ลูกเขยมังกร นิยาย บท 602

บทที่ 602 สั่งสอนด้วยกำลัง

“เอ๋...”

พอเห็นฉากนี้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นพวกนักแข่งรถหวาเซี่ยหรือผู้ชมในสนาม รอยยิ้มบนใบหน้าพวกเขาหายเกลี้ยงเหมือนโดนใครเอาน้ำเย็นสาด ดับความตื่นเต้นของพวกเขาซะสนิท

“แซงไปแล้ว ฮะฮะ...”

“พวกนายดูหน้าพวกหวาเซี่ยสิมันตลกแค่ไหน!”

“งั้นต่อไปเรื่องสนุกจะมาแล้ว พวกนายลองเดาดูสิว่าเจ้านักแข่งรถหวาเซี่ยนั่นน่ะจะดับคารถไหม?”

ในเวลาเดียวกัน ก็มีเสียงหัวเราะเฮฮาดังมาจากโซนพวกนักแข่งรถกาวลี่ พอหัวเราะเสียงดังเสร็จ พวกเขาก็เริ่มคุยกันเมามันส์ ส่วนมากคิดไปในทางเดียวกันว่าหวู่เหวินโป๋ตายแน่

“หวังว่าเหวินโป๋จะจำคำพูดผมได้”

คิ้วของเฉินเฟิงขมวดมุ่นเป็นปมหนักมาก

“น่าตายนัก!!”

ห่างออกไปไกล หวู่เหวินโป๋ด่าออกเสียง และเหยียบคันเร่งแอสตันมาร์ตินเต็มพิกัด ไปตามKoenigsellที่นำอยู่

“ซือ...”

ไม่นาน รถสองคันก็วิ่งมาถึงโค้งUในแบบคันหนึ่งนำหน้าคันหนึ่งตามหลัง หลี่ตงชิงยังคงอาศัยฝีมือเลี้ยวโค้งอันเยี่ยมยอดเลี้ยวโค้งโดยชิดวงใน เรียกได้ว่าเพอร์เฟคส์มาก

จากนั้น----

ส่วนหวู่เหวินโป๋เพราะขับรถเร็วเกินไป ตอนหักเลี้ยว รถเกือบเสียการควบคุม เกือบไปชนกับรั้วป้องกันด้านข้างอีกครั้ง โชคดีที่เขาหัวไว ดึงพวงมาลัยได้ทัน เลยรอดพ้นวิกฤตมาได้

จากนั้น---

ต่อให้เป็นอย่างนั้นก็ยังทำหวู่เหวินโป๋ตกใจเหงื่อแตกซิก เขาเหมือนแมวที่โดนจิ้มตั้งแต่หัวจรดหาง ทำขนลุกขนพองทั้งตัว ผมยังแทบจะชี้โด่ขึ้นมาเลย!

“เหวินโป๋ ตอนแข่งต้องใจเย็นนะ ห้ามลุกลนหรือเลือดร้อนเด็ดขาด ความปลอดภัยสำคัญที่สุด!”

จากนั้นหูเขาแว่วคำเตือนก่อนเริ่มแข่งของเฉินเฟิงขึ้นมา ทำให้เขาผ่อนแรงที่เหยียบคันเร่งลง

เขาไม่ได้เหยียบคันเร่งมิดอีกเพื่อไปวิ่งไล่ตามรถKoenigsellข้างหน้า แต่ลดความเร็วให้อยู่ในระดับที่เขาสามารถควบคุมได้

พอเป็นแบบนี้ หวู่เหวินโป๋เลยโดนหลี่ตงชิงทิ้งห่างไปมากโข---ตอนหลี่ตงชิงผ่านจุดตรวจที่สี่ หวู่เหวินโป๋ไล่ตามไม่ทัน เขาช้าไปสองวินาที

สองวินาทีสำหรับการแข่งรถแล้ว เท่ากับเป็นการตัดสินแพ้ชนะเรียบร้อยแล้ว

และการแข่งของหวู่เหวินโป๋กับหลี่ตงชิงพึ่งเริ่มได้ไม่นาน!

ผลลัพธ์แบบน้ำทำให้บรรดานักแข่งรถหวาเซี่ยและผู้ชมใบ้กินไปตามๆกัน พวกเขาจ้องมองภาพที่ฉายบนตึกสามชั้นเขม็ง แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองกันเลย

พูดให้ชัดๆคือ พวกเขาไม่เชื่อและไม่อยากจะเชื่อว่า หวู่เหวินโป๋จะเปลี่ยนจากขึ้นนำตอนแรกมาตกฮวบตอนท้ายเร็วแบบนี้!

“ดูท่าเจ้าหวาเซี่ยนั่นจะใจเย็นลงละ ไม่รีบตามติดหลี่ตงชิงอีก ไม่งั้นคงไม่ทิ้งห่างไปเยอะขนาดนี้”

“เดิมนึกว่าจะได้ดูคนดับคารถซะอีก เป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่ได้เห็นหรอก”

“ต่อให้พวกเราไม่เห็นคนดับคารถ อีกเดี๋ยวก็เห็นเจ้าหวาเซี่ยนั่นคุกเข่าตบหน้าตัวเองยอมรับผิดน่ะแหละ!”

...

ทางด้านพวกนักแข่งรถกาวลี่ พวกเขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นฮึกเหิมที่หลี่ตงชิงขึ้นนำ และไม่ได้รู้สึกดีใจน่าฉลอง ตรงกันข้าม กลับรู้สึกเสียดายที่หวู่เหวินโป๋ทำใจเย็นลงได้

เพราะพวกเขารู้ดีว่า ถ้าหวู่เหวินโป๋ไม่เหยียบคันเร่งจนมิดเพื่อไล่ตามลี่ตงชิงอย่างใจร้อน นอกจากว่าจะเกิดความขัดข้องของรถแข่งแล้ว ไม่งั้นไม่มีทางเกิดอุบัติเหตุคนดับคารถแน่

ไม่นาน ภาพของจุดตรวจที่ห้าก็ปรากฏขึ้น ยังคงเป็นรถKoenigsellขึ้นนำผ่านไป ส่วนรถแอสตันมาร์ตินตามหลังห่างไปเกือบสามวินาที

“เฮ้อ ดูท่าคุณชายโป๋แพ้แน่เลย!”

“คุณชายโป๋แพ้รอบนี้ เท่ากับแพ้ห้ารอบติดเลยนะ!”

“แม่งเอ๊ย อึดอัดชะมัด ไม่สบอารมณ์เล้ย?”