ลูกเขยมังกร นิยาย บท 71

บทที่ 71 สวีเฟยหรงที่สิ้นหวัง

ไป๋กว่างยี่ขมวดคิ้วเป็นปม จากนั้นเตะไปยังตัวของส้งจุน พร้อมกับด่ากราดออกไป：“ผู้หญิงของกูมึงกล้ามายุ่งหรอ?！”

"คุณชายไป๋ ขอโทษด้วยครับ ขอโทษด้วยครับ......" ส้งจุนรีบโค้งเอวลงคำนับเพื่อขอโทษ

"ไสหัวออกไป！”ไป๋กว่างยี่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

"คุณชายไป๋ ผมจะไสหัวออกไปตอนนี้เลยครับ คุณค่อยๆเล่นนะครับ" ส้งจุนเลิกคิ้วขึ้นแล้วคลายยิ้ม จากนั้นก็รีบออกจากห้องด้วยความกระวนกระวาย สำหรับความเป็นความตายของสวีเฟยหรง เกี่ยวอะไรกับเขา?

เมื่อเห็นส้งจุนออกไป สวีเฟยหรงอดไม่ได้ที่จะสิ้นหวัง ตอนนี้จะมีใครบ้างที่สามารถช่วยเธอ?

"หวังเจียง ปิดประตู กูจะเล่นกับนางผู้หญิงคนนี้ก่อน เดี๋ยวกูเล่นจนพอใจแล้ว ค่อยตกรางวัลให้มึง" ไป๋กว่างยี่หัวเราะเสียงเหี้ยม

"ขอบคุณครับคุณชายไป๋”หวังเจียงรีบพยักหน้า นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความลามก ของล้ำค่าอย่างสวีเฟยหรง ปกติเขาไม่แม้แต่จะได้เห็น แต่ว่าวันนี้ กลับสามารถอาศัยวาสนาของไป๋กว่างยี่ ทำให้ได้เล่นกับผู้หญิงคนนี้ ถึงแม้จะเป็นของเหลือจากไป๋กว่างยี่ เขาก็ไม่รังเกียจ

หวังเจียงพูดจบก็เดินออกไปพร้อมกับปิดประตู

มองดูไป๋กว่างยี่ที่เดินเข้ามาหาตนเหมือนสุนัขจิ้งจอกที่หิวโซ สวีเฟยหรงทำได้เพียงกดส่งข้อความ ข้อความนี้เธอพิมพ์เอาไว้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ส่งข้อความขอความช่วยเหลือจากเสี้ยเมิ่งเหยา ถ้าหากเป็นไปได้ เธอไม่อยากให้เสี้ยเมิ่งเหยาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

แต่เพราะการหักหลังของส้งจุน ทำให้เธอต้องใช้วิธีนี้

แทบจะวินาทีเดียวกับที่สวีเฟยหรงกดส่งข้อความ เสี้ยเมิ่งเหยาก็ได้รับข้อความ หลังจากที่อ่านดูเนื้อหาของข้อความแล้ว สีหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยาก็เปลี่ยนไป

"เฉินเฟิง！เกิดเรื่องขึ้นกับเฟยหรงแล้ว！”เสี้ยเมิ่งเหยาถือโทรศัพท์เอาไว้แล้วรีบวิ่งไปที่ชั้นหนึ่ง

เฉินเฟิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เป็นจริงตามนั้น เป็นไปตามลางสังหรณ์ของตนเอง

"เกิดอะไรขึ้นกับเฟยหรง?"

"ฉันเองก็ไม่รู้ เธอส่งข้อความมาให้ฉัน เธอบอกว่าตอนนี้อยู่ที่วิลล่ากู่โย่ว มีคนกำลังจะทำไม่ดีไม่ร้ายกับเธอ เธอบอกให้ฉันแจ้งความ" เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วยความเป็นกังวล

"เธอแจ้งความแล้วรึยัง?"เฉินเฟิงขมวดคิ้วแล้วถามขึ้น

"ตอนที่วิ่งลงมาชั้นล่างได้แจ้งความแล้ว แต่ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจบอกว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งชั่วโมงถึงจะไปถึง"

เฉินเฟิงส่ายหน้า เวลาครึ่งชั่วโมง ทุกอย่างก็สายไปแล้ว

"เฉินเฟิง จะให้ฉันไปกับนายไหม?" เสี้ยเมิ่งเหยาเองก็รับรู้ถึงความไม่ถูกต้องแล้ว มองไปทางเฉินเฟิงด้วยสายตาขอร้อง

"เมิ่งเหยา วิลล่ากู่โย่วอยู่ห่างจากที่นี่ห้าสิบกิโลเมตร....." เฉินเฟิงจนปัญญา ห้าสิบกิโลเมตร บวกกับรถติด อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง

"แล้วจะทำยังไง?" เสี้ยเมิ่งเหยากระวนกระวายทำตัวไม่ถูก

"ยังไม่ต้องเป็นกังวล เดี๋ยวฉันโทรศัพท์แป๊บนึง ให้เพื่อนของฉันไปก่อน" เฉินเฟิงนึกถึงหานหลง หานหลงมีลูกน้องหลายร้อยคน เรื่องแบบนี้เขาน่าจะมีวิธี

ขณะที่พูดอยู่นั้นเฉินเฟิงก็เดินหลบไปอีกทาง จากนั้นก็กดโทรหาหานหลง

“คุณชายเฉิน！”หานหลงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเฉินเฟิงจะโทรหาตนเองเร็วขนาดนี้

"แถวๆวิลล่ากู่โย่วมีคนของนายไหม?" เฉินเฟิงถามออกไปตรงๆ

“วิลล่ากู่โย่ว？”หานหลงนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบพูดขึ้น：“คุณชายเฉิน ที่นั่นไม่ใช่ถิ่นของผม แต่ว่าถ้าเป็นความต้องการของคุณชายเฉิน ผมสามารถให้คนของฉันรีบไปโดยเร็วที่สุด"

"ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่?"

"เร็วสุดยี่สิบนาที”หานหลงพูดตอบ

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว ยี่สิบนาที เกรงว่าจะไม่พอ

"คุณชายเฉิน เป็นเรื่องด่วนมากหรอ?" หานหลงถามหยั่งเชิง