บทที่738 ประลองเป็นตาย
เมื่อเห็นเทียนอิงต้องการจะโต้แย้ง ปรมาจารย์ชางโป๋เอ่ยปากกำชับว่า: “เสี่ยวอิง ท่านอู่พูดถูก เขาคำนึงถึงความปลอดภัยของนาย สำหรับศักดิ์ศรีของศิลปะการต่อสู้จะได้รับการคุ้มครองจากผู้แข็งแกร่งอย่างเฉินเฟิงเอง นายไม่ต้องคิดมาก อย่ากดดัน นายต้องรู้ว่านายยังเด็กอยู่ หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล อย่าได้ทิ้งชีวิตเพื่อสิ่งที่เรียกว่าศักดิ์ศรี!”
ชางโป๋รู้ดีว่าตั้งแต่ญี่ปุ่นส่งจั่วจู้ออกมา ก็เพื่อมาฆ่าเฉินเฟิง อย่างนั้นพวกเขาต้องรู้เข้าใจเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของเฉินเฟิง ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้พวกเขายังคงกล้าที่จะลงมือ ซึ่งบ่งชี้ว่าไม่ควรประมาทจั่วจู้ ความแข็งแกร่งต้องเหนือกว่าเทียนอิงแน่ ดังนั้นต้องไม่ปล่อยให้เทียนอิงไปหาที่ตาย
“รู้แล้วครับ!”
สีหน้าของเทียนอิงดูไม่ดี แค่คำพูดของอู่จื่อโจวก็เท่านั้น แต่คำพูดของชางโป๋เขาไม่กล้าไม่ฟัง แต่เขารู้สึกอึดอัดใจมาก มือกำหมัดแน่น ในใจแอบไม่พอใจ
การแสดงออกของเทียนอิงอยู่ในสายตาของอู่จื่อโจวและชางโป๋ ต่างก็แสดงความกังวล ถ้าเทียนอิงท้าทายในสถานะนี้ กลัวว่าโชคร้ายมากกว่าโชคดี
ที่สำคัญสิ่งที่ทั้งสองคนเพิ่งพูด ไม่เพียงแต่จะไม่มีประโยชน์ ในตรงกันข้ามกลับทำให้เทียนอิงตัดสินใจได้ ต้องเอาชนะจั่วจู้ ด้วยแบบนี้ ยิ่งผลักดันให้ทุกอย่างเข้าสู่สถานการณ์ที่เลวร้ายจริงๆ
ในขณะนี้ เฉินเฟิงที่ไม่ได้พูดอะไร ก็เห็นว่าสถานการณ์ค่อนข้างเลวร้าย และพูดกับเทียนอิงว่า: “นายยังจำสิ่งที่นายที่บอกกับฉันในวันนั้นได้มั้ย?”
เทียนอิงนิ่งไปชั่วครู่ ไม่รู้ว่าเฉินเฟิงหมายถึงอะไร แต่เขายังคงพูดในสิ่งที่พูดเมื่อตอนที่เข้าร่วมการคัดเลือกว่า: “ฉันหวังว่าจะได้ต่อสู้กับนายครั้งหนึ่ง!”
แน่นอน สิ่งที่เขาเรียกว่าการต่อสู้ คือการต่อสู้เมื่อคนสองคนมีความแข็งแกร่งใกล้เคียงกัน อย่าว่าแต่เทียนอิงเลย แม้แต่อู่จื่อโจวและชางโป๋และคนอื่นๆก็นิ่งอึ้ง ไม่รู้ว่าเฉินเฟิงหมายถึงอะไร
“ไม่มีสิ่งใดสามารถดูถูกคู่ต่อสู้ได้ ฉันเข้าใจความแข็งแกร่งของนาย นายแข็งแกร่งมาก การแข่งขันครั้งนี้ไม่ใช่ความอาฆาตชีวิตหรือความตาย หากนายไม่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ในระหว่างการต่อสู้ ก็ไม่ถือว่าอะไร สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการปกป้องตัวเอง!”
เฉินเฟิงเตือนเทียนอิงอย่างจริงจังว่า: “การต่อสู้ระหว่างฉันกับนาย ไม่เพียงแค่ครั้งเดียว แต่เป็นตลอดชีวิต ฉันจะรอนาย และนายต้องไม่ทำให้ฉันผิดหวัง!”
“ก็ได้!”เทียนอิงพยักหน้าอย่างหนักแน่น พลางปัดเป่าความทุกข์ใจออก คำพูดของเฉินเฟิงกระตุ้นจิตวิญญาณการต่อสู้ของเขา ทำให้เขารอค่อยการต่อสู้กับเฉินเฟิงในอนาคต ด้วยความคาดหวัง
เพราะในใจเขายังคงถือว่าเฉินเฟิงเป็นคู่ต่อสู้และเกณฑ์มาตรฐานของตัวเอง แม้ว่าวันนี้เฉินเฟิงจะแข็งแกร่งมาก แต่เทียนอิงไม่ยอมแพ้ และตัดสินใจในใจว่า ต้องมีสักวันที่จะสู้กับเฉินเฟิงสบายอกสบายใจสักครั้งหนึ่ง
อู่จื่อโจวและชางโป๋มองหน้ากัน ต่างก็สามารถเห็นรอยยิ้มในดวงตาของกันและกันได้ คำพูดของเฉินเฟิงทำให้เทียนอิงตัดใจปล่อยวางประลองเป็นตายกับจั่วจู้ ซึ่งนี่เป็นสิ่งที่พวกเขาทั้งสองต้องการ
แม้ว่าจะสามารถรักษาชีวิตของเทียนอิงไว้ได้ แต่เมื่อนึกถึงข้อตกลงของเฉินเฟิงพวกเขาทั้งสอง อู่จื่อโจวทั้งคู่ต่างก็เงียบ เพราะในการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับโลกนี้ ถ้าเฉินเฟิงคว้าชนะการแข่งขัน อย่างนั้นช่องว่างระหว่างเทียนอิงและเฉินเฟิงก็จะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เฉินเฟิงจะกลายเป็นภูเขาที่ไม่สามารถผ่านไปได้ในใจของเทียนอิง
เพียงแต่ ทุกอย่างย่อมมีการเปลี่ยนแปลง วันหนึ่งในอนาคตพวกเขาทั้งสองคนนึกถึงสิ่งที่พูดในวันนี้ ในใจคงจะรู้สึกละอายใจ
หลังจากสงบอารมณ์ของเทียนอิงแล้ว เฉินเฟิง อู่จื่อโจว ชางโป๋และคนอื่นๆเดินไปที่เวที ทันทีที่พวกเขามาถึง ผู้ชมก็ส่งเสียงโห่ร้องทันที และส่วนใหญ่ก็ตะโกนเรียกชื่อของเฉินเฟิง
พวกเขารอคอยการต่อสู้ระหว่างเฉินเฟิงกับจั่วจู้ คิดว่าคงจะยอดเยี่ยมมาก
สำหรับเรื่องนี้ สีหน้าของเฉินเฟิงยังคงสงบ และอารมณ์แปรปรวนเลยแม้แต่น้อย เฉินเฟิงและจียุ่น เทียนอิงและคนอื่นๆรอผู้เข้าแข่งขันในพื้นที่รอแข่ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...