ลูกเขยมังกร นิยาย บท 683

บทที่ 683 ลอบทำร้าย

เขาจะทำลายเฉินเฟิงให้สิ้นซาก เพื่อระบายความแค้นในใจ！

ระหว่างนั้นเขายกเท้าขึ้น พุ่งไปที่อวัยวะส่วนล่างท้องของเฉินเฟิง อวัยวะส่วนนั้นเป็นส่วนที่อ่อนแอที่สุดของมนุษย์ แม้ว่าเฉินเฟิงจะมีพลังภายในที่แข็งแกร่งก็ตาม ถูกเตะเข้าไป เฉินเฟิงไม่ตายก็พิการ

ถ้าเป็นคนอื่นบางทีอาจจะถูกโจมตี แต่คนที่เขากำลังเผชิญหน้าอยู่นี้คือเฉินเฟิง

ถ้าแค่ลูกไม้ตื้นๆแค่นี้เฉินเฟิงยังมองไม่ออก เขาคงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้ได้

เมื่อเห็นฉู่เหอเตะมา เฉินเฟิงไม่ลังเลแม้แต่น้อย ยกมีดมังกรขึ้นมา ฟันลงไป

มีดมังกร เป็นมีดที่คมมาก แม้แต่เหล็กกล้าก็สามารถฟันจนหักได้ จึงอย่าได้พูดถึงเท้าเลย ฟันลงไป เท้าของฉู่เหอราวกับเป็นเต้าหู้ถูกฟันจนขาด

"อ๊าก ！！！”

ฉู่เหอร้องโหยหวน ล้มลงกับพื้นตัวสั่นไม่หยุด เลือดไหลออกมา

สีหน้าของเขาและคำพูดของเขาเมื่อครู่ แค่ต้องการให้เฉินเฟิงคลายการป้องกันตัว จากนั้นฉวยโอกาสเอาชีวิตของเฉินเฟิง ทว่าคิดไม่ถึงจะโดนเข้ากับตัวเอง ขาถูกฟันจนขาด

"หึ หมาไม่ยอมเปลี่ยนสันดานกินขี้ของมัน อาจารย์เป็นยังไง ลูกศิษย์ก็เป็นแบบนั้น！”

ในมือของเฉินเฟิงถือมีดมังกรเอาไว้ เขายืนตัวตรง มองไปที่ฉู่เหอ พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดูถูก

ท่าทางของฉู่เหอเมื่อกี้ ทำให้ทุกคนนึกว่าเขาคนนี้จะสูญเสียการต่อสู้ไปแล้ว ทว่าอาจารย์ของเขาหวังอีเตากลับมีดวงตาเป็นประกาย เขารู้ว่าลูกศิษย์ของตนเองจะทำอะไร

ทว่าคิดไม่ถึง เฉินเฟิงจะมีปฏิกิริยาตอบสนองเร็วแบบนี้ ไม่เพียงแต่หลบการจู่โจมได้ อีกทั้งยังใช้มีดฟันขาของฉู่เหอ

ทั้งหมดนี้พูดมาแล้วช้ามาก ทว่ากลับเกิดขึ้นในระยะเวลารวดเร็วเหมือนระหว่างกระแสไฟฟ้ากับหินไฟ ตั้งแต่เฉินเฟิงหลบการโจมตี ไปจนถึงฟันขาของฉู่เหอ แทบจะเป็นเวลาแค่ชั่วพริบตาเดียว ทุกคนยังคงอยู่ที่เดิม

การต่อสู้ในวันนี้สามารถบอกได้ว่าเยี่ยมมาก การต่อสู้ดำเนินขึ้นลง บางเวลาเป็นฝ่ายได้เปรียบ บางเวลาเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ความกลับตาลปัตรนี้ทำให้ทุกคนถอนหายใจ

ฉู่เหอนอนอยู่บนพื้น เลือดสีแดงสดเปื้อนไปทั้งตัว เขามองไปที่เฉินเฟิง แววตาเต็มไปด้วยความแค้น และความเกลียดชัง

"ไอ้สารเลว ถ้าไม่ใช่เพราะตั้งแต่แรกฉันประมาทจนเกินไป ถูกแกเตะจนอาวุธหลุดออกจากมือ มดอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมาร้องตะโกนตรงหน้าฉัน！”ฉู่เหอนอนอยู่บนพื้น คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

"ฮ่าๆๆ！”

ได้ยินคำพูดของฉู่เหอ เฉินเฟิงหัวเราะเสียงดังไม่หยุด แล้วพูดขึ้น:“ฉู่เหอหนอฉู่เหอ เดิมทีฉันยังเห็นนายเป็นคู่ต่อสู้ของฉัน ทว่าคิดไม่ถึงนายจะพูดจาแบบนี้ออกมา แพ้แล้วพาล? ถ้าทุกคนคิดเหมือนนาย ก็คงน่าเศร้าเกินไปแล้ว！คิดไม่ถึงจริงๆคนที่ถูกขนานนามว่าเป็นผู้สืบทอดศิลปะการต่อสู้โบราณอย่างนาย จะไม่มีจิตใจที่หยิ่งในศักดิ์ศรีแบบนี้！”

เฉินเฟิงเพิ่งพูดจบ ฉู่เหออาเจียนเป็นเลือด ถูกคำพูดของเฉินเฟิงทำให้โมโหจนสลบไป เวลานี้เขารู้สึกตรงหน้าอกจุกไปหมด เศร้าใจมาก

อู่จื่อโจว ก่วนหนานเทียนได้ยินบทสนทนาระหว่างฉู่เหอและเฉินเฟิง ต่างพากันเงียบ

พวกเขารู้สึกว่าเฉินเฟิงพูดถูก การประลองวรยุทธ์มีแค่แพ้ชนะ ไม่มีคำว่าถ้าหาก แต่ว่าพวกเขาก็รู้สึกว่าฉู่เหอพูดไม่ผิด เขาประมาทเกินไป ถ้าไม่ใช่เพราะตอนแรกเฉินเฟิงจู่โจมอย่างบ้าคลั่งราวกับเสือ ทำให้ฉู่เหอไม่สามารถสู้อย่างสุดความสามารถ จากนั้นเตะจนมีดของฉู่เหอหล่น ทำให้ฉู่เหอเป็นฝ่ายเสียเปรียบตั้งแต่ต้น ถ้าไม่ใช่เพราะทั้งหมดนี้ เป็นจริงตามที่ฉู่เหอพูด เฉินเฟิงอาจจะไม่ชนะ หรือบางทีอาจจะไม่ชนะง่ายขนาดนี้

เวลานี้ หวังอีเตากัดฟันกรอด ถ้าไม่ใช่เพราะแขนของเขาขาด เขาคงพุ่งไปจัดการเฉินเฟิงจนแหลกเป็นผุยผง