ลูกเขยมังกร นิยาย บท 74
บทที่ 74 เจ้าชายเปียโน
ตอนนี้จิตใจของสวีเฟยหรงสับสนมาก ในสถานที่เดิม เธอถูกเฉินเฟิงช่วยไปสองครั้งแล้ว
สวีเฟยหรงถอนหายใจเล็กน้อย วันนั้นในอดีตคนคนนั้นๆถูกรังแกจนหมดสภาพ แล้วมีพลังที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แม้แต่กู้ตงเชินงูพิษที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน ยังยินดีที่จะขายชีวิตให้กับเขา
อีกทั้งครั้งนี้ เขายังมีเรื่องกับตระกูลไป๋แห่งจินหลิงเพราะตนเองอีกด้วย บุญคุณในครั้งนี้ เธอควรจะทดแทนยังไงดี?
“คุณหนูสวี ผมส่งคุณไปที่โรงพยาบาลก่อนไหมครับ?" กู้ตงเชินเอ่ยถาม สวีเฟยหรงไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเท่าไหร่ แต่เหตุเพราะความสัมพันธ์ที่เกี่ยวข้องกับเฉินเฟิง เขาจำเป็นต้องปฏิบัติตัวกับเธอด้วยความระมัดระวัง
"ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่เป็นไร"สวีเฟยหรงส่ายหน้าไปมา เธอไม่ได้บอบบางขนาดนั้น
พึ่งพูดจบไป เสี้ยเมิ่งเหยากับเฉินเฟิงก็รีบตามมาในทันที
“เฟยหรง แกไม่เป็นอะไรใช่ไหม!" มองดูหัวของสวีเฟยหรงที่มีเลือดไหลออกมา เสี้ยเมิ่งเหยาอดไม่ได้ที่จะตกใจ
“เมิ่งเหยา ฉันไม่เป็นอะไร" สวีเฟยหรงยิ้มด้วยความเข้มแข็งแล้วส่ายหน้าไปมา ดวงตาคู่สวยของเธอแดงระเรื่อเล็กน้อย ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา เผชิญหน้ากับเรื่องเมื่อกี้ แล้วจะไม่เป็นอะไรเลยได้ยังไง
ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินเฟิงสั่งให้กู้ตงเชินรีบมา เกรงว่าตอนนี้เธอคงจะเป็นศพไปแล้ว
"เฟยหรง มันเป็นคนทำใช่ไหม?" เสี้ยเมิ่งเหยามองไปทางกู้ตงเชินด้วยสีหน้าไม่พอใจ นึกว่ากู้ตงเชินยังไม่ตายใจ คิดอยากจะทำอะไรสวีเฟยหรงอีก
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของกู้ตงเชินเปลี่ยนไปมาก จากนั้นเขาก็พูดขึ้น:"คุณหนูเสี้ย ใส่ร้ายกัน……”
“เมิ่งเหยา ไม่ใช่ท่านเชิน ท่านเชินเป็นคนพาคนมาช่วยฉัน"สวีเฟยหรงรีบส่ายหน้าไปมา ดูท่าแล้วเสี้ยเมิ่งเหยาคงจะยังไม่รู้ เฉินเฟิงเป็นคนสั่งกู้ตงเชิน
"ห๊ะ?" ปากเล็กของเสี้ยเมิ่งเหยาอ้าปากกว้างด้วยความตกใจ กู้ตงเชินช่วยสวีเฟยหรง นี่มันเรื่องอะไรกัน หรือว่าจะเป็น......
เสี้ยเมิ่งเหยามองไปที่เฉินเฟิง นอกจากเฉินเฟิงแล้ว เธอก็นึกถึงใครไม่ได้อีก
"เมิ่งเหยา เขาคือเพื่อนคนที่ผมพูดถึง" เฉินเฟิงยิ้มเศร้าแล้วพูดขึ้น
"เพื่อน?" เสี้ยเมิ่งเหยางงมากกว่าเดิม เฉินเฟิงคบคนอย่างกู้ตงเชินเป็นเพื่อนได้ยังไง ครั้งที่แล้วเฉินเฟิงพึ่งสั่งสอนเขาที่คลับเจวายไปเองไม่ใช่หรอ?
"ใช่ๆๆ ผมกับคุณเฉิน......เป็นเพื่อนกัน"กู้ตงเชินเกือบจะหลุดปากพูดออกไป เกือบจะเรียกคุณเฉินว่าคุณชายเฉิน
เสี้ยเมิ่งเหยาสงสัยมากกว่าเดิม ทำไมเขาถึงรู้สึกว่า สายตาที่กู้ตงเชินมองดูเฉินเฟิงนั้น มีความหวาดกลัวเล็กน้อย ไม่เหมือนเพื่อนเลยสักนิด
“เมิ่งเหยา ส่งเฟยหรงไปโรงพยาบาลก่อน ฉันดูแล้วเหมือนเธอจะบาดเจ็บไม่ใช่น้อยๆ"เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาทำทีเหมือนจะถามให้ถึงที่สุด เฉินเฟิงจึงรีบพูดเปลี่ยนบทสนทนา
"อืม เฟยหรง พวกเราไปโรงพยาบาลกันเถอะ" เสี้ยเมิ่งเหยาเองก็ดึงสติกลับมา ตอนนี้สวีเฟยหรงยังคงได้รับบาดเจ็บ
"ดี" สวีเฟยหรงพูดเสียงเบา แต่ตอนที่จะไปนั้น กลับหันไปมองเฉินเฟิงอย่างลึกซึ้ง เหมือนเธอจะเห็นอะไรบางอย่างจากหน้าของเฉินเฟิง
แน่นอนว่าเฉินเฟิงต้องทำหน้านิ่งไม่แสดงท่าทีอะไร
เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินออกไป กู้ตงเชินเช็ดเหงื่อที่เย็นเฉียบบนหน้าผากของเขา และในที่สุดเขาก็โล่งใจแล้ว
“คุณชายเฉิน……”กู้ตงเชินคลายยิ้มแห้งๆ นี่เป็นครั้งที่สามที่เขาได้เจอกับเฉินเฟิง ทุกครั้งที่เจอกับเฉินเฟิง หัวใจของเขาก็จะเต้นแรงแรง และแน่นอน ว่าเป็นเพราะตกใจ
"เรื่องนี้ทำได้ไม่เลว ฉันติดหนี้บุญคุณนายหนึ่งครั้ง" เฉินเฟิงคลายยิ้มบางๆ แล้วพูดขึ้น
"คุณชายเฉิน คุณพูดเกินไปแล้ว ไม่กล้าพูดว่าเป็นหนี้บุญคุณหรอกครับ การที่สามารถช่วยคุณได้ ถือเป็นวาสนาของผม" กู้ตงเชินเลิกคิ้วพร้อมกับยิ้ม ถึงแม้เขาจะไม่รู้ ว่าเฉินเฟิงเป็นใครกันแน่ แต่คนที่สามารถทำให้หานหลงยินดีไปเป็นหมารับใช้นั้น ต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...