ แต่ความสามารถในการใช้อาวุธปืนของเฉินเฟิงโดดเด่นมาก ทั้งสองอย่างมารวมกัน แม้แต่เขากับเชียนเย่จี๋เจิ้งหั้วจิ้งชั้นต้นสองคนก็รับมือไม่ไหว
ปัง ปัง ปัง ปัง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...