ลูกเขยมังกร นิยาย บท 72

บทที่ 72 ชื่อของตระกูลไป๋

"คุณชายไป๋ มีคนมาครับ รีบหนีเร็ว" หวังเจียงที่จมูกเขียวหน้าบวมพุ่งตัวเข้ามา คนที่เดินเข้ามาตามติดด้านหลังของหวังเจียง คือชายฉกรรจ์รูปร่างกำยำหลายคน

ดวงตากลมโตของสวีเฟยหรงเบิกกว้าง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ เพราะชายหลายคนที่พุ่งตัวเข้ามานั้น หนึ่งในนั้นเธอกลับรู้จัก

เขาคือโจวจิ้งหลง！

คนที่ลวนลามเธอที่นี่เมื่อคราวที่แล้ว เพียงแต่ว่าเขาถูกกู้ตงเชินทำร้ายอย่างสาหัสไปหนึ่งรอบ

คือเขาได้ยังไง？！

ในความคิดของสวีเฟยหรงมีคำว่าเพราะอะไรเป็นแสนคำ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็คิดไม่ถึง คนที่มาช่วยเธอ จะเป็นโจวจิ้งหลง

"ใครให้พวกแกเข้ามา? ไสหัวออกไป！”ไป๋กว่างยี่ตะคอกด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ อีกแค่นิดเดียว เขาก็จะสามารถจัดการกับคนพิเศษอย่างสวีเฟยหรงได้แล้ว แต่ทว่าพวก โจวจิ้งหลงกลับเข้ามาทำลายเรื่องดีๆของเขา

"ไสหัวออกไป?" สีหน้าของโจวจิ้งหลงเคร่งขรึม แล้วพูดอย่างเย็นยะเยือก ：“ไอ้หนู แกรู้ไหมว่าที่นี่คือถิ่นของใคร ถังกล้าบอกให้ฉันไสหัวออกไป?"

"กูไม่สนใจว่าที่นี่จะเป็นถิ่นของใคร！ภายในหนึ่งนาที เลือกเอาว่าจะไสหัวออกไป หรือจะตาย！”ไป๋กว่างยี่พูดข่มขู่ด้วยสีหน้าหนักแน่น ตระกูลไป๋ซึ่งเป็นภูมิหลังของเขาถึงแม้จะเป็นเพียงแค่ตระกูลลำดับสองของจินหลิง แต่ทว่าจินหลิงนั้นคือเมืองหลวงเก่ายุคหกราชวงศ์ อีกทั้งยังเป็นเมืองของมณฑลเฉียนหนาน พูดอย่างไม่เกินจริง ตระกูลอันดับสองของจินหลิง ต้องมีอำนาจมากกว่าตระกูลอันดับหนึ่งในเมืองชางโจวซึ่งเป็นเมืองเล็กๆนี่อย่างแน่นอน！

ดังนั้นไป๋กว่างยี่จึงไม่มีความกลัวเลยสักนิด เขาไม่รู้สึกว่า ที่เมืองชางโจวจะมีใครสามารถคุกคามเขาได้！

สีหน้าของโจวจิ้งหลงเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ไอ้เด็กคนนี้ เหมือนจะมั่นใจจริงๆ?

"ไอ้บ้านนอก รู้จักตระกูลไป๋แห่งจินหลิงไหม?" ในเวลานี้เองหวังเจียงที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้น น้ำเสียงของเขามีความเย้ยหยันอย่างบอกไม่ถูก

ตระกูลไป๋แห่งจินหลิง？

โจวจิ้งหลงนิ่งค้าง เขาไม่รู้จริงๆ แต่ฟังจากน้ำเสียงของหวังเจียงแล้วนั้น เห็นได้ชัดว่าตระกูลไป๋ไม่ธรรมดา

"หึ แม้แต่ตระกูลไป๋ก็ยังไม่รู้จัก ยังกล้าพาคนมาหาเรื่อง กูว่ามึงคงมีชีวิตจนเบื่อแล้ว" หวังเจียงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกแล้วหัวเราะอย่างเย้ยหยัน ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นแค่หมารับใช้ของตระกูลไป๋ แต่มีคำพูดหนึ่งที่กล่าวเอาไว้ว่า สุนัขอาศัยอำนาจของเจ้าของในการดุร้าย！

หมารับใช้ตระกูลไป๋ ใครจะกล้ามาหาเรื่อง?

โจวจิ้งหลงถึงกับรู้สึกเหมือนขึ้นขี่หลังเสือยากที่จะลง สวีเฟยหรง เขารู้จัก มีความเกี่ยวข้องกับเฉินเฟิงเป็นอย่างมาก ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นผู้หญิงของเฉินเฟิงก็ได้ แต่คนหนุ่มตระกูลไป๋คนนี้ ภูมิหลังกลับไม่ธรรมดา แม้ว่าจะเป็นกู้ตงเชิน ไม่แน่ว่าอาจจะไม่กล้ามีปัญหาด้วยก็ได้

ระหว่างเฉินเฟิงกับคนหนุ่มตระกูลไป๋คนนี้ ใครที่ยิ่งใหญ่กว่ากันแน่? โจวจิ้งหลงตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาท

"ให้หัวหน้าของพวกแกไสหัวมานี่ ลูกน้องอย่างแก แม้แต่ตระกูลไป๋ก็ยังไม่รู้จัก ไม่มีสิทธิ์ที่จะมายืนตรงหน้าคุณชายไป๋ของพวกฉัน" หวังเจียงพูดด้วยความดูถูก ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าหัวหน้าของโจวจิ้งหลงคือใคร แต่ว่าที่เมืองชางโจวนี้ ไม่มีใครหน้าไหนสามารถรับมือกับคนใหญ่คนโตของโลกได้ ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนมาตระกูลไป๋ก็ไม่กลัว！

สีหน้าของโจวจิ้งหลงแดงก่ำ แม้ว่าจะถูกคนทำให้ขายหน้าต่อหน้าต่อตา แต่เขากลับไม่กล้าพูดแม้แต่ครึ่งตัวอักษร ทำได้เพียงโทรศัพท์ไปหากู้ตงเชิน

"เป็นคนของตระกูล？！！”กู้ตงเชินที่กำลังรีบตามมานั้นก็ตกใจเป็นอย่างมาก โจวจิ้งหลงไม่รู้จักตระกูลไป๋ แต่เขานั้นรู้จัก ตระกูลไป๋คือตระกูลลำดับที่สองของจินหลิง เต็มไปด้วยเส้นสายทางการเมือง คณะกรรมการในเมืองเมืองชางโจว ล้วนมีความสัมพันธ์กับตระกูลไป๋ สามารถพูดได้ว่า ตระกูลแบบนี้ คือตระกูลที่กู้ตงเชินไม่อยากจะเผชิญหน้าด้วยมากที่สุด

ตั้งแต่โบร่ำโบราณขาวดำนั้นไม่ถูกกัน การทำผิดต่อตระกูลไป๋ เขาจะถูกเรียกไปดื่มน้ำชาทุกนาที

"ท่านเชิน ควรทำยังไงดีครับ?"

"อย่าพึ่งทำอะไร พยายามทำตัวให้สุภาพหน่อย เดี๋ยวฉันไปถึงค่อยว่ากัน" กู้ตงเชินหัวโตขึ้นมาในทันที เวลานี้ทางด้านไป๋กว่างยี่เขาเองก็ไม่กล้าลงไม้ลงมือ เพราะเขาไม่สามารถมีเรื่องกับตระกูลไป๋ได้ แต่ว่าเฉินเฟิง.......

เขาก็ยิ่งมีเรื่องด้วยไม่ได้

กู้ตงเชินโทรศัพท์ไปหาหานหลง

"คนไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" หานหลงนึกว่ากู้ตงเชินช่วยคนเอาไว้ได้แล้ว

"ท่านหาน คนนั้นไม่เป็นอะไร แต่ว่าตอนนี้ไม่ได้อยู่ในมือของฉัน" กู้ตงเชินพูดหัวเราะเศร้า