ลูกเขยมังกร นิยาย บท 73

บทที่ 73 ตบปาก หนึ่งร้อยครั้ง

คำพูดนี้พูดออกมา สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปพร้อมกัน

กู้ตงเชินกำลังจะมีเรื่องกับไป๋กว่างยี่?

"มึงพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร? มึงรู้ไหมว่าคุณชายไป๋ของพวกกูคือใคร！”หวังเจียงชี้ไปที่กู้ตงเชินแล้วพูดตะคอก เป็นแค่อันธพาลระดับจังหวัด แต่กล้าไม่เห็นคุณชายใหญ่ตระกูลไป๋อยู่ในสายตา คงไม่รู้จริงๆว่าคำว่าตายเขียนยังไง！

"กูไม่สนใจว่ามึงจะเป็นคุณชายขาวคุณชายดำอะไร กล้าทำร้ายคุณหนูสวี กูก็จะทำให้มึงกลายเป็นคุณชายตาย！”กู้ตงเชินพูดด้วยเสียงเย็นชา ในเมื่อคิดดีแล้วว่าจะมีปัญหากับตระกูลไป๋ ถ้าอย่างนั้นเขาก็ไม่มีอะไรให้กลัวแล้ว เกิดเรื่องขึ้น ล้วนสามารถโยนไปให้เฉินเฟิง ถ้าหากว่าเฉินเฟิงไม่มีปัญญาจัดการ อย่างมากเขาก็เก็บข้าวของแล้วหนีไป

"มึงอยากตายใช่ไหม！”ใบหน้าของไป๋กว่างยี่เต็มไปด้วยความโกรธเคือง เขาลุกขึ้นมาจากโซฟาอย่างแรง กู้ตงเชินรู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ก็ยังกล้าไม่เคารพเขา นี่ไม่ใช่ว่าเป็นการรนหาที่ตายงั้นหรอ！

"คนนามสกุลไป๋ ที่นี่คือเมืองชางโจว ไม่ใช่จินหลิงของพวกมึง ถ้ามึงอยากจะทำตัวกร่าง ก็ไสหัวกลับไปที่จินหลิง！”กู้ตงเชินหรี่ตาลง พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

"ได้！ดีมาก！”ไป๋กว่างยี่กำหมัดแน่น นัยน์ตาของเขาเคล้าไปด้วยความอาฆาต

"คุณชายไป๋ พวกเรากลับกันก่อนเถอะครับ ผู้ชายที่ดีไม่ยอมเสียเปรียบกับเรื่องตรงหน้า ไว้รอกลับจินหลิง พวกเราค่อยให้ไอ้พวกบ้านนอกพวกนี้รู้ ว่าอะไรคือการตายทั้งเป็น！”เมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ดี หวังเจียงก็ยิ่งอยากจะพาตัวไป๋กว่างยี่ออกไปจากห้อง

ถึงแม้ไป๋กว่างยี่จะรู้สึกไม่พอใจ แต่นี่คือถิ่นของคนอื่น เขาที่ไม่รู้จักคนและไม่คุ้นชินพื้นที่ ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ หาคนมาช่วยไม่ได้จริงๆ

"กล้าให้กูรู้จักชื่อของมึงไหม?" ไป๋กว่างยี่มองเขม็งไปที่กู้ตงเชิน ถามเสียงเหี้ยม

กู้ตงเชินหัวเราะในลำคอ แล้วพูดขึ้น：“กูนามสกุลกู้ ชื่อตงเชิน จำเอาไว้ให้ดี！”

"กู้！ตง！เชิน！ดี กูจำเอาไว้แล้ว！”ไป๋กว่างยี่จ้องมองไปที่กู้ตงเชิน แล้วเตรียมที่จะออกไป

"เดี๋ยวก่อน อยากจะไปแล้วหรอ?" กู้ตงเชินกลับยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วยืนอยู่ตรงหน้าไป๋กว่างยี่

"มึงทำแบบนี้หมายความว่ายังไง?！"สายตาของไป๋กว่างยี่ลุกเป็นไฟ เขายอมถอยหลังหนึ่งเก้าแล้ว แต่กู้ตงเชินกลับไม่อยากปล่อยเขาไป！

"มึงทำร้ายคุณหนูสวี แล้วอยากจะไปแบบนี้ มันคงไม่เข้าท่ามั้ง" กู้ตงเชินพูดเสียงเรียบ ถ้าเป็นไปได้ แน่นอนว่าเขาอยากจะให้ไป๋กว่างยี่ไป แต่ถ้าเฉินเฟิงมาถึง เห็นสวีเฟยหรงถูกทำร้าย แต่เขากลับไม่ได้ทำอะไร เฉินเฟิงคงจะถลกหนังเขาออกมา

"นางสารเลวนี่ไม่เคารพคุณชายไป๋ของพวกกู ทุบตีมันแล้วจะทำไมห๊ะ?！"ไป๋กว่างยี่ยังไม่ได้พูดอะไร หวังเจียงกลับพูดออกมาอย่างมีเหตุมีผล

สีหน้าของกู้ตงเชินเย็นยะเยือก：“กูคุยกับหัวหน้าของมึง มึงมันก็แค่หมารับใช้ มาเสือกอะไร！”

“โจวจิ้งหลง ตบปาก！หนึ่งร้อยครั้ง！”

“ครับท่านเชิน”โจวจิ้งหลงยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วมองไปด้านหน้า เขาไม่ชอบหวังเจียงมานานแล้ว ทั้งๆที่เป็นแค่หมารับใช้ตัวหนึ่ง แต่กลับเห่าเสียงดังกว่าเจ้านายของมันอย่างไป๋กว่างยี่

"ทำอะไร！กูขอเตือนพวกมึงเอาไว้ก่อนนะ กูเป็นถึงคนของตระกูลไป๋……”

"เพี๊ยะ"

หวังเจียงยังไม่ทันพูดจบ โจวจิ้งหลงก็ตบไปที่หน้าของหวังเจียงอย่างแรง

ตบไปหนึ่งครั้ง ก็ทำให้ฟันของหวังเจียงร่วงออกมาสองซี่ เห็นได้ชัดว่าโจวจิ้งหลงใช้แรงมากขนาดไหน

"คุณชายไป๋……”หวังเจียงจับหน้าแล้วมองไปที่ไป๋กว่างยี่อย่างขอความช่วยเหลือ

สีหน้าของไป๋กว่างยี่ดูไม่ดีเท่าไหร่：“กู้ตงเชิน อย่ารังแกคนมากเกินไป！”

"ยังตบปากไม่เสร็จเลย ก็บอกว่ารังแกคนมากเกินไปแล้วหรอ?" กู้ตงเชินหัวเราะออกมา แล้วพูดขึ้น

"จิ้งหลง ตบต่อ"

"ครับ ท่านเชิน" โจวจิ้งหลงพยักหน้าด้วยความดีใจ

ไป๋กว่างยี่กำหมัดแน่น แต่ก็ไม่ได้ห้าม

"เพี๊ยะ"

"บอกว่าพวกกูเป็นคนบ้านนอกหรอ?"